شماره ٢٧٩: آن بلبلم که باغ و بهارم دل خودست
آن بلبلم که باغ و بهارم دل خودست
آن طوطيم که آينه دارم دل خودست
دستم نمي رسد به گريبان ساحلي
زين بحر بيکنار کنارم دل خودست
هر مشکلي که بود گشودم به زور فکر
مانده است عقده اي که به کارم دل خودست
چون ماه چارده به سر خوان آفتاب
پيوسته رزق جان فگارم دل خودست
از ديگران چراغ نخواهد مزار من
کز سوز سينه شمع مزارم دل خودست
از شرم نيست بال و پر جستجو مر
چون باز چشم بسته شکارم دل خودست
فارغ ز نور عاريه چون چشم روزنم
خورشيد و ماه ليل و نهارم دل خودست
صائب به سرمه دگران نيست چشم من
روشنگر دو ديده تارم دل خودست