شماره ٤٠٥: مي گزد راحتم اي خار مغيلان مددي
مي گزد راحتم اي خار مغيلان مددي
پايم از دست شد اي خضر بيابان مددي
تا به کي خواب گران پنبه نهد در گوشم؟
اي نواي جرس سلسله جنبان مددي
دانه ام خال رخ خاک شد از سوختگي
چه گره گشته اي اي ابر بهاران مددي
چند حنظل ز پر خويش خورد طوطي من؟
اي به شيرين سخني چون شکرستان مددي
گل خميازه به صد رنگ برآمد ز خمار
چه فرو رفته اي اي ساقي دوران مددي
ديگر از بهر چه روزست هواداري تو
دل من تنگ شد اي چاک گريبان مددي
چشم داغم به ته پنبه ز غم گشت سفيد
نه ز الماس شد و نه ز نمکدان مددي
زردرويي نتوان در صف محشر بردن
خون من بر سر جوش است شهيدان مددي
زخم ناسور مرا مرهم مشک است علاج
به سر خود، بکن اي زلف پريشان مددي!
چند پايم به ته سنگ نهد خواب گران؟
سوختم سوختم اي خار مغيلان مددي
چند بي سرمه مشکين سوادت باشم؟
مي پرد چشم من اي خاک صفاهان مددي
خارخار وطنم نعل در آتش دارد
چشم دارم که کند شام غريبان مددي