شماره ١٣٩: اگر چه نيک نيم، خاک پاي نيکانم
اگر چه نيک نيم، خاک پاي نيکانم
عجب که تشنه بمانم، سفال ريحانم
چو رشته قيمتم از پهلوي گهر باشد
اگر گهر نبود من به خاک يکسانم
شوم به خانه مردم نخوانده چون مهمان
که من به خانه خود چون نخوانده مهمانم
ز ابر آب گرفتن وظيفه صدف است
من آن نيم که به هر سفله لب بجنبانم
بس است روي دلي مشت استخوان مرا
ز چشم شير فتد برق در نيستانم
ز شرم ناله ام از بس به خاک ريخته است
زبان چو برگ توان رفت از گلستانم
نه ذوق بودن و نه روي باز گرديدن
چو خنده بر لب ماتم رسيده حيرانم
همين بس است که در آستانه عشقم
اگر چه سوختني همچو چوب دربانم
مرا به کنج قفس بر ز بوستان صائب
که مغز مي شود از بوي گل پريشانم