شماره ٤١١: موج دريا را نباشد اختيار خويشتن
موج دريا را نباشد اختيار خويشتن
دست بردار از عنان گير و دار خويشتن
زهد خشک از خاطرم هرگز غباري برنداشت
مرکب ني بار باشد بر سوار خويشتن
خاک باشد از مصافم چشم دشمن را نصيب
کرده ام تا خاکساري را حصار خويشتن
خار ديوار گلستانم که از بي حاصلي
مي کشم خجلت ز اوج اعتبار خويشتن
خلوتي چون خانه آيينه داري پيش دست
بهره اي بردار از بوس و کنار خويشتن
گوهر از گرد يتيمي مي شود کامل عيار
بيش ازين دامن مکش از خاکسار خويشتن
مي تواني آتش شوق مرا خاموش کرد
گر دلت خواهد، به لعل آبدار خويشتن
ديدن آيينه را موقوف خواهي داشتن
گر بداني حال من در انتظار خويشتن
گر دهم ملک سليمان را به موري بي سؤال
همچنان باشم ز همت شرمسار خويشتن
بس که چون آيينه صائب ديده ام ناديدني
مي شمارم زنگ کلفت را بهار خويشتن