ديوان صائب - غزليات - قسمت هشتم - شماره ٧٧١: دل را به هم شکن که فروزان شود ز حسن

دل را به هم شکن که فروزان شود ز حسن

کآيينه شکسته چراغان شود ز حسن

گر تن دهد به کاوش مژگان اسير عشق

هر رخنه اي ز دل لب خندان شود ز حسن

هر سينه اي که هست در او خارخار عشق

بي منت بهار، گلستان شود ز حسن

شورابه سرشک اسيران تلخکام

شيرين چو آب چشمه حيوان شود ز حسن

سنگ ملامتي که به خونين دلان رسد

سيرابتر ز لعل بدخشان شود ز حسن

هر آه سرد کز دل عشاق سر کشد

سرسبز همچو سرو خرامان شود ز حسن

بخت سياه من چه عجب سبز اگر شود

جايي که آه، سنبل و ريحان شود ز حسن

صائب بهشت نقد که جوياي اوست خلق

مخصوص ديده اي است که حيران شود ز حسن