شماره ٢٧٦: ما در شکست گوهر يکدانه خوديم
ما در شکست گوهر يکدانه خوديم
سنگ ملامت دل ديوانه خوديم
چون بلبل از ترانه خود مست مي شويم
ما غافلان به خواب ز افسانه خوديم
در خون نشسته ايم ز رنگيني خيال
چون لاله دل سياه ز پيمانه خوديم
از پاس آشنايي احباب فارغيم
ممنون وحشت دل بيگانه خوديم
گيريم گل در آب به تعمير ديگران
هر چند سيل گوشه ويرانه خوديم
چون تاک در بريدن خود فتح باب ماست
باران طلب ز گريه مستانه خوديم
ما را غرور راهنما نيست راهزن
بيت الحرام خلق و صنمخانه خوديم
چون غنچه نيست از دگران فتح باب ما
منت پذير همت مردانه خوديم
دست فلک کبود شد از گوشمال و ما
مشغول خاکبازي طفلانه خوديم
ما چون کمال ز گوشه نشيني درين بساط
هر جا رويم معتکف خانه خوديم
صائب شده است برق حوادث چراغ ما
تا خوشه چين خرمن بي دانه خوديم