شماره ٤٤١: بي حجابانه به آغوش کجا مي آيي؟
بي حجابانه به آغوش کجا مي آيي؟
که به صد ناز در انديشه ما مي آيي؟
مگر از سير خود اي ماه لقا مي آيي؟
که عجب در نظر من به صفا مي آيي؟
مي چکد خون ز دم تيغ نگاهت امروز
مگر از طوف مزار شهدا مي آيي؟
کيست زان جلوه مستانه نگردد بيهوش؟
که ز سر تا به قدم هوش ربا مي آيي
مي توان يافت ز رخساره گندم گونت
کز بهشت اي صنم حورلقا مي آيي
که به رخسار تو گستاخ نظر کرده، که باز
شسته رو از عرق شرم و حيا مي آيي
سر خونريز که داري، که ز خلوتگه ناز
مست و خنجر به کف و لعل قبا مي آيي
چون نثار قدمت خرده جان را نکنم؟
که روان بخش تر از آب بقا مي آيي
چون کنند از تو نهان راز دل خود عشاق؟
که به رخساره انديشه نما مي آيي
کرده ام هاله صفت قالب خود را خالي
گر به آغوش من اي ماه لقا مي آيي
در بساطم نگه بازپسيني مانده است
گر به سر وقت من اي سست وفا مي آيي
مي کني خون به دل باغ بهشت از تمکين
تو به غمخانه عشاق کجا مي آيي؟
گشت خوشيد جهانتاب ز مغرب طالع
کي ز مشرق بدر اي ماه لقا مي آيي؟
روي چون آينه پنهان مکن از سوختگان
که ز خاکستر دلها به جلا مي آيي
مشکبو گشت ز جولان غزال تو زمين
مي توان يافت که از ناف ختا مي آيي
برخوري چون گل ازان چهره خندان يارب!
که به آغوش من آغوش گشا مي آيي
باش چندان که دل رفته به جا باز آيد
گر به دلجويي اين بي سر و پا مي آيي
بي سبب خضر خط سبز دليل تو شده است
کي تو سرکش به ره از راهنما مي آيي؟
گر بداني که چه خون مي خورم از دوري تو
تا به غمخانه من پا به حنا مي آيي
گر بداني چه قدر تشنه ديدار توايم
عرق آلود به سر منزل ما مي آيي
آنقدرها ننشيني که به گردت گرديم
بعد عمري که به ويرانه ما مي آيي
رو به خلوتگه اغيار جلوريز روي
به سر وعده ما رو به قفا مي آيي
نيست چون فاصله درآمدن و رفتن تو
اي جگر خون کن عشاق چرا مي آيي؟
اي صبا بوي تو امروز جنون مي آرد
مگر از سلسله زلف دو تا مي آيي؟
نکشي پاي ز ويرانه صائب هرگز
گر بداني که چه مقدار بجا مي آيي