شماره ٤١٥: تندخويان مي زنند آتش به جان خويشتن
تندخويان مي زنند آتش به جان خويشتن
مي خورد دل شمع دايم از زبان خويشتن
راه حرف آشنايان سبزه بيگانه بست
اينقدر غافل مباش از گلستان خويشتن
نيست نرگس را چو برگ گل به شبنم احتياج
دولت بيدار باشد ديده بان خويشتن
چون گل رعنا فريب مهلت دوران مخور
در بهاران بگذران فصل خزان خويشتن
چون صدف ناچار اگر بايد لب خواهش گشاد
پيش هر ناشسته رو مگشا دهان خويشتن
سرفرو نارد به چرخ پست فطرت، هر که ساخت
از بلندي هاي همت آسمان خويشتن
ريزه چين خوان من ذرات و من چون آفتاب
از شفق در خون زنم هر روز نان خويشتن
از زبردستان کسي زه بر کمان من نبست
حلقه بيرون بردم از ميدان کمان خويشتن
بلبلان افسرده مي گردند صائب، ورنه من
تخته مي کردم ز خاموشي دکان خويشتن