شماره ٣٠٨: يار راه شکوه ام از چين ابرو بسته است
يار راه شکوه ام از چين ابرو بسته است
پيش اين سيلاب آتش را به يک مو بسته است
مي زند بسيار راه دين و دل چون رهزنان
پرده اي کز شرم آن عيار بر رو بسته است
نيست ليلي غافل از احوال دورافتادگان
گرد مجنون حلقه ها از چشم آهو بسته است
وقت تصوير دهان يار، نقاش ازل
از ميان نازک او خامه مو بسته است
بوسه ها بر دست خود داده است معمار ازل
تا به اقبال بلند آن طاق ابرو بسته است
مي زند طول امل از سادگي نقشي بر آب
ورنه آب زندگاني را که در جو بسته است؟
پله تن نيست جاي لنگر جان عزيز
دل عبث بر صحبت يوسف ترازو بسته است
صائب از انديشه ملک سليمان فارغ است
هر که دل در چين زلف آن پريرو بسته است