شماره ١٤٥: به تنگ همچو شرر از بقاي خويشتنم
به تنگ همچو شرر از بقاي خويشتنم
تمام چشم ز شوق فناي خويشتنم
ره گريز نبسته است هيچ کس بر من
اسير بند گران وفاي خويشتنم
به بي نيازي من ناز مي کند همت
توانگر از دل بي مدعاي خويشتنم
ز دستگيري مردم بريده ام پيوند
اميدوار به دست دعاي خويشتنم
به پاره دل خود مي کنم چو غنچه مدار
رهين منت برگ و نواي خويشتنم
چرا ز غير شکايت کنم، که همچو حباب
هميشه خانه خراب هواي خويشتنم
سفينه در عرق شرم من توان انداخت
ز بس که منفعل که کرده هاي خويشتنم
ز بند خصم به تدبير مي توان جستن
مرا چه چاره که زنجير پاي خويشتنم
گرفت تاج زر از آفتاب شبنم و من
همان ز پستي طالع به جاي خويشتنم
به جاي خويش نبودم چو جابجا بودم
کنون که در همه جايم به جاي خويشتنم
به اعتبار جهان نيست قدر من صائب
عزيز مصر وجود از نواي خويشتنم