شماره ٤١٦: برده ام تا از سر کويت نشان خويشتن
برده ام تا از سر کويت نشان خويشتن
هم به جان تو که بيزارم ز جان خويشتن
گه بر آتش مي نشاند، گه به آبم مي دهد
عاجزم در دست چشم خون فشان خويشتن
در ديار ما که از مغز قناعت آگهيم
طعمه مي سازد هما از استخوان خويشتن
اي که مي نازي به صبر خويشتن، آيينه هست
مي توان کرد از نگاهي امتحان خويشتن
گر گريبان چاک صبحي رو به مشرق آوري
آفتاب از شرم نگشايد دکان خويشتن
خويش را گم کرده ام از بس پريشان خاطري
از سر زلف تو مي پرسم نشان خويشتن