غزليات - قسمت نهم
- شماره ١: گمراه شد ز غفلت من رهنماي من
- شماره ٢: آرد به وجد سوختگان را نواي من
- شماره ٣: شد خشک از گشودن لب آبروي من
- شماره ٤: نازکترست از رگ جان گفتگوي من
- شماره ٥: زين گريه ها که هست گره در گلوي من
- شماره ٦: هر شبنمي است ديده بينا درين چمن
- شماره ٧: گريان ز کوي او دل ما مي رود برون
- شماره ٨: از تن خجل ز شرم گنه رفت جان برون
- شماره ٩: هر تيره دل کجا شنود بوي پيرهن؟
- شماره ١٠: افشان خال بر رخ آن دلربا ببين
- شماره ١١: در انتهاي کار خود از ابتدا ببين
- شماره ١٢: آن چشم مست و غمزه هشيار را ببين
- شماره ١٣: ما از صفاي سينه بي کينه بر زمين
- شماره ١٤: بي درد مشکل است سخن گفتن اين چنين
- شماره ١٥: با درد بود صاف دل ساغر مستان
- شماره ١٦: صاف است به گردون دل بي کينه مستان
- شماره ١٧: تا از خودي خود نبريدند عزيزان
- شماره ١٨: حيرت زدگان را نشود خواب پريشان
- شماره ١٩: سيلاب حواس است نظرهاي پريشان
- شماره ٢٠: از ريگ توان روغن بادام گرفتن
- شماره ٢١: گر محو ز خاطر شود انديشه مردن
- شماره ٢٢: بي آب نگردد گهر حسن ز ديدن
- شماره ٢٣: خونابه درد از دل غم پيشه طلب کن
- شماره ٢٤: انديشه زاد از سر بي مغز بدر کن
- شماره ٢٥: در عشق اگر صادقي از قرب حذر کن
- شماره ٢٦: دزديده در آن ابروي پيوسته نظر کن
- شماره ٢٧: از زلف پر از پيچ و خم يار حذر کن
- شماره ٢٨: جانا که ترا گفت که ترک مي و ني کن؟
- شماره ٢٩: اي دل به خرابات حقيقت گذري کن
- شماره ٣٠: لب تشنگي حرص ندارد جگر من
- شماره ٣١: هر چند به ظاهر چون روان در بدنم من
- شماره ٣٢: از داغ بود چهره افروخته من
- شماره ٣٣: يک چند خواب راحت بر خود حرام گردان
- شماره ٣٤: اشکي که از ندامت ريزند باده خواران
- شماره ٣٥: دارد متاع يوسف در هر گذر صفاهان
- شماره ٣٦: چون غنچه هر که ننشست در خار تا به گردن
- شماره ٣٧: اي قامت بلندت معراج آفريدن
- شماره ٣٨: اي خطت رهنماي سوختگان
- شماره ٣٩: گوشه آن نقاب را بشکن
- شماره ٤٠: مکن منع تماشايي ز ديدن
- شماره ٤١: رهن مي ناب شد، جبه و دستار من
- شماره ٤٢: پاک کن از لوح جهان زنگ من
- شماره ٤٣: شد گلستان خارخار من به من
- شماره ٤٤: روز چگونه شب شود، زلف گشا که همچنين
- شماره ٤٥: لاله رنگ از خون دل شد نرگس سيراب او
- شماره ٤٦: من که در فردوس افتادم به نقد از ياد او
- شماره ٤٧: ديده روشن مي شود از خط عنبر يار او
- شماره ٤٨: بوسه ريزد گاه حرف از لعل شکربار او
- شماره ٤٩: عشق سلطان و زمين ميدان، فلک چوگان در او
- شماره ٥٠: آتشين رويي که شد آيينه دل آب ازو
- شماره ٥١: عشق صيادي است گردون حلقه فتراک او
- شماره ٥٢: هر که را دل آب شد از روي آتشناک او
- شماره ٥٣: مي دود هر کس ز خود بيرون به استقبال او
- شماره ٥٤: دلنشين افتاده است از بس که خط و خال او
- شماره ٥٥: زهر آب زندگاني مي شود در جام او
- شماره ٥٦: خضر اگر در خواب بيند خنجر مژگان او
- شماره ٥٧: از نگاه گرم گردد آفتابي روي او
- شماره ٥٨: قسمت آيينه محرومي است از ديدار تو
- شماره ٥٩: نيست ممکن برگرفتن ديده از ديدار تو
- شماره ٦٠: مي خورد خون فراغت تشنه آزار تو
- شماره ٦١: مي زند ناخن به دل خار سر ديوار تو
- شماره ٦٢: جرم اندک را نبخشد رحمت بسيار تو
- شماره ٦٣: مي کشد گردن هدف از اشتياق تير تو
- شماره ٦٤: نيست صيد لاغر من قابل نخجير تو
- شماره ٦٥: صد زبان در پرده درد غنچه خاموش تو
- شماره ٦٦: مي چکد آب حيات از سبزه زار خط تو
- شماره ٦٧: از پريشاني نينديشد گداي زلف تو
- شماره ٦٨: اي بهار آفرينش خط چون ريحان تو
- شماره ٦٩: خون رغبت را به جوش آرد لب ميگون تو
- شماره ٧٠: مي شود روشن چراغ از چهره رنگين تو
- شماره ٧١: گر چه شد از سرنوشت من نگارين پاي تو
- شماره ٧٢: از کدامين باغ سوزد عاشق شيداي تو؟
- شماره ٧٣: اي بهار آفرينش گرده سيماي تو
- شماره ٧٤: اي قيامت پيش خيز قامت رعناي تو
- شماره ٧٥: جوش غيرت مي زند خون حناي پاي تو
- شماره ٧٦: بس که تندي کرد با پهلونشينان خوي تو
- شماره ٧٧: اي زبان شعله از زنهاريان خوي تو
- شماره ٧٨: برنمي آيد کسي با خوي يک پهلوي تو
- شماره ٧٩: نافه چين را گريبان پاره سازد موي تو
- شماره ٨٠: دوست را از ديگران اي عاشق شيدا مجو
- شماره ٨١: نيست همدوشي به نخل قامت او، شان سرو
- شماره ٨٢: عقده اي نگشود آزادي ز کارم همچو سرو
- شماره ٨٣: رزق ما نظاره خشکي است از بالاي سرو
- شماره ٨٤: محو چون خواهي شد آخر محو آن رخسار شو
- شماره ٨٥: قانع از رزق پريشان با دل صدپاره شو
- شماره ٨٦: خوشدلي مي خواهي از هوش و خرد بيگانه شو
- شماره ٨٧: تلخرو از هر نسيم سهل چون دريا مشو
- شماره ٨٨: از گرانجاني گران بر خاطر دنيا مشو
- شماره ٨٩: در برون رفتن ز بزم زندگي کاهل مشو
- شماره ٩٠: در کهنسالي ز مرگ ناگهان غافل مشو
- شماره ٩١: از نسيم اي ساکن بيت الحزن غافل مشو
- شماره ٩٢: بي طلب زنهار بر خوان کسان مهمان مشو
- شماره ٩٣: غافل از داغ جنون اي ديده روشن مشو
- شماره ٩٤: چو بنشيند، شود صد کوه تمکين همنشين با او
- شماره ٩٥: نگردد بي صفا از خط لب گوهرنثار او
- شماره ٩٦: جنون گنجي است گوهرخيز، زنجير اژدهاي او
- شماره ٩٧: چه خوش باشد که گردد ديده روشن از عذار تو
- شماره ٩٨: چه باشد حاصل مرغ چمن اي گلعذار از تو؟
- شماره ٩٩: بهار آفرينش را نگاري نيست غير از تو
- شماره ١٠٠: زهي گردون کف بي مغزي از درياي عاشق تو
- شماره ١٠١: ندارد اختيار در گشودن باغبان تو
- شماره ١٠٢: من آن بخت از کجا دارم که پيچيم بر ميان تو
- شماره ١٠٣: خط شبرنگ با لعل لب جانان زند پهلو
- شماره ١٠٤: زمين از اشک پرشورم به طوفان مي زند پهلو
- شماره ١٠٥: هر که چون شبنم گل پاک بود گوهر او
- شماره ١٠٦: برخوري زان لب ميگون که ز انديشه او
- شماره ١٠٧: کشت بي خوشه خجالت کشد از روي درو
- شماره ١٠٨: نه خط است اين که دميد از لب جان پرور تو
- شماره ١٠٩: چشم را خيره کند پرتو زيبايي تو
- شماره ١١٠: چرب نرمي ز رقيبان ستمکار مجو
- شماره ١١١: کي دوبين مي شود از سايه تماشايي سرو؟
- شماره ١١٢: از سر کوي قناعت به در شاه مرو
- شماره ١١٣: اي دل غافل از اسباب جهان دست بشو
- شماره ١١٤: بيا که سوخت مرا هجر بي مروت تو
- شماره ١١٥: عنان به طول امل داده اي دريغ از تو
- شماره ١١٦: ز کعبه سنگ به دل مي زند خليل از تو
- شماره ١١٧: رسيد خانه زين عاقبت به کام از تو
- شماره ١١٨: زمين نشسته به خاک سياه از غم تو
- شماره ١١٩: ز گل فزود مرا خارخار خنده تو
- شماره ١٢٠: چه دل گشايدم از باغ و بوستان بي تو؟
- شماره ١٢١: شکفتگي نشود سبز در چمن بي تو
- شماره ١٢٢: زبان چو پسته شود سبز در دهن بي تو
- شماره ١٢٣: ز من شکيب به قدر دل فگار بجو
- شماره ١٢٤: چو از تو ديده و دل کامياب شد هر دو
- شماره ١٢٥: مشو چو موج شلاين به هر کنار و برو
- شماره ١٢٦: ز شرم قد بلند تو آب گردد سر
- شماره ١٢٧: ز جلوه هاي صنوبرقدان ز راه مرو
- شماره ١٢٨: روزي که پسته ديد لب همچو قند او
- شماره ١٢٩: شد خط مشکبار عيان از عذار او
- شماره ١٣٠: خطت که رفت در بغل هاله ماه ازو
- شماره ١٣١: ميخانه اي که شوق تو باشد مدام او
- شماره ١٣٢: از گرد خط گرفته مباد آفتاب تو
- شماره ١٣٣: چون سر زند ز مشرق زين آفتاب تو
- شماره ١٣٤: از بس ز خون ما شده گلگون عقيق تو
- شماره ١٣٥: خون لاله لاله مي چکد از رنگ آل تو
- شماره ١٣٦: نتوان در آب و آينه ديدن مثال تو
- شماره ١٣٧: از بس که سرکش است قد چون نهال تو
- شماره ١٣٨: اي فتنه سايه پرور سرو روان تو
- شماره ١٣٩: تا کرد تيغ غمزه حمايل نگاه تو
- شماره ١٤٠: اي شاخ گل شکسته طرف کلاه تو
- شماره ١٤١: در خون نشست لاله ز چشم سياه تو
- شماره ١٤٢: مپسند پر ز داغ کنم از جفاي تو
- شماره ١٤٣: کردم اگر چه هر دو جهان رونماي تو
- شماره ١٤٤: در هيچ پرده نيست، نباشد نواي تو
- شماره ١٤٥: اي دل گشاد کار خود از آن و اين مجو
- شماره ١٤٦: دام و کمند گردن دلهاست آرزو
- شماره ١٤٧: يک صافدل در انجمن روزگار کو؟
- شماره ١٤٨: خط بر عذار ساده نباشد مباش گو
- شماره ١٤٩: از اهل حق اگر نظري يافتي بگو
- شماره ١٥٠: شد رعشه پيري پر و بال طلب تو
- شماره ١٥١: وحشي تر از آهوست نشان قدم تو
- شماره ١٥٢: چون شبنم روشن گهر با خار و گل يکرنگ شو
- شماره ١٥٣: اي دل ز اوضاع جهان بيگانه شو بيگانه شو
- شماره ١٥٤: چشمي که فتاد بر لقاي تو
- شماره ١٥٥: خامش گويا بود چشم سخنگوي تو
- شماره ١٥٦: بوالهوس از خط نظر پوشيد زان روي چو ماه
- شماره ١٥٧: نفس ظلماني نمي دارد محابا از گناه
- شماره ١٥٨: مي کند دل را سيه چندان که خواب صبحگاه
- شماره ١٥٩: حسن را از چشم بد شرم و حيا دارد نگاه
- شماره ١٦٠: چون به ياد شرم مي افتم در اثناي نگاه
- شماره ١٦١: از مزار اهل حق جز دولت عقبي مخواه
- شماره ١٦٢: از سر عشاق در زير فلک سامان مخواه
- شماره ١٦٣: تا ز خط پشت لب جان بخش جانان شد سياه
- شماره ١٦٤: تا مه روي تو پرتو بر جهان انداخته
- شماره ١٦٥: لعل او را بين به دلها بي حجاب آويخته
- شماره ١٦٦: يارب از عرفان مرا پيمانه اي سرشار ده
- شماره ١٦٧: صبح شد برخيز مطرب گوشمال ساز ده
- شماره ١٦٨: اين چه خورشيدست يارب از افق تابان شده؟
- شماره ١٦٩: نوبهارست اين به احياي گلستان آمده؟
- شماره ١٧٠: عمر خود صرف نصيحت ساختم بي فايده
- شماره ١٧١: در گلستان برگ عيش اندوختم بي فايده
- شماره ١٧٢: بي توام در دل شراب ناب مي گردد گره
- شماره ١٧٣: در گلويم اشک رنگارنگ مي گردد گره
- شماره ١٧٤: در دل من رشته آمال مي گردد گره
- شماره ١٧٥: در دل از نادان فزون صاحب هنر دارد گره
- شماره ١٧٦: با وجود بي بري در هيچ محفل پا منه
- شماره ١٧٧: بي تأمل بر بساط پاکبازان پا منه
- شماره ١٧٨: بر دل ارباب حاجت دست خود بي زر منه
- شماره ١٧٩: دل ز غفلت چون خودآرايان به رنگ و بو منه
- شماره ١٨٠: از دل سودايي ما آسمان رنگ است کوه
- شماره ١٨١: تيشه زد بر پاي خود هر کس که زد بر پاي کوه
- شماره ١٨٢: صباحت آب در گلزارش از جوي گهربسته
- شماره ١٨٣: به ساغر نقل کرد از خم شراب آهسته آهسته
- شماره ١٨٤: به مطلب مي رسد جوياي کام آهسته آهسته
- شماره ١٨٥: به من شد نرم آن نامهربان آهسته آهسته
- شماره ١٨٦: نه تبخاله است بر گرد دهان يار افتاده
- شماره ١٨٧: مدان از بي نيازي طبع من گر سرکش افتاده
- شماره ١٨٨: مگر در باغ راه جلوه جانانه افتاده؟
- شماره ١٨٩: شنيدم آه گرمي با تو گستاخانه سرکرده
- شماره ١٩٠: که يارب گرم در رخسار آن نازک ميان ديده؟
- شماره ١٩١: مي دهد عشق به شمشير صلا بسم الله
- شماره ١٩٢: خنکي در اسد از مهر جهانگير مخواه
- شماره ١٩٣: سرو من طرح نو انداخته اي يعني چه؟
- شماره ١٩٤: يارب آشفتگي زلف به دستارش ده
- شماره ١٩٥: چه شبي بود که آن نرگس خواب آلوده
- شماره ١٩٦: به ستم کي رود از جاي دل غم ديده؟
- شماره ١٩٧: به جان رسيد دل روشنم ز بخت سياه
- شماره ١٩٨: ز آستان تو کرد آن که پاي ما کوتاه
- شماره ١٩٩: بمير تشنه، منه پاي بر کناره چاه
- شماره ٢٠٠: کشيده دار ز نظاره اش عنان نگاه
- شماره ٢٠١: گر از طعام تن عام مي شود فربه
- شماره ٢٠٢: ز رفتن تو ز جسم ضعيف جان رفته
- شماره ٢٠٣: به صد دليل نرفتن ره خداي که چه؟
- شماره ٢٠٤: بر آن عذار نه زلف مشوش افتاده
- شماره ٢٠٥: رخي به شبنم مي همچو برگ لاله بده
- شماره ٢٠٦: نه سرخ چهره خورشيد را شفق کرده
- شماره ٢٠٧: عرق به برگ گلت مي دود شتاب زده
- شماره ٢٠٨: ز خط عذار تو تا عنبرين نقاب شده
- شماره ٢٠٩: به هر کجا که خوري باده تن به خواب مده
- شماره ٢١٠: ز بس لب تو به ابرام مي دهد بوسه
- شماره ٢١١: بريده نعل ز عشق که بر جگر لاله؟
- شماره ٢١٢: روشن ز نور صدق بود جان صبحگاه
- شماره ٢١٣: از اشک ماست پاکي دامان صبحگاه
- شماره ٢١٤: در جسم خاکسار مرا جان سوخته
- شماره ٢١٥: لاله است اين که از جگر خاک سرزده؟
- شماره ٢١٦: اي عالم از ظهور صفاتت عيان شده
- شماره ٢١٧: خط غبار گرد رخ يار آمده
- شماره ٢١٨: جام صبوح خورده ز خلوت برآمده
- شماره ٢١٩: تا سبزه خط از لب جانان برآمده
- شماره ٢٢٠: چون غافل است دل ز حق از دل چه فايده؟
- شماره ٢٢١: آن را که نيست دلبري از دل چه فايده؟
- شماره ٢٢٢: محجوب را ز صحبت جانان چه فايده؟
- شماره ٢٢٣: در دور خط به حرف رسيدن چه فايده؟
- شماره ٢٢٤: کي بخت خفته وا کند از کار ما گره؟
- شماره ٢٢٥: بگشا ز بال همت عالي مکان گره
- شماره ٢٢٦: در دل چو غنچه چند کني رنگ و بو گره؟
- شماره ٢٢٧: اي راز نه فلک ز جبينت عيان همه
- شماره ٢٢٨: هر چند هست مشرق ديدار آينه
- شماره ٢٢٩: تا کرد خانه از رخ او روشن آينه
- شماره ٢٣٠: ساقي قدحي از مي اسرار مرا ده
- شماره ٢٣١: تا سرو ترا راه به گلزار فتاده
- شماره ٢٣٢: از توبه شود سرکشي نفس زياده
- شماره ٢٣٣: زلفي که بر آن طرف بناگوش فتاده
- شماره ٢٣٤: از حسن تو يک رقعه به گلزار رسيده
- شماره ٢٣٥: از ناله نسيميش به بستان نرسيده
- شماره ٢٣٦: تا ديده خود کرد چو دستار شکوفه
- شماره ٢٣٧: در مجمع ما نيست کسي را غم خانه
- شماره ٢٣٨: اي چشم تو خونريزتر از دور زمانه
- شماره ٢٣٩: دلگير نيست از تن، جانهاي زنگ بسته
- شماره ٢٤٠: عشق اختيار دل را از دست ما گرفته
- شماره ٢٤١: بيگانگي ز حد رفت ساقي مي صفا ده
- شماره ٢٤٢: آن خوش پسر برآمد از خانه مي کشيده
- شماره ٢٤٣: چون چنگ هر رگ من، دارد سري به ناله
- شماره ٢٤٤: خراب گشت ز مي زاهد شراب نديده
- شماره ٢٤٥: به جرم اين که کله کج نهاده است شکوفه
- شماره ٢٤٦: مباش از سخن سخت در شکست پياله
- شماره ٢٤٧: به حوالي دو چشمش حشم بلا نشسته
- شماره ٢٤٨: کشد گر به صورت ز دل صد زبانه
- شماره ٢٤٩: اي که از شغل عمارت غافل از دل گشته اي
- شماره ٢٥٠: کيستم من، مشت خار در محيط افتاده اي
- شماره ٢٥١: بوسه اي قيمت ازان لبها به صد جان کرده اي
- شماره ٢٥٢: با لباس عنبرين امروز جولان کرده اي
- شماره ٢٥٣: تا به روي کار خط مشکفام آورده اي
- شماره ٢٥٤: از نمکدان تو محشر گرد بيرون رانده اي
- شماره ٢٥٥: در تمام عمر اگر يک روز عاشق بوده اي
- شماره ٢٥٦: اي در آتش از هوايت نعل هر سياره اي
- شماره ٢٥٧: مي کشد دل را ز دستم دلرباي تازه اي
- شماره ٢٥٨: نيست در مغز زمين چون گردبادم ريشه اي
- شماره ٢٥٩: اي جهاني محو رويت، محو سيماي که اي؟
- شماره ٢٦٠: اي ز روي آتشينت هر دل آتشخانه اي
- شماره ٢٦١: اي زمين از سبحه ذکر تو کمتر دانه اي
- شماره ٢٦٢: هر که دارد با پريزادان معني خلوتي
- شماره ٢٦٣: از شراب لعل تا رخسار را افروختي
- شماره ٢٦٤: يک نفس فارغ ز وسواس تمنا نيستي
- شماره ٢٦٥: دوش با ما سرگران بودي چه در سر داشتي؟
- شماره ٢٦٦: سرو من گر بر سر خاک شهيدان آمدي
- شماره ٢٦٧: زاهد از خشکي سبکروحانه بيرون آمدي
- شماره ٢٦٨: هر کجاگيري گلي در آب معمار خودي
- شماره ٢٦٩: هر دو عالم يک قدم باشد به پاي بيخودي
- شماره ٢٧٠: پيش اغيار از بهار تازه رو گلشن تري
- شماره ٢٧١: بي تأمل زينهار از نقطه دل نگذري
- شماره ٢٧٢: گر به چشم پاک در صنع الهي بنگري
- شماره ٢٧٣: مي کند تن هم دل بي تاب را گردآوري
- شماره ٢٧٤: دل چسان غم هاي جانان را کند گردآوري؟
- شماره ٢٧٥: فرصتي کو تا دل از دنيا کنم گردآوري؟
- شماره ٢٧٦: خق کن باخلق تا از زندگاني برخوري
- شماره ٢٧٧: از فناي پيکر خاکي چرا خون مي خوري؟
- شماره ٢٧٨: ياد دارد تخت شاهان قلزم خضرا بسي
- شماره ٢٧٩: زير پاي چرخ کجرفتار چون خوابد کسي؟
- شماره ٢٨٠: دل چه افتاده است در اين خاکدان بندد کسي؟
- شماره ٢٨١: تکيه چند از ضعف بر دوش عصا دارد کسي؟
- شماره ٢٨٢: شوق اگر شهپر شود پروا نمي دارد کسي
- شماره ٢٨٣: چند ازان آرام بخش جان جدا باشد کسي؟
- شماره ٢٨٤: چند در ايام گل عزلت گزين باشد کسي؟
- شماره ٢٨٥: بر زبان و دل چو کج باشد نبخشايد کسي
- شماره ٢٨٦: بيش ازين آتش مزن در عالم اي جان کسي
- شماره ٢٨٧: گر چه در سير بهشتم از گل روي کسي
- شماره ٢٨٨: مستي و خميازه بر خون دل ما مي کشي
- شماره ٢٨٩: سنگ را در جذبه از دست فلاخن مي کشي
- شماره ٢٩٠: دانه ما در ضمير خاک بودي کاشکي
- شماره ٢٩١: خاک ما در گوشه ميخانه بودي کاشکي
- شماره ٢٩٢: تابش برق و حيات مختصر باشد يکي
- شماره ٢٩٣: بندگي کردن پسنديده است با آزادگي
- شماره ٢٩٤: نيست نقشي دلپذير عشق غير از سادگي
- شماره ٢٩٥: شهره مي سازد سخن را در جهان استادگي
- شماره ٢٩٦: سرفرازي را نباشد جنگ با افتادگي
- شماره ٢٩٧: بي نيازست از دليل و رهنما افتادگي
- شماره ٢٩٨: نيست اکسيري به عالم بهتر از افتادگي
- شماره ٢٩٩: نيست جز داغ عزيزان حاصل پايندگي
- شماره ٣٠٠: جلوه برقي است نور آفتاب زندگي
- شماره ٣٠١: در ته ابرست دايم آفتاب زندگي
- شماره ٣٠٢: چشم خونبارست ابر نوبهار زندگي
- شماره ٣٠٣: گريه تلخ است صهباي اياغ زندگي
- شماره ٣٠٤: بر سر آب است بنياد جهان زندگي
- شماره ٣٠٥: کي کند غافل دل آگاه را خوابيدگي؟
- شماره ٣٠٦: چاره از من مي کند پرهيز از بيچارگي
- شماره ٣٠٧: خط حجاب آن رخ گلرنگ شد يکبارگي
- شماره ٣٠٨: عقل و هوش و دين نگردد جمع با ديوانگي
- شماره ٣٠٩: سر فرو نارد به گردون اختر ديوانگي
- شماره ٣١٠: گر چه خالي کردم از خون صد اياغ از تشنگي
- شماره ٣١١: شب که مغزم را به جوش آورد شور بلبلي
- شماره ٣١٢: قطره اي از قلزم توحيد باشد هر دلي
- شماره ٣١٣: ابر مظلم تيره گرداند جهان را در دمي
- شماره ٣١٤: تا نسوزد، عود در مجمر ندارد آدمي
- شماره ٣١٥: گر به کار خويشتن چون شمع بينا بودمي
- شماره ٣١٦: کاش من از روز اول بوالهوس گرديدمي
- شماره ٣١٧: گر سر دنيا نداري تاجدار عالمي
- شماره ٣١٨: جامه زرين نگردد جمع با سيمين تني
- شماره ٣١٩: برد شبنم را برون از باغ، چشم روشني
- شماره ٣٢٠: اي ز رويت برق عالمسوز در هر خرمني
- شماره ٣٢١: گريه ها در چشم تر دارم تماشاکردني
- شماره ٣٢٢: حيرتي از چشم مست يار دارم ديدني
- شماره ٣٢٣: بي تائمل صرف نقد وقت در دنيا کني
- شماره ٣٢٤: چند اسباب اقامت جمع در عالم کني؟
- شماره ٣٢٥: تا به کي دل را سياه از نعمت الوان کني؟
- شماره ٣٢٦: اي که فکر چاره بيماري دل مي کني
- شماره ٣٢٧: در عمارت زندگاني چند باطل مي کني؟
- شماره ٣٢٨: من به حال مرگ و تو درمان دشمن مي کني
- شماره ٣٢٩: پشت پا زن بر دو عالم تا فلک پيما شوي
- شماره ٣٣٠: صبر کن بر آب تلخ و شور تا گوهر شوي
- شماره ٣٣١: ترک عجب و کبر کن تا قبله عالم شوي
- شماره ٣٣٢: سرمپيچ از داغ تا سرحلقه مردان شوي
- شماره ٣٣٣: سر به جيب فکر بر تا از فلک بيرون شوي
- شماره ٣٣٤: شکوه اي دارم به شرط آن که پنهان بشنوي
- شماره ٣٣٥: خنده بيجا مزن تا طعن بيجا نشنوي
- شماره ٣٣٦: خار ديوارست چون از اشک شد مژگان تهي
- شماره ٣٣٧: جام هيهات است از صهبا کند پهلو تهي
- شماره ٣٣٨: از بلند و پست نبود چاره تا گرد رهي
- شماره ٣٣٩: چمن را داغ دارد رويت از گلهاي پي در پي
- شماره ٣٤٠: نباشد دولت بيدار را چون انقلاب از پي؟
- شماره ٣٤١: مرا از عشق داغي بر دل افگار بايستي
- شماره ٣٤٢: مرا باغ و بهاري از مي گلفام بايستي
- شماره ٣٤٣: مکن طول امل را پيروي تا پيشوا گردي
- شماره ٣٤٤: تو آن هوش از کجا داري که از خود بي خبر گردي؟
- شماره ٣٤٥: به ظاهر نيست عشق را اگر بر دست و پا بندي
- شماره ٣٤٦: چراغ گل اگر در زير بال بلبلان بودي
- شماره ٣٤٧: نمي آييم چون يوسف به چشم هر خريداري
- شماره ٣٤٨: ز مطلب در حجابي تا نظر بر مدعا داري
- شماره ٣٤٩: نمي آيد ز دل با جلوه مستانه خودداري
- شماره ٣٥٠: به ظاهر گر دريغ از نامرادان روي خود داري
- شماره ٣٥١: اگر چون نرگس ناديده بر کف جام زر داري
- شماره ٣٥٢: گر اندک نيکيي از دستت آيد در نظر داري
- شماره ٣٥٣: مکن تقصير در افسوس تا جان در بدن داري
- شماره ٣٥٤: مکن با تلخکامان رو ترش تا شکري داري
- شماره ٣٥٥: زمين از دامن تر عالم آب است پنداري
- شماره ٣٥٦: ز شيريني عتاب او شکرخندست پنداري
- شماره ٣٥٧: ز زهرچشم او رگ در تنم مارست پنداري
- شماره ٣٥٨: فروغ زندگاني برق شمشيرست پنداري
- شماره ٣٥٩: ز وحشت چرخ بر من حلقه دام است پنداري
- شماره ٣٦٠: خرد در سر مرا در خم فلاطون است پنداري
- شماره ٣٦١: ز زلف پرشکن بتخانه چين است پنداري
- شماره ٣٦٢: مجو چون غافلان از عالم اسباب بيداري
- شماره ٣٦٣: ندارد سرو اين گلزار تاب شيون اي قمري
- شماره ٣٦٤: ز دل بيرون نرفت از قرب جانان داغ مهجوري
- شماره ٣٦٥: گره در سينه هر کس که باشد گوهر رازي
- شماره ٣٦٦: از موج گريه ما بر فلک اختر کند بازي
- شماره ٣٦٧: مرا چون ديگران گرزان که اسبابي نشد روزي
- شماره ٣٦٨: چه در طول امل از حرص بي باکانه آويزي؟
- شماره ٣٦٩: ز عاشق حرف درد و داغ پرس، از دل چه مي پرسي
- شماره ٣٧٠: فلک يک حلقه چشم است اگر صاحب نظر باشي
- شماره ٣٧١: چون طفلان کس به هر افسانه تا کي واکند گوشي؟
- شماره ٣٧٢: ازان پيچيده ام همچو صدا در ظرف خاموشي
- شماره ٣٧٣: نگه چون شمع درگيرد ز روي روشن ساقي
- شماره ٣٧٤: حجاب جسم را از پيش جان بردار اي ساقي
- شماره ٣٧٥: به شکر اين که داري دست بر ميخانه اي ساقي
- شماره ٣٧٦: ز جوياي سخن گر اين چنين گردد جهان خالي
- شماره ٣٧٧: مکن با ارتکاب جرم اظهار پشيماني
- شماره ٣٧٨: کرامت کن مرا اي ابر رحمت چشم گرياني
- شماره ٣٧٩: اگر چه دارد از الفاظ چندين ترجمان معني
- شماره ٣٨٠: خودآرا را برابر مي کند با خاک خودبيني
- شماره ٣٨١: به اين پستي فراز چرخ جاي خويش مي خواهي
- شماره ٣٨٢: جنونم پهن شد صبر از من شيدا چه مي خواهي؟
- شماره ٣٨٣: درون دل بود يار از جهان گر چه مي خواهي؟
- شماره ٣٨٤: به ظاهر گر به چشمم اي سمن سيما نمي آيي
- شماره ٣٨٥: چرا هرگز به سر وقت من بيدل نمي آيي؟
- شماره ٣٨٦: چرا از سينه اي آه سحر بيرون نمي آيي؟
- شماره ٣٨٧: نمي بايد ترا مشاطه اي بهر خودآرايي
- شماره ٣٨٨: ز خوبان قامت جانان علم باشد به يکتايي
- شماره ٣٨٩: شنيدم بلبل خود را ستايش کرده اي جايي
- شماره ٣٩٠: مرا افکنده رخسار عرقناکش به دريايي
- شماره ٣٩١: که غير از سنگ طفلان مي کند ديوانه آرايي؟
- شماره ٣٩٢: به توحيد خدا همچون الف گوياست تنهايي
- شماره ٣٩٣: ندارم ياد خود را فارغ از عشق بلاجويي
- شماره ٣٩٤: چهره را صيقلي از آتش مي ساخته اي
- شماره ٣٩٥: تا ز رخسار چو مه پرده برانداخته اي
- شماره ٣٩٦: تا رخ از باده گلرنگ برافروخته اي
- شماره ٣٩٧: روي دل با همه کس در همه جا داشته اي
- شماره ٣٩٨: دست اگر در کمر راهبر دل زده اي
- شماره ٣٩٩: طعمه مور شوي گر چه سليمان شده اي
- شماره ٤٠٠: شوخ و ميخواره و شبگرد و غزلخوان شده اي
- شماره ٤٠١: در کدامين چمن اي سرو به بار آمده اي؟
- شماره ٤٠٢: دلربايانه دگر بر سر ناز آمده اي
- شماره ٤٠٣: اي که از بي بصران راه خدا مي طلبي
- شماره ٤٠٤: ني خود را بشکن گر شکري مي طلبي
- شماره ٤٠٥: مي گزد راحتم اي خار مغيلان مددي
- شماره ٤٠٦: چه ثمر مي دهد آن دل که نه آبش کردي؟
- شماره ٤٠٧: نيست چون صبح ترا جز نفس معدودي
- شماره ٤٠٨: عيب صاحب هنران چند به بازار آري؟
- شماره ٤٠٩: اگر از موج خطر چشم به ساحل داري
- شماره ٤١٠: پرده بردار ز رخسار که ديدن داري
- شماره ٤١١: رخصت بوسه اگر از لب جامي داري
- شماره ٤١٢: هر کس از اهل نظر را به بياني داري
- شماره ٤١٣: کوش تا دل به تماشاي جهان نگذاري
- شماره ٤١٤: بيخبر شو ز جهان گر خبري مي گيري
- شماره ٤١٥: تا کي از خواب گران پرده دولت سازي؟
- شماره ٤١٦: چه بر اين آتش هستي چو دخان مي لرزي؟
- شماره ٤١٧: نيست پرواي بهارم، من و کنج قفسي
- شماره ٤١٨: بوسه از کنج لب يار نخورده است کسي
- شماره ٤١٩: در سر مرده دلان شور نديده است کسي
- شماره ٤٢٠: غوطه در خاک زند دل ز گريبان کسي
- شماره ٤٢١: خارخاري به دل افتاده ز مژگان کسي
- شماره ٤٢٢: آنچه من يافتم از چهره زيباي کسي
- شماره ٤٢٣: نه چنان دانه دل سوخت ز سوداي کسي
- شماره ٤٢٤: چند در فکر سرا و غم منزل باشي؟
- شماره ٤٢٥: سينه باغي است که گلشن شود از خاموشي
- شماره ٤٢٦: سوختي در عرق شرم و حيا اي ساقي
- شماره ٤٢٧: قطره را بحر نمايد سفر يکرنگي
- شماره ٤٢٨: مي وصل تو به کم حوصله ها ارزاني
- شماره ٤٢٩: دل نبندند عزيزان جهان در وطني
- شماره ٤٣٠: چه شود گر به پيامي دل من شاد کني؟
- شماره ٤٣١: تا کي انديشه اين عالم پرشور کني؟
- شماره ٤٣٢: از سر صدق اگر سينه خود چاک کني
- شماره ٤٣٣: دل چون شيشه خود گر تهي از باده کني
- شماره ٤٣٤: تا تو چون شانه دل چاک مهيا نکني
- شماره ٤٣٥: از خودي چشم بپوشان اگر اهل ديني
- شماره ٤٣٦: چند چون چشم هوسناک به هر سو بيني؟
- شماره ٤٣٧: چه به هر سوي چو کوران به عصا مي بيني؟
- شماره ٤٣٨: خاک شو خاک ازان پيش که بر باد روي
- شماره ٤٣٩: به خبر چند تسلي ز رخ يار شوي؟
- شماره ٤٤٠: غنچه را راه در آن چاک گريبان ندهي
- شماره ٤٤١: بي حجابانه به آغوش کجا مي آيي؟
- شماره ٤٤٢: رخ برافروخته ديگر به نظر مي آيي
- شماره ٤٤٣: عيش فرش است در آن محفل روح افزايي
- شماره ٤٤٤: باش در ذکر خدا دايم اگر جويايي
- شماره ٤٤٥: بهار گشت ز خود عارفانه بيرون آي
- شماره ٤٤٦: مباش معجب و خودبين که در بلا افتي
- شماره ٤٤٧: تو تا ز هستي خود بي خبر نمي افتي
- شماره ٤٤٨: ز خط سيه رخ چون لاله زار خود کردي
- شماره ٤٤٩: اگر مقيد کسب هوا نمي گردي
- شماره ٤٥٠: دل مرا به نگاهي ز من برآوردي
- شماره ٤٥١: هزار عقد محبت به اين و آن بندي
- شماره ٤٥٢: اگر سراي جهان در خور سزا بودي
- شماره ٤٥٣: اگر نسيم سحرگاه مهربان بودي
- شماره ٤٥٤: غم دو ديده پر خون ما کجا داري؟
- شماره ٤٥٥: ز برگريز، دل بي قرار ازان داري
- شماره ٤٥٦: دگر چه شد که به عشاق سرگران بودي؟
- شماره ٤٥٧: هزار حيف که از رهگذار بي بصري
- شماره ٤٥٨: درين حديقه پر ميوه تا جگر نخوري
- شماره ٤٥٩: دگر چه شد که ز حالم خبر نمي گيري
- شماره ٤٦٠: مآل تيغ زبان نيست غير سربازي
- شماره ٤٦١: اگر به جسم درين تيره خاکدان باشي
- شماره ٤٦٢: کجاست دولت آنم که يار من باشي؟
- شماره ٤٦٣: قدم برون مگذار از حصار خاموشي
- شماره ٤٦٤: اگر چه هست به ظاهر خراب درويشي
- شماره ٤٦٥: قرار گير به دارالقرار درويشي
- شماره ٤٦٦: حضور فرش بود در جهان درويشي
- شماره ٤٦٧: قدم برون مگذار از سراي درويشي
- شماره ٤٦٨: ازان هميشه بود تازه روي درويشي
- شماره ٤٦٩: ز عشق شد همه غم هاي بي شمار يکي
- شماره ٤٧٠: گذشت عمر و تو مست شراب گلرنگي
- شماره ٤٧١: ز ماه رنگ نبازد کتان بيرنگي
- شماره ٤٧٢: نيي که جيب و کنار از شکر کند خالي
- شماره ٤٧٣: زبان شکوه اگر همچو خار داشتمي
- شماره ٤٧٤: تو قدر درد و غم جاودان چه مي داني؟
- شماره ٤٧٥: مکش چو تنگدلان آه از پريشاني
- شماره ٤٧٦: ز من مدار توقع سخن از انجمني
- شماره ٤٧٧: چه خون که در جگر ماه و آفتاب کني
- شماره ٤٧٨: به محفلي که رخ از باده لاله زار کني
- شماره ٤٧٩: بر اين مباش که خون در دل نياز کني
- شماره ٤٨٠: چرا به سلسله زلف او نظر نکني؟
- شماره ٤٨١: برون نيامده از خويشتن سفر نکني
- شماره ٤٨٢: صفاي وقت درين خاکدان چه مي خواهي؟
- شماره ٤٨٣: دل عزيز به اين تيره خاکدان چه دهي؟
- شماره ٤٨٤: همين نه در نظر اي سيمبر نمي آيي
- شماره ٤٨٥: فکنده شور محبت مرا به صحرايي
- شماره ٤٨٦: گرفته است مرا در ميان تماشايي
- شماره ٤٨٧: ز حسن شوخ تو نظاره تماشايي
- شماره ٤٨٨: نماند دشت جنون را رميده آهويي
- شماره ٤٨٩: اي آن که دل به ابروي پيوسته بسته اي
- شماره ٤٩٠: اي آن که دل به دولت بيدار بسته اي
- شماره ٤٩١: از زهر چشم، چشم من زار بسته اي
- شماره ٤٩٢: طومار عمر طي شد و غافل نشسته اي
- شماره ٤٩٣: اي صيد پيشه اي که دل از ما گرفته اي
- شماره ٤٩٤: روي زمين به زلف معنبر گرفته اي
- شماره ٤٩٥: از مردمان اگر چه کناري گرفته اي
- شماره ٤٩٦: در خاک و خون کشيد مرا ترک زاده اي
- شماره ٤٩٧: اي آن که دل به عمر سبکرو نهاده اي
- شماره ٤٩٨: از دل مپرس، خانه به سيلاب داده اي
- شماره ٤٩٩: من کيستم، چو پل دل خود آب کرده اي
- شماره ٥٠٠: با زهر چشم خنده هم آغوش کرده اي
- شماره ٥٠١: تا چهره گلگل از مي گلفام کرده اي
- شماره ٥٠٢: بي پرده رو در آينه ما نکرده اي
- شماره ٥٠٣: دارم ز اشک گرم دل تاب خورده اي
- شماره ٥٠٤: اي دل چه در قلمرو ميخانه مانده اي
- شماره ٥٠٥: چون آب در لباس گل و خار بوده اي
- شماره ٥٠٦: اي کوه بيستون که چنين سرکشيده اي
- شماره ٥٠٧: اي غنچه لب که سر به گريبان کشيده اي
- شماره ٥٠٨: آتش به خرمن از گل باغي نديده اي
- شماره ٥٠٩: ما را بس است سلسله جنبان اشاره اي
- شماره ٥١٠: آن را که هست گردش چشم غزاله اي
- شماره ٥١١: اي شمع طور از آتش حسنت زبانه اي
- شماره ٥١٢: اي جان به قيد گنبد خضرا چگونه اي؟
- شماره ٥١٣: طفلي کز او مراست تمناي آشتي
- شماره ٥١٤: اي زلف مشکبار تو از رحمت آيتي
- شماره ٥١٥: اي حسن خط ز مصحف روي تو آيتي
- شماره ٥١٦: اي دل مرا به عالم امکان چه مي بري؟
- شماره ٥١٧: حيف است عمر صرف تماشا کند کسي
- شماره ٥١٨: بر مردم زمانه چه رحمت کند، کسي؟
- شماره ٥١٩: قطع نظر چگونه ز جانان کند، کسي؟
- شماره ٥٢٠: تا کي به هر مشاهده از جا رود کسي؟
- شماره ٥٢١: تا کي غبار خاطر صحرا شود کسي؟
- شماره ٥٢٢: حيف است حرف عشق ز ما نشنود کسي
- شماره ٥٢٣: آن را که نيست ذوق وصال شکستگي
- شماره ٥٢٤: تيغ تو در نيام کند قطع زندگي
- شماره ٥٢٥: آسودگي مجو ز گرفتار زندگي
- شماره ٥٢٦: از درد و داغ عشق بود شور هر دلي
- شماره ٥٢٧: اي گل ز شوخ چشمي اغيار غافلي
- شماره ٥٢٨: کوچکدلي است مايه تسخير عالمي
- شماره ٥٢٩: تا کي ز کف عنان توکل رها کني؟
- شماره ٥٣٠: تا کي ز جهل چاره حرص از طلب کني؟
- شماره ٥٣١: چند از بهار عشق قناعت به خس کني؟
- شماره ٥٣٢: گر فکر زاد آخرت اي دوربين کني
- شماره ٥٣٣: بر خاک راه اگر گذري مشکبو کني
- شماره ٥٣٤: در پيري ارتکاب مي ناب مي کني
- شماره ٥٣٥: دايم ستيزه با دل افگار مي کني
- شماره ٥٣٦: زين گريه دروغ که اي پير مي کني
- شماره ٥٣٧: هرگاه رخ ز باده عرقناک مي کني
- شماره ٥٣٨: زير سپهر خواب فراغت چه مي کني؟
- شماره ٥٣٩: تسکين دل به زلف پريشان چه مي کني؟
- شماره ٥٤٠: لنگر درين خراب براي چه مي کني؟
- شماره ٥٤١: پنهان رخ چو ماه براي چه مي کني؟
- شماره ٥٤٢: اي غافلي که در پي دينار مي روي
- شماره ٥٤٣: اي بي خبر ز خود به تماشا چه مي روي؟
- شماره ٥٤٤: چندان به خضر ساز که از خود بدر شوي
- شماره ٥٤٥: تا رهنورد وادي سودا نمي شوي
- شماره ٥٤٦: دل را اگر چه نيست ز دلدار آگهي
- شماره ٥٤٧: گر درد طلب رهبر اين قافله بودي
- شماره ٥٤٨: يک روز گل از ياسمن صبح نچيدي
- شماره ٥٤٩: دستي به سر زلف خود از ناز کشيدي
- شماره ٥٥٠: چون رشته به همواري اگر نام برآري
- شماره ٥٥١: دل آب کند برق جلالي که تو داري
- شماره ٥٥٢: محراب نظرهاست کماني که تو داري
- شماره ٥٥٣: خون مي چکد از تيغ نگاهي که تو داري
- شماره ٥٥٤: با اهل دل اي گردش افلاک چه داري؟
- شماره ٥٥٥: زنهار دل خويش به عالم نگذاري
- شماره ٥٥٦: اي آه جگرسوز ز شست تو خدنگي
- شماره ٥٥٧: حيف است درين فصل دماغي نرساني
- شماره ٥٥٨: ظلم است که درمان خود از درد نداني
- شماره ٥٥٩: اي جاده سوداي تو هر رشته آهي
- شماره ٥٦٠: در سينه عشاقي و از سينه جدايي
- شماره ٥٦١: با زلف تو دم مي زند از نافه گشايي
- شماره ٥٦٢: ما صلح نموديم ز گلزار به بويي
- شماره ٥٦٣: خرابم کرده چشم نيم مستي
- شماره ٥٦٤: زمين از ترکتاز او غباري
- شماره ٥٦٥: هوا را گر به فرمان کرده باشي
- شماره ٥٦٦: به روي گرم اگر تابنده باشي
- شماره ٥٦٧: اگر دل از علايق کنده باشي
- شماره ٥٦٨: اگر بي پرده خود را ديده باشي
- شماره ٥٦٩: زهي رويت بهار زندگاني
- شماره ٥٧٠: تو دست افشاني جان را چه داني؟
- شماره ٥٧١: مکن اي بي وفا ناآشنايي
- شماره ٥٧٢: گر بگذري ز هستي آرام جان بيابي
- شماره ٥٧٣: تا کي ز دود غليان دل را تباه سازي؟
- شماره ٥٧٤: افتاده کار ما را با يار شوخ و شنگي
- شماره ٥٧٥: اکسير شادماني است خاک ديار طفلي
- شماره ٥٧٦: از بس که خوش عنان است سيلاب زندگاني
- شماره ٥٧٧: آن را که نيست قسمت از روزي خدايي
- شماره ٥٧٨: يا غمم را شمار بايستي
- شماره ٥٧٩: تلخ منشين شراب اگر داري
- شماره ٥٨٠: دلفروزست جام خاموشي
- شماره ٥٨١: نمي آيد از من دگر بردباري
- شماره ٥٨٢: ورق تا نگردانده باد خزاني
- شماره ٥٨٣: منزه ز لاف است حيران معني
- شماره ٥٨٤: تا چند مرا از خود اي دوست جدا داري؟
- شماره ٥٨٥: هر چند که مهر شرم بر درج دهن داري
- شماره ٥٨٦: در نظر هر که داد عشق تواش سروري
- شماره ٥٨٧: خاک سيه روز را شمع شبستان تويي
- شماره ٥٨٨: حرف آن لب در ميان افکنده اي
- شماره ٥٨٩: کشتي تن را شکستم يللي
- شماره ٥٩٠: پا به ادب نه که زخم خار نيابي
- شماره ٥٩١: مرکز عيش است آن دهان که تو داري
- شماره ٥٩٢: اي از خراباتت زمين درد ته پيمانه اي
- شماره ٥٩٣: با دختر رز دگر نشستي
- شماره ٥٩٤: رويي به طراوت قمر داري
- شماره ٥٩٥: دارد از خط گل رخسار تو فرمان خدايي