شماره ٤٩٩: چند گردد قسمت افسردگان گفتار من؟
چند گردد قسمت افسردگان گفتار من؟
تا به کي تلقين خون مرده باشد کار من؟
خاکيان از سير و دور من کجا واقف شوند؟
آسمان جايي که باشد نقطه پرگار من
مي زند موج حلاوت بوستان از ناله ام
اشک شبنم گريه تلخي است از گلزار من
گرم جولاني ندارد همچو من اين خاکدان
داغها دارد زمين بر سينه از رفتار من
بال اقبال هما را در سعادت گستري
مي شمارد فرد باطل سايه ديوار من
چون رگ کان نيست ممکن از گهر مفلس شود
هر رگ ابري که برخيزد ز دريا بار من
چون فلک، سير مه و اختر دلم را وا نکرد
وا نشد زين ناخن و دندان گره از کار من
همچو قارون در ضمير خاک پنهان گشته است
در ته گرد کسادي گوهر شهوار من
پيش من کفرست از ياد خدا غافل شدن
از رگ خواب است زنار دل بيدار من
نيست بي حاصلتري از من که پير مي فروش
برنمي گيرد به جامي جبه و دستار من
بر زبان و دل مرا جز گفتگوي عشق نيست
مي جهد چون سنگ و آهن آتش از گفتار من
پنجه مرجان شود چون دست دريا رعشه دار
چون برآيد ز آستين مژگان گوهربار من
از تب گرم است صائب شمع بر بالين مرا
از سرشک تلخ باشد شربت بيمار من