غزليات - قسمت سوم
- شماره ١: آيتي چون خط مشکين تو در قرآن نيست
- شماره ٢: در سيه خانه افلاک، دل روشن نيست
- شماره ٣: گر چه نم در جگر و در دل تنگم خون نيست
- شماره ٤: يک نکوروي نديدم که گرفتار تو نيست
- شماره ٥: تلخي مي به گوارايي دشنام تو نيست
- شماره ٦: خسته چشم تو صاحب نظري نيست که نيست
- شماره ٧: حلقه ذکر تو، ميم دهني نيست که نيست
- شماره ٨: مهلت دور سبکسير جهان اينهمه نيست
- شماره ٩: برگ عيش چمن اي غنچه دهان اينهمه نيست
- شماره ١٠: با شکرخنده خوبان، نمک ياري نيست
- شماره ١١: در بيابان جنون سلسله پردازي نيست
- شماره ١٢: چشم مخمور ترا حاجت مي نوشي نيست
- شماره ١٣: در غريبي دلم از ياد وطن خالي نيست
- شماره ١٤: در پريشان نظري غير پريشاني نيست
- شماره ١٥: هيچ کس غير تو در پرده بينايي نيست
- شماره ١٦: بي لب ساغر مي ديده خونپالا داشت
- شماره ١٧: از زر و سيم جهان پاس نظر بايد داشت
- شماره ١٨: جوش مي خشتي اگر از خم صهبا برداشت
- شماره ١٩: از دلم عشق به جامي غمي دنيا برداشت
- شماره ٢٠: تا من دلشده را دست ز گردن برداشت
- شماره ٢١: سرو بالاي تو از آب رواني برداشت
- شماره ٢٢: دل صد چاک اگر دست ز تن برمي داشت
- شماره ٢٣: اگر آيينه دل نور و صفايي مي داشت
- شماره ٢٤: دار ازان چوب به پيش ره منصور گذاشت
- شماره ٢٥: رنگ در روي شراب آن لب ميگون نگذاشت
- شماره ٢٦: پشت آيينه بود پرده مستوري زشت
- شماره ٢٧: شب که بر انجمن آن شعله سيراب گذشت
- شماره ٢٨: دل ازان زلف چليپا نتوانست گذشت
- شماره ٢٩: بايد آهسته ز پيران جهان ديده گذشت
- شماره ٣٠: از سر خرده جان، سخت دليرانه گذشت
- شماره ٣١: خط به گرد لب ميگون تو چون ساغر گشت
- شماره ٣٢: اين چه حرف است که در عالم بالاست بهشت؟
- شماره ٣٣: چشم ازان حسن به سامان چه تواند دريافت؟
- شماره ٣٤: هر که باريک شد از فکر، توانايي يافت
- شماره ٣٥: خم چو گردد قد افراخته مي بايد رفت
- شماره ٣٦: اوست سرور که کلاه و کمر از يادش رفت
- شماره ٣٧: هر که آمد به جهان دست به دامان زد و رفت
- شماره ٣٨: از هوس گر تو به دنبال هواخواهي رفت
- شماره ٣٩: ناز بيماري ازان چشم گرانخواب گرفت
- شماره ٤٠: پرده از راز من گوشه نشين ساز گرفت
- شماره ٤١: بر روي تو صفا از خط شبرنگ گرفت
- شماره ٤٢: لب لعل تو ز خون دل من جام گرفت
- شماره ٤٣: هر که از اهل جهان گوشه عزلت نگرفت
- شماره ٤٤: خيال آب مرا در سرابها انداخت
- شماره ٤٥: که اين نمک ز تبسم در آتشم انداخت؟
- شماره ٤٦: بنفشه پيش خطت قفل بر زبان انداخت
- شماره ٤٧: ز شرم در حرم وصل جان محرم سوخت
- شماره ٤٨: عبير زلف به جيب صبا نبايد ريخت
- شماره ٤٩: فروغ روي تو برقي به خرمن گل ريخت
- شماره ٥٠: بتان که صيد به نيرنگ مي نمايندت
- شماره ٥١: کباب شد دلم از بويش اين شراب کجاست؟
- شماره ٥٢: ز عقل و هوش به تنگ آمدم اياغ کجاست؟
- شماره ٥٣: ز کوي عشق به جنت روي، بلا اينجاست
- شماره ٥٤: چو خط ز عارض آن فتنه جهان برخاست
- شماره ٥٥: شکستگي دل از ديده ترم پيداست
- شماره ٥٦: عتاب و لطف ز ابروي گلرخان پيداست
- شماره ٥٧: خط نرسته ازان لعل آتشين پيداست
- شماره ٥٨: حضور دل نبود با عبادتي که مراست
- شماره ٥٩: پرستشي که مدام است مي پرستي ماست
- شماره ٦٠: ترا که عالم آيينه عالم آب است
- شماره ٦١: به چشم خفته شکرخواب اگر چه مهتاب است
- شماره ٦٢: غبار هستي ما پرده دار سيلاب است
- شماره ٦٣: رياض هستي ما سبز از مي ناب است
- شماره ٦٤: خراب حالي ما از درازي دست است
- شماره ٦٥: هزار رنگ گل فيض در گل صبح است
- شماره ٦٦: مرا ز پير خرابات اين سخن يادست
- شماره ٦٧: مرا ز پير خرابات نکته اي يادست
- شماره ٦٨: نشاط عالم بي اعتبار درگردست
- شماره ٦٩: ز سادگي است به فرزند هر که خرسندست
- شماره ٧٠: نهال شمع ز سبزي ازان برومندست
- شماره ٧١: بناي صبر که همسنگ کوه الوندست
- شماره ٧٢: به حرف سرد نصيحت زوال ما بندست
- شماره ٧٣: ز بس که واله و حيران و بيقرار خودست
- شماره ٧٤: خوشا سري که ز تدبير عقل نوميدست
- شماره ٧٥: درين دو هفته که زاينده رود سرشارست
- شماره ٧٦: ازان به خاطر من ترک کار دشوارست
- شماره ٧٧: حضور خاطر اگر در نماز معتبرست
- شماره ٧٨: دل شکسته به قرب خداي راهبرست
- شماره ٧٩: ترا ز جان غم مال اي خسيس بيشترست
- شماره ٨٠: به لب مباد رهش ناله اي که بي اثرست
- شماره ٨١: بهار عنبر شبها سفيده سحرست
- شماره ٨٢: مگير غفلت خود سهل اگر چه يک نظرست
- شماره ٨٣: سپاه عقل کم و لشکر اياغ پرست
- شماره ٨٤: به دل چو کوه، گران گر چه اين کهن ديرست
- شماره ٨٥: ز سيم و زر نظر بي نياز ما سيرست
- شماره ٨٦: به هر که مي نگرم زير چرخ دلگيرست
- شماره ٨٧: صفير شهپر توفيق، حسن آوازست
- شماره ٨٨: چو شبنم آن که درين بوستان سحرخيزست
- شماره ٨٩: به دام خلق مقيد شدن گل هوس است
- شماره ٩٠: مرا ز دور تماشاي خط يار بس است
- شماره ٩١: منم که دام بلايم رهايي قفس است
- شماره ٩٢: زمين ز سايه ابر بهار گلپوش است
- شماره ٩٣: به هر کجا نبود حسن، آفتاب خوش است
- شماره ٩٤: تن آهنين و نفس گرم و دل رميده خوش است
- شماره ٩٥: دل رميده ما از نظاره در پيش است
- شماره ٩٦: ز ابر اگر چه هواي بهار ناصاف است
- شماره ٩٧: نه انجم است که زينت فروز نه فلک است
- شماره ٩٨: ز ملک و مال، دل بي نياز ما سبک است
- شماره ٩٩: اگر چه زلف ترا دل ز کفر تاريک است
- شماره ١٠٠: ز خم طلوع سهيل شراب نزديک است
- شماره ١٠١: به غم نشاط من خاکسار نزديک است
- شماره ١٠٢: ز خود برآ که سر کوي يار نزديک است
- شماره ١٠٣: حضور سوخته عشق در دل تنگ است
- شماره ١٠٤: گرهگشاي دل تنگ نغمه چنگ است
- شماره ١٠٥: جهان به راه شناسان ديده ور تنگ است
- شماره ١٠٦: به آه برق عنان من آسمان تنگ است
- شماره ١٠٧: دل رميده ما را صداي پا سنگ است
- شماره ١٠٨: نصيب اهل دل از چرخ بدگهر سنگ است
- شماره ١٠٩: هميشه ديده سوزن ازان به دنبال است
- شماره ١١٠: سرود مجلس ما جوش مستي ازل است
- شماره ١١١: حضور عالم ايجاد در قرار دل است
- شماره ١١٢: جهان و هر چه در او هست رونماي دل است
- شماره ١١٣: فراغ بال طمع کردن از فلک خام است
- شماره ١١٤: همين نجابت ذاتي است آنچه محترم است
- شماره ١١٥: سحاب گرد کدورت شراب صبحدم است
- شماره ١١٦: قماش چهره يار از بهار معلوم است
- شماره ١١٧: ز رنگ آل، ظهور جلال معلوم است
- شماره ١١٨: زمين ز جلوه قربانيان گلستان است
- شماره ١١٩: ز داغ، سينه پر تير من گلستان است
- شماره ١٢٠: عنان نفس کشيدن جهاد مردان است
- شماره ١٢١: به غير دل همه عالم سراب حرمان است
- شماره ١٢٢: خزان بيجگران نوبهار مردان است
- شماره ١٢٣: بلند نام نگردد کسي که در وطن است
- شماره ١٢٤: سياه روي عقيق از جدايي يمن است
- شماره ١٢٥: به فکر چاره فتادن جگر گداختن است
- شماره ١٢٦: صفاي حسن تو از خط به جاي خويشتن است
- شماره ١٢٧: چراغ خلوت جان روشنايي سخن است
- شماره ١٢٨: حريم ميکده پر جوش از خروش من است
- شماره ١٢٩: بهشت يک ورق از لاله زار دماغ من است
- شماره ١٣٠: زبان شکوه من چشم خونفشان من است
- شماره ١٣١: شراب کهنه که روشنگر روان من است
- شماره ١٣٢: اگر چه بالش خورشيد تکيه گاه من است
- شماره ١٣٣: فلک دو تا ز گرانباري گناه من است
- شماره ١٣٤: منم که معني بيگانه آشناي من است
- شماره ١٣٥: کجا ز دايره عشق، حسن بيرون است؟
- شماره ١٣٦: حذر کنيد ز چشمي که آسمان گون است
- شماره ١٣٧: ثبات دولت خوبي ز کوه تمکين است
- شماره ١٣٨: رکاب عزم تو در دست خواب سنگين است
- شماره ١٣٩: گلي که طرح دهد رخ به نوبهار اين است
- شماره ١٤٠: خوشا دلي که نمکسود از ملاحت اوست
- شماره ١٤١: ز درد، عشق مرا بي نياز ساخته است
- شماره ١٤٢: هنوز خط ز لب يار برنخاسته است
- شماره ١٤٣: ترا کسي که به آه سحر نخواسته است
- شماره ١٤٤: گشاد دل به سخنهاي آشنا بسته است
- شماره ١٤٥: به هيچ و پوچ مرا عمر چون شرر بسته است
- شماره ١٤٦: نمک به ديده ام از غيرت حنا خفته است
- شماره ١٤٧: به هر دل آتشي از روي دلبر افتاده است
- شماره ١٤٨: ز بس به کشتن من تيغ مايل افتاده است
- شماره ١٤٩: به نامرادي ما عشق مايل افتاده است
- شماره ١٥٠: نه چهره اش عرق از گرمي هوا کرده است
- شماره ١٥١: نه خط ز خال لب يار سر برآورده است
- شماره ١٥٢: ز خاک همچون هدف هر که سر برآورده است
- شماره ١٥٣: کسي که بوسه بر آن لعل جانفزا زده است
- شماره ١٥٤: رفو به چاک دل خسته هيچ کس نزده است
- شماره ١٥٥: به نيم جلوه کسي کشوري بهم نزده است
- شماره ١٥٦: چه شوخي از نگه بيگناه ما شده است؟
- شماره ١٥٧: جهان ز عکس رخ آن يگانه پر شده است
- شماره ١٥٨: هنوز خنده ازان لب بدر نيامده است
- شماره ١٥٩: کدام زهره جبين بي نقاب گرديده است؟
- شماره ١٦٠: به دوست نامه نوشتن، شعار بيگانه است
- شماره ١٦١: خط تو چهره گشاي بهار آينه است
- شماره ١٦٢: ز موج لاله و گل باغ عالم آبي است
- شماره ١٦٣: ز يار لطف نهان خواستن فزون طلبي است
- شماره ١٦٤: عمارتي که نگردد خراب، همواري است
- شماره ١٦٥: به نوخطان نگرستن دليل ديده وري است
- شماره ١٦٦: درين جان که سرانجام خانه پردازي است
- شماره ١٦٧: ميي که درد ندارد صفاي درويشي است
- شماره ١٦٨: شدم غبار و همان خارخار من باقي است
- شماره ١٦٩: مرا که پرده چشم و حجاب هر دو يکي است
- شماره ١٧٠: چراغ صبح و دم مستعار هر دو يکي است
- شماره ١٧١: ازان مرا شب و روز سياه هر دو يکي است
- شماره ١٧٢: فضاي دشت ز خونين دلان گلستاني است
- شماره ١٧٣: سفر نکردن ازان کشور از گرانجاني است
- شماره ١٧٤: ز اشک، ديده تاريک شمع نوراني است
- شماره ١٧٥: به غير دل که عزيز و نگاه داشتني است
- شماره ١٧٦: خوشم به درد که در پرده شکيبايي است
- شماره ١٧٧: بلاي مردم آزاده، لاف يکتايي است
- شماره ١٧٨: در آن مقام که حيرت دليل دانايي است
- شماره ١٧٩: همان زمانکه فلک تيغ بر ميان تو بست
- شماره ١٨٠: نبرده رعشه پيري ترا ز فرمان دست
- شماره ١٨١: ز داغ عشق مرا شد دل خراب درست
- شماره ١٨٢: شود ز داغ دل عاشقان خسته درست
- شماره ١٨٣: کسي که بوي شراب از کدو تواند شست
- شماره ١٨٤: ز خط غبار بر آن لعل آتشين ننشست
- شماره ١٨٥: کدام زهره جبين گوشه نقاب شکست؟
- شماره ١٨٦: ز اضطراب دل آن زلف تابدار شکست
- شماره ١٨٧: دل از مشاهده آن خط سياه شکست
- شماره ١٨٨: ز باده حالت فرزانه مي توان دانست
- شماره ١٨٩: مپوش چشم ز رخسار همچو جنت دوست
- شماره ١٩٠: هزار بار درآيم اگر به خانه دوست
- شماره ١٩١: ز عشق در اگر نور آشنايي هست
- شماره ١٩٢: اگر نه عاشقي اين چهره خزاني چيست؟
- شماره ١٩٣: سياه مستي چشم از شرابخانه کيست؟
- شماره ١٩٤: ز زلف او دل عشاق را محابا نيست
- شماره ١٩٥: به دلنشيني صحراي عشق صحرا نيست
- شماره ١٩٦: دروغ شيوه طبع يگانه ما نيست
- شماره ١٩٧: به آبداري لعل تو هيچ گوهر نيست
- شماره ١٩٨: بيان شوق به تيغ زبان ميسر نيست
- شماره ١٩٩: خراب چشم تو انديشه عتابش نيست
- شماره ٢٠٠: ز چاک سينه خود هر که قبله گاهش نيست
- شماره ٢٠١: اگر چه کعبه مقصد نصيب هر دل نيست
- شماره ٢٠٢: ز تنگدستي شکر، ني مرا غم نيست
- شماره ٢٠٣: کرم در آب و گل چرخ تنگ ميدان نيست
- شماره ٢٠٤: کدام شب ني کلک من آتش افشان نيست؟
- شماره ٢٠٥: سزاي خواب بود ديده اي که گريان نيست
- شماره ٢٠٦: به مي طرف شدن آيين هوشياران نيست
- شماره ٢٠٧: فضاي چرخ مقام نفس کشيدن نيست
- شماره ٢٠٨: اگر نمي تپدم دل، ز آرميدن نيست
- شماره ٢٠٩: خلاصي دل ما از جهات ممکن نيست
- شماره ٢١٠: چه خستگي است که در چشم ناتوان تو نيست؟
- شماره ٢١١: به آسمان نرسد هر که خاک پاي تو نيست
- شماره ٢١٢: به غير خشم که در خوردنش وبالي نيست
- شماره ٢١٣: شب فراق ز روز حساب خالي نيست
- شماره ٢١٤: نسيم صبحدم از بوي يار خالي نيست
- شماره ٢١٥: مبند دل به حياتي که جاوداني نيست
- شماره ٢١٦: مي دو ساله نشاطش کم از جواني نيست
- شماره ٢١٧: ستاره سوخته عشق را پناهي نيست
- شماره ٢١٨: طريق مردم سنجيده خودستايي نيست
- شماره ٢١٩: ز بس که طاعت خلق جهان خدايي نيست
- شماره ٢٢٠: ميان خوي تو و رحم آشنايي نيست
- شماره ٢٢١: ز دام سوختگان عشق را رهايي نيست
- شماره ٢٢٢: وفا طمع ز گل بيوفا نبايد داشت
- شماره ٢٢٣: ملامت از دل بيباک من فغان برداشت
- شماره ٢٢٤: ز ناله گر دل بي برگ ما نوا مي داشت
- شماره ٢٢٥: به اين نشاط که دل سر به تيغ يار گذاشت
- شماره ٢٢٦: عنان دل ز من آن دلربا گرفت و گذاشت
- شماره ٢٢٧: مرا که داغ و کبابم چه دوزخ و چه بهشت
- شماره ٢٢٨: هزار حيف که دوران خط يار گذشت
- شماره ٢٢٩: ز من مپرس که چون بر تو ماه و سال گذشت
- شماره ٢٣٠: خوش آن که چون گل ازين گلستان دميد و گذشت
- شماره ٢٣١: کنون که از کمر کوه موج لاله گذشت
- شماره ٢٣٢: ز بوي زلف تو باغ آنچنان معطر گشت
- شماره ٢٣٣: فغان که گرد سر او نمي توانم گشت
- شماره ٢٣٤: ره سخن به رخش خط عنبرافشان يافت
- شماره ٢٣٥: ز زخم تيغ زبان هوش من بلندي يافت
- شماره ٢٣٦: نظر بپوش ز خود تا نظر تواني يافت
- شماره ٢٣٧: ز ديده رفت و قرار از دل شکيبا رفت
- شماره ٢٣٨: فغان که هستي من در ورق شماري رفت
- شماره ٢٣٩: اگر ز ديده ام اي سروناز خواهي رفت
- شماره ٢٤٠: غبار خط تو از دل به هيچ باب نرفت
- شماره ٢٤١: ز فرقت تو ز دل امشب اضطراب نرفت
- شماره ٢٤٢: غرور حسن به خط از دماغ يار نرفت
- شماره ٢٤٣: به ابر اگر چه توان چشم آفتاب گرفت
- شماره ٢٤٤: سحر که باد صبا از رخش نقاب گرفت
- شماره ٢٤٥: زمانه را گل روي تو در بهار گرفت
- شماره ٢٤٦: ز روي گرم تو خورشيد حشر نور گرفت
- شماره ٢٤٧: خطش عنان تصرف ز دست خال گرفت
- شماره ٢٤٨: ز نوبهار جهان زينت تمام گرفت
- شماره ٢٤٩: دلم ز گريه مستانه هم صفا نگرفت
- شماره ٢٥٠: شب گذشته دل از زلف پر شکن مي گفت
- شماره ٢٥١: با زلف پر شکن دل ناديده کام ساخت
- شماره ٢٥٢: آن روي لاله رنگ مرا در نقاب سوخت
- شماره ٢٥٣: سر جوش داغ بر دل ما نوبهار ريخت
- شماره ٢٥٤: باران چو انجم از فلک گريه تاک ريخت
- شماره ٢٥٥: شد يوسف آنکه رشته حب الوطن گسيخت
- شماره ٢٥٦: دندان نماند و حرف طرازي همان بجاست
- شماره ٢٥٧: خط سر زد و تغافل او همچنان بجاست
- شماره ٢٥٨: جان در طلسم جسم ز تن پروري بجاست
- شماره ٢٥٩: ميگون لبي که مست و خرابم
- شماره ٢٦٠: چشم خوشي که مست و خرابش شوم کجاست؟
- شماره ٢٦١: رويي کز او نريخته است آبرو کجاست؟
- شماره ٢٦٢: شد مدتي که خشت سر خم کتاب ماست
- شماره ٢٦٣: فتح و ظفر ز خودشکني زير دست ماست
- شماره ٢٦٤: کي جام باده در خور کام و زبان ماست؟
- شماره ٢٦٥: صبح گشاده رو در دولتسراي ماست
- شماره ٢٦٦: در عين بحر، گوشه نشين را کناره هاست
- شماره ٢٦٧: آتش کباب کرده ياقوت آن لب است
- شماره ٢٦٨: باد بهار سلسله جنبان صحبت است
- شماره ٢٦٩: درد دلم ز پرسش ارباب عادت است
- شماره ٢٧٠: بيداري سياه دلان عين غفلت است
- شماره ٢٧١: آن خال لب ستاره صبح قيامت است
- شماره ٢٧٢: هشيار زيستن نه ز قانون حکمت است
- شماره ٢٧٣: پوشيدن نظر ز جهان عين حکمت است
- شماره ٢٧٤: خاطر چو خرم است به صهبا چه حاجت است؟
- شماره ٢٧٥: روي ترا به زلف معنبر چه حاجت است؟
- شماره ٢٧٦: با چهره شکفته گلستان چه حاجت است؟
- شماره ٢٧٧: از آه، حسن را خطر بي نهايت است
- شماره ٢٧٨: زان غنچه لب شکايت من بي نهايت است
- شماره ٢٧٩: آن بلبلم که باغ و بهارم دل خودست
- شماره ٢٨٠: دستي که ريزشي نکند شاخ بي برست
- شماره ٢٨١: در بحر شعر، خامشي از لاف بهترست
- شماره ٢٨٢: خال لب تو داغ دل آب کوثرست
- شماره ٢٨٣: پرواز من به بال و پر تيغ و خنجرست
- شماره ٢٨٤: آن را که در وطن لب ناني ميسرست
- شماره ٢٨٥: سرچشمه نشاط دل پاک گوهرست
- شماره ٢٨٦: مردن به درد عشق به دنيا برابرست
- شماره ٢٨٧: ما را کلاه فقر به افسر برابرست
- شماره ٢٨٨: ديوانه خموش به عاقل برابرست
- شماره ٢٨٩: آزادگي به سلطنت جم برابرست
- شماره ٢٩٠: زلف معنبر تو به صد جان برابرست
- شماره ٢٩١: پيش کسي که درد به درمان برابرست
- شماره ٢٩٢: با آب خضر آن خط شبگون برابرست
- شماره ٢٩٣: وحدت سراي دل به جهاني برابرست
- شماره ٢٩٤: بيم و اميد در دل اهل جهان پرست
- شماره ٢٩٥: با ما يکي است هر که ز مردم جداترست
- شماره ٢٩٦: از شادي جهان غم دلدار خوشترست
- شماره ٢٩٧: عشق گهرشناس به ديوانه خوشترست
- شماره ٢٩٨: جانهاي آرميده ز مردم رمانترست
- شماره ٢٩٩: خط را به دور عارض او شان ديگرست
- شماره ٣٠٠: آيينه دار روي تو شرم و حيا بس است
- شماره ٣٠١: خشتي مرا ز کوي تو در زير بس است
- شماره ٣٠٢: رخساره ترا ز عرق ديده بان بس است
- شماره ٣٠٣: صبح اميد من نفس سرد من بس است
- شماره ٣٠٤: زلف کج تو سلسله جنبان آتش است
- شماره ٣٠٥: باغ و بهار چشم پر آب من آتش است
- شماره ٣٠٦: با قرب يار رشته جان در کشاکش است
- شماره ٣٠٧: از پير گوشه گيري وسير از جوان خوش است
- شماره ٣٠٨: نقشم به باد داد، نگار اينچنين خوش است
- شماره ٣٠٩: اي دل تصور کمر يار نازک است
- شماره ٣١٠: ترک خودي مراد ز قطع مراحل است
- شماره ٣١١: روي تو برق خرمن آسايش دل است
- شماره ٣١٢: آب حيات شبنم آن روي چون گل است
- شماره ٣١٣: شاخي که چار فصل پر از ميوه و گل است
- شماره ٣١٤: کام از تو هر که يافت سليمان عالم است
- شماره ٣١٥: نقد نشاط در دل گنجينه خم است
- شماره ٣١٦: عرش بلند مرتبه بنيان آدم است
- شماره ٣١٧: اي روح، سير عالم امکان چه لازم است؟
- شماره ٣١٨: در زير تيغ يار که سرها در او گم است
- شماره ٣١٩: هر چند چشم مست تو هشيار عالم است
- شماره ٣٢٠: هر نقش دلکشي که بر ايوان عالم است
- شماره ٣٢١: آيينه را توجه خاطر به گلخن است
- شماره ٣٢٢: احوال دل ز ديده خونبار روشن است
- شماره ٣٢٣: راز نهان ز سينه در انداز جستن است
- شماره ٣٢٤: آسودگي به کنج قناعت نشستن است
- شماره ٣٢٥: آسودگي به گوشه عزلت نشستن است
- شماره ٣٢٦: روشنگر وجود به راه اوفتادن است
- شماره ٣٢٧: مرگ سبکروان طلب، آرميدن است
- شماره ٣٢٨: از سينه صافي دل بي کينه روشن است
- شماره ٣٢٩: نقش حصير نيست که بر پيکر من است
- شماره ٣٣٠: از خون چو داغ لاله حصار دل من است
- شماره ٣٣١: چشم اثر به گريه مستانه من است
- شماره ٣٣٢: اين کوه غم که در دل ديوانه من است
- شماره ٣٣٣: دريا سواد سينه بي کينه من است
- شماره ٣٣٤: طومار زلف شرح پريشاني من است
- شماره ٣٣٥: آن روي آتشين که جگرها کباب اوست
- شماره ٣٣٦: آن روي لاله رنگ که دل داغدار اوست
- شماره ٣٣٧: ماري است ني که مهره دل بيقرار اوست
- شماره ٣٣٨: سرچشمه حيات لب مي چکان اوست
- شماره ٣٣٩: شاهنشهي است عشق که دل جلوه گاه اوست
- شماره ٣٤٠: شاهنشهي است عشق که عالم گداي اوست
- شماره ٣٤١: شيطان دلير تبر تو ز حال خراب توست
- شماره ٣٤٢: محتاج کي به نشأه مي چشم مست توست؟
- شماره ٣٤٣: دامن به دست هر که دهي دستگير توست
- شماره ٣٤٤: زان آتشين ميي که ز لب در اياغ توست
- شماره ٣٤٥: رزق وسيع در قدم ميهمان توست
- شماره ٣٤٦: پوچ است هر سري که نه در وي هواي توست
- شماره ٣٤٧: لعل لب پياله مي آبدار ازوست
- شماره ٣٤٨: آدم نه اي و روضه رضوانت آرزوست
- شماره ٣٤٩: جامي ز خون بي غش منصورم آرزوست
- شماره ٣٥٠: نه تخت جم، نه ملک سليمانم آرزوست
- شماره ٣٥١: دستي به جام باده حمرايم آرزوست
- شماره ٣٥٢: تا خط به دور ماه رخت هاله بسته است
- شماره ٣٥٣: جام شراب مرهم دلهاي خسته است
- شماره ٣٥٤: باد بهار مرهم دلهاي خسته است
- شماره ٣٥٥: اين خار غم که در دل بلبل نشسته است
- شماره ٣٥٦: پيري اگر چه بال و پرم را شکسته است
- شماره ٣٥٧: عيش دل شکسته به آزار بسته است
- شماره ٣٥٨: از رفتن تو باغ پريشان نشسته است
- شماره ٣٥٩: آن کس که تاج را به فريدون گذاشته است
- شماره ٣٦٠: يک دل هزار زخم نمايان نداشته است
- شماره ٣٦١: عارف به اختيار خود از سر گذشته است
- شماره ٣٦٢: بر گلشن آنچه زان گل خودرو گذشته است
- شماره ٣٦٣: بر طفل اشک خون جگر دست يافته است
- شماره ٣٦٤: اين گردباد نيست که بالا گرفته است
- شماره ٣٦٥: آتش به مغزم از مي احمر گرفته است
- شماره ٣٦٦: زلفش به هر دو دست عنانم گرفته است
- شماره ٣٦٧: چشم قدح به جلوه ميناي باده است
- شماره ٣٦٨: نقش و نگار دشمن دلهاي ساده است
- شماره ٣٦٩: تا چشم من به گوشه عزلت فتاده است
- شماره ٣٧٠: دل از هوس به زلف دو تا اوفتاده است
- شماره ٣٧١: عشقم هنوز جاي به گلخن نداده است
- شماره ٣٧٢: روي شکفته شاهد جان فسرده است
- شماره ٣٧٣: دل را ز کينه هر که سبکبار کرده است
- شماره ٣٧٤: شيرين تبسمي که مرا راه دين زده است
- شماره ٣٧٥: تا زلف او به باد صبا آشنا شده است
- شماره ٣٧٦: از خاکمال دام، پرم توتيا شده است
- شماره ٣٧٧: از تير غمزه اش دل ديوانه پر شده است
- شماره ٣٧٨: خال تو ريشه در شکرستان دوانده است
- شماره ٣٧٩: دود دلي ز ابر گهربار مانده است
- شماره ٣٨٠: با داغ عشق، شعله غيرت نمانده است
- شماره ٣٨١: امروز قدر نکته موزون نمانده است
- شماره ٣٨٢: زاهد ز سبحه در پي تسخير بوده است
- شماره ٣٨٣: شرم گناه رهبر توفيق بوده است
- شماره ٣٨٤: شيرازه طرب خط پيمانه بوده است
- شماره ٣٨٥: هر کس بياض گردن او را نديده است
- شماره ٣٨٦: لعلت به خنده پرده گل را دريده است
- شماره ٣٨٧: تا دست من به گردن مينا رسيده است
- شماره ٣٨٨: تا سينه ام به داغ محبت رسيده است
- شماره ٣٨٩: نور شکوه حق ز مقابل رسيده است
- شماره ٣٩٠: دل از حريم سينه به مژگان رسيده است
- شماره ٣٩١: چشم ترم که مشرق چندين ستاره است
- شماره ٣٩٢: خون در دلم ز غيرت آن گوشواره است
- شماره ٣٩٣: آب حيات ما ز شراب شبانه است
- شماره ٣٩٤: ما را ز عشق درد و غم بيکرانه است
- شماره ٣٩٥: تا در ترددست نفس، جان روانه است
- شماره ٣٩٦: ابر بهار گلشن رخسار، آينه است
- شماره ٣٩٧: با عارض تو چهره شدن کار آينه است
- شماره ٣٩٨: جوهر غبار ديده حيران آينه است
- شماره ٣٩٩: غم را اگر برون ندهد سينه آينه است
- شماره ٤٠٠: هر غنچه زين چمن دل در خون نشانده اي است
- شماره ٤٠١: از فيض نوبهار، زمين بزم چيده اي است
- شماره ٤٠٢: در هر نظاره ام ز تو پيغام تازه اي است
- شماره ٤٠٣: دنيا براي بيخبران عيش خانه اي است
- شماره ٤٠٤: گنجينه جواهر ما پاک گوهري است
- شماره ٤٠٥: موج شراب و موجه آب بقا يکي است
- شماره ٤٠٦: برهان واصلان فنا آرميدگي است
- شماره ٤٠٧: لبهاي خشک، موجه عمان تشنگي است
- شماره ٤٠٨: چون صبح، زندگاني روشندلان دمي است
- شماره ٤٠٩: رويي کز او دلي نگشايد نديدني است
- شماره ٤١٠: آهي که غم ز دل نبرد ناکشيدني است
- شماره ٤١١: از لعل آبدار تو طرفي نظر نبست
- شماره ٤١٢: هر کس فشاند بر من پر شور پشت دست
- شماره ٤١٣: از بس نهاده ام به دل داغدار دست
- شماره ٤١٤: نتوان ز دل غبار ملال از شراب شست
- شماره ٤١٥: از لخت دل مرا مژه در چشم تر شکست
- شماره ٤١٦: چندين جمال هست نهان در جلال دوست
- شماره ٤١٧: تا چند بشنوم ز رسولان پيام دوست
- شماره ٤١٨: باريکتر چرا نشوم از ميان دوست؟
- شماره ٤١٩: ما گر چه بسته ايم لب از گفتگوي دوست
- شماره ٤٢٠: از شش جهت به کعبه مقصد سبيل هست
- شماره ٤٢١: نابسته رخنه نظر از هر عيان که هست
- شماره ٤٢٢: رزق دهن تيغ بود هر گلو که هست
- شماره ٤٢٣: دلبستگي است مادر هر ماتمي که هست
- شماره ٤٢٤: دردست، صبح شيب، مي خوشگوار چيست؟
- شماره ٤٢٥: در حفظ جسم اين همه فکر محال چيست؟
- شماره ٤٢٦: اي بوالفضول شکوه ز جور زمانه چيست؟
- شماره ٤٢٧: اي صبح، آه سرد تو در انتظار کيست؟
- شماره ٤٢٨: اين آهوي رميده ز مردم، نگاه کيست؟
- شماره ٤٢٩: خلقند جمله آلت شطرنج، زنده کيست؟
- شماره ٤٣٠: چشمم به دستگيري لطف جيب نيست
- شماره ٤٣١: از ششدر جهات، اميد نجات نيست
- شماره ٤٣٢: اين بناي عالم خاک از شکست نيست
- شماره ٤٣٣: جان رميده را به جهان بازگشت نيست
- شماره ٤٣٤: مي سنگ اگر زند به اياغم شگفت نيست
- شماره ٤٣٥: مجروح عشق را سر و برگ علاج نيست
- شماره ٤٣٦: بيمار عشق را به دوا احتياج نيست
- شماره ٤٣٧: جز گريه چشم اشک فشان را علاج نيست
- شماره ٤٣٨: حسن ترا به نقش و نگار احتياج نيست
- شماره ٤٣٩: در چار باغ دهر نسيم مراد نيست
- شماره ٤٤٠: دلهاي غم نديده پذيراي پند نيست
- شماره ٤٤١: از فکر زلف يار رهايي اميد نيست
- شماره ٤٤٢: اميد دلگشاييم از ماه عيد نيست
- شماره ٤٤٣: آفاق روشن و مه تابان پديد نيست
- شماره ٤٤٤: ما را دماغ جنگ و سر کارزار نيست
- شماره ٤٤٥: دلهاي آرميده به مطلب سوار نيست
- شماره ٤٤٦: بي عشق، آه در جگر روزگار نيست
- شماره ٤٤٧: بازآ که بي تو مجلس ما را حضور نيست
- شماره ٤٤٨: داغم چو آفتاب سياهي پذير نيست
- شماره ٤٤٩: از بخت تيره اهل سخن را گزير نيست
- شماره ٤٥٠: چشم تو چون ز مستي غفلت فراز نيست
- شماره ٤٥١: حسن ترا که ناز به اهل نياز نيست
- شماره ٤٥٢: عشق مرا به زينت ظاهر اساس نيست
- شماره ٤٥٣: يک دم صفاي عالم غدار بيش نيست
- شماره ٤٥٤: تا زنده ايم قسمت ما غير داغ نيست
- شماره ٤٥٥: هر شيشه جان خزينه اسرار عشق نيست
- شماره ٤٥٦: گوهر حريف سختي سنگ جدال نيست
- شماره ٤٥٧: از پيچ و تاب جسم، روان را ملال نيست
- شماره ٤٥٨: ديوانه را ز حلقه طفلان ملال نيست
- شماره ٤٥٩: از چشم ما سرشک فشاندن کمال نيست
- شماره ٤٦٠: در کاروان ما جرس قال و قيل نيست
- شماره ٤٦١: در نامجو شرافت ذاتي تمام نيست
- شماره ٤٦٢: تا هست اثر ز عاشق شيدا تمام نيست
- شماره ٤٦٣: بر کافران خداي جهان گر رحيم نيست
- شماره ٤٦٤: تخمي است دوستي که در آب و گل تو نيست
- شماره ٤٦٥: سر رشته اميد ز رحمت گسسته نيست
- شماره ٤٦٦: مقبول نيست طاعت هر کس شکسته نيست
- شماره ٤٦٧: محوم چنان که در دل تنگم اراده نيست
- شماره ٤٦٨: از حسن خلق رتبه همت زياده نيست
- شماره ٤٦٩: تا آدمي خمش نشود برگزيده نيست
- شماره ٤٧٠: ماتم سراي خاک مقام نظاره نيست
- شماره ٤٧١: دور قمر چو گردش چشم پياله نيست
- شماره ٤٧٢: يک آفريده از ته دل شادمانه نيست
- شماره ٤٧٣: ما را زبان شکوه ز جور زمانه نيست
- شماره ٤٧٤: از شرم اگر چه روي تو چندين نقاب داشت
- شماره ٤٧٥: ساقي ز ما شراب نخواهد دريغ داشت
- شماره ٤٧٦: هر کس ز تيغ غمزه او سر دريغ داشت
- شماره ٤٧٧: گل بس که شرم ازان رخ پر خط و خال داشت
- شماره ٤٧٨: دل کار خود به دامن پاک دعا گذاشت
- شماره ٤٧٩: روزي که عشق داغ مرا بر جگر گذاشت
- شماره ٤٨٠: بار غم از دلم مي گلرنگ بر نداشت
- شماره ٤٨١: آسان نمي توان به سراپاي ما گذشت
- شماره ٤٨٢: امشب خيال زلف تو از چشم تر گذشت
- شماره ٤٨٣: کارم شب وصال به پاس نظر گذشت
- شماره ٤٨٤: سر جوش عمر من به هوا و هوس گذشت
- شماره ٤٨٥: روزي که حرف عشق مرا بر زبان گذشت
- شماره ٤٨٦: تا از عقيق او به بدخشان سخن گذشت
- شماره ٤٨٧: از داغ، روشني جگر پاره پاره يافت
- شماره ٤٨٨: يک تن دل شکسته ز اهل وفا نيافت
- شماره ٤٨٩: از خط دل سيه ز رخش آب و تاب رفت
- شماره ٤٩٠: از خط حلاوت لب جانان به گرد رفت
- شماره ٤٩١: صبح شکوفه چون کف سيل بهار رفت
- شماره ٤٩٢: هر عاشق از رهي به حريم وصال رفت
- شماره ٤٩٣: نتوان به دستگيري اخوان ز راه يافت
- شماره ٤٩٤: هر زنده دل که جا به مقام رضا گرفت
- شماره ٤٩٥: چشمي که از غبار خطش توتيا گرفت
- شماره ٤٩٦: دل راه اشک گرم به مژگان تر گرفت
- شماره ٤٩٧: بتوان به آه کام دل از آسمان گرفت
- شماره ٤٩٨: دل را ز ما به حسن ادا مي توان گرفت
- شماره ٤٩٩: کام از جهان دون به هوس مي توان گرفت
- شماره ٥٠٠: کلکم به يک صرير سواد سخن گرفت
- شماره ٥٠١: دل رفته رفته رنگ لب لعل او گرفت
- شماره ٥٠٢: از زلف اگر نه حسن تو زنجير مي گرفت
- شماره ٥٠٣: گر در ميان هوا چو حبابت نمي گرفت
- شماره ٥٠٤: از نوبهار روي زمين خشک و تر شکفت
- شماره ٥٠٥: تنها نه اشک راز مرا جسته جسته گفت
- شماره ٥٠٦: از حد گذشت وقت سحر آرميدنت
- شماره ٥٠٧: ماهي که ز پرتو به جهان شور درانداخت
- شماره ٥٠٨: زلف تو کشاکش به رگ جان من انداخت
- شماره ٥٠٩: زان خانه برانداز که از خانه زين خاست
- شماره ٥١٠: در چشم غلط بين نبود وضع جهان راست
- شماره ٥١١: جمعيت اسباب، حجاب نظر ماست
- شماره ٥١٢: مستوري حسن از نظر بوالهوس ماست
- شماره ٥١٣: آيينه خورشيد دل بي هوس ماست
- شماره ٥١٤: خمخانه افلاک تهي ساخته ماست
- شماره ٥١٥: تمکين خرام تو ز بسياري دلهاست
- شماره ٥١٦: چشم تو عجب نيست اگر مست و خراب است
- شماره ٥١٧: بر هر که نظر مي فکنم مست و خراب است
- شماره ٥١٨: در عالم فاني که بقا پا به رکاب است
- شماره ٥١٩: جمعيت جسم از نفس پا به رکاب است
- شماره ٥٢٠: روشنگر آيينه دلها دم غيب است
- شماره ٥٢١: آفاق منور ز رخ انور صبح است
- شماره ٥٢٢: روشنگر آيينه دلها دم صبح است
- شماره ٥٢٣: سرگرم تمناي تو فارغ ز گزندست
- شماره ٥٢٤: واعظ نه ترا پايه گفتار بلندست
- شماره ٥٢٥: اين هستي باطل چو شرر محض نمودست
- شماره ٥٢٦: ما صافدلان را چه غم از گرد و غبارست؟
- شماره ٥٢٧: شمع سر خاک شهدا لاله داغ است
- شماره ٥٢٨: پيچيدن سر از دو جهان افسر عشق است
- شماره ٥٢٩: گردون صدف گوهر يکدانه عشق است
- شماره ٥٣٠: دل در نظر مردم فرزانه بزرگ است
- شماره ٥٣١: خورشيد ترا از خط شبرنگ وبال است
- شماره ٥٣٢: روشندل و دلبستگي تن چه خيال است؟
- شماره ٥٣٣: جمعيت خاطر ز پريشاني عقل است
- شماره ٥٣٤: شيرازه جمعيت مستان خط جام است
- شماره ٥٣٥: مأواي تو از کعبه و بتخانه کدام است؟
- شماره ٥٣٦: نقش به مراد دل ما خنده زخم است
- شماره ٥٣٧: پيراهن گل چاک ز بيداد نسيم است
- شماره ٥٣٨: طوطي ز سخن صيقل آيينه جان است
- شماره ٥٣٩: درد تو به دلهاي سبکروح گران است
- شماره ٥٤٠: در وصل، دل از هجر فزون دل نگران است
- شماره ٥٤١: محو رخ زيباي تو فارغ ز جهان است
- شماره ٥٤٢: لعل تو ز روشن گهري جان جهان است
- شماره ٥٤٣: چون آينه هر دل که ز روشن گهران است
- شماره ٥٤٤: دل بر شکن طره دلدار گران است
- شماره ٥٤٥: دل نقطه بسم الله ديوان جنون است
- شماره ٥٤٦: سبزي که سياه است ازو روز من اين است
- شماره ٥٤٧: آن خانه برانداز که در خانه زين است
- شماره ٥٤٨: سبزي که مرا ساخته بيتاب همين است
- شماره ٥٤٩: چشمي که نظرباز به آن طاق دو ابروست
- شماره ٥٥٠: مرغي که رميدن ز جهان بال و پر اوست
- شماره ٥٥١: عشق است که اکسير بقا خاک در اوست
- شماره ٥٥٢: گفتار تو شهدي است که جانها مگس اوست
- شماره ٥٥٣: تنها نه همين ماه به فرمان خط اوست
- شماره ٥٥٤: بودي که نمودست وجودش، دهن اوست
- شماره ٥٥٥: کيفيت مي با لب شکرشکن توست
- شماره ٥٥٦: روزم سيه از پرتو آن چشم سياه است
- شماره ٥٥٧: يارب دل خون گشته ز مژگان که جسته است؟
- شماره ٥٥٨: در پرده شب هر که مي ناب گرفته است
- شماره ٥٥٩: از شش جهتم همچو شرر سنگ گرفته است
- شماره ٥٦٠: يک دلشده در دام نگاهت نگرفته است
- شماره ٥٦١: در روي زمين يک سر پر شور نمانده است
- شماره ٥٦٢: از مرگ به ما نيم نفس بيش نمانده است
- شماره ٥٦٣: زان خرمن گل حاصل ما دامن چيده است
- شماره ٥٦٤: رخسار تو روز سيه ريش نديده است
- شماره ٥٦٥: از عشق دلي نيست که زخمي نچشيده است
- شماره ٥٦٦: با طره او مشک ختا دود کبابي است
- شماره ٥٦٧: هر شام ز ماه رمضان صبح اميدي است
- شماره ٥٦٨: تن بر دل خوش مشرب ما خانه تنگي است
- شماره ٥٦٩: صبح از لب لعل تو پيام نمکيني است
- شماره ٥٧٠: آن نرگس بيمار، عجب هوش ربايي است
- شماره ٥٧١: هر نخل مصيبت علم راهنمايي است
- شماره ٥٧٢: بي روي تو چشم از همه خوبان نتوان بست
- شماره ٥٧٣: در عالم بالاست تماشايي اگر هست
- شماره ٥٧٤: در هر جگري شوري ازين گرم نفس هست
- شماره ٥٧٥: بي دادرس آن کس که فغان چون جرسش هست
- شماره ٥٧٦: خام است شرابي که در او غلغله اي هست
- شماره ٥٧٧: در نقطه خاک است نهان، گر خبري هست
- شماره ٥٧٨: در زير فلک نيست اگر همنفسي هست
- شماره ٥٧٩: هر خال ترا زير نگين ملک جمي هست
- شماره ٥٨٠: با ما سبب کينه گردون دغا چيست؟
- شماره ٥٨١: دلبستگي خلق به عمر گذران چيست؟
- شماره ٥٨٢: خورشيد نقاب رخ چون ياسمن کيست؟
- شماره ٥٨٣: گر دل نکشد دست ز زلف تو عجب نيست
- شماره ٥٨٤: در ديده بي شرم و حيا نور ادب نيست
- شماره ٥٨٥: چون سرو به غير از کف افسوس برم نيست
- شماره ٥٨٦: آن را که بود تيغ زبان بي لب نان نيست
- شماره ٥٨٧: لب بسته ما بيخبر از راز جهان نيست
- شماره ٥٨٨: منظور من آن موي ميان است و ميان نيست
- شماره ٥٨٩: بوي سر زلف تو به شيدايي من نيست
- شماره ٥٩٠: در موج پريشاني من فاصله اي نيست
- شماره ٥٩١: در معرکه عشق ز جرأت خبري نيست
- شماره ٥٩٢: در چشم و دل پاک ز دنيا خبري نيست
- شماره ٥٩٣: از عکس خود آن آينه رو بس که حيا داشت
- شماره ٥٩٤: در ظاهر اگر پشت به من همچو کمان داشت
- شماره ٥٩٥: رگ در تنت از پاکي گوهر نتوان يافت
- شماره ٥٩٦: در خاک وطن چند توان ره به عصا رفت؟
- شماره ٥٩٧: ايام بهاران سبک از ديده ما رفت
- شماره ٥٩٨: افسوس که ايام شريف رمضان رفت
- شماره ٥٩٩: از ناخن دخل آنچه به رخسار سخن رفت
- شماره ٦٠٠: اي زلف تو شيرازه ديوان قيامت
- شماره ٦٠١: قد تو کجا و قد رعناي قيامت
- شماره ٦٠٢: اي هر دو جهان خاک ره سرو روانت
- شماره ٦٠٣: چرخ در تاب از تحمل ماست
- شماره ٦٠٤: اين چه خط است و اين چه رخسارست
- شماره ٦٠٥: در وطن جوهر سخن خوارست
- شماره ٦٠٦: تا سپهر کبود سيارست
- شماره ٦٠٧: سبزه جوي شهد، نيشترست
- شماره ٦٠٨: دولت روزگار درگذرست
- شماره ٦٠٩: سر زهاد خشک بي شورست
- شماره ٦١٠: در دل هر که ذوق شبگيرست
- شماره ٦١١: مي گلرنگ خوني رازست
- شماره ٦١٢: ظلم فريادي از ضعيفان است
- شماره ٦١٣: عشق سلطان و عقل دهقان است
- شماره ٦١٤: سفر اهل شوق در وطن است
- شماره ٦١٥: صدق، روشنگر ضمير من است
- شماره ٦١٦: مژه ام جلوه گاه پروين است
- شماره ٦١٧: خطش از خال حقه باز شده است
- شماره ٦١٨: تا به دل تخم عشق کشته شده است
- شماره ٦١٩: لطف و قهر زمانه هر دو يکي است
- شماره ٦٢٠: آب خضر و مي شبانه يکي است
- شماره ٦٢١: عقل را گوشه سرايي هست
- شماره ٦٢٢: در خون کشد نظر را حسني که بي حجاب است
- شماره ٦٢٣: از خودگذشتگان را آيينه بي غبارست
- شماره ٦٢٤: از خود گذشتگان را آيينه بي غبارست
- شماره ٦٢٥: موج سراب دنيا، شمشير آبدارست
- شماره ٦٢٦: از غيرت رکابت از ديده خون روان است
- شماره ٦٢٧: از غيرت رکابت از ديده خون روان است
- شماره ٦٢٨: بود و نمود عاشق، از آب و تاب حسن است
- شماره ٦٢٩: همين بلبل است خندان، هم باغبان شکفته است
- شماره ٦٣٠: در جوش لاله و گل، ديوانه را عروسي است
- شماره ٦٣١: هر خار اين گلستان مفتاح دلگشايي است
- شماره ٦٣٢: تن پرور از شهادت گر سر کشد عجب نيست
- شماره ٦٣٣: مرا از تيره بختي شکوه بيجاست
- شماره ٦٣٤: کجا ميل کبابم در شراب است؟
- شماره ٦٣٥: به چشمم بي تو گلشن خارزارست
- شماره ٦٣٦: شراب نامرادي بي خمارست
- شماره ٦٣٧: فلک نيلوفر درياي عشق است
- شماره ٦٣٨: خوشم با ناله خود، دم همين است
- شماره ٦٣٩: ز نغمه تا خدا يک کوچه راه است
- شماره ٦٤٠: به چشم من فلک يک چشمخانه است
- شماره ٦٤١: نه هر تن لايق تشريف شاهي است
- شماره ٦٤٢: در خودآرايي خطرها مضمرست
- شماره ٦٤٣: همت ما را مکاني ديگرست
- شماره ٦٤٤: وقت ما از ساغر و مينا خوش است
- شماره ٦٤٥: از نظر هرگز خيالش دور نيست
- شماره ٦٤٦: تا نافه زلف مجلس آراست
- شماره ٦٤٧: شد آب و هنوز در حجاب است
- شماره ٦٤٨: پيغام، نمکچش وصال است
- شماره ٦٤٩: بي يار بهار دلنشين نيست
- شماره ٦٥٠: چيني که طراز جبهه يارست
- شماره ٦٥١: از وصل صدف گهر گريزان است
- شماره ٦٥٢: از حسن تو جيب خاک پر ماه است
- شماره ٦٥٣: لطف بتان جانگدازتر ز عتاب است
- شماره ٦٥٤: حلقه گوش تو گوشواره صبح است
- شماره ٦٥٥: حلقه آه مرا سپهر نگين است
- شماره ٦٥٦: زير بال است پناهي که مراست
- شماره ٦٥٧: خود به خود چشم تو در گفتارست
- شماره ٦٥٨: ترک چشم مخمورش مست ناتوانيهاست
- شماره ٦٥٩: شود چو غنچه سخن پيشه، شيشه شيشه شراب است
- شماره ٦٦٠: مرهم کافور خلق پرده صد نشترست
- شماره ٦٦١: غباري بجا از زمين مانده است
- شماره ٦٦٢: زمين نقش پايي است بر آستانت
- شماره ٦٦٣: آيينه را سياه کند با غبار بحث
- شماره ٦٦٤: بر رخ ممکن بود پيوسته گرد احتياج
- شماره ٦٦٥: چون گذارد خشت اول بر زمين معمار کج
- شماره ٦٦٦: نيست روي عرق آلود به گوهر محتاج
- شماره ٦٦٧: داغ ما نيست به دلسوزي ياران محتاج
- شماره ٦٦٨: نيست با ديده ظاهر دل روشن محتاج
- شماره ٦٦٩: نيست يک گوهر سيراب به اندازه موج
- شماره ٦٧٠: به داغ عشق نباشد مرا جگر محتاج
- شماره ٦٧١: تا چند آه سرد کشي ز آرزوي گنج؟
- شماره ٦٧٢: آن گنج خفي در دل ويرانه زند موج
- شماره ٦٧٣: دور کن از دل هوس در پيرهن اخگر مپيچ
- شماره ٦٧٤: بي شهادت زينهار از تيغ جانان سرمپيچ
- شماره ٦٧٥: لب پياله گزيدي سر از خمار مپيچ
- شماره ٦٧٦: ماييم و خيال دهن يار و دگر هيچ
- شماره ٦٧٧: لب هيچ و دهان هيچ و کمر هيچ و ميان هيچ
- شماره ٦٧٨: در جبين کس نمي بينيم انوار صلاح
- شماره ٦٧٩: تا به کي همچون سگان گيرد ترا در خواب، صبح؟
- شماره ٦٨٠: قرص خورشيدست اول لقمه مهمان صبح
- شماره ٦٨١: چاک خواهد سربرآورد از گريبانم چو صبح
- شماره ٦٨٢: عاشق صادق بود گر پاکدامان همچو صبح
- شماره ٦٨٣: خرده انجم ندارد رونقي در کوي صبح
- شماره ٦٨٤: گر نه از فتنه ايام خبر دارد صبح
- شماره ٦٨٥: نکشيديم شرابي به رخ تازه صبح
- شماره ٦٨٦: مي زند موج پريزاد، صنمخانه صبح
- شماره ٦٨٧: خاک از خواب عدم جست ز بيداري صبح
- شماره ٦٨٨: گر به اخلاص رخ خود به زمين سايي صبح
- شماره ٦٨٩: نمک به ديده غفلت کن از سفيده صبح
- شماره ٦٩٠: منه چو ساده دلان دل به کامراني صبح
- شماره ٦٩١: قسم به خط لب ساقي و دعاي قدح
- شماره ٦٩٢: دهد به روزن اگر نور، مهر تابان طرح
- شماره ٦٩٣: زان پيشتر که تيغ کشد آفتاب صبح
- شماره ٦٩٤: آفاق را کند به نفش مشکبار صبح
- شماره ٦٩٥: از بس مکدرست درين روزگار صبح
- شماره ٦٩٦: لبريز از مي شفق کن اياغ صبح
- شماره ٦٩٧: از قرص آفتاب تهي نيست خوان صبح
- شماره ٦٩٨: روشندلان به هر که رسيدند همچو صبح
- شماره ٦٩٩: دل زنده مي کند نفس جانفزاي صبح
- شماره ٧٠٠: زان پيش کآفتاب بگيرد گلوي صبح
- شماره ٧٠١: مهره مارست مهر، مار گزيده است صبح
- شماره ٧٠٢: تا بر لب تو افتاد چشم ستاره صبح
- شماره ٧٠٣: اي خدنگ آه کوتاهي مکن در کين چرخ
- شماره ٧٠٤: دردمندي کرد بر من شربت ديدار تلخ
- شماره ٧٠٥: مستمع را کام ناگرديده از دشنام تلخ
- شماره ٧٠٦: مکن دراز به طعن فلک زبان گستاخ
- شماره ٧٠٧: اگر دو هفته بود چهره گلستان سرخ
- شماره ٧٠٨: مکن ز باده لعلي لب چو مرجان سرخ
- شماره ٧٠٩: وقت است بگذريم چو موج از شراب تلخ
- شماره ٧١٠: شد زسر گرداني من بس که حيران گردباد
- شماره ٧١١: از لب منصور راز عشق بر صحرا فتاد
- شماره ٧١٢: خال موزون است هر جا بر رخ دلبر فتاد
- شماره ٧١٣: بهر گندم از بهشت آدم اگر بيرون فتاد
- شماره ٧١٤: ترک جانان چون توان از تيغ بي زنهار داد؟
- شماره ٧١٥: حسن خواهد رفت و داغت بر جگر خواهد نهاد
- شماره ٧١٦: تا زخط حسن تو عنبر بر سر آتش نهاد
- شماره ٧١٧: بر دل خود هر که چون فرهاد کوه غم نهاد
- شماره ٧١٨: مرگ عاشق بي شمار آن سيمبر دارد به ياد
- شماره ٧١٩: کشتي دريائيي ديدم دلم آمد به ياد
- شماره ٧٢٠: غفلت دل از شراب ناب مي گردد زياد
- شماره ٧٢١: رغبت مي را کند چندان که نوشيدن زياد
- شماره ٧٢٢: دل عبث چندين تقدير الهي مي تپد
- شماره ٧٢٣: غم ز دل بيرون مرا کي باده احمر برد؟
- شماره ٧٢٤: رخت هستي زين جهان مختصر خواهيم برد
- شماره ٧٢٥: از حريم ما سخن چين چون سخن بيرون برد؟
- شماره ٧٢٦: آب شد دل تا به آن شيرين شمايل راه برد
- شماره ٧٢٧: هر که با خود درد و داغ دلستان را مي برد
- شماره ٧٢٨: زلف مشکين را چرا آن نازپرور مي برد؟
- شماره ٧٢٩: جنبش مژگان حضور از ديده و دل مي برد
- شماره ٧٣٠: عشق اول ناتوانان را به منزل مي برد
- شماره ٧٣١: از فسون عالم اسباب خوابم مي برد
- شماره ٧٣٢: شام ازان زلف سيه سنبل به دامن مي برد
- شماره ٧٣٣: چشم خونبارم گرو ز ابر بهاري مي برد
- شماره ٧٣٤: وسعت مشرب زدل انديشه فردا نبرد
- شماره ٧٣٥: از شکست من دم تيغ تغافل مي پرد
- شماره ٧٣٦: چشم برق از اشتياق خرمن من مي پرد
- شماره ٧٣٧: مي خورد با ديگران مستانه بر ما بگذرد
- شماره ٧٣٨: بر جهان هر کس که از روي تأمل بگذرد
- شماره ٧٣٩: تا به کي در خواب سنگين روزگارم بگذرد
- شماره ٧٤٠: بوسه چون محروم از آن لبهاي خندان بگذرد؟
- شماره ٧٤١: سر گردان چند از من آن سرو خرامان بگذرد
- شماره ٧٤٢: جان مشتاقان زکوي دلستان چون بگذرد؟
- شماره ٧٤٣: لاله شبنم فريبت برگ گل را آب کرد
- شماره ٧٤٤: خط لب لعل ترا بي آب نتوانست کرد
- شماره ٧٤٥: چاره دل عقل پر تدبير نتوانست کرد
- شماره ٧٤٦: چرخ زنگاري مرا غمناک نتوانست کرد
- شماره ٧٤٧: صبح رخسار ترا خط شام نتوانست کرد
- شماره ٧٤٨: چاره غفلت دل آگاه نتوانست کرد
- شماره ٧٤٩: عشق را پنهان دل ديوانه نتوانست کرد
- شماره ٧٥٠: تا گلستان را نهال قامتش آباد کرد
- شماره ٧٥١: آنچه روي سخت من با سيلي استاد کرد
- شماره ٧٥٢: مرگ نتواند به ارباب سخن بيداد کرد
- شماره ٧٥٣: کاوش مژگان او دل را قيامت زار کرد
- شماره ٧٥٤: مهر خاموشي مرا گنجينه اسرار کرد
- شماره ٧٥٥: هر که رو زين خلق ناهموار در ديوار کرد
- شماره ٧٥٦: هر که رو زين خلق ناهموار در ديوار کرد
- شماره ٧٥٧: کعبه را دريافت هر کس خاطري معمور کرد
- شماره ٧٥٨: خانه بر دوشي که سير کوچه زنجير کرد
- شماره ٧٥٩: هر که در گلشن چو شبنم چشم عبرت باز کرد
- شماره ٧٦٠: روزه نزديک است مي بايد کلوخ انداز کرد
- شماره ٧٦١: هر که در دنيا فاني زاد عقبي جمع کرد
- شماره ٧٦٢: دل در آن زلف کمندانداز خود را جمع کرد
- شماره ٧٦٣: گرچه ماه مصر را دامن زليخا چاک کرد
- شماره ٧٦٤: صبح از رشک بنا گوشت گريبان چاک کرد
- شماره ٧٦٥: سبزه خط دود از آن رخسار آتشناک کرد
- شماره ٧٦٦: ذوق رسوايي مرا بيزار نام و ننگ کرد
- شماره ٧٦٧: خاطر جمع مرا پيري پريشان حال کرد
- شماره ٧٦٨: سيل اشک من بساط سبزه را پامال کرد
- شماره ٧٦٩: ساقي از يک جرعه مي اين بينوا را گرم کرد
- شماره ٧٧٠: دين و دل در کار آن زلف دو تا خواهيم کرد
- شماره ٧٧١: عاقبت تسخير آن سيمين بدن خواهيم کرد
- شماره ٧٧٢: گرچه انفاس گرامي سينه صرف آه کرد
- شماره ٧٧٣: شورش سودا مرا از قيد تن آزاده کرد
- شماره ٧٧٤: هر که چون آب روان آيينه خود ساده کرد
- شماره ٧٧٥: تا عبير افشاني زلف ترا نظاره کرد
- شماره ٧٧٦: آب حيوان ديد لعلت را و ايمان تازه کرد
- شماره ٧٧٧: ناله ني بند بندم را زهم بيگانه کرد
- شماره ٧٧٨: ياد باد آن بي حقيقت را که ياد ما نکرد
- شماره ٧٧٩: چاره سوداي ما پند نصيحتگر نکرد
- شماره ٧٨٠: عمرها مشق جنون هر کس که چون مجنون نکرد
- شماره ٧٨١: آه سردي ناتوانان را به فرياد آورد
- شماره ٧٨٢: کوه را چون ابر، حکم او به رفتار آورد
- شماره ٧٨٣: مستمع صاحب سخن را بر سر کار آورد
- شماره ٧٨٤: مي شود دل مضطرب چون گريه ام زور آورد
- شماره ٧٨٥: عجز بر سر پنجه اقبال چون زور آورد
- شماره ٧٨٦: ديده چون تاب صفاي آن بناگوش آورد؟
- شماره ٧٨٧: زخمي عشق تو چون رو در بيابان آورد
- شماره ٧٨٨: عيبجو چندان که عيب از ما بدر مي آورد
- شماره ٧٨٩: عيبجو چندان که عيب از ما بدر مي آورد
- شماره ٧٩٠: مي برون زان چهره شاداب گل مي آورد
- شماره ٧٩١: از سر من مغز را سودا برون مي آورد
- شماره ٧٩٢: هر که دل زان پنجه مژگان برون مي آورد
- شماره ٧٩٣: خون ما را چرخ عاجزکش به دست زور خورد
- شماره ٧٩٤: لعل مي از جام زر در سنگ خارا مي خورد
- شماره ٧٩٥: يار ما در پرده شب باده تنها مي خورد
- شماره ٧٩٦: شمع ما را عاقبت اشک دمادم مي خورد
- شماره ٧٩٧: چون ز باد آن زلف چون زنجير بر هم مي خورد
- شماره ٧٩٨: خون خود يوسف درون چاه کنعان مي خورد
- شماره ٧٩٩: خون عاشق را چو آب آن لعل ميگون مي خورد
- شماره ٨٠٠: خون مردم را چون آب آن لعل ميگون مي خورد