شماره ٤٠٤: ني خود را بشکن گر شکري مي طلبي
ني خود را بشکن گر شکري مي طلبي
برگ از خود بفشان گر ثمري مي طلبي
خبري نيست که در بيخبري نتوان يافت
بيخبر شو ز جهان گر خبري مي طلبي
از خودي تا اثري هست، دعا بي اثرست
بي اثر شو، ز دعا گر اثري مي طلبي
پا به دامن کش و از هر دو جهان چشم بپوش
گر ازين خانه تاريک دري مي طلبي
صبر چون غنچه به خاموشي و دلتنگي کن
گر گشايش ز نسيم سحري مي طلبي
دهن خود چو صدف پاک درين دريا کن
اگر از ابر بهاران گهري مي طلبي
خضر توفيق پي گمشدگان مي گردد
خويش را گم کن اگر راهبري مي طلبي
داد از پرتو خود بال به شبنم خورشيد
پا به دامن کش اگر بال و پري مي طلبي
صدف آبله باشد کف افسوس ترا
تا تو گم کرده خود از دگري مي طلبي
چون شرر ديده روشن ز جهان کن تحصيل
اگر از سوخته جانان اثري مي طلبي
خضر چون سبزه زند موج درين دامن دشت
پاي در ره نه اگر همسفري مي طلبي
آب خود صاف کن از پرده گلها صائب
گر ز خورشيد چو شبنم نظري مي طلبي