غزليات - قسمت هشتم
- شماره ١: من که از وسعت مشرب به فلک ساخته ام
- شماره ٢: به نظر بازي از آن تنگ شکر ساخته ام
- شماره ٣: تا نظر از گل رخسار تو برداشته ام
- شماره ٤: تا ز بي حاصلي خويش خبر يافته ام
- شماره ٥: دست بر زلف پريشان سخن يافته ام
- شماره ٦: غوطه در بحر گهر ز آبله پا زده ام
- شماره ٧: دست در دامن آن زلف معنبر زده ام
- شماره ٨: گر چه از مشق جنون خواب پريشان شده ام
- شماره ٩: گر شوي با خبر از سوز دل بيتابم
- شماره ١٠: رفت آن روز که دامان بهار از دستم
- شماره ١١: به فلک از تن خاکي چو مسيحا رفتم
- شماره ١٢: سوختم بس که به دنبال تمنا رفتم
- شماره ١٣: عالم بيخبري بود بهشت آبادم
- شماره ١٤: بيخودي داشت ز فکر دو جهان آزادم
- شماره ١٥: اگر چه چندي به زمين همچو غبار افتادم
- شماره ١٦: عمرها تربيت ديده بينا کردم
- شماره ١٧: در مصافي که من از آه علم وا کردم
- شماره ١٨: قطع اميد ز هجران و وصالش کردم
- شماره ١٩: مدتي صبر چو زنجير به زندان کردم
- شماره ٢٠: ياد آن عهد که در بحر سفر مي کردم
- شماره ٢١: دست در دامن رنگين بهاري نزدم
- شماره ٢٢: فيض در بيخبري بود چو هشيار شدم
- شماره ٢٣: چند اميد به خوي تو ستمگر بندم؟
- شماره ٢٤: شفق آلود شراب است مگر دستارم؟
- شماره ٢٥: طمع بوسه از آن لعل شکر خا دارم
- شماره ٢٦: قطره بي سرو پايم دل دريا دارم
- شماره ٢٧: جگري تشنه تر از وادي محشر دارم
- شماره ٢٨: چند از ساده دلي زخم هوس بردارم؟
- شماره ٢٩: از دل سوخته اخگر به گريبان دارم
- شماره ٣٠: جگري سوخته چون لاله ايمن دارم
- شماره ٣١: از سري کوي تو آهنگ جدايي دارم
- شماره ٣٢: کرده ام نذر که از دست سبو نگذارم
- شماره ٣٣: چند در خاک وطن غنچه بود بال و پرم؟
- شماره ٣٤: چند خود را زخيال تو به خواب اندازم ؟
- شماره ٣٥: تا به کي افتم و تا چند بپا برخيزم؟
- شماره ٣٦: جذبه اي کو که ز خود دست فشان برخيزم؟
- شماره ٣٧: چند در دايره مردم عاقل باشم؟
- شماره ٣٨: من که از داغ جنون ساغر سرشار باشم
- شماره ٣٩: منم آن سيل که دريا نکند خاموشم
- شماره ٤٠: تاخت از سينه به مژگان دل بازيگوشم
- شماره ٤١: بس که چون برگ خزان ديده پريشان حالم
- شماره ٤٢: گوش ناز تو به فرياد حزين مي مالم
- شماره ٤٣: شوق کرده است ز بس گرم سفر چون قلمم
- شماره ٤٤: چشم بيمار بلايي است که من مي دانم
- شماره ٤٥: کيستم من که ز فرمان تو سرگردانم؟
- شماره ٤٦: هردم از شوق عدم ناله و فرياد زنم
- شماره ٤٧: من نه آنم که چو گلچين در گلزار زنم
- شماره ٤٨: چه شکايت ز تو اي خانه برانداز کنم
- شماره ٤٩: حال خود چون به تو اي غنچه دهن عرض کنم؟
- شماره ٥٠: گوشه اي کو که دل از فکر سفر جمع کنم؟
- شماره ٥١: چه بود هستي فاني که نثار تو کنم؟
- شماره ٥٢: من که از شرم گذارم چو خيال تو کنم
- شماره ٥٣: رخنه در سنگ اگر از آه سحرگاه کنم
- شماره ٥٤: دست در يوزه خسيسانه به بالا چه کنم؟
- شماره ٥٥: با دل تشنه و سوز جگر خود چه کنم؟
- شماره ٥٦: شکوه از کجروي طالع وارون چه کنم؟
- شماره ٥٧: به که برديده گستاخ تمنا فکنم
- شماره ٥٨: به که در پيش تو اظهار محبت نکنم
- شماره ٥٩: تا لبش کرد چو طوطي به سخن تلقينم
- شماره ٦٠: چه ضرورست که آلوده تعمير شوم؟
- شماره ٦١: بسته تر شد دل من داد چو خط دست به هم
- شماره ٦٢: برگ عيش خود از آن تازه چمن مي خواهم
- شماره ٦٣: ما به ناسازي ابناي زمان ساخته ايم
- شماره ٦٤: ما به پيغامي از ان تنگ دهن ساخته ايم
- شماره ٦٥: نقد جان در بغل از بهر نثار آمده ايم
- شماره ٦٦: ما به دنيا نه پي ناز و نعم آمده ايم
- شماره ٦٧: گر چه با کوه گرانسنگ گناه آمده ايم
- شماره ٦٨: ما ز بيقدري اگر لايق ديدار نه ايم
- شماره ٦٩: از غم زلف تو در دام بلا افتاديم
- شماره ٧٠: صفحه دل، سيه از مشق تمنا کرديم
- شماره ٧١: جز غبار از سفر خاک چه حاصل کرديم
- شماره ٧٢: خط به اوراق جهان، ديده و ناديده زديم
- شماره ٧٣: صبح در خواب عدم بود که بيدار شديم
- شماره ٧٤: گر چه از وعده احسان فلک پير شديم
- شماره ٧٥: خواب سنگيني از افسانه غفلت داريم
- شماره ٧٦: چشم اميد به مژگان تر خود داريم
- شماره ٧٧: گر چه از طول امل پا به سلاسل داريم
- شماره ٧٨: هر چه احسان تو داده است به ما آن داريم
- شماره ٧٩: گر چه پيريم تمناي جواني داريم
- شماره ٨٠: ما لب خشک قناعت لب نان مي دانيم
- شماره ٨١: خيز جان در ره صاحب نفسي افشانيم
- شماره ٨٢: چند در پرده دل باده گلنار زنيم
- شماره ٨٣: دل به اين عمر سبکسير چرا شاد کنيم
- شماره ٨٤: چه قدر سرخوشي از باده انگور کنيم
- شماره ٨٥: پيش دل شرح زر و گوهر دنيا چه کنيم
- شماره ٨٦: عشق کو تا (به) نم اشک نظر تازه کنيم
- شماره ٨٧: نوبهارست بيا روي به ميخانه کنيم
- شماره ٨٨: روزگاري است ز دل نقش خودي مي شويم
- شماره ٨٩: ما نه زان بيخبرانيم که هشيار شويم
- شماره ٩٠: مختلف چند ازين پرده نيرنگ شويم
- شماره ٩١: آنقدر عقل نداريم که فرزانه شويم
- شماره ٩٢: چه خيال است که ديوانه و شيدا نشويم؟
- شماره ٩٣: گذشت عمر سبکرو به خورد و خواب تمام
- شماره ٩٤: به حرف پوچ مرا عمر شد تباه تمام
- شماره ٩٥: به حرف و صوت ز بوس و کنار ساخته ام
- شماره ٩٦: چه غوطه ها که درين بحر پر خطر زده ام
- شماره ٩٧: چو شانه مهر به لب با دو صد زبان زده ام
- شماره ٩٨: سبک به چشم تو از شيوه وفا شده ام
- شماره ٩٩: برون نيامده از برگ بي ثمر شده ام
- شماره ١٠٠: چو بيد اگر چه درين باغ بي بر آمده ام
- شماره ١٠١: به توبه راهنمون گشت باده نابم
- شماره ١٠٢: ز بيغمي نه ز مطرب ترانه مي طلبم
- شماره ١٠٣: ادب گذشته بر روي يکديگر دستم
- شماره ١٠٤: مرا که هست به دل کوه آهن از مردم
- شماره ١٠٥: ز سادگي است تمناي سود ازين مردم
- شماره ١٠٦: منم که از جگر لاله داغ مي دزدم
- شماره ١٠٧: درين رياض چو شبنم اگر چه آب شدم
- شماره ١٠٨: ز ناروايي خود اين چنين که خوار شدم
- شماره ١٠٩: اگر دو روز درين تيره خاکدان ماندم
- شماره ١١٠: به حرف تلخ ز لبهاي يار خرسندم
- شماره ١١١: جمال يوسف ازين تيره خاکدان ديدم
- شماره ١١٢: ز ابر تربيت روزگار نوميدم
- شماره ١١٣: به جرم اين که متاع هنر بود بارم
- شماره ١١٤: گمان مبر که بغير از تو آشنا دارم
- شماره ١١٥: به حرف و صوف ز لب مهر از چه بردارم
- شماره ١١٦: ز سر کلاه نمد را چگونه بردارم
- شماره ١١٧: ز جوش عشق تو ميخانه در بغل دارم
- شماره ١١٨: ز خال روز سياهي که داشتم دارم
- شماره ١١٩: چگونه درد خود از مردمان نهان دارم
- شماره ١٢٠: کنون که با تو مکان در يک انجمن دارم
- شماره ١٢١: چو خامه معني نازک در آستين دارم
- شماره ١٢٢: نه ذوق صحبت و نه ميل گفتگو دارم
- شماره ١٢٣: ز ضعف اگر نفس بال بسته اي دارم
- شماره ١٢٤: لب خموش و زبان گزيده اي دارم
- شماره ١٢٥: درين سفر که توکل شده است راهبرم
- شماره ١٢٦: به شور عشق و جنون همچو صبح مشهورم
- شماره ١٢٧: به لب نمي رسد از ضعف آه شبگيرم
- شماره ١٢٨: منم که فيض شراب از کتاب مي گيرم
- شماره ١٢٩: ز بيم هجر شب وصل يار مي لرزم
- شماره ١٣٠: اگر چه در چمن روزگار خار و خسم
- شماره ١٣١: ز خال گوشه ابروي يار مي ترسم
- شماره ١٣٢: چنان که نيل بود مانع رسيدن چشم
- شماره ١٣٣: مرا که گفت که دست از عنان يار کشم
- شماره ١٣٤: ز بوي باده گلرنگ مي پرد رنگم
- شماره ١٣٥: ز بردباري ما خوار و زار شد عالم
- شماره ١٣٦: ز گمرهي خود از روي رهنما خجلم
- شماره ١٣٧: از آن زمان که به زلف تو مبتلاست دلم
- شماره ١٣٨: اگر چه نيک نيم در پناه نيکانم
- شماره ١٣٩: اگر چه نيک نيم، خاک پاي نيکانم
- شماره ١٤٠: ز رعشه رفته برون دست و پا ز فرمانم
- شماره ١٤١: منم که قيمت ياقوت داغ مي دانم
- شماره ١٤٢: منم که مصرف نقد نگاه مي دانم
- شماره ١٤٣: ستاره سوخته آتشين عذارانم
- شماره ١٤٤: اگر چه با گل دمساز مي شود شبنم
- شماره ١٤٥: به تنگ همچو شرر از بقاي خويشتنم
- شماره ١٤٦: چگونه توبه ز مي موسوم بهار کنم
- شماره ١٤٧: چه دست در خم آن زلف دلنواز کنم
- شماره ١٤٨: بر آن سرم که وطن در ديار خويش کنم
- شماره ١٤٩: چگونه پيش رخ نازک تو آه کنم
- شماره ١٥٠: دلم ز پاس نفس تار مي شود چه کنم
- شماره ١٥١: اگر به روي تو بار دگر نظاره کنم
- شماره ١٥٢: صفاي روي ترا از نقاب مي بينم
- شماره ١٥٣: ز خط طراوت رخسار يار مي بينم
- شماره ١٥٤: چو عکس چهره خود در پياله مي بينم
- شماره ١٥٥: به سرمگي سوي آن خاک پا نمي بينم
- شماره ١٥٦: اثر ز غنچه درين گلستان نمي بينم
- شماره ١٥٧: کجاست جذبه عشقي که بر کنار روم
- شماره ١٥٨: من آن نيم که به گلشن به اختيار روم
- شماره ١٥٩: به هر که باده دهد يار، من خراب شوم
- شماره ١٦٠: چراغ طور نسوزد اگر کليم شوم
- شماره ١٦١: درين جهان نشود حال آن جهان معلوم
- شماره ١٦٢: هوالغفور ز جوش شراب مي شنوم
- شماره ١٦٣: پيام دوست ز باد بهار مي شنوم
- شماره ١٦٤: شدند جمع دل و زلف از آشنايي هم
- شماره ١٦٥: نه مي به جام و نه گل در کنار مي خواهم
- شماره ١٦٦: کجاست باده که ناموس را به آب دهم
- شماره ١٦٧: به مهر داغ رسيده است جمله اعضايم
- شماره ١٦٨: به اشک درد دل خود نوشته سر داديم
- شماره ١٦٩: به دوست پي زدل خونچکان خود برديم
- شماره ١٧٠: ز ميوه گر چه درين بوستان سبکباريم
- شماره ١٧١: چو گل به ظاهر اگر خنده در دهان داريم
- شماره ١٧٢: عنان گسسته تر از سيل در بيابانيم
- شماره ١٧٣: به جاي باده اگر در پياله آب کنيم
- شماره ١٧٤: ز بحر کسب هوا چند چون حباب کنيم؟
- شماره ١٧٥: ز بوستان تو عشق بلند مي گويم
- شماره ١٧٦: چو خامه نيست ز من هر سخن که مي گويم
- شماره ١٧٧: جنون کجاست که دستي به کار بگشاييم
- شماره ١٧٨: از سردي جهان لب گفتار بسته ام
- شماره ١٧٩: زين نه صدف به روشني دل گذشته ام
- شماره ١٨٠: روي سخن ز آينه رويان نديده ام
- شماره ١٨١: روي دلي چو غنچه ز بلبل نديده ام
- شماره ١٨٢: سر بر فلک ز همت والا کشيده ام
- شماره ١٨٣: از آفتاب رنگ نبازد ستاره ام
- شماره ١٨٤: در عين وصل داغ جدايي چو لاله ام
- شماره ١٨٥: رنگين شده است بس که ز خونين ترانه ام
- شماره ١٨٦: تا شد به داغ عشق هم آغوش سينه ام
- شماره ١٨٧: هرگز نشد به حرف غرض آشنا لبم
- شماره ١٨٨: هر چند از گهر صدف آسا لبالبم
- شماره ١٨٩: امشب که داغ بر دل افگار سوختم
- شماره ١٩٠: دلتنگ از ملامت اغيار نيستم
- شماره ١٩١: تا همچو لعل، رنگ به رخسار داشتم
- شماره ١٩٢: با هرکه روي حرف بجز يار داشتم
- شماره ١٩٣: از دست رفت دامن ياري که داشتم
- شماره ١٩٤: چون زلف دست بر کمر يار يافتم
- شماره ١٩٥: چشم دلم ستاره فشان بود صبحدم
- شماره ١٩٦: امشب به آه سرد ره خواب مي زدم
- شماره ١٩٧: از خاکيان ز صافي طينت جدا شدم
- شماره ١٩٨: با صد زبان چو غنچه گل بي زبان شدم
- شماره ١٩٩: بي خواست بس که بار دل گلستان شدم
- شماره ٢٠٠: عمري چو گرد در قدم کاروان شدم
- شماره ٢٠١: موي ميان نبود که من همچو مو شدم
- شماره ٢٠٢: خط تو ريشه در رگ جان مي دواندم
- شماره ٢٠٣: با درد خشک ساخته ام، از دوا ترم
- شماره ٢٠٤: تا چند خون زرشک تماشاييان خورم؟
- شماره ٢٠٥: همت بلند نام شد از طبع سرکشم
- شماره ٢٠٦: چشمي به گريه تر نشد از دود آتشم
- شماره ٢٠٧: از شرم عشق بود مرا در نقاب چشم
- شماره ٢٠٨: از گوهر سرشک بود آب و تاب چشم
- شماره ٢٠٩: از گريه شبانه فزايد جلاي چشم
- شماره ٢١٠: از زلف او چگونه دل ناتوان کشم؟
- شماره ٢١١: آن بختم از کجاست سخن زان دهن کشم؟
- شماره ٢١٢: از روي نرم سرزنش خار مي کشم
- شماره ٢١٣: اول سري به رخنه ديوار مي کشم
- شماره ٢١٤: تيغ برهنه را به بغل تنگ مي کشم
- شماره ٢١٥: از فکر خلق عشق خدا کرد فارغم
- شماره ٢١٦: سرگرم عشقم از غم دستار فارغم
- شماره ٢١٧: دل را ز جوش گريه نگرديد تاب کم
- شماره ٢١٨: از موج اشک، کام نهنگ است مسکنم
- شماره ٢١٩: چون نيست پاي آن که ز عالم بدر زنم
- شماره ٢٢٠: کو ناخني که رخنه به داغ جگر کنم؟
- شماره ٢٢١: چون شمع چند من به زبان گفتگو کنم؟
- شماره ٢٢٢: آغاز خط مفارقت از يار مي کنم
- شماره ٢٢٣: روزي که چشم بر رخ او باز مي کنم
- شماره ٢٢٤: دل را جلا به ديده نمناک مي کنم
- شماره ٢٢٥: لب چون صدف به آب گهر تر نمي کنم
- شماره ٢٢٦: نزديک من ميا که ز خود دور مي شوم
- شماره ٢٢٧: نتوان گرفت روزي هم از دهان هم
- شماره ٢٢٨: مي مي کشند لاله عذاران ز روي هم
- شماره ٢٢٩: تا چند پير ميکده را درد سر دهم؟
- شماره ٢٣٠: سنجد کسي که باده و ترياک را به هم
- شماره ٢٣١: کاري مکن که رو به در آسمان نهم
- شماره ٢٣٢: دست طمع ز مايده چرخ شسته ايم
- شماره ٢٣٣: از دست رفت فرصت و ما پا شکسته ايم
- شماره ٢٣٤: عمري است ما لب از طمع خام بسته ايم
- شماره ٢٣٥: طومار عمر طي شد و غافل نشسته ايم
- شماره ٢٣٦: خندان به زير تيغ تغافل نشسته ايم
- شماره ٢٣٧: خرسند با هزار تمني نشسته ايم
- شماره ٢٣٨: ما از اميدها همه يکجا گذشته ايم
- شماره ٢٣٩: اين سطرهاي آه که هر جا نوشته ايم
- شماره ٢٤٠: جا در سياه خانه سودا گرفته ايم
- شماره ٢٤١: از زلف يار رنگ دگر برگرفته ايم
- شماره ٢٤٢: ما شمع را به شهپر خود، سر گرفته ايم
- شماره ٢٤٣: يک عمر پشت دست به دندان گرفته ايم
- شماره ٢٤٤: ما هوش خود به باده گلرنگ داده ايم
- شماره ٢٤٥: ما نقض دلپذير ورقهاي ساده ايم
- شماره ٢٤٦: هر چند همچو ذره محقر فتاده ايم
- شماره ٢٤٧: ما نام خود ز صفحه دلها سترده ايم
- شماره ٢٤٨: ما توبه را به طاعت پيمانه برده ايم
- شماره ٢٤٩: صلح از فلک به ديده بيدار کرده ايم
- شماره ٢٥٠: ما خير باد لذت پرواز کرده ايم
- شماره ٢٥١: ما پرده هاي گوش خود از هوش کرده ايم
- شماره ٢٥٢: ما رنگ گل ز بوي گل ادراک کرده ايم
- شماره ٢٥٣: ما نقل باده را ز لب جام کرده ايم
- شماره ٢٥٤: چندين کتاب در گرو باده کرده ايم
- شماره ٢٥٥: از آه دام موج به دريا فکنده ايم
- شماره ٢٥٦: ما در محيط حادثه لنگر فکنده ايم
- شماره ٢٥٧: ما گل به دست خود ز نهالي نچيده ايم
- شماره ٢٥٨: ما همچو آفتاب به هر جا رسيده ايم
- شماره ٢٥٩: ما پرده از حقيقت عالم کشيده ايم
- شماره ٢٦٠: مادام را ز دانه صياد ديده ايم
- شماره ٢٦١: ما رخت خود به گوشه عزلت کشيده ايم
- شماره ٢٦٢: ما هر کجا که تيغ زبان برکشيده ايم
- شماره ٢٦٣: در محفلي که تيغ زبان بر کشيده ايم
- شماره ٢٦٤: ما همچو غنچه سر به گريبان کشيده ايم
- شماره ٢٦٥: تا واله نظاره آن ماهپاره ايم
- شماره ٢٦٦: ما گر چه در بلندي فطرت يگانه ايم
- شماره ٢٦٧: داغي ز عشق بر دل فرزانه سوختيم
- شماره ٢٦٨: ما اختيار خويش به صهبا گذاشتيم
- شماره ٢٦٩: چون غنچه دست بر دل شيدا گذاشتيم
- شماره ٢٧٠: ما داغ توبه بر دل ساغر گذاشتيم
- شماره ٢٧١: ما خنده را به مردم بيغم گذاشتيم
- شماره ٢٧٢: ما کار دل به آن خم ابرو گذاشتيم
- شماره ٢٧٣: هموار از درشتي چرخ دغا شديم
- شماره ٢٧٤: گشتيم خاک تا ز فلک برتر آمديم
- شماره ٢٧٥: ما تازه روي چون صدف از دانه خوديم
- شماره ٢٧٦: ما در شکست گوهر يکدانه خوديم
- شماره ٢٧٧: با هر که شکوه از دل افگار مي بريم
- شماره ٢٧٨: در کوي جان به قطع مراحل نمي رسيم
- شماره ٢٧٩: گاهي در آب ديده و گاهي در آتشيم
- شماره ٢٨٠: ما همچو خار سلسله جنبان آتشيم
- شماره ٢٨١: تا کي به ذوق نشأه مي دردسر کشيم؟
- شماره ٢٨٢: ما زهر را به جبهه بگشاده چون کشيم؟
- شماره ٢٨٣: ما درد را به ذوق مي ناب مي کشيم
- شماره ٢٨٤: ما تلخي جهان به رخ تازه مي کشيم
- شماره ٢٨٥: با شوخ ديدگان هوس آشنا نيم
- شماره ٢٨٦: آيينه خانه ايم و دم از نور مي زنيم
- شماره ٢٨٧: چون صبح خنده با جگر چاک مي زنيم
- شماره ٢٨٨: خيزيد تا ز عالم صورت سفر کنيم
- شماره ٢٨٩: در شهر اگر ملول نگرديم چون کنيم؟
- شماره ٢٩٠: آن همت از کجاست که منزل يکي کنيم
- شماره ٢٩١: از خويش مي رويم و ترا ياد مي کنيم
- شماره ٢٩٢: ما روي دل به هر کس و ناکس نمي کنيم
- شماره ٢٩٣: برخيز تا به عالم بي چند و چون رويم
- شماره ٢٩٤: ما کنج دل به روضه رضوان نمي دهيم
- شماره ٢٩٥: ما داغ خود به تاج فريدون نمي دهيم
- شماره ٢٩٦: افزود گرانباري غفلت ز شتابم
- شماره ٢٩٧: روشن ز فروغ مي ناب است حياتم
- شماره ٢٩٨: آن حال ندارم که به فکر دگر افتم
- شماره ٢٩٩: تلخي ز لب لعل تو نشنفتم و رفتم
- شماره ٣٠٠: پيش از گل رخسار تو افروخته بودم
- شماره ٣٠١: فرياد که از کوتهي بخت ندارم
- شماره ٣٠٢: آتش به دل از گرمي اين مرحله دارم
- شماره ٣٠٣: وقت است که داغي به دل دام گذارم
- شماره ٣٠٤: آن قدر ندارم که سزاوار تو باشم
- شماره ٣٠٥: از تلخ زبانان نشود پست خروشم
- شماره ٣٠٦: دستي که به جامي نشود رهزن هوشم
- شماره ٣٠٧: بيخود ز نواي دل ديوانه خويشم
- شماره ٣٠٨: تا چند به روزن نرسد نور چراغم؟
- شماره ٣٠٩: در هر که ترا ديده به حسرت نگرانم
- شماره ٣١٠: جان را به دم خنجر قاتل برسانم
- شماره ٣١١: کو بخت که در ميکده با يار نشينم؟
- شماره ٣١٢: هر چند ز پيراهن بحرست کلاهم
- شماره ٣١٣: تا روي عرقناک ترا ديد نگاهم
- شماره ٣١٤: از بخت سيه پست نگرديد نوايم
- شماره ٣١٥: کو مي که ز زندان دل تنگ برآيم؟
- شماره ٣١٦: ما تخم درين مزرعه جز اشک نکشتيم
- شماره ٣١٧: از يار ز ناسازي اغيار گذشتيم
- شماره ٣١٨: در پله آغاز ز انجام گذشتيم
- شماره ٣١٩: خاکي به لب گور فشانديم و گذشتيم
- شماره ٣٢٠: ما دستخوش سبحه و زنار نگشتيم
- شماره ٣٢١: کام دل ازان غنچه مستور گرفتيم
- شماره ٣٢٢: از صبر عنان دل خود کام گرفتيم
- شماره ٣٢٣: ما چاشني بوسه ز دشنام گرفتيم
- شماره ٣٢٤: هرگز به خراش جگري شاد نگرديم
- شماره ٣٢٥: ما زمزمه عشق به بازار فکنديم
- شماره ٣٢٦: مستانه سر شيشه مي باز گشوديم
- شماره ٣٢٧: از ناله ني راز دل عشق شنيديم
- شماره ٣٢٨: چندان که چو خورشيد به آفاق دويديم
- شماره ٣٢٩: سررشته مهر از مي بيباک بريديم
- شماره ٣٣٠: يک عمر ز هر خار و خسي ناز کشيديم
- شماره ٣٣١: تا سر به گريبان تماشا نکشيديم
- شماره ٣٣٢: ما طالع جمعيت اسباب نداريم
- شماره ٣٣٣: يک چشم زدن فرقت مي تاب نداريم
- شماره ٣٣٤: ما فکر لباس و غم دستار نداريم
- شماره ٣٣٥: بر دل غم سيم و زر دنيا نگذاريم
- شماره ٣٣٦: ما فرق به تردستي حاتم نفروشيم
- شماره ٣٣٧: اشک است درين مزرعه تخمي که فشانيم
- شماره ٣٣٨: تا در خم اين کارگه شيشه گرانيم
- شماره ٣٣٩: آن طفل يتيمم که شکسته است سبويم
- شماره ٣٤٠: برون نمي برد از فکر دوست عالم آبم
- شماره ٣٤١: دلم سياه شد از بس که برکتاب گذشتم
- شماره ٣٤٢: قسم به ساقي کوثر که از شراب گذشتم
- شماره ٣٤٣: ازان گشاده جبين جام پر شراب گرفتم
- شماره ٣٤٤: مکش ز حسرت تيغ خودم که تاب ندارم
- شماره ٣٤٥: به سينه تخم اميدي چو شوره زار ندارم
- شماره ٣٤٦: چشم گشايش از خلق نبود به هيچ بابم
- شماره ٣٤٧: از جام بيخودي کرد ساقي خداپرستم
- شماره ٣٤٨: با آن که من ندارم کاري به کار مردم
- شماره ٣٤٩: چون چشم آبگينه، هر چند پاک بينم
- شماره ٣٥٠: از باد دستي خود ما ميکشان خرابيم
- شماره ٣٥١: مي شود از دم زدن خراب وجودم
- شماره ٣٥٢: حوصله وصل آن نگار ندارم
- شماره ٣٥٣: حوصله وصل آن نگار ندارم
- شماره ٣٥٤: سوخته جانم غم وسيله ندارم
- شماره ٣٥٥: چين ز جبين در مقام جنگ گشايم
- شماره ٣٥٦: به وحشت ز دنيا سلامت گزيدم
- شماره ٣٥٧: ترم چون حباب از هوايي که دارم
- شماره ٣٥٨: ازان زلف يک مو جدايي ندارم
- شماره ٣٥٩: در سخن بر نيايد آوازم
- شماره ٣٦٠: ما خراباتي و نظر بازيم
- شماره ٣٦١: چه عجب اگر نسوزد دل کس به آه سردم
- شماره ٣٦٢: همه اشکم، همه آهم، همه دردم، همه داغم
- شماره ٣٦٣: تحفه طور شراري داريم
- شماره ٣٦٤: بده مي که بر قلب گردون زنيم!
- شماره ٣٦٥: از عزيزان رفته رفته شد تهي اين خاکدان
- شماره ٣٦٦: تا به وصف آن دهن شد سبزه خط ترزبان
- شماره ٣٦٧: سالکان را کي دل از اسباب مي گردد گران؟
- شماره ٣٦٨: از نگاه خيره چشم يار مي گردد گران
- شماره ٣٦٩: ديدن بي حاصلان بر آسمان باشد گران
- شماره ٣٧٠: بر سر آشفتگان دستار مي باشد گران
- شماره ٣٧١: مي کند گل زردرويي از شراب ديگران
- شماره ٣٧٢: شاخ چون دست کريمان شد زرافشان از خزان
- شماره ٣٧٣: خاک را دامان پر زر مي کند فصل خزان
- شماره ٣٧٤: بر سر بالين بي دردان گل احمر فشان
- شماره ٣٧٥: اي فداي چشم مخمور تو خواب عاشقان
- شماره ٣٧٦: باده گلگون نمي آيد به کار عاشقان
- شماره ٣٧٧: ساده است از نقش انجم آسمان عاشقان
- شماره ٣٧٨: از رخش خواهند جاي بوسه نافهميدگان
- شماره ٣٧٩: فارغند از قيد چرخ نيلگون ديوانگان
- شماره ٣٨٠: سوخته است از آتش گل اشتهاي بلبلان
- شماره ٣٨١: مشک شد خون در وجود آهوان ما همچنان
- شماره ٣٨٢: مبتلاي آرزوي نفس را عاقل مخوان
- شماره ٣٨٣: کرسي دارست اوج اعتبار اين جهان
- شماره ٣٨٤: هر کسي کرده است چيزي خوش ز نعماي جهان
- شماره ٣٨٥: چون صدف دارد خمش در خوشابي در ميان
- شماره ٣٨٦: با لب او کار دندان مي کند سين سخن
- شماره ٣٨٧: شد ز پيري ها مرا گوش گران مهر دهن
- شماره ٣٨٨: عاشق صادق نينديشد ز آتش تاختن
- شماره ٣٨٩: شمه اي از حيرت عشق است دل پرداختن
- شماره ٣٩٠: در کهنسالي نفس را راست نتوان ساختن
- شماره ٣٩١: بي تحمل خصم را هموار نتوان ساختن
- شماره ٣٩٢: چيست جان تا زير تيغ يار نتوان باختن؟
- شماره ٣٩٣: فاش خواهد شد ز آهم عشق پنهان باختن
- شماره ٣٩٤: از بصيرت نيست دنبال تمنا تاختن
- شماره ٣٩٥: چند چون خامان نظر بر ماهتاب انداختن؟
- شماره ٣٩٦: گر چو غواصان تواني پاي از سر ساختن
- شماره ٣٩٧: چند بزم باده پنهان از حريفان ساختن؟
- شماره ٣٩٨: آن خرابم کز زبانم حرف نتوان ساختن
- شماره ٣٩٩: تا چون درويشان توان با گاه گاهي ساختن
- شماره ٤٠٠: دل به حرف پوچ تا کي شاد خواهي ساختن؟
- شماره ٤٠١: نيستم در عشق کافر ماجراي سوختن
- شماره ٤٠٢: نيست آسان خون نعمت هاي الوان ريختن
- شماره ٤٠٣: بر سبکروحان گران نبود بپا برخاستن
- شماره ٤٠٤: چون صدف تا چند پيش ابر دست افراشتن؟
- شماره ٤٠٥: نيست معشوقي همين زلف چليپا داشتن
- شماره ٤٠٦: پيش اهل دل ادب منظور بايد داشتن
- شماره ٤٠٧: پيچ و تاب عشق را نتوان ز جان برداشتن
- شماره ٤٠٨: راز را در سينه دشوارست پنهان داشتن
- شماره ٤٠٩: کار هر بي ظرف نبود عشق پنهان داشتن
- شماره ٤١٠: اندکي کوتاه کن زلف بلند خويشتن
- شماره ٤١١: موج دريا را نباشد اختيار خويشتن
- شماره ٤١٢: به که غافل باشد آن سرو روان از خويشتن
- شماره ٤١٣: چند چون طاوس باشي محو بال خويشتن؟
- شماره ٤١٤: آدمي را نيست خصمي چون جمال خويشتن
- شماره ٤١٥: تندخويان مي زنند آتش به جان خويشتن
- شماره ٤١٦: برده ام تا از سر کويت نشان خويشتن
- شماره ٤١٧: هيچ همدردي نمي يابم سزاي خويشتن
- شماره ٤١٨: عشق در بند گران است از وفاي خويشتن
- شماره ٤١٩: پيش هر تلخي نريزم آبروي خويشتن
- شماره ٤٢٠: حق گوهر چيست، آب و رنگ گوهر يافتن
- شماره ٤٢١: در محبت راز سر پوشيده نتوان يافتن
- شماره ٤٢٢: سر به زانوماندگان را طاق مي گردد سخن
- شماره ٤٢٣: در لب جان پرور جانان نمي ماند سخن
- شماره ٤٢٤: دل مدام از خط و زلف يار مي گويد سخن
- شماره ٤٢٥: نيست از منصور اگر مستانه مي گويد سخن
- شماره ٤٢٦: هر که باشد چون قلم از سينه چاکان سخن
- شماره ٤٢٧: مي نشاند آن دهان تنگ را در خون سخن
- شماره ٤٢٨: مي شود نقل مجالس چون شود شيرين سخن
- شماره ٤٢٩: چون قلم آن را که در سر هست سوداي سخن
- شماره ٤٣٠: دست رد مشکل بود بر توشه عقبي زدن
- شماره ٤٣١: لشکر خط ملک حسنت را به هم خواهد زدن
- شماره ٤٣٢: باده با رندان صافي سينه مي بايد زدن
- شماره ٤٣٣: باده بي لعل لب دلبر نمي بايد زدن
- شماره ٤٣٤: تا توان خاموش بودن دم نمي بايد زدن
- شماره ٤٣٥: تا به کي پوشيده از همصحبتان ساغر زدن؟
- شماره ٤٣٦: چند حرف آب و نان چون مردم غافل زدن؟
- شماره ٤٣٧: بخيه تا کي بر لباس تن ز آب و نان زدن؟
- شماره ٤٣٨: چيست داني عشقبازي، بي سخن گويا شدن
- شماره ٤٣٩: استخوان من اگر رزق هما خواهد شدن
- شماره ٤٤٠: عاقبت اين مرغ وحشي زين قفس خواهد شدن
- شماره ٤٤١: شوق ما بال و پر جسم گران خواهد شدن
- شماره ٤٤٢: چون سياهي شد ز مو هشيار مي بايد شدن
- شماره ٤٤٣: خانه سوز و آشيان پرداز مي بايد شدن
- شماره ٤٤٤: در حضور بلبلان خاموش مي بايد شدن
- شماره ٤٤٥: پيش مستان از خرد بيگانه مي بايد شدن
- شماره ٤٤٦: مرد غوغا نيستي سرور نمي بايد شدن
- شماره ٤٤٧: از سرانجام سفر غافل نمي بايد شدن
- شماره ٤٤٨: چون توان قانع به پيغام از لب دلبر شدن؟
- شماره ٤٤٩: چند سرگردان درين درياي بي لنگر شدن؟
- شماره ٤٥٠: گر تو اي سرو روان خواهي هم آغوشم شدن
- شماره ٤٥١: عمر اگر باشد ز قيد تن رها خواهم شدن
- شماره ٤٥٢: با هوسناکان چنين گر آشنا خواهي شدن
- شماره ٤٥٣: زندگي بخشا! روان چند کس خواهي شدن؟
- شماره ٤٥٤: چند با من سرکش اي سرو روان خواهي شدن؟
- شماره ٤٥٥: بي کشش نتوان برون از قيد دنيا آمدن
- شماره ٤٥٦: غنچه سان مهر خموشي بر لب گفتار زن
- شماره ٤٥٧: آب را بر باد ده، در چشم آتش خاک زن
- شماره ٤٥٨: از خموشي مشت خاک بر دهان قال زن
- شماره ٤٥٩: نيستي کوه گران، بر سير پشت پا مزن
- شماره ٤٦٠: با توانايي به اهل فقر استغنا مزن
- شماره ٤٦١: حلقه بر هر در چو خورشيد سبک لنگر مزن
- شماره ٤٦٢: چرخ را خاکستري از برق سودا کرد حسن
- شماره ٤٦٣: مي گدازد شيشه دل را مي رنگين حسن
- شماره ٤٦٤: گرد غم فرش است دايم در غم آباد وطن
- شماره ٤٦٥: چون سکندر خانه عمر از اثر آباد کن
- شماره ٤٦٦: روز چون روشن شود زان روي انور ياد کن
- شماره ٤٦٧: با کمند زلف تسخير دل افگار کن
- شماره ٤٦٨: زلف مشکين را ز صبح عارض خود دور کن
- شماره ٤٦٩: بهر معني هاي رنگين لفظ را پرداز کن
- شماره ٤٧٠: مطربا صبح است، قانون صبوحي ساز کن
- شماره ٤٧١: سينه را از آرزو چون بي نيازان پاک کن
- شماره ٤٧٢: سرکشي بگذار پيش امر حق تسليم کن
- شماره ٤٧٣: صبح شد ساقي بيا فکر من افتاده کن
- شماره ٤٧٤: سر به پيش انداختن از بردباري پيشه کن
- شماره ٤٧٥: اي دل از پست و بلند روزگار انديشه کن
- شماره ٤٧٦: ساقيا صبح است مي از شيشه در پيمانه کن
- شماره ٤٧٧: صبح شد ساقي نقاب دختر رز برفکن
- شماره ٤٧٨: گر طلبکار حضوري لب به غيبت وامکن
- شماره ٤٧٩: نيستي چون اهل معني لب به دعوي وا مکن
- شماره ٤٨٠: صيد دل زين بيش با موي ميان خود مکن
- شماره ٤٨١: سرمه را هم محرم چشم سياه خود مکن
- شماره ٤٨٢: اي دل روشن حجاب از طارم اخضر مکن
- شماره ٤٨٣: بر نظربازان ستم در ابتداي خط مکن
- شماره ٤٨٤: در سرانجام عمارت عمر خود باطل مکن
- شماره ٤٨٥: دل غمين ز انديشه روزي درين عالم مکن
- شماره ٤٨٦: رو نهان در دولت از اقبال محتاجان مکن
- شماره ٤٨٧: مجلس اغيار را از خنده گلريزان مکن
- شماره ٤٨٨: شکوه بيهوده از ناسازي گردون مکن
- شماره ٤٨٩: از براي کام دنيا خويش را غمگين مکن
- شماره ٤٩٠: تا نگردد چهره نوخط زلف را کوته مکن
- شماره ٤٩١: چون دو تا شد قدت از پيري گرانجاني مکن
- شماره ٤٩٢: آه گرمي هست دايم در دل بي تاب من
- شماره ٤٩٣: شد در ايام کهنسالي گرانتر خواب من
- شماره ٤٩٤: دامن خود را کشيد آه سرو ناز از دست من
- شماره ٤٩٥: مي گذشت از پرده هاي آسمان فرياد من
- شماره ٤٩٦: هرگز آهي سر نزد از جان غم فرسود من
- شماره ٤٩٧: چون زند موج حلاوت کلک شکر بار من
- شماره ٤٩٨: نست چون مژگان بلند و پست در گفتار من
- شماره ٤٩٩: چند گردد قسمت افسردگان گفتار من؟
- شماره ٥٠٠: مي زدايد بي کسي زنگ از دل افگار من
- شماره ٥٠١: آه مي دزدد نفس در سينه افگار من
- شماره ٥٠٢: آسمان ها را به چرخ آرد دل پر شور من
- شماره ٥٠٣: مغز را آشفته مي سازد دل پر شور من
- شماره ٥٠٤: دست کوته کرد زلف يار از تسخير من
- شماره ٥٠٥: بي اثر تا چند باشد ناله شبگير من؟
- شماره ٥٠٦: دل ز کاهش واصل آن يار جاني شد ز من
- شماره ٥٠٧: بي نقاب آن چهره را ديدن نمي آيد ز من
- شماره ٥٠٨: از جفاي چرخ ناليدن نمي آيد ز من
- شماره ٥٠٩: بلبلم اما رسد بر لاله و گل ناز من
- شماره ٥١٠: چند آواز تو از بيرون ربايد هوش من؟
- شماره ٥١١: از هواداران شود دايم مکدر شمع من
- شماره ٥١٢: آه مظلوم است در بالا دوي ادراک من
- شماره ٥١٣: بس که دارد گرد کلفت چهره احوال من
- شماره ٥١٤: از گهر گرد يتيمي شست آب چشم من
- شماره ٥١٥: سر نمي پيچد ز اشک لاله گون مژگان من
- شماره ٥١٦: نيست جز لخت جگر چيزي دگر بر خوان من
- شماره ٥١٧: با سيه چشمان بود بزم مي گلگون من
- شماره ٥١٨: گر نخارد ناخن مرغان سر مجنون من
- شماره ٥١٩: دامنش چون لاله گون گردد ز رنگ خون من؟
- شماره ٥٢٠: اهل معني گر چه خاموشند از تحسين من
- شماره ٥٢١: عشقبازي بود دايم در جهان آيين من
- شماره ٥٢٢: مي کند در پرده دل سير دايم آه من
- شماره ٥٢٣: چون زند دامان وحشت بر کمر سوداي من
- شماره ٥٢٤: بس که دارد ناتواني ريشه در اعضاي من
- شماره ٥٢٥: بس که شبها چين غم مي چيند از ابروي من
- شماره ٥٢٦: مي زند از گريه موج خوشدلي ابروي من
- شماره ٥٢٧: آن که ننشيند کنون از ناز در پهلوي من
- شماره ٥٢٨: بر رخ کس نيست رنگ وحدتي در انجمن
- شماره ٥٢٩: کي به سنگ از مغز مجنون مي رود سودا برون؟
- شماره ٥٣٠: عاصيان را گريه از شرم گناه آرد برون
- شماره ٥٣١: ناله را درد از دل افگار مي آرد برون
- شماره ٥٣٢: ناله ني از جگرها آه مي آرد برون
- شماره ٥٣٣: خط سر از خال لب جانانه مي آرد برون
- شماره ٥٣٤: جان به صد داغ از تن خاکي سرشت آمد برون
- شماره ٥٣٥: دل چو گردد صاف آن مه بي حجاب آيد برون
- شماره ٥٣٦: حرف پوچي کز دهان اهل لاف آيد برون
- شماره ٥٣٧: شمع را شب تيغ روشن از نيام آيد برون
- شماره ٥٣٨: نيست ممکن پخته کس زين خاکدان آيد برون
- شماره ٥٣٩: چون ز طرف باغ آن سرو روان آيد برون
- شماره ٥٤٠: ساقي از ميخانه عالمتاب مي آيد برون
- شماره ٥٤١: گوهر راز از دل بي تاب مي آيد برون
- شماره ٥٤٢: غم ز محنت خانه من شاد مي آيد برون
- شماره ٥٤٣: دشمن از غمخانه من شاد مي آيد برون
- شماره ٥٤٤: آه کي از جان دردآلود مي آيد برون
- شماره ٥٤٥: غم کجا از سينه بي غمخوار مي آيد برون؟
- شماره ٥٤٦: مو اگر از کاسه فغفور مي آيد برون
- شماره ٥٤٧: پاي ما تا از گل تعمير مي آيد برون
- شماره ٥٤٨: دل کجا از چنگ آن طناز مي آيد برون؟
- شماره ٥٤٩: راز عاشق از لب خاموش مي آيد برون
- شماره ٥٥٠: تا به عزم صيد آن بي باک مي آيد برون
- شماره ٥٥١: گر بنالم خون ز چشم سنگ مي آيد برون
- شماره ٥٥٢: چون خط از لعل لب آن ماه مي آيد برون
- شماره ٥٥٣: از تن خاکي دل صد پاره مي آيد برون
- شماره ٥٥٤: کي سخن خام از لب فرزانه مي آيد برون؟
- شماره ٥٥٥: ناله ما سينه چاک از سينه مي آيد برون
- شماره ٥٥٦: عقل پوچ از عهده سودا نمي آيد برون
- شماره ٥٥٧: خط به تمکين آيد از لعل دلبر برون
- شماره ٥٥٨: ديده بي نور ما را کرد بينا پيرهن
- شماره ٥٥٩: تا برآورد آن بهشتي روي از بر پيرهن
- شماره ٥٦٠: ديده خونبار مي خواهد نسيم پيرهن
- شماره ٥٦١: مجلس رقص است، بر تمکين بيفشان آستين
- شماره ٥٦٢: خال يا تخم اميد عاشق شيداست اين؟
- شماره ٥٦٣: سرو گلزار ارم يا قامت دلجوست اين؟
- شماره ٥٦٤: روي در ميخانه کن آرامش دلها ببين
- شماره ٥٦٥: جلوه مستانه آن سرو قامت را ببين
- شماره ٥٦٦: گوي سيمين ذقن، زلف چو چوگان را ببين
- شماره ٥٦٧: گلگل از مي روي آتشناک جانان را ببين
- شماره ٥٦٨: نرگس نيلوفري، مژگان زرين را ببين
- شماره ٥٦٩: خال را در زير زلف آن پري پيکر ببين
- شماره ٥٧٠: روي جانان را نهان در خط چون ريحان ببين
- شماره ٥٧١: چشم خواب آلود او را در خم ابرو ببين
- شماره ٥٧٢: تا به خون رنگين نسازي چون گل احمر جبين
- شماره ٥٧٣: اي لب لعل ترا خون يمن در آستين
- شماره ٥٧٤: پيش هر ناشسته رويي وا مکن لب بيش ازين
- شماره ٥٧٥: عشق ما را ظرف دنيا برنتابد بيش ازين
- شماره ٥٧٦: سايه تا افتاد ازان شمشاد بالا بر زمين
- شماره ٥٧٧: هر که اينجا از سرافرازان نهد سر بر زمين
- شماره ٥٧٨: در گلستاني که ريزد خون بلبل بر زمين
- شماره ٥٧٩: سايه تا افتاد ازان مشکين سلاسل بر زمين
- شماره ٥٨٠: ريخت مژگان تر من رنگ گلشن بر زمين
- شماره ٥٨١: مي کشد دامن چو زلف سرکش او بر زمين
- شماره ٥٨٢: از حجاب عشق محرومم ز رخساري چنين
- شماره ٥٨٣: مي از خود آورد بيرون اياغ لاله رخساران
- شماره ٥٨٤: نباشد لقمه اي بي خون دل بر خوان درويشان
- شماره ٥٨٥: اگر بر زخم کافر نعمتان باشد گران پيکان
- شماره ٥٨٦: ز چشم ظالم او چون نينديشند معصومان؟
- شماره ٥٨٧: ز بي دردي نمي سازم به صندل دردسر پنهان
- شماره ٥٨٨: مکن آزادگان را جستجو از اين و آن پنهان
- شماره ٥٨٩: چه آسان است با بي برگي احرام سفر بستن
- شماره ٥٩٠: به اميد اقامت دل به اسباب جهان بستن
- شماره ٥٩١: ز دام نوخطان مشکل بود دل را رها گشتن
- شماره ٥٩٢: خطر دارد به محفل از کمند وحدت افتادن
- شماره ٥٩٣: به جان دشوار ازان باشد گراني از جهان بردن
- شماره ٥٩٤: به تدبير خرد سر پنجه نتوان با قضا کردن
- شماره ٥٩٥: چو نتوان بر کنار افتاد با بحر از شنا کردن
- شماره ٥٩٦: عنان مصلحت در عشق مي بايد رها کردن
- شماره ٥٩٧: سرشک تلخ را مشک بود صاحب اثر کردن
- شماره ٥٩٨: ز کوي يار آساني کي توان قطع نظر کردن؟
- شماره ٥٩٩: چه باشد جان که نتوان صرف راه دلستان کردن؟
- شماره ٦٠٠: ز دل مجموعه اي هر روز املا مي توان کردن
- شماره ٦٠١: به حسن خلق دلها را مسخر مي توان کردن
- شماره ٦٠٢: ز درد و داغ دل را نيک محضر مي توان کردن
- شماره ٦٠٣: به روي سخت نتوان گفتگو را دلنشين کردن
- شماره ٦٠٤: شراب لعل از لبهاي دلبر مي توان خوردن
- شماره ٦٠٥: فقيران را به چوب منع از درگاه خود راندن
- شماره ٦٠٦: جدا شو از دو عالم تا تواني با خدا بودن
- شماره ٦٠٧: ميسر نيست با هوش وخرد بي دردسر بودن
- شماره ٦٠٨: ميسر نيست بي ابر تنک خورشيد را ديدن
- شماره ٦٠٩: به زير تيغ جانان از بصيرت نيست لرزيدن
- شماره ٦١٠: ندارد حاصلي چون زاهدان خشک لرزيدن
- شماره ٦١١: مروت نيست جرم بوسه دزدان را نبخشيدن
- شماره ٦١٢: مروت نيست گل از بوستان پيش از سحر چيدن
- شماره ٦١٣: به دامن برگ عيش از داغ پنهان مي توان چيدن
- شماره ٦١٤: مروت نيست مي در پرده، اي رعنا رسانيدن
- شماره ٦١٥: چه عاجز مانده اي، دامان همت بر کمر مي زن
- شماره ٦١٦: زهي از شبنم رخساره ات چشم حيا روشن
- شماره ٦١٧: ز روي آتشين شمع اگر شد انجمن روشن
- شماره ٦١٨: دلا چون ذره زين وحشت سرا آهنگ بالا کن
- شماره ٦١٩: شب عيدست ساقي باده روشن مهيا کن
- شماره ٦٢٠: قدم بر چشم من نه قلزم خون را تماشا کن
- شماره ٦٢١: چو تيغم پهلوي خود جاي ده جوهر تماشا کن
- شماره ٦٢٢: سفر نزديک شد، فکر اقامت را ز سر وا کن
- شماره ٦٢٣: خدايا قطره ام را شورش دريا کرامت کن
- شماره ٦٢٤: برآورد از نهادت گرد عصيان، گريه اي سر کن
- شماره ٦٢٥: به يک زخم نمايان سرفرازم از شهيدان کن
- شماره ٦٢٦: سر بي مغز را از باده گلرنگ خالي کن
- شماره ٦٢٧: براي کام دنيا دامن دل بر ميان مشکن
- شماره ٦٢٨: نيابد ره به بزمش گر دل پر اضطراب من
- شماره ٦٢٩: به خاموشي بدل شد نغمه هاي دلفريب من
- شماره ٦٣٠: نبندد دشمن آتش زبان طرف از گزند من
- شماره ٦٣١: سبک جولانتر از برق است حسن لاله زار من
- شماره ٦٣٢: به يک خميازه گل طي شد ايام بهار من
- شماره ٦٣٣: نشد کم در حريم وصل يک مو پيچ و تاب از من
- شماره ٦٣٤: ز بي عشقي بهار زندگي دامن کشيد از من
- شماره ٦٣٥: نشان از بي وجودي نيست در روي زمين از من
- شماره ٦٣٦: به هم پيوسته از بس در حريم سينه داغ من
- شماره ٦٣٧: نبالد بر خود از شهرت دل نازک خيال من
- شماره ٦٣٨: گهي در بحر سرگردان و گاهي در سرابم من
- شماره ٦٣٩: ندارد جوهر افشاي غم، تيغ زبان من
- شماره ٦٤٠: نه امروزست گرم از داغ سوداي تو نان من
- شماره ٦٤١: ز بس دامن کشد در خون مردم نازنين من
- شماره ٦٤٢: ز آه من ندارد هيچ پروا کج کلاه من
- شماره ٦٤٣: اگر اشک پشيماني نگردد عذرخواه من
- شماره ٦٤٤: به خون غلطد چمن از ناله دردآشناي من
- شماره ٦٤٥: دل نشکسته نتوان برد از ارض و سما بيرون
- شماره ٦٤٦: به جز خالش که خط عنبرين فام آورد بيرون
- شماره ٦٤٧: ز بزم وصل ذوق انتظارم مي کشد بيرون
- شماره ٦٤٨: منه زنهار اي غافل ز حد خود قدم بيرون
- شماره ٦٤٩: ز ابر آن روز آيد روشني بخش جهان بيرون
- شماره ٦٥٠: چو آيد از چمن آن يوسف گل پيرهن بيرون
- شماره ٦٥١: شنيدم دختر رز را ز محفل کرده اي بيرون
- شماره ٦٥٢: نيم غمگين که مرگ آرد مرا از زندگي بيرون
- شماره ٦٥٣: اگر پوشيده گردد ديگران را تن ز پيراهن
- شماره ٦٥٤: عالمي نيست که عزلت نبود بهتر از آن
- شماره ٦٥٥: آب شد بس که در آتشکده دل پيکان
- شماره ٦٥٦: اي لب لعل تو مهر لب شيرين سخنان
- شماره ٦٥٧: نيست بي مغز حقيقت سخن خودشکنان
- شماره ٦٥٨: چشم خورشيد به رخسار تو باشد روشن
- شماره ٦٥٩: مي دهم گر چه به ظاهر چو قلم داد سخن
- شماره ٦٦٠: چند دندان تأمل به جگر افشردن؟
- شماره ٦٦١: ديده زان حسن به سامان چه تواند بردن؟
- شماره ٦٦٢: در دل سخت تو نتوان به سخن جا کردن
- شماره ٦٦٣: نيست مقدور علاج غم دنيا کردن
- شماره ٦٦٤: باده با حوصله ما چه تواند کردن؟
- شماره ٦٦٥: آه با ديده اختر چه تواند کردن؟
- شماره ٦٦٦: با گرانجاني تن دل چه تواند کردن؟
- شماره ٦٦٧: آه ما با دل جانان چه تواند کردن؟
- شماره ٦٦٨: توبه از مي به چه تدبير توانم کردن؟
- شماره ٦٦٩: گر چو شبنم دل خود آب تواني کردن
- شماره ٦٧٠: پيش غافل سخن از پند و نصيحت راندن
- شماره ٦٧١: نرسد هيچ کمالي به سخن سنجيدن
- شماره ٦٧٢: بي بصيرت چه گل از غيب تواند چيدن؟
- شماره ٦٧٣: سرد شد دست و دعا صبح به يک خنديدن
- شماره ٦٧٤: پرده عيب جهان است نظر پوشيدن
- شماره ٦٧٥: من و دزديده در آن چاک گريبان ديدن
- شماره ٦٧٦: نيست ممکن ز سخن سير توان گرديدن
- شماره ٦٧٧: کار درياست ز هر موج خطر خنديدن
- شماره ٦٧٨: چند چون مردم کوتاه نظر خنديدن؟
- شماره ٦٧٩: خون پامال بود شبنم گلزار وطن
- شماره ٦٨٠: خاک ره باش و تماشاي تن آساني کن
- شماره ٦٨١: روي از خلق نگردانده به حق روي مکن
- شماره ٦٨٢: عاشق سلسله زلف گرهگيرم من
- شماره ٦٨٣: لب به نيسان نگشايد صدف ديده من
- شماره ٦٨٤: مي کند آن که علاج دل بيچاره من
- شماره ٦٨٥: غنچه از باده نگردد گل خميازه من
- شماره ٦٨٦: دلنشين است ز بس گوشه غمخانه من
- شماره ٦٨٧: گو مکن سايه کسي بر سر ديوانه من
- شماره ٦٨٨: غم دنيا نبود در دل ديوانه من
- شماره ٦٨٩: نيست امروز ز مژگان گهرافشاني من
- شماره ٦٩٠: من که بيخود شدم از مي، چه کند ساز به من؟
- شماره ٦٩١: نشود دام رهم جلوه هر تر دامن
- شماره ٦٩٢: داغ بر دل شدم از انجمن يار برون
- شماره ٦٩٣: جام مي غم ز دل تنگ نيارد بيرون
- شماره ٦٩٤: ز آستين دست تو گر يک سحر آيد بيرون
- شماره ٦٩٥: اشک خونين نه ز هر آب و گل آيد بيرون
- شماره ٦٩٦: خار غم از دل عشاق کم آيد بيرون
- شماره ٦٩٧: عقل سالم ز مي ناب نيايد بيرون
- شماره ٦٩٨: راز عشق از دل غمناک نيايد بيرون
- شماره ٦٩٩: غم به اشک از دل غمناک نيايد بيرون
- شماره ٧٠٠: شور عشق از دل ديوانه نيايد بيرون
- شماره ٧٠١: چون دهد چشم ترم اشک به دامان بيرون
- شماره ٧٠٢: نيست در روي زمين سيمبري بهتر ازين
- شماره ٧٠٣: حذر کن از عرق روي لاله رخساران
- شماره ٧٠٤: به شکر اين که نه اي، اي صراحي از دوران
- شماره ٧٠٥: هلال سيل فنايند خانه پردازان
- شماره ٧٠٦: خمار سوخت مرا ساقيا شراب رسان
- شماره ٧٠٧: صداي پا نبود در خرام درويشان
- شماره ٧٠٨: مخور ز حرف خنک بر دماغ سوختگان
- شماره ٧٠٩: دل دو نيم بود ذوالفقار زنده دلان
- شماره ٧١٠: اگر چه خاک کند کشته از نظر پنهان
- شماره ٧١١: نمي شود سخن راست در دهان پنهان
- شماره ٧١٢: زهي ز صافي چشم تو چشم جان روشن
- شماره ٧١٣: به آه گرم ز خود پاک مي توان رفتن
- شماره ٧١٤: سخن ز مهر و وفا با تو بي وفا گفتن
- شماره ٧١٥: به درد و داغ توان گشت کامياب سخن
- شماره ٧١٦: به رنگ بي جگران رگ به نيشتر دادن
- شماره ٧١٧: خوش است مشق قناعت ز بوريا کردن
- شماره ٧١٨: ز دور تا بتوان سير گلستان کردن
- شماره ٧١٩: گرفتم اين که نظر باز مي توان کردن
- شماره ٧٢٠: ز عشق صبر تمنا نمي توان کردن
- شماره ٧٢١: خجل ز کوشش تدبير بايدم بودن
- شماره ٧٢٢: مرا که دست به خواب است وقت گل چيدن
- شماره ٧٢٣: زکات صحت جسم است خسته پرسيدن
- شماره ٧٢٤: خوش است فصل بهاران شراب نوشيدن
- شماره ٧٢٥: ز سينه غم به مي ناب مي توان چيدن
- شماره ٧٢٦: مباش درصدد بي شمار خنديدن
- شماره ٧٢٧: مکن تعجب اگر شد چراغ ما روشن
- شماره ٧٢٨: چنان که سرمه سواد نظر کند روشن
- شماره ٧٢٩: ز نور شمع چه مقدار جا شود روشن؟
- شماره ٧٣٠: مرا ز لاله چراغ نظر شود روشن
- شماره ٧٣١: رواق چرخ شد از شمع کلک من روشن
- شماره ٧٣٢: نظر به زلف و خط آن بهشت سيما کن
- شماره ٧٣٣: به آب و گل چه فرو رفته اي نظر وا کن
- شماره ٧٣٤: شکوه عشق جهانگير را تماشا کن
- شماره ٧٣٥: حضور مي طلبي سينه را مصفا کن
- شماره ٧٣٦: بپوش چشم ز وضع جهان و عشرت کن
- شماره ٧٣٧: دميد صبح، سر از خواب بيخودي برکن
- شماره ٧٣٨: ترا که گفت وطن زير چراغ اخضر کن؟
- شماره ٧٣٩: کرم به ابر سبکدست همچو عمان کن
- شماره ٧٤٠: قدم ز خويش برون نه فلک سواري کن
- شماره ٧٤١: به رنگ سرو درين باغ زندگاني کن
- شماره ٧٤٢: نظر دلير به رخسار آفتاب مکن
- شماره ٧٤٣: ز باده توبه در ايام نوبهار مکن
- شماره ٧٤٤: هواي جام صبوح و مي شبانه مکن
- شماره ٧٤٥: صبا برون نرود از غبار خاطر من
- شماره ٧٤٦: زمين به لرزه درآيد ز دل تپيدن من
- شماره ٧٤٧: به تن علاقه ندارد روان ساده من
- شماره ٧٤٨: اگر به سوخته جاني رسد شراره من
- شماره ٧٤٩: ز جوش نشأه به تنگ آمده است شيشه من
- شماره ٧٥٠: هلاک جلوه برق است آشيانه من
- شماره ٧٥١: شده است در همه عالم سمر غريبي من
- شماره ٧٥٢: رحيم شد دل دشمن ز ناتواني من
- شماره ٧٥٣: کسي که مي نهد از حد خود قدم بيرون
- شماره ٧٥٤: ز تن شکفته رود جان صادقان بيرون
- شماره ٧٥٥: لب ترا خط سبز آمد از کمين بيرون
- شماره ٧٥٦: غم حريص ز دينار مي شود افزون
- شماره ٧٥٧: ز نقش چپ رود آب سيه به جوي نگين
- شماره ٧٥٨: ز بي قراري من مي کند سفر بالين
- شماره ٧٥٩: در آتش است نعل مي ناب ديگران
- شماره ٧٦٠: خون دل است باده گلفام عاشقان
- شماره ٧٦١: چرخ مقوس است ترا خانه کمان
- شماره ٧٦٢: گشتم غبار و غيرت ناورد من همان
- شماره ٧٦٣: مژگان او ز سنگ کند جوي خون روان
- شماره ٧٦٤: چند اي دل غمين به مداران گريستن؟
- شماره ٧٦٥: خامي بود سر از پي دنيا گذاشتن
- شماره ٧٦٦: امروز رخ نشسته به خون جگر سخن
- شماره ٧٦٧: بوي گل و نسيم صبا مي توان شدن
- شماره ٧٦٨: پيش قضاي حق دم چون و چرا مزن
- شماره ٧٦٩: خاکم به چشم در نگه واپسين مزن
- شماره ٧٧٠: دلهاي صيقلي بود آيينه دار حسن
- شماره ٧٧١: دل را به هم شکن که فروزان شود ز حسن
- شماره ٧٧٢: دل را به آتش نفس گرم آب کن
- شماره ٧٧٣: ساقي دميد صبح قدح پر شراب کن
- شماره ٧٧٤: از آب زندگي به شراب التفات کن
- شماره ٧٧٥: چون آفتاب و ماه نظر را بلند کن
- شماره ٧٧٦: ساقي دميد صبح، علاج خمار کن
- شماره ٧٧٧: مژگان خود به اشک جگرگون طراز کن
- شماره ٧٧٨: يا حلقه ارادت ساغر به گوش کن
- شماره ٧٧٩: عمر عزيز را به مي ناب صرف کن
- شماره ٧٨٠: پيش از وصال، ترک تمناي خام کن
- شماره ٧٨١: دل از گناه پاک چو دارالسلام کن
- شماره ٧٨٢: از زنگ کبر آينه خويش ساده کن
- شماره ٧٨٣: از خود برون نرفته هواي سفر مکن
- شماره ٧٨٤: در کارزار عشق حديث جگر مکن
- شماره ٧٨٥: بيجا سخن چو طوطي شکرشکن مکن
- شماره ٧٨٦: عرض صفا به اهل هنر مي کني مکن
- شماره ٧٨٧: در بيخودي گذشت زمان شباب من
- شماره ٧٨٨: بارست خنده بر دل کلفت پرست من
- شماره ٧٨٩: در کاسه سپهر کند خاک گرد من
- شماره ٧٩٠: يک دل نشد گشاده ز گفت و شنيد من
- شماره ٧٩١: همچشم آبله است دل اشکبار من
- شماره ٧٩٢: دايم به يک قرار بود مشت خار من
- شماره ٧٩٣: دلدار رفت و برد دل خاکسار من
- شماره ٧٩٤: دل کي رسد به وصل تو اي سروناز من؟
- شماره ٧٩٥: چون تخم سوخته است ز سودا دماغ من
- شماره ٧٩٦: موقوف انقطاع بود اتصال من
- شماره ٧٩٧: دل مي برد ز قند مکرر کلام من
- شماره ٧٩٨: از دستبرد ناله آتش زبان من
- شماره ٧٩٩: فيض نسيم صبح بود با فغان من
- شماره ٨٠٠: در روز حشر سايه کوه گناه من