شماره ٢٤٧: به حوالي دو چشمش حشم بلا نشسته
به حوالي دو چشمش حشم بلا نشسته
چو قبيله گرد ليلي همه جابجا نشسته
خط و خال بر عذارش همه جابجا نشسته
نرود ز ديده نقشي که به مدعا نشسته
ننشسته ناز چندان به حوالي دو چشمش
که به حلقه هاي زلفش دل مبتلا نشسته
سرو کار من فتاده به غزال شوخ چشمي
که درون ديده من ز نظر جدا نشسته
به دو دست پرنگارش بنگر ز کشتن من
که پس از هلاک نقشم چه به مدعا نشسته
نه مروت است ما را ز جنون کناره کردن
که به هر گذار طفلي به اميد ما نشسته
که گذشته زين گلستان شب دوش مست و خندان؟
که به روي گل ز شبنم عرق حيا نشسته
چه عجب اگر خدنگش به سرم فکند سايه؟
که به خواب ديده بودم به سرم هما نشسته
تو که عکس خود نديدي ز حجاب و شرم هرگز
به رخت عرق چه داني که چه خوشنما نشسته
به زکات حسن بگذر سوي گلستان که گلها
همه با کف گشاده ز پي دعا نشسته
ز نسيم بال بستان به نظاره گلستان
که چراغ لاله و گل به ره صبا نشسته
ز دو سنگ دانه مشکل به کنار سالم آيد
ننهم قدم به بزمي که دو آشنا نشسته
به دو چشم ز خاطر غم روزگار شويم
که غبار بر دل من ز نه آسيا نشسته
به ثبات حسن خوبان دل خود مبند صائب
که به روي خار دايم گل بي وفا نشسته