غزليات - قسمت دوم
- شماره ١: گر صافدلي هست شراب است در اينجا
- شماره ٢: در زلف مده راه دگر باد صبا را
- شماره ٣: از خويش برآورد تمناي تو ما را
- شماره ٤: انديشه ز طوفان نبود ديده تر را
- شماره ٥: از بدگهري مي شکند گوهر رز را
- شماره ٦: از زخم زبان نيست گزير اهل رقم را
- شماره ٧: تا سوخت به داغ تو محبت جگرم را
- شماره ٨: از خلق خبر نيست ز خود بي خبران را
- شماره ٩: استاد چه حاجت بود آن سرو روان را؟
- شماره ١٠: گمراه کند غفلت من راهبران را
- شماره ١١: ما نبض شناس رگ جانيم جهان را
- شماره ١٢: دلگير کند غنچه من صبح وطن را
- شماره ١٣: تسکين ندهد خوردن مي سوز درون را
- شماره ١٤: نه کفر شناسد دل حيران و نه دين را
- شماره ١٥: گلگونه چه حاجت بود آن روي نکو را؟
- شماره ١٦: فانوس حجاب است چراغ سحري را
- شماره ١٧: بر چرخ محيط است فروغ نظر ما
- شماره ١٨: در غنچه دل زنگ برآرد نفس ما
- شماره ١٩: در قلزم مي همچو حباب است دل ما
- شماره ٢٠: درمانده اين جسم نزارست دل ما
- شماره ٢١: کوشش نبرد راه به مأواي دل ما
- شماره ٢٢: از خون جگر رنگ پذيرد سخن ما
- شماره ٢٣: خوابيده تر از راه بود راحله ما
- شماره ٢٤: فرياد نخيزد ز دل پر گله ما
- شماره ٢٥: اي خانه زنبور ز فکر تو جگرها
- شماره ٢٦: کم نيست جگرداري پيران ز جوانها
- شماره ٢٧: اي خار و خس بحر ثناي تو سخن ها
- شماره ٢٨: آن کس که داد پيوند با کاه کهربا را
- شماره ٢٩: از سوز عشق چون شمع راحت کجاست ما را؟
- شماره ٣٠: چشم هميشه مستت خمار کرد ما را
- شماره ٣١: بي قدر ساخت خود را، نخوت فزود ما را
- شماره ٣٢: بسته است چشم روشن از سير، بال ما را
- شماره ٣٣: از آه روز گردان شبهاي تار خود را
- شماره ٣٤: وحشت بود ز مردم از خويش بي خبر را
- شماره ٣٥: از بيخودي نمانده است پرواي جسم، جان را
- شماره ٣٦: نتوان به مرگ پوشيد چشم نديده ما
- شماره ٣٧: زهي به ساعد سيمين شکوفه يد بيضا
- شماره ٣٨: ز موج خويش بود تازيانه ريگ روان را
- شماره ٣٩: ز راستي نبود خجلتي گشاده جبين را
- شماره ٤٠: ز جوش عشق شود با قوام، شيره جانها
- شماره ٤١: انديشه نبود عشق را از موجه شمشيرها
- شماره ٤٢: دارند اگر سر رشته اي در کف به ظاهر چنگ ها
- شماره ٤٣: اي دفتر حسن ترا فهرست خط و خال ها
- شماره ٤٤: به دوش توکل منه بار خود را
- شماره ٤٥: منه بر دل زار بار جهان را
- شماره ٤٦: فروغي است يکرنگي از گوهر ما
- شماره ٤٧: بيخودي رفتن است دلها را
- شماره ٤٨: به ادب نوش، جام دولت را
- شماره ٤٩: دل زهر نقش گشته ساده مرا
- شماره ٥٠: شانه زند چو کلک من طره مشکفام را
- شماره ٥١: اي ز تو شور در جگر کلک شکر نواي را
- شماره ٥٢: اي فکر تو نقشبند جانها
- شماره ٥٣: اي حسن تو برق خانمانها
- شماره ٥٤: غم آتشين عذاران نه چنان برشت ما را
- شماره ٥٥: ديد ز خون دلم لاله ستان خاک را
- شماره ٥٦: نيست غم نان و آب، گوشه نشين را
- شماره ٥٧: عقل را ديوانه مي دانيم ما
- شماره ٥٨: پيوسته خورد دل خون از بي غمي جان ها
- شماره ٥٩: باده روشن کز او شد ديده ساغر پر آب
- شماره ٦٠: از لطافت بس که دارد چهره او آب و تاب
- شماره ٦١: از تهيدستي است در مغز چنار اين پيچ و تاب
- شماره ٦٢: حسن آن لبهاي ميگون بيش گردد در عتاب
- شماره ٦٣: صبح روشن شد، بده ساقي مي چون آفتاب
- شماره ٦٤: مي نمايد چشم شوخ از پرده شرم و حجاب
- شماره ٦٥: بس که افکنده است پيري در وجودم انقلاب
- شماره ٦٦: گر چه با هر موجه اي دام دگر مي دارد آب
- شماره ٦٧: دست و پا گم مي کند موج سبک لنگر در آب
- شماره ٦٨: سوز عاشق کم نگردد از فرو رفتن در آب
- شماره ٦٩: موج را هر چند آماده است بال و پر ز آب
- شماره ٧٠: نيست بحر پاک گوهر را خصومت با حباب
- شماره ٧١: در محيط عشق باشد از سر پر خون حباب
- شماره ٧٢: گر به ظاهر بادپيماييم ما همچون حباب
- شماره ٧٣: بس که از رخسار او در پيچ و تاب است آفتاب
- شماره ٧٤: گر چه ذراتند يکسر ميهمان آفتاب
- شماره ٧٥: در شب وصل تو مي لرزد دل چون آفتاب
- شماره ٧٦: از شفق هر چند شويد چهره در خون آفتاب
- شماره ٧٧: اوست روشندل که با چندين زبان چون آفتاب
- شماره ٧٨: از شفق هر صبح سازد چهره خونين آفتاب
- شماره ٧٩: چون چراغ روز، با آن روشنايي آفتاب
- شماره ٨٠: در هواي ابر لازم نيست در مينا شراب
- شماره ٨١: کي سفيدي مي تواند شد به چشم ما نقاب؟
- شماره ٨٢: چشم عاشق خاک کوي دلستان بيند به خواب
- شماره ٨٣: گر چه افکندم به روغن، نان خلق از خوي چرب
- شماره ٨٤: مد کوتاهي است صبح از دفتر احسان شب
- شماره ٨٥: بي قراران را ازان يکتاي بي همتا طلب
- شماره ٨٦: پا منه زنهار بي انديشه در جاي غريب
- شماره ٨٧: مگر از خانه بيرون آمد آن گل بي حجاب امشب؟
- شماره ٨٨: بيا کز دوريت مژگان به چشمم سوزن است امشب
- شماره ٨٩: خانه از خويش تهي کن که ز نظاره آب
- شماره ٩٠: ديده از خط بديع آب دهيد اي احباب
- شماره ٩١: نکند باده شب، سوختگان را سيراب
- شماره ٩٢: نه حبابم که شود زود ز جان سير در آب
- شماره ٩٣: روز روشن گل و شمع شب تارست شراب
- شماره ٩٤: تو که بي پرده رخ خود ننمايي در خواب
- شماره ٩٥: به نگاهي دل خون گشته ما را درياب
- شماره ٩٦: چهره نوخط آن تازه جوان را درياب
- شماره ٩٧: بي خبر شو ز دو عالم، خبر يار طلب
- شماره ٩٨: دست کوته مکن از دامن احسان طلب
- شماره ٩٩: رو نگهداشتن از صاف ضميران مطلب
- شماره ١٠٠: ز خط رحيم نشد حسن يار با احباب
- شماره ١٠١: زهي ز عارض گلرنگ، خوني مي ناب
- شماره ١٠٢: سبکسري که اسير هواست همچو حباب
- شماره ١٠٣: هوا چکيده نورست در شب مهتاب
- شماره ١٠٤: بهشت بر مژه تصوير مي کند مهتاب
- شماره ١٠٥: مريز آب رخ خود مگر براي شراب
- شماره ١٠٦: ز بس به مي شدم آلوده چون سبوي شراب
- شماره ١٠٧: بهار نغمه تر ساز مي کند سيلاب
- شماره ١٠٨: نديده چشم چنين آهوي ختا در خواب
- شماره ١٠٩: غضب ستيزه گر و عقل قهرمان در خواب
- شماره ١١٠: عرق فشاني آن گلعذار را درياب
- شماره ١١١: درون گنبد گردون فتنه بار مخسب
- شماره ١١٢: آمد سحر به خانه من يار، بي حجاب
- شماره ١١٣: از اشک بلبل است رگ تلخي گلاب
- شماره ١١٤: اي خوشه چين سنبل زلف تو مشک ناب
- شماره ١١٥: تا گل ز عکس عارض او چيده است آب
- شماره ١١٦: جاي صدف بود ز گراني زمين در آب
- شماره ١١٧: از چشم نيم مست تو با يک جهان شراب
- شماره ١١٨: صبح گشاده روي بود در حجاب شب
- شماره ١١٩: بردار دل ز عالم خاکي، صفا طلب
- شماره ١٢٠: آيينه شو وصال پري طلعتان طلب
- شماره ١٢١: از لعل و گهر گرچه گرانسنگ شود آب
- شماره ١٢٢: طي شود در يک نفس آغاز و انجام حيات
- شماره ١٢٣: عالمي را روي شرم آلود او ديوانه ساخت
- شماره ١٢٤: از چه و زندان برآمد هر که روح از تن شناخت
- شماره ١٢٥: روي گرم مهر اگر ذرات عالم را نواخت
- شماره ١٢٦: هر که را اينجا به سيلي آسمان خواهد نواخت
- شماره ١٢٧: دست و پا بسيار زد تا عشق ما را پاک سوخت
- شماره ١٢٨: آن که رنگ خط به رخسارش ز مشک ناب ريخت
- شماره ١٢٩: کوته انديشي که گل در خوابگاه يار ريخت
- شماره ١٣٠: باده تلخي که از بويش دل منصور ريخت
- شماره ١٣١: در علاج درد ما رنگ از رخ تدبير ريخت
- شماره ١٣٢: پيش ساقي هر که آب رو درين ميخانه ريخت
- شماره ١٣٣: چشم مخموري که ما را زهر در پيمانه ريخت
- شماره ١٣٤: روي از عالم بگردان گر لقا مي بايدت
- شماره ١٣٥: گر چه ني زرد و ضعيف و لاغر و بي دست و پاست
- شماره ١٣٦: هر که پيوندد به اهل حق ز مردان خداست
- شماره ١٣٧: ديده هاي پاک را با حسن، کشتي آشناست
- شماره ١٣٨: در غبار خط صفاي آن پري طلعت بجاست
- شماره ١٣٩: چرخ ماند از گردش اما اضطراب دل بجاست
- شماره ١٤٠: شکر اين آب و علف ضايع کنان يک دم بجاست
- شماره ١٤١: تا به کي در پرده باشد نيک و بد، ساغر کجاست؟
- شماره ١٤٢: از دو عالم فارغم، آزاده اي چون من کجاست؟
- شماره ١٤٣: خشک شد کشت اميدم ابر احساني کجاست؟
- شماره ١٤٤: روزگارم تيره شد خورشيد سيمايي کجاست؟
- شماره ١٤٥: از دل سخت بتان از ناله اي فرياد خاست
- شماره ١٤٦: کي سري بردم به جيب خود که طوفان برنخاست
- شماره ١٤٧: رفت تا مجنون ز دشت عشق مردي برنخاست
- شماره ١٤٨: هر که رو تابد ز عاشق، خط مشکينش سزاست
- شماره ١٤٩: گر بسوزد ز آتش مي شرم جانان مفت ماست
- شماره ١٥٠: از تهيدستي ز بي برگان خجالت کار ماست
- شماره ١٥١: آنچه مي دانند ماتم تن پرستان سور ماست
- شماره ١٥٢: دامن صحراي وحشت خاک دامنگير ماست
- شماره ١٥٣: جام ما درياکشان مهر لب خاموش ماست
- شماره ١٥٤: روي مطلب در نقاب يأس از ابرام ماست
- شماره ١٥٥: کوثر بيداربختي ديده گريان ماست
- شماره ١٥٦: در پريشان خاطري جمعيت مجنون ماست
- شماره ١٥٧: خاکساري برگ عيش خاطر آگاه ماست
- شماره ١٥٨: صيقل آيينه ما گوشه ابروي ماست
- شماره ١٥٩: لنگر از صاحبدلان، شوخي ز خوبان خوشنماست
- شماره ١٦٠: درد بي درمان پيري منتهاي دردهاست
- شماره ١٦١: خال يا در گوشه چشم است يا کنج لب است
- شماره ١٦٢: من به دوزخ مي روم، زاهد اگر در جنت است
- شماره ١٦٣: اهل معني را تماشا مانع جمعيت است
- شماره ١٦٤: حيرت شبنم درين گلزار عين حکمت است
- شماره ١٦٥: هر که را ديديم در عالم گرفتار خودست
- شماره ١٦٦: دوربين خونين جگر از نظم احوال خودست
- شماره ١٦٧: رزق ما روشندلان چون مه ز پهلوي خودست
- شماره ١٦٨: حفظ دولت در پريشان کردن سيم و زرست
- شماره ١٦٩: نعمت الوان دنيا مايه دردسرست
- شماره ١٧٠: عاشق پروانه مشرب را چه پرواي سرست؟
- شماره ١٧١: در شب مهتاب مي را آب و تاب ديگرست
- شماره ١٧٢: دل چنين زار و نزار از اختر بد گوهرست
- شماره ١٧٣: عشرت روي زمين در چرب نرمي مضمرست
- شماره ١٧٤: روز ما با شب يکي زان آفتاب انورست
- شماره ١٧٥: جاي غم خالي بود تا ساغر از صهبا پرست
- شماره ١٧٦: گوش تا گوش زمين از گفتگوي من پرست
- شماره ١٧٧: عيب نادان در زمان خامشي گوياترست
- شماره ١٧٨: از نظرها درد و داغ عشق پنهان خوشترست
- شماره ١٧٩: عکس ساقي در شراب ناب ديدن خوشترست
- شماره ١٨٠: از نسيم آن زلف مشک افشان سبک جولانترست
- شماره ١٨١: پيش ما دشنام جانان از شکر شيرين ترست
- شماره ١٨٢: حلقه اطفال بهر اهل سودا بهترست
- شماره ١٨٣: گوش بي دردان گران از خواب باشد بهتر است
- شماره ١٨٤: در طريق عشق هر جا مي گذاري پا، سرست
- شماره ١٨٥: هر نقاب روي جانان را نقاب ديگرست
- شماره ١٨٦: صبح محشر آن پريرو را نقاب ديگرست
- شماره ١٨٧: در خم آن زلف دلها را سرود ديگرست
- شماره ١٨٨: حسن را با بي قراران گير و دار ديگرست
- شماره ١٨٩: مهر را در چشم تنگ ذره نور ديگرست
- شماره ١٩٠: عرض نادادن کمال خود، کمال ديگرست
- شماره ١٩١: هر نفس دولت طلبکار مقام ديگرست
- شماره ١٩٢: حسن بالادست را هر روزشان ديگرست
- شماره ١٩٣: هر نگاه حسرت عشاق آه ديگرست
- شماره ١٩٤: عشق را بي دست و پايي دست و پاي ديگرست
- شماره ١٩٥: اي نگه مشق شنا در چشم خونپالا بس است
- شماره ١٩٦: نوخطي از تازه رويان جهان ما را بس است
- شماره ١٩٧: خاکساري پشتبان ويرانه ما را بس است
- شماره ١٩٨: تلخي عالم شراب خوشگوار ما بس است
- شماره ١٩٩: چار ديوار قفس عشرت سراي ما بس است
- شماره ٢٠٠: شاهد مستوري گل قطره شبنم بس است
- شماره ٢٠١: گوش گيران قفس را نکهت گلشن بس است
- شماره ٢٠٢: باده مرد افکن من معني روشن بس است
- شماره ٢٠٣: مهر لب غماز را دامان پاک من بس است
- شماره ٢٠٤: گر نباشد در نظر ليلي مرا هامون بس است
- شماره ٢٠٥: مزد دست و تيغ قاتل چشم قرباني بس است
- شماره ٢٠٦: گردش پرگار ما را حلقه مويي بس است
- شماره ٢٠٧: گر چه در دفع کدورت هر نوايي دلکش است
- شماره ٢٠٨: جان روشن را جهان در چشم بينا آتش است
- شماره ٢٠٩: پرده شرم و حيا را باده ناب آتش است
- شماره ٢١٠: هر که چون پروانه بي باک، مست آتش است
- شماره ٢١١: شهپر پروانه ما را جلا در آتش است
- شماره ٢١٢: با کمال احتياج از خلق استغنا خوش است
- شماره ٢١٣: گر نباشد حسن معني، خط زيبا هم خوش است
- شماره ٢١٤: از زمين آرامش و از آسمان جولان خوش است
- شماره ٢١٥: عاجزي از عاشق، از معشوق طنازي خوش است
- شماره ٢١٦: هر که شد با درد قانع از مداوا فارغ است
- شماره ٢١٧: از پريشان خاطري دلهاي حيران فارغ است
- شماره ٢١٨: شاخ گل را از سراپا چهره تنها نازک است
- شماره ٢١٩: در دل هر کس بود درد طلب در منزل است
- شماره ٢٢٠: هر که بر دوش است بارش در تلاش منزل است
- شماره ٢٢١: صفحه رخسار تا ساده است فرد باطل است
- شماره ٢٢٢: نيست يک تن در جهان گويا، اگر گويا دل است
- شماره ٢٢٣: چشم خواب آلودگان در انتظار منزل است
- شماره ٢٢٤: سعي در تحصيل اسباب جهان بي حاصل است
- شماره ٢٢٥: با کمال قرب، از جانان دل ما غافل است
- شماره ٢٢٦: از بدن آزادي جانهاي غافل مشکل است
- شماره ٢٢٧: از تن خاکي به جد و جهد رستن مشکل است
- شماره ٢٢٨: پيش آن لب بر جگر دندان فشردن مشکل است
- شماره ٢٢٩: جمع دل در عالم اسباب کردن مشکل است
- شماره ٢٣٠: خانه تن را به جان آباد کردن مشکل است
- شماره ٢٣١: وقت خط پهلو تهي از يار کردن مشکل است
- شماره ٢٣٢: داستان شوق را تحرير کردن مشکل است
- شماره ٢٣٣: هرزه گو را خامش از تقرير کردن مشکل است
- شماره ٢٣٤: عندليب مست را خاموش کردن مشکل است
- شماره ٢٣٥: با لب خاموش حفظ آه کردن مشکل است
- شماره ٢٣٦: ديدن روي تو ظلم است و نديدن کردن مشکل است
- شماره ٢٣٧: خط به گرد عارض دلدار ديدن مشکل است
- شماره ٢٣٨: عشق را در پرده ناموس ديدن مشکل است
- شماره ٢٣٩: خط به گرد آن لب چون نوش ديدن مشکل است
- شماره ٢٤٠: باده بي لعل لب دلبر کشيدن مشکل است
- شماره ٢٤١: از خسيسان منت احسان کشيدن مشکل است
- شماره ٢٤٢: توبه از مي در بهار نوجواني مشکل است
- شماره ٢٤٣: هر چه امروزست بار خاطرت فردا گل است
- شماره ٢٤٤: سينه ام از داغ رنگارنگ صحراي گل است
- شماره ٢٤٥: حسن عالمسوز ماه من دو بالاي گل است
- شماره ٢٤٦: زهر در ساغر مرا از سير ماه و انجم است
- شماره ٢٤٧: ريشه ما در زمين خاکساري محکم است
- شماره ٢٤٨: نيست مردم هر که را نقش و نگار مردم است
- شماره ٢٤٩: در حريم سينه عشاق، غم نامحرم است
- شماره ٢٥٠: در فشار دل، سر دست نگارين ظالم است
- شماره ٢٥١: جان غافل را سفر در چار ديوار تن است
- شماره ٢٥٢: هستي دنياي فاني انتظار مردن است
- شماره ٢٥٣: حاصل شمشير برق از کشت ما خون خوردن است
- شماره ٢٥٤: در تعلق کوه آهن در شمار سوزن است
- شماره ٢٥٥: اتفاق دوستان با هم دعاي جوشن است
- شماره ٢٥٦: مجلس امشب از فروغ لاله رويان روشن است
- شماره ٢٥٧: از عزيزان ديده پوشيده من روشن است
- شماره ٢٥٨: تن چون شد از زخم جوهردار، حصن آهن است
- شماره ٢٥٩: مرهم تيغ تغافل خون خود را خوردن است
- شماره ٢٦٠: در بياباني که خارش تشنه خون خوردن است
- شماره ٢٦١: وجد بال شاهباز جان ز هم وا کردن است
- شماره ٢٦٢: حق پرستي، قطره را در کار دريا کردن است
- شماره ٢٦٣: بي سؤال احسان به درويشان سخاوت کردن است
- شماره ٢٦٤: جان نثار يار کردن خاک را زر کردن است
- شماره ٢٦٥: عقل، اجزاي وجود خويش باطل کردن است
- شماره ٢٦٦: خنده دزديدن به دل گل در گريبان کردن است
- شماره ٢٦٧: نامرادي زندگي بر خويش آسان کردن است
- شماره ٢٦٨: تندخويي با خلايق، مهر را کين کردن است
- شماره ٢٦٩: سر گران از دل گذشتن، صيد را خواباندن است
- شماره ٢٧٠: خنده رويي ميهمان را گل به جيب افشاندن است
- شماره ٢٧١: بيخودي دامن به جسم خاکسار افشاندن است
- شماره ٢٧٢: خرقه آزادگان چشم از جهان پوشيدن است
- شماره ٢٧٣: ديده شبنم گر از روي گلستان روشن است
- شماره ٢٧٤: چشم من از گريه مستانه من روشن است
- شماره ٢٧٥: دل چو کشتي، جان روشن عالم آب من است
- شماره ٢٧٦: شبچراغ اهل معني چشم بيدار من است
- شماره ٢٧٧: لطف او با ديگران ناز و عتابش بر من است
- شماره ٢٧٨: هر چه دارد در خم سربسته گردون از من است
- شماره ٢٧٩: نوبهار آيينه طبع سخنساز من است
- شماره ٢٨٠: کاسه سر را خطر از مغز پر جوش من است
- شماره ٢٨١: آبروي حسن از مژگان نمناک من است
- شماره ٢٨٢: کعبه عشقم، بلا ريگ بيابان من است
- شماره ٢٨٣: خاکساري تا دليل جان آگاه من است
- شماره ٢٨٤: عالم مکار با ارباب عقبي دشمن است
- شماره ٢٨٥: با حجاب جسم خاکي جان روشن دشمن است
- شماره ٢٨٦: مردم بيدرد را دل از شکستن ايمن است
- شماره ٢٨٧: هر که چون بلبل درين گلشن اسير رنگ و بوست
- شماره ٢٨٨: نازک اندامي که عالم تشنه آغوش اوست
- شماره ٢٨٩: آن که چاک سينه ام از غمزه بيباک اوست
- شماره ٢٩٠: آن که داغ لاله زار از روي آتشناک اوست
- شماره ٢٩١: ديده هر کس که حيران است در دنبال اوست
- شماره ٢٩٢: افسر سر گرمي مهر از فروغ جام اوست
- شماره ٢٩٣: نقطه خالش که نه پرگار سرگردان اوست
- شماره ٢٩٤: خط عنبر بار گردي از بهار حسن اوست
- شماره ٢٩٥: آفتاب آتشين رخسار، داغ حسن اوست
- شماره ٢٩٦: چرخ را خون شفق در دل ز استغناي اوست
- شماره ٢٩٧: زلف شب عنبر فشان از نکهت گيسوي اوست
- شماره ٢٩٨: آتش افروز شکر شيريني پيغام توست
- شماره ٢٩٩: گريه مستانه من از خمار چشم توست
- شماره ٣٠٠: کوه را پاي ادب در دامن تمکين ازوست
- شماره ٣٠١: تا ز رخ زلف آن بهشتي روي دور انداخته است
- شماره ٣٠٢: ناز تا اسباب دل بردن مهيا ساخته است
- شماره ٣٠٣: باز از معموره دلها فغان برخاسته است
- شماره ٣٠٤: زلف گرد عارض او رشته گلدسته است
- شماره ٣٠٥: جويبار شيشه با درياي خم پيوسته است
- شماره ٣٠٦: تاک بالا دست من بيعت به طوبي بسته است
- شماره ٣٠٧: هر که بست از گفتگو لب جنت دربسته است
- شماره ٣٠٨: يار راه شکوه ام از چين ابرو بسته است
- شماره ٣٠٩: از غبار جسم حايل ها به هم پيوسته است
- شماره ٣١٠: هر که از داغ تو در دل لاله زاري داشته است
- شماره ٣١١: سينه تنگي دو عالم درد و غم مي داشته است؟
- شماره ٣١٢: دور باش از خط رخ دلدار هم مي داشته است؟
- شماره ٣١٣: چهره روشن خط شبرنگ هم مي داشته است؟
- شماره ٣١٤: هر که از تن پروري در کار کاهل گشته است
- شماره ٣١٥: چشم ما پوشيده از خواب پريشان گشته است
- شماره ٣١٦: عالمي را از عمارت پاي در گل رفته است
- شماره ٣١٧: نامه از قاصد دل مغرور ما نگرفته است
- شماره ٣١٨: بي تزلزل نيست هرکس چون علم استاده است
- شماره ٣١٩: لعل نسبت با لب ياقوت او بيجاده است
- شماره ٣٢٠: در بهاران بزم عيش ميکشان آماده است
- شماره ٣٢١: خاکساري در بلندي ها رسا افتاده است
- شماره ٣٢٢: تا ز روي آتشين او نقاب افتاده است
- شماره ٣٢٣: سنبل زلف از رخش تا برکنار افتاده است
- شماره ٣٢٤: سيل در بنياد تقوي از بهار افتاده است
- شماره ٣٢٥: تا به فکر گوشوار آن سيمبر افتاده است
- شماره ٣٢٦: ساقي ما از مي گلگون به دور افتاده است
- شماره ٣٢٧: دل به دست آن نگار شوخ و شنگ افتاده است
- شماره ٣٢٨: داغ مي گلگل به طرف دامنم افتاده است
- شماره ٣٢٩: تاب در ناف غزالان ختن افتاده است
- شماره ٣٣٠: دست ما در بند چين آستين افتاده است
- شماره ٣٣١: روزگارم تيره و بختم سياه افتاده است
- شماره ٣٣٢: هر که عاشق نيست خون در پيکرش افسرده ست
- شماره ٣٣٣: از ته دل هر که روي خود به دنيا کرده است
- شماره ٣٣٤: نه همين آن سنگدل ما را فرامش کرده است
- شماره ٣٣٥: آن که بزم غير را از خنده پر گل کرده است
- شماره ٣٣٦: داغ سودا فارغ از فکر کلاهم کرده است
- شماره ٣٣٧: سر گران با عقل آن طرف کلاهم کرده است
- شماره ٣٣٨: خلق، دشوار جهان را بر من آسان کرده است
- شماره ٣٣٩: تا که را قسمت شهيد سنگ طفلان کرده است؟
- شماره ٣٤٠: نه همين سرگشته ما را دور گردون کرده است
- شماره ٣٤١: جلوه هر جا يار با پاي نگارين کرده است
- شماره ٣٤٢: خضر را گر سبز آب زندگاني کرده است
- شماره ٣٤٣: کوته انديشي که طاعات ريايي کرده است
- شماره ٣٤٤: عقل چون آهوي وحشي از جهان رم خورده است
- شماره ٣٤٥: بوسه از لعلت قدح در چشمه کوثر زده است
- شماره ٣٤٦: از عرق تا چهره گلرنگ جانان تر شده است
- شماره ٣٤٧: از خط شبرنگ حسن يار صد چندان شده است
- شماره ٣٤٨: بر من از پيري سراي عاريت زندان شده است
- شماره ٣٤٩: شکر ما کوته زبان از کثرت احسان شده است
- شماره ٣٥٠: از شکوه عشق، ميدان تنگ بر هامون شده است
- شماره ٣٥١: ابر رحمت با دل و دست گهربار آمده است
- شماره ٣٥٢: بلبل رنگين نوايي بر سر کار آمده است
- شماره ٣٥٣: از جواني داغ ها بر سينه ما مانده است
- شماره ٣٥٤: مردمي در طينت اهل جهان کم مانده است
- شماره ٣٥٥: سرکشي از قامت آن دلربا زيبنده است
- شماره ٣٥٦: خاکساري از بزرگان جهان زيبنده است
- شماره ٣٥٧: آن که ما سرگشته اوييم در دل بوده است
- شماره ٣٥٨: تنگ خلقي شعله دوزخ سرشتي بوده است
- شماره ٣٥٩: هر غباري گرده چابک سواري بوده است
- شماره ٣٦٠: اشک ريز از مالش چرخ دغا آسوده است
- شماره ٣٦١: آسمان از شور دلهاي کباب آسوده است
- شماره ٣٦٢: از کواکب آسمان روي حجاب آلوده است
- شماره ٣٦٣: دوستي هاي جهان با ريو و رنگ آلوده است
- شماره ٣٦٤: من نمي گويم ز گلزارت کسي گل چيده است
- شماره ٣٦٥: مهرباني از ميان خلق دامن چيده است
- شماره ٣٦٦: در بهشت است آن که چشمش از جهان پوشيده است
- شماره ٣٦٧: آن که بزم مي پرستان را پريشان چيده است
- شماره ٣٦٨: عطر آن گل پيرهن تا در هوا پيچيده است
- شماره ٣٦٩: هر که چون جوهر ز تيغ يار سر پيچيده است
- شماره ٣٧٠: شوکت حسن تو بلبل را زبان پيچيده است
- شماره ٣٧١: چهره اش خندان و خط مشکبو پيچيده است
- شماره ٣٧٢: دل به سر رفته است تا آن نقش پا را ديده است
- شماره ٣٧٣: هر نظر بازي که آن لبهاي خندان ديده است
- شماره ٣٧٤: بي قراري هاي جان را چشم تر پوشيده است
- شماره ٣٧٥: رتبه آزادگي در بندگي پوشيده است
- شماره ٣٧٦: رفتن گلزار کار مردم بيکاره است
- شماره ٣٧٧: بحث با جاهل نه کارم مردم فرزانه است
- شماره ٣٧٨: اين که روزي بي تردد مي رسد افسانه است
- شماره ٣٧٩: بوسه گاه جان ما آخر لب پيمانه است
- شماره ٣٨٠: گردش گردون به چشمم گردش پيمانه است
- شماره ٣٨١: هر که غافل را نصيحت مي کند ديوانه است
- شماره ٣٨٢: شمع را بالين پر، بال و پر پروانه است
- شماره ٣٨٣: شوق دل ديگر به آب تيغ مژگان تشنه است
- شماره ٣٨٤: دل ميان چار عنصر تن به سختي داده اي است
- شماره ٣٨٥: بي غبار خط نگاهم توتيا گم کرده اي است
- شماره ٣٨٦: بي اجابت آه مرغ آشيان گم کرده اي است
- شماره ٣٨٧: صبح از خورشيد تابان دست بر دل مانده اي است
- شماره ٣٨٨: بي جمالت مردمک آيينه نزدوده اي است
- شماره ٣٨٩: با رخ خندان او گل چهره نگشوده اي است
- شماره ٣٩٠: قسمت ما از بهاران همچو گل خميازه اي است
- شماره ٣٩١: لب چو گردد خالي از عقد سخن، خميازه اي است
- شماره ٣٩٢: زان قد نازآفرين در هر دلي انديشه اي است
- شماره ٣٩٣: شد چو عالمگير غفلت، جاهل و دانا يکي است
- شماره ٣٩٤: روي کار ديگران و پشت کار من يکي است
- شماره ٣٩٥: در بهارستان يکرنگي شراب و خون يکي است
- شماره ٣٩٦: عمر شمع صبح و لطف بي بقاي او يکي است
- شماره ٣٩٧: دوستي با کورفهمان حجت ناديدگي است
- شماره ٣٩٨: راحت کونين در زير سر بيگانگي است
- شماره ٣٩٩: چشمم از خواب پريشان، چشمه پر سنبلي است
- شماره ٤٠٠: هر زمان در شهر بند عقل، سور و ماتمي است
- شماره ٤٠١: خاک با اين رتبه تمکين، جناب آدمي است
- شماره ٤٠٢: هر دلي کز زلف جانان سر برآرد کشتني است
- شماره ٤٠٣: تا نپوشيده است روي خال را خط ديدني است
- شماره ٤٠٤: زير پاي سرو چون آب روان غلطيدني است
- شماره ٤٠٥: مدتي شد کز حديث اهل دل گوشم تهي است
- شماره ٤٠٦: بي محابا در ميان نازکش انداخت دست
- شماره ٤٠٧: دل به نور شمع نتوان در گذار باد بست
- شماره ٤٠٨: هر که دل در غمزه خونريز آن جلاد بست
- شماره ٤٠٩: دل ز وصل دوست طرف آن چشم خون آلود بست
- شماره ٤١٠: خط مشکين تو نقش تازه اي بر کار بست
- شماره ٤١١: بس که از زهر شکايت لب دل افگار بست
- شماره ٤١٢: هاله گرد ماه رخسارش خط شبرنگ بست؟
- شماره ٤١٣: محتسب از عاجزي دست سبوي باده بست
- شماره ٤١٤: بهر قتل ما کمر آن حسن بي اندازه بست
- شماره ٤١٥: وقت آن کس خوش که لب را بر لب پيمانه بست
- شماره ٤١٦: تا فشاندم دست بر دنيا جهان آمد به دست
- شماره ٤١٧: نيست جز غفلت مرا از عمر بي حاصل به دست
- شماره ٤١٨: جاي خود وا مي کنند اهل صفا بر روي دست
- شماره ٤١٩: سرنزد از بلبلم هر چند دستاني درست
- شماره ٤٢٠: عشق بالا دست بر خاک از وجود ما نشست
- شماره ٤٢١: تا عرق از مي بر آن رخسار جان پرور نشست
- شماره ٤٢٢: وقت آن کس خوش که با ميناي مي خرم نشست
- شماره ٤٢٣: دل به خون در انتظار وعده جانان نشست
- شماره ٤٢٤: ريخت در دل سينه من هر که را مينا شکست
- شماره ٤٢٥: تا به طرف سر کلاه آن شوخ بي پروا شکست
- شماره ٤٢٦: خط سنگين دل بهاي لعل جانان را شکست
- شماره ٤٢٧: پشتم از بار گنه بر يکدگر خواهد شکست
- شماره ٤٢٨: زلف يار از جلوه خط پريشاني شکست
- شماره ٤٢٩: باده خون مرده را ريحان کند در زير پوست
- شماره ٤٣٠: چون شود فربه، نماند روح پنهان زير پوست
- شماره ٤٣١: ذره تا خورشيد دارد چشم بر انعام دوست
- شماره ٤٣٢: شکوه ام آتش زبان گرديده است از خوي دوست
- شماره ٤٣٣: تيغ بر خورشيد خواباند خم ابروي دوست
- شماره ٤٣٤: توبه نتوان کرد از مي تا شراب ناب هست
- شماره ٤٣٥: حسن را در هر لباسي ديده بان در کار هست
- شماره ٤٣٦: جز پريشان خاطري در عالم ايجاد چيست؟
- شماره ٤٣٧: بادپيمايي مسلسل همچو آب از بهر چيست؟
- شماره ٤٣٨: جان عاشق قدر داغ و درد مي داند که چيست
- شماره ٤٣٩: شوق چون ريگ روان منزل نمي داند که چيست
- شماره ٤٤٠: داغ عمر رفته افسردن نمي داند که چيست
- شماره ٤٤١: ديده هاي شرمگين، ديدن نمي داند که چيست
- شماره ٤٤٢: حسن قدر ديده تر را چه مي داند که چيست
- شماره ٤٤٣: معني توفيق غير از همت مردانه چيست؟
- شماره ٤٤٤: شمع فانوس خيال آسمان پيداست کيست
- شماره ٤٤٥: عارض او در نقاب از ديده گستاخ کيست؟
- شماره ٤٤٦: چهره خورشيد زرد از درد بي زنهار کيست؟
- شماره ٤٤٧: زلف شب عنبر فشان از نکهت گيسوي کيست؟
- شماره ٤٤٨: نيست چشمي کز فروغ روي او پر آب نيست
- شماره ٤٤٩: در حقيقت پرتو منت کم از سيلاب نيست
- شماره ٤٥٠: سنگ راهي شوق را چون جسم سنگين خواب نيست
- شماره ٤٥١: عالم اسباب غير از پرده هاي خواب نيست
- شماره ٤٥٢: عشق خالص را تلاش ديدن محبوب نيست
- شماره ٤٥٣: خط سبز از صفحه عارض ستردن خوب نيست
- شماره ٤٥٤: لاله اي جز داغ در صحراي امکان نيست نيست
- شماره ٤٥٥: روز وصل است و دل غم ديده ما شاد نيست
- شماره ٤٥٦: صيقل آيينه دل غير آه سرد نيست
- شماره ٤٥٧: نيست تا پاک از غرضها در سخاوت سود نيست
- شماره ٤٥٨: در حريم پاکبازان بوريا را بار نيست
- شماره ٤٥٩: توبه همصحبتان بر خاطر ما بار نيست
- شماره ٤٦٠: پاره هاي دل گران بر ديده خونبار نيست
- شماره ٤٦١: عشقبازي کار هر حلاج دعوي دار نيست
- شماره ٤٦٢: افسر زرين سر آزاده را در کار نيست
- شماره ٤٦٣: گر نمي جوشيم با مي از سر انکار نيست
- شماره ٤٦٤: رحمت ايزد نصيب مردم هشيار نيست
- شماره ٤٦٥: کوه غم بر خاطر آزادمردان بار نيست
- شماره ٤٦٦: کوچه گرد بيخودي را خانمان در کار نيست
- شماره ٤٦٧: کوچه گرد بيخودي را خانمان در کار نيست
- شماره ٤٦٨: حسن عالمسوز او را ساغري در کار نيست
- شماره ٤٦٩: چهره گلرنگ را پيمانه اي در کار نيست
- شماره ٤٧٠: شسته ام از چشمه مه رو به آبم کار نيست
- شماره ٤٧١: شير مست ماهتابم با شرابم کار نيست
- شماره ٤٧٢: کوري خود گر نبينند اهل دنيا دور نيست
- شماره ٤٧٣: هر که از دل دور باشد در نظر منظور نيست
- شماره ٤٧٤: وصل زلف او به دست کوشش تدبير نيست
- شماره ٤٧٥: روي سخت کوه را پروايي از شمشير نيست
- شماره ٤٧٦: حسن را جز چشم حيران، دست دامنگير نيست
- شماره ٤٧٧: فکر جانسوز مرا يک نقطه بي انداز نيست
- شماره ٤٧٨: گر چه طبعم کم ز خورشيد جهان افروز نيست
- شماره ٤٧٩: چهره گل چون بناگوش تو شبنم پوش نيست
- شماره ٤٨٠: هيچ باري از سبو بر دوش اهل هوش نيست
- شماره ٤٨١: آرزو بسيار و آهم در دل درويش نيست
- شماره ٤٨٢: حاصل دنياي فاني جز غم و تشويش نيست
- شماره ٤٨٣: در دل بي آرزو راه غم و تشويق نيست
- شماره ٤٨٤: صحبت تردامنان با حسن يک دم بيش نيست
- شماره ٤٨٥: روزگار زندگي نقش بر آبي بيش نيست
- شماره ٤٨٦: آسمان در چشم ما دود و بخاري بيش نيست
- شماره ٤٨٧: درگذر زين خاکدان، گرد سپاهي بيش نيست
- شماره ٤٨٨: آسمان سفله بي برگ و نوايي بيش نيست
- شماره ٤٨٩: آب کن در شيشه ساقي گر شراب صاف نيست
- شماره ٤٩٠: در سر مشکل پسندان نشأه انصاف نيست
- شماره ٤٩١: موج آب زندگي جز پيچ و تاب عشق نيست
- شماره ٤٩٢: در نگارستان تهمت دامن گل پاک نيست
- شماره ٤٩٣: پاکدامان را غمي از تهمت ناپاک نيست
- شماره ٤٩٤: هيچ نخلي همچو رز در بوستان چالاک نيست
- شماره ٤٩٥: باده بي درد در ميخانه افلاک نيست
- شماره ٤٩٦: غافلان را احتياج باده گلرنگ نيست
- شماره ٤٩٧: روزي دل جز شکست از يار شوخ و شنگ نيست
- شماره ٤٩٨: عشق را حاجت به زور بازوي اقبال نيست
- شماره ٤٩٩: بار بر مجنون ما جمعيت اطفال نيست
- شماره ٥٠٠: صبر بر زخم گرانسنگ ملامت سهل نيست
- شماره ٥٠١: يک حباب قلزم توحيد بي اکليل ست
- شماره ٥٠٢: خال محتاج کمند زلف عنبرفام نيست
- شماره ٥٠٣: آفت دولت به ابناي زمان معلوم نيست
- شماره ٥٠٤: چشم شبم محرم رخسار گلفام تو نيست
- شماره ٥٠٥: داغ من ممنون شکرخند پنهان تو نيست
- شماره ٥٠٦: يک سر مو راستي در طاق ابروي تو نيست
- شماره ٥٠٧: هيچ لب زير فلک بي ناله جانکاه نيست
- شماره ٥٠٨: دلبر از دل نيست غافل، دل اگر آگاه نيست
- شماره ٥٠٩: روي هفتاد و دو ملت جز در آن درگاه نيست
- شماره ٥١٠: نيست يک شادي که انجامش به غم پيوسته است
- شماره ٥١١: طاعت ظاهر طريق مردم آزاده نيست
- شماره ٥١٢: از هلاک ما سيه بختان کسي آزرده نيست
- شماره ٥١٣: در رياض آفرينش خاطر آسوده نيست
- شماره ٥١٤: پيچ و تاب آن کمر با موي آتش ديده نيست
- شماره ٥١٥: ماه در گردون نوردي چون دل آواره نيست
- شماره ٥١٦: حسن بالادست را از شوخ چشمان چاره نيست
- شماره ٥١٧: غير حسرت رزق من زان حسن بي اندازه نيست
- شماره ٥١٨: سرو را چون لاله و گل احتياج غازه نيست
- شماره ٥١٩: رزق من زان نرگس مستانه جز خميازه نيست
- شماره ٥٢٠: در دل پر خون غبار لشکر انديشه نيست
- شماره ٥٢١: سرو مينا را تذروي بهتر از پيمانه نيست
- شماره ٥٢٢: غفلت تر دامنان را حاجت پيمانه نيست
- شماره ٥٢٣: عشق را دارالاماني چون دل ديوانه نيست
- شماره ٥٢٤: زان لب شيرين که در هر گوشه صد فرهاد داشت
- شماره ٥٢٥: بي تو امشب هر سر مويم جدا فرياد داشت
- شماره ٥٢٦: شورش سوداي ما افلاک را معمور داشت
- شماره ٥٢٧: تا مرا عشق بلند اقبال در زنجير داشت
- شماره ٥٢٨: لنگر تن روح را نتواند از پرواز داشت
- شماره ٥٢٩: کي حذر از خون خلق آن غمزه خونريز داشت؟
- شماره ٥٣٠: ياد ايامي که درياي مروت جوش داشت
- شماره ٥٣١: از پر سيمرغ اگر دست حمايت زال داشت
- شماره ٥٣٢: تا دل از ياد تو مي در ساغر انديشه داشت
- شماره ٥٣٣: شب که مجلس روشني از طلعت جانانه داشت
- شماره ٥٣٤: آن لب نو خط غباري از دل ما برنداشت
- شماره ٥٣٥: پاس يک بيدار دل گردون بد گوهر نداشت
- شماره ٥٣٦: قامتت خم گشت و پشتت بار طاعت برنداشت
- شماره ٥٣٧: طفل بازيگوش ما زين خاکدان دل برنداشت
- شماره ٥٣٨: جان و دل را رايگان آن دشمن جان برنداشت
- شماره ٥٣٩: ياد ايامم که در تن جان ما منزل نداشت
- شماره ٥٤٠: هر که از عالم مجرد شد غم عالم نداشت
- شماره ٥٤١: حاصلي غير از تهيدستي دل روشن نداشت
- شماره ٥٤٢: تا دل آزاده برگ عيش در دامن نداشت
- شماره ٥٤٣: زان کمان ابرو سر تسليم پيچاندن نداشت
- شماره ٥٤٤: اي ستمگر از نگاه دور رنجيدن نداشت
- شماره ٥٤٥: دست ما چون سرو هرگز بخت داماني نداشت
- شماره ٥٤٦: هر که بيخود شد، قدم در آستان دل گذاشت
- شماره ٥٤٧: در بهار نوجواني هر که از صهبا گذشت
- شماره ٥٤٨: همت مردانه ما از مي حمرا گذشت
- شماره ٥٤٩: مي توان با همت سرشار از دنيا گذشت
- شماره ٥٥٠: همچو برق از عالم اسباب مي بايد گذشت
- شماره ٥٥١: از سر اين خاکدان چون گرد مي بايد گذشت
- شماره ٥٥٢: نرم نرم از خلق ناهموار مي بايد گذشت
- شماره ٥٥٣: در دلم هرگاه زلف آن پري پيکر گذشت
- شماره ٥٥٤: همچو آن رهرو که خواب آلود از منزل گذشت
- شماره ٥٥٥: مي توان از گلشن فردوس دست افشان گذشت
- شماره ٥٥٦: برق چون ابر بهار از کشت من گريان گذشت
- شماره ٥٥٧: کاروان گريه از چشمم ندانم چون گذشت
- شماره ٥٥٨: از سر خاک شهيدان يار خوش سنگين گذشت
- شماره ٥٥٩: عمر من در سايه آن قامت دلجو گذشت
- شماره ٥٦٠: مد عمر من چو ني در ناله و زاري گذشت
- شماره ٥٦١: روزگار ما به غفلت از تن آساني گذشت
- شماره ٥٦٢: از سودا آفرينش دل مکدر بازگشت
- شماره ٥٦٣: پيش خط تازه آن سرو بستان بهشت
- شماره ٥٦٤: آنچه من برتافتم از درد، مجنون برنتافت
- شماره ٥٦٥: هر که راه گفتگو در پرده اسرار يافت
- شماره ٥٦٦: هر که خود را يافت، دولت در کنار خويش يافت
- شماره ٥٦٧: از جهان تلخ نتوان با درشتي کام يافت
- شماره ٥٦٨: لفظ معني شد، در آن تنگ دهن مأوا نيافت
- شماره ٥٦٩: تا به فکر خود فتادم روزگار از دست رفت
- شماره ٥٧٠: گر چه از بيداد خسرو زين جهان فرهاد رفت
- شماره ٥٧١: آنچه از خط يار را بر غنچه مستور رفت
- شماره ٥٧٢: چون قلم مد حيات من به قيل وقال رفت
- شماره ٥٧٣: هر که عبرت حاصل از اوضاع دنيا کرد و رفت
- شماره ٥٧٤: بوي زلف او حواسم را پريشان کرد و رفت
- شماره ٥٧٥: دوش آن نامهربان احوال ما پرسيد و رفت
- شماره ٥٧٦: زهرخند اي دل که دور گريه مستانه رفت
- شماره ٥٧٧: وقت خط دل کام خود زان لعل روح افزا گرفت
- شماره ٥٧٨: هر که در درياي هستي دامن دل را گرفت
- شماره ٥٧٩: سبزه خط صفحه رخسار جانان را گرفت
- شماره ٥٨٠: زنگ خط آيينه رخسار جانان را گرفت
- شماره ٥٨١: دامن فرصت دل بيتاب نتواند گرفت
- شماره ٥٨٢: صبر دامان دل بيتاب نتواند گرفت
- شماره ٥٨٣: جاي جام باده را ترياک نتواند گرفت
- شماره ٥٨٤: آه سرم در تو اي آتش عنان خواهد گرفت
- شماره ٥٨٥: مردم هموار را از خاک بربايد گرفت
- شماره ٥٨٦: حيف خود با آه گرم از آسمان بايد گرفت
- شماره ٥٨٧: زان دهن انگشتر زنهار مي بايد گرفت
- شماره ٥٨٨: وقت خط کام از لب چون نوش مي بايد گرفت
- شماره ٥٨٩: در خرابات مغان منزل نمي بايد گرفت
- شماره ٥٩٠: خط گل روي عرقناک ترا در بر گرفت
- شماره ٥٩١: وقت رندي خوش که کام از موسم گل برگرفت
- شماره ٥٩٢: گر چنين شمشير آن بيباک خواهد بر گرفت
- شماره ٥٩٣: کام خود را کلک مشکين از سخن آخر گرفت
- شماره ٥٩٤: تا غبار خط به گرد عارضش منزل گرفت
- شماره ٥٩٥: خط کافر لعل سيراب ترا کم کم گرفت
- شماره ٥٩٦: عمر اگر باقي است بوسي زان دهن خواهم گرفت
- شماره ٥٩٧: از وصال ماه مصر آخر زليخا جان گرفت
- شماره ٥٩٨: خانه دل روشني از ديده روشن گرفت
- شماره ٥٩٩: تا عرق از چهره جانان تراويدن گرفت
- شماره ٦٠٠: جوهر شمشير غيرت پيچ وتاب از من گرفت
- شماره ٦٠١: گردباد از من طريق دشت پيمايي گرفت
- شماره ٦٠٢: دوش مجلس از زبان شکوه ام در مي گرفت
- شماره ٦٠٣: پيش ازين جانان حساب ديگر از من مي گرفت
- شماره ٦٠٤: سوخت تنهايي مرا اي بي وفا وقت است وقت
- شماره ٦٠٥: چون کند روي تو با خط سياه از شش جهت؟
- شماره ٦٠٦: مشو از مي گران، ترسم سبکدستان ربايندت
- شماره ٦٠٧: غم از دل مي زدايد چون صباح عيد رخسارت
- شماره ٦٠٨: غزالان را ز وحشت باز دارد ديدن چشمت
- شماره ٦٠٩: بر دلم نيست غباري ز سيه کاري بخت
- شماره ٦١٠: دست بر هر چه فشاندم به رگ جان آويخت
- شماره ٦١١: چهره صاف تو آيينه انديشه نماست
- شماره ٦١٢: ريخت دندان و هواي مي و پيمانه بجاست
- شماره ٦١٣: تلخ شد عشرتم آن لعل شکربار کجاست؟
- شماره ٦١٤: هيچ جوينده ندانست که جاي تو کجاست
- شماره ٦١٥: فرح آباد من آنجاست که جانان آنجاست
- شماره ٦١٦: نه خط از چهره آن آينه سيما برخاست
- شماره ٦١٧: قد موزون تو روزي که به جولان برخاست
- شماره ٦١٨: خط سبزي که ز پشت لب جانان برخاست
- شماره ٦١٩: اين نه خط است که از عارض دلبر پيداست
- شماره ٦٢٠: خط نارسته ز لعل لب دلبر پيداست
- شماره ٦٢١: از لب خشک صدف ريزش نيسان پيداست
- شماره ٦٢٢: خط نارسته ازان چهره گلگون پيداست
- شماره ٦٢٣: شور در دل فکند لعل خموشي که تراست
- شماره ٦٢٤: در کمين اين فلک سخت کماني که تراست
- شماره ٦٢٥: بي طراوت نشود سرو جواني که تراست
- شماره ٦٢٦: اشک لعلي است روان بر رخ چون زر که مراست
- شماره ٦٢٧: پرده شب بود ايام شبابي که مراست
- شماره ٦٢٨: از زمين اوج گرفته است غباري که مراست
- شماره ٦٢٩: کار سرجوش کند درد اياغي که مراست
- شماره ٦٣٠: در لحد گل نکند شعله داغي که مراست
- شماره ٦٣١: قانع از صاف به دردست دماغي که مراست
- شماره ٦٣٢: دانه اشک بود توشه راهي که مراست
- شماره ٦٣٣: دل بي صبر به طوفان بلا رهبر ماست
- شماره ٦٣٤: عشرت روي زمين در دل ويرانه ماست
- شماره ٦٣٥: لاله روشنگر چشم و دل سودايي ماست
- شماره ٦٣٦: آن که از بال هما افسر دولت مي خواست
- شماره ٦٣٧: غمگسار دل سودازده من شبهاست
- شماره ٦٣٨: زان دم تيغ که از آب بقا سيراب است
- شماره ٦٣٩: صيقل روح و طباشير جگر مهتاب است
- شماره ٦٤٠: عشق بيتابي ذرات جهان را سبب است
- شماره ٦٤١: پيش من ثابت و سيار فلک مرغوب است
- شماره ٦٤٢: ميوه و تخم و گل عالم امکان پوچ است
- شماره ٦٤٣: شب هجران دلم از ناله حسرت شادست
- شماره ٦٤٤: شبنم غنچه بيدار دلان چشم بدست
- شماره ٦٤٥: هر که از درد طلب شکوه کند نامردست
- شماره ٦٤٦: دل ازان نخل به اميد ثمر خرسندست
- شماره ٦٤٧: مستي حسن، هم از ساغر سرشار خودست
- شماره ٦٤٨: خواجه بيتاب در اظهار زر و مال خودست
- شماره ٦٤٩: تا ترا چون دگران ديدن ظاهر کارست
- شماره ٦٥٠: ترک عادت همه گر زهر بود دشوارست
- شماره ٦٥١: دوري راه طلب بر دل کاهل بارست
- شماره ٦٥٢: نغمه را در دل عشاق اثر بسيارست
- شماره ٦٥٣: نيست آرام در آن دل که هوس بسيارست
- شماره ٦٥٤: از شکر چاشني ناله ني بيشترست
- شماره ٦٥٥: خط شبرنگ کز او حسن بتان از خطرست
- شماره ٦٥٦: در ره عشق که در هر قدمش صد خطرست
- شماره ٦٥٧: لاله رويي که ازو خار مرا در جگرست
- شماره ٦٥٨: سنگ در ديده ارباب بصيرت گهرست
- شماره ٦٥٩: راز من نقل مجالس ز صفاي گهرست
- شماره ٦٦٠: در ره عشق، قضا کور و قدر بيخبرست
- شماره ٦٦١: هر که مست است درين ميکده هشيارترست
- شماره ٦٦٢: لب لعلت ز مي ناب رباينده ترست
- شماره ٦٦٣: به تماشاي تو از هر مژه راه دگرست
- شماره ٦٦٤: شکوه از گردش گردون ز بصيرت دورست
- شماره ٦٦٥: عشق هر چند که در پرده بود مشهورست
- شماره ٦٦٦: سفر پر خطر عشق نه از تدبيرست
- شماره ٦٦٧: ساحل بحر پر آشوب فنا شمشيرست
- شماره ٦٦٨: معني از لفظ سبکروح فلک پروازست
- شماره ٦٦٩: زاده بد گهر از پاک گهر ممتازست
- شماره ٦٧٠: مي گلرنگ من آن روي چو گلنار بس است
- شماره ٦٧١: عمر بگذشت و هوس در دل ما نيمرس است
- شماره ٦٧٢: خواب و بيداري آن نرگس مخمور خوش است
- شماره ٦٧٣: اي که قصدت ز سفر يار صداقت کيش است
- شماره ٦٧٤: نوبهار خط آن غنچه دهن در پيش است
- شماره ٦٧٥: از دل خونشده ام چهره جانان داغ است
- شماره ٦٧٦: هر چه جز گوهر عشق است درين بحر کف است
- شماره ٦٧٧: ناله سوخته جانان به اثر نزديک است
- شماره ٦٧٨: عشق را از دل سودازده ما ننگ است
- شماره ٦٧٩: در بهاران سر مرغي که به زير بال است
- شماره ٦٨٠: سبزي نه فلک از چشم گهربار دل است
- شماره ٦٨١: آنچنان بلبل من واله و حيران گل است
- شماره ٦٨٢: پشت دست تو به از آينه روي گل است
- شماره ٦٨٣: دل ز خال لب منظور گرفتن ستم است
- شماره ٦٨٤: بزم عالم ز دل خون شده ما گرم است
- شماره ٦٨٥: برق خاشاک گنه، روزه تابستان است
- شماره ٦٨٦: زنگ آيينه من صحبت بيدردان است
- شماره ٦٨٧: گرد مشکل ما خوني صد دندان است
- شماره ٦٨٨: از گرانخوابي ما عمر سبک جولان است
- شماره ٦٨٩: خط نارسته که در لعل لب جانان است
- شماره ٦٩٠: گر چه رويش ز لطافت ز نظر پنهان است
- شماره ٦٩١: کوثر زنده دلي چشم تر مردان است
- شماره ٦٩٢: دل پر داغ گلستان سحرخيزان است
- شماره ٦٩٣: خلوت فکر، پريخانه خاموشان است
- شماره ٦٩٤: نمک عشق در آب و گل درويشان است
- شماره ٦٩٥: صدف بحر بقا سينه درويشان است
- شماره ٦٩٦: لب خاموش نمودار دل پر سخن است
- شماره ٦٩٧: کلک من شعله برجسته اين نه لگن است
- شماره ٦٩٨: شور شيرين سخنان در به هم آميختن است
- شماره ٦٩٩: گريه ابر بهار از دل پر درد من است
- شماره ٧٠٠: اين چه لطف است که با يار وفادار من است
- شماره ٧٠١: عشق سرمايه تسکين دل زار من است
- شماره ٧٠٢: سيل درمانده کوتاهي ديوار من است
- شماره ٧٠٣: مانع مستي غفلت دل هشيار من است
- شماره ٧٠٤: موج سنبل ز پريشاني پرواز من است
- شماره ٧٠٥: شور درياي سخن از دل پر جوش من است
- شماره ٧٠٦: نفس سوخته شمع سر بالين من است
- شماره ٧٠٧: دخل و تحسين بجا باعث احياي من است
- شماره ٧٠٨: تا جنون انجمن افروز دل خونين است
- شماره ٧٠٩: عقل نخلي است خزان ديده که ماتم با اوست
- شماره ٧١٠: چشم بيدار چراغي است که در منزل اوست
- شماره ٧١١: چشم پر خون، صدف گوهر يکدانه اوست
- شماره ٧١٢: شوق را شهپر توفيق سبکباري توست
- شماره ٧١٣: هر که دارد نظري واله زيبايي توست
- شماره ٧١٤: در کف هر که بود ساغر مي، خاتم ازوست
- شماره ٧١٥: هر که از حمد تو خاموش نگردد دم ازوست
- شماره ٧١٦: بند و زندان گرامي گهران از جاه است
- شماره ٧١٧: هر قدم سست کي از وادي ما آگاه است؟
- شماره ٧١٨: عمر سرگرمي ارباب هوس کوتاه است
- شماره ٧١٩: نه همين مشک مرا خون جگر ساخته است
- شماره ٧٢٠: که به سيب ذقنش چشم هوس دوخته است؟
- شماره ٧٢١: خط چرا در لب همچون شکرش سوخته است؟
- شماره ٧٢٢: آن که در جام خضر آب بقا ريخته است
- شماره ٧٢٣: هر طرف روي نهي باده جان ريخته است
- شماره ٧٢٤: همچو زنجير به هم ناله ما پيوسته است
- شماره ٧٢٥: رگ جانها به دم تيغ عدم پيوسته است
- شماره ٧٢٦: خط سبزي که به گرد لب جانان گشته است
- شماره ٧٢٧: غنچه را چاک به دامن ز گريبان رفته است
- شماره ٧٢٨: هر که از قافله کعبه جدا افتاده است
- شماره ٧٢٩: خال زير لب آن ماه لقا افتاده است
- شماره ٧٣٠: آتش از خشکي مغزم به دماغ افتاده است
- شماره ٧٣١: هر که را مي نگرم سوخته جان افتاده است
- شماره ٧٣٢: از شکر خنده ات آتش به جهان افتاده است
- شماره ٧٣٣: اين نه غنچه است که گلزار به بار آورده است
- شماره ٧٣٤: تا خط از لعل گهربار تو سر بر زده است
- شماره ٧٣٥: آتشم در جگر از چهره گلرنگ زده است
- شماره ٧٣٦: بس که مژگان تو بر ديده روشن زده است
- شماره ٧٣٧: موج خط حلقه بر آن عارض گلگون زده است
- شماره ٧٣٨: دل من تيره ز بسياري گفتار شده است
- شماره ٧٣٩: دل شب وصل تو از صبح مکدر شده است
- شماره ٧٤٠: خاطر از سبحه و زنار مکدر شده است
- شماره ٧٤١: نه همين دل ز لب لعل تو پر شور شده است
- شماره ٧٤٢: روح را جسم گران مانع شبگير شده است
- شماره ٧٤٣: از رگ ابر، هوا سينه شهباز شده است
- شماره ٧٤٤: آخر حسن تو از خط به از آغاز شده است
- شماره ٧٤٥: دل به يک آه سراسر رو مژگان شده است
- شماره ٧٤٦: دلم از کثرت پيکان تو آهن شده است
- شماره ٧٤٧: صحن گلزار ز گل کاسه پر خون شده است
- شماره ٧٤٨: نه ز خط حلقه بر اطراف رخت بسته شده است
- شماره ٧٤٩: از تب رشک تو خورشيد هلالي شده است
- شماره ٧٥٠: از دل خم مي گلرنگ به جام آمده است
- شماره ٧٥١: خط به گرد رخ آن سيم ذقن آمده است
- شماره ٧٥٢: خارخاري که ز رفتار تو در دل مانده است
- شماره ٧٥٣: حاصل دولت دنيا همه غفلت بوده است
- شماره ٧٥٤: خط سبزي که به گرد رخ او گرديده است
- شماره ٧٥٥: فلک پير بسي مرگ جوانان ديده است
- شماره ٧٥٦: سخن عشق کسي کز لب ما نشنيده است
- شماره ٧٥٧: گل اگر پرده نشين است چه جاي گله است؟
- شماره ٧٥٨: مستي چشم تو در مرتبه هشياري است
- شماره ٧٥٩: ديدن تازه خطان شاهد بالغ نظري است
- شماره ٧٦٠: نفس باد بهاران چمن آراي خوشي است
- شماره ٧٦١: هر طرف مي نگري آينه سيماي خوشي است
- شماره ٧٦٢: عالم امني اگر هست همين بيهوشي است
- شماره ٧٦٣: ترجمان دل صاحب نظران خاموشي است
- شماره ٧٦٤: مايه پرورش عالم اسباب يکي است
- شماره ٧٦٥: شهد در خانه پر روزن زنبور يکي است
- شماره ٧٦٦: نغمه ها گر چه مخالف بود، آواز يکي است
- شماره ٧٦٧: لطف و قهر تو به چشم من غمناک يکي است
- شماره ٧٦٨: در غم و شادي ايام مرا حال يکي است
- شماره ٧٦٩: پيش صاحب نظران درد و دوا هر دو يکي است
- شماره ٧٧٠: رتبه عشق و هوس پيش بتان هر دو يکي است
- شماره ٧٧١: از شناسايي حق لاف زدن، ناداني است
- شماره ٧٧٢: دست در دامن انديشه زدن ناداني است
- شماره ٧٧٣: عقل سدي است درين راه که برداشتني است
- شماره ٧٧٤: صبح ميخانه نشينان کف درياي مي است
- شماره ٧٧٥: سرو را سرکشي از بار ز بي پروايي است
- شماره ٧٧٦: ساغر از غير گرفتن گل بي پروايي است
- شماره ٧٧٧: نقش روي تو در آيينه جان صورت بست
- شماره ٧٧٨: ما نه آنيم که ما را به زبان بايد جست
- شماره ٧٧٩: غوطه در خون زند آن چشم که ديدن دانست
- شماره ٧٨٠: پاک شد دل چو به آن آينه سيما پيوست
- شماره ٧٨١: عشق را با دل صد پاره من کاري هست
- شماره ٧٨٢: مي حرام است در آن بزم که هشياري هست
- شماره ٧٨٣: خلوت آينه را طوطي غمازي هست
- شماره ٧٨٤: به بهشتي نتوان رفت که رضواني هست
- شماره ٧٨٥: چمن سبز فلک را چمن آرايي هست
- شماره ٧٨٦: تيغ ابروي ترا جوهر چين مي بايست
- شماره ٧٨٧: محو ديدارم و ديدار نمي دانم چيست
- شماره ٧٨٨: بند در بند قبا بافتن مژگان چيست؟
- شماره ٧٨٩: جگر لاله سيه مست ز ميخانه کيست
- شماره ٧٩٠: نقطه اشک سراسيمه و شيدايي کيست؟
- شماره ٧٩١: خاک در کاسه آن سر که در او سودا نيست
- شماره ٧٩٢: حال گوياست اگر تيغ زبان گويا نيست
- شماره ٧٩٣: آه کز اهل محبت اثري پيدا نيست
- شماره ٧٩٤: خار در ديده آن کس که طلبکارش نيست
- شماره ٧٩٥: آه من مد رسايي است که پايانش نيست
- شماره ٧٩٦: کعبه و بتکده سنگ ره اهل دل نيست
- شماره ٧٩٧: شادي هر که زيادست ز غم، کامل نيست
- شماره ٧٩٨: در قناعت لب خشک و مژه پر نم نيست
- شماره ٧٩٩: من که در سر هوس طره دستارم نيست
- شماره ٨٠٠: بر دل نرم گران ناز خريدارم نيست