غزليات
- شماره ١: ماييم و سرکويي، پر فتنه ناپيدا
- شماره ٢: سلام عليک، اي نسيم صبا
- شماره ٣: گر تو طالب عشقي، غم دمادمست اينجا
- شماره ٤: قراري چون ندارد جانم اينجا
- شماره ٥: شب و روز مونس من غم آن نگار بادا
- شماره ٦: پير رياضت ما عشق تو بود، يارا
- شماره ٧: چگونه دل نسپارم به صورت تو، نگارا؟
- شماره ٨: درد سري مي دهيم باد صبا را
- شماره ٩: مبارک روز بود امروز، يارا
- شماره ١٠: در چرخ کن چو عيسي زين جا رخ طلب را
- شماره ١١: بر قتل چون مني چه گماري رقيب را؟
- شماره ١٢: چون نديدم خبري زين دل رنجور ترا
- شماره ١٣: من چه گويم جفا و جنگ ترا؟
- شماره ١٤: دلبرا، در دل سخت تو وفا نيست چرا؟
- شماره ١٥: باز کي بينم رخ آن ماه مهر افروز را؟
- شماره ١٦: مطرب، چو بر سماع تو کرديم گوش را
- شماره ١٧: پيش آر، ساقي، آن مي چون زنگ را
- شماره ١٨: اگر يک سو کني زان رخ سر زلف چو سنبل را
- شماره ١٩: اي زير زلف عنبرين پوشيده مشکين خال را
- شماره ٢٠: گر وصل آن نگار ميسر شود مرا
- شماره ٢١: به خرابات گرو شد سر و دستار مرا
- شماره ٢٢: چون نيست يار در غم او هيچ کس مرا
- شماره ٢٣: حاشا! که جز هواي تو باشد هوس مرا
- شماره ٢٤: دود از دلم برآمد، دادي بده دلم را
- شماره ٢٥: به خرابات بريد از در اين خانه مرا
- شماره ٢٦: غم عشقت، اي پسر، بسوزد همي مرا
- شماره ٢٧: آخر، اي ماه پري پيکر، که چون جاني مرا
- شماره ٢٨: زخمي، که بر دل آيد ، مرهم نباشد او را
- شماره ٢٩: آن سيه چهره که خلقي نگرانند او را
- شماره ٣٠: نميرد هر که در گيتي تو باشي يادگار او را
- شماره ٣١: چون کژ کني به شيوه به سر بر کلاه را
- شماره ٣٢: با که گويم سرگذشت اين دل سرگشته را؟
- شماره ٣٣: دلم در دام عشق افتاد هيلا
- شماره ٣٤: نه هفته ايست، نه ماهي، که رفته اي زبر ما
- شماره ٣٥: اي چراغ چشم توفان بار ما
- شماره ٣٦: اي غم عشق تو يار غار ما
- شماره ٣٧: تو مشغولي به حسن خود، چه غم داري ز کار ما؟
- شماره ٣٨: چو آشفته ديدي که شد کار ما
- شماره ٣٩: از ما به فتنه سرمکش، اي ناگزير ما
- شماره ٤٠: اي پرتو روح القدس تابان ز رخسار شما
- شماره ٤١: مرادم ار چه نخواهد روا شدن ز شما
- شماره ٤٢: دراز شد سفر يار دور گشته ما
- شماره ٤٣: پرده بر انداخت ز رخ يار نهان گشته ما
- شماره ٤٤: حلواي نباتست لبت، پسته دهانا
- شماره ٤٥: اي نرگس تو فتنه و در فتنه خوابها
- شماره ٤٦: رخ خوب خويشتن را بچه پوشي از نظرها؟
- شماره ٤٧: باد سهند بين که : برين مرغزارها
- شماره ٤٨: اي سفر کرده، دلم بي تو بفرسود،بيا
- شماره ٤٩: سخت به حالم از تو من، اي مدد حال بيا
- شماره ٥٠: نوبهارست و دل پر هوس و باده ناب
- شماره ٥١: نيست در آبگينه آتش و آب
- شماره ٥٢: هر بامداد روي تو ديدن چو آفتاب
- شماره ٥٣: يا بپوش آن روي زيبا در نقاب
- شماره ٥٤: امروز چون گذشتي برما؟ عجب، عجب!
- شماره ٥٥: زان دوست که غمگينم، غم خوار کنش، يارب
- شماره ٥٦: بت خورشيد رخ من بگذارست امشب
- شماره ٥٧: پس از مشقت دوشين که داشت گوش امشب؟
- شماره ٥٨: بيار باده، که ما را به هيچ حال امشب
- شماره ٥٩: مکن از برم جدايي، مرو از کنارم امشب
- شماره ٦٠: مهر گسل گشت يار، عهد شکن شد حبيب
- شماره ٦١: اشک ما آبيست روشن در هوات
- شماره ٦٢: تا قلندر نشوي راه نيابي به نجات
- شماره ٦٣: حسن خود عرضه کن، اي ماه پسنديده صفات
- شماره ٦٤: بگذاشته ام، تا چه کند نرگس مستت؟
- شماره ٦٥: روزگار از رخ تو شمعي ساخت
- شماره ٦٦: ترک عجمي کاکل ترکانه برانداخت
- شماره ٦٧: رخت تمکين مرا عشق به يک بار بسوخت
- شماره ٦٨: جانا، دلم ز درد فراق تو کم نسوخت
- شماره ٦٩: تا دل ما با تو کرد روي ارادت
- شماره ٧٠: چون گشت با تو ما را پيوند دل زيادت
- شماره ٧١: ز پاسباني همسايه گرد بام و درت
- شماره ٧٢: گرچه صد بارم برانند از برت
- شماره ٧٣: نيامد وقت آن کز من بخواهي عذرآزارت؟
- شماره ٧٤: اي ز لعلت قيمت ياقوت پست
- شماره ٧٥: بهار آمد و باغ پيرايه بست
- شماره ٧٦: بي تو نکرديم به جايي نشست
- شماره ٧٧: آمد نسيم گل به دميدن ز چپ و راست
- شماره ٧٨: آن زخم، که از تو بر دل ماست
- شماره ٧٩: اين همه پروانها، سوخته از چپ و راست
- شماره ٨٠: پيراهن ار ز ياسمن و گل کند رواست
- شماره ٨١: کار ما امروز زان رخ با نواست
- شماره ٨٢: مدتي شد تا دل ما صورت آن سرو راست
- شماره ٨٣: باز مخمورم، کجا شد ساقي؟ آن ساغر کجاست؟
- شماره ٨٤: يارب، اين مهمان چون ماه از کجاست؟
- شماره ٨٥: اي نسيم صبح دم، يارم کجاست؟
- شماره ٨٦: نوبهارست و چمن خرم و گلزار اينجاست
- شماره ٨٧: نهان از نهان کيست؟ دلدار ماست
- شماره ٨٨: روزه داران را هلال عيد ابروي شماست
- شماره ٨٩: تا زنده ايم، ياد لبش بر زبان ماست
- شماره ٩٠: لاله افيون در شراب انداختست
- شماره ٩١: آن ترک پري چهره، که مانند فرشتست
- شماره ٩٢: دلم ز هر دو جهان مهر پروريده تست
- شماره ٩٣: آن فروغ لاله يا برگ سمن، يا روي تست؟
- شماره ٩٤: عالمي را دشمني با من ز بهر روي تست
- شماره ٩٥: بنگريد اين فتنه را کز نو پديدار آمدست
- شماره ٩٦: اين نوبت آب ديده ز هنجار ديگرست
- شماره ٩٧: ترک گندم گون من هر دم به جنگي ديگرست
- شماره ٩٨: دل به صحرا مي رود، در خانه نتوانم نشست
- شماره ٩٩: صورت او را ز معني آشنايي با دلست
- شماره ١٠٠: هم ز وصف لبت زبان خجلست
- شماره ١٠١: انجمن شهر ملاي گلست
- شماره ١٠٢: از جام عشق بين همه باغ و بهار مست
- شماره ١٠٣: دل مست و ديده مست و تن بي قرار مست
- شماره ١٠٤: روي تو، که قبله جهانست
- شماره ١٠٥: ماهي، که لبش بجاي جانست
- شماره ١٠٦: حسن خوبان عزيز چندانست
- شماره ١٠٧: درد دلم را طبيب چاره ندانست
- شماره ١٠٨: اين باغ سراسر همه پر باد وزانست
- شماره ١٠٩: عشق روي تو نه در خورد دل خام منست
- شماره ١١٠: گر به دست آوريم دامن دوست
- شماره ١١١: سروي که ازو و حور و پري بار برند اوست
- شماره ١١٢: آن بت وفا نکرد، که دل در وفاي اوست
- شماره ١١٣: آنکه رخ عاشقان خاک کف پاي اوست
- شماره ١١٤: مرا سر بلندي ز سوداي اوست
- شماره ١١٥: دل بسته شد به دام دو زلف چو دال دوست
- شماره ١١٦: در گماني که: به غير از تو کسي يارم هست؟
- شماره ١١٧: پيداست حال مردم رند، آن چنان که هست
- شماره ١١٨: ماه کشميري رخ من، از ستمکاري که هست
- شماره ١١٩: ز عشق اگر چه به هر گوشه داستاني هست
- شماره ١٢٠: هر کرا با تو نه پيوندي و پيماني هست
- شماره ١٢١: دلبر، چندين عتاب و جنگ و خشم و ناز چيست؟
- شماره ١٢٢: اي دل، از هجران او زارم همي بايد گريست
- شماره ١٢٣: آنکه دل من ببرد، از همه خوبان، يکيست
- شماره ١٢٤: ز ما بودي، جدا بودن روا نيست
- شماره ١٢٥: جز نقش تو در خيال نيست
- شماره ١٢٦: اي مدعي، دلت گر ازين باده مست نيست
- شماره ١٢٧: چه دستها، که ز دست غم تو بر سر نيست؟
- شماره ١٢٨: اي آنکه پيشه تو بجز کبر و ناز نيست
- شماره ١٢٩: هم خانه ايم، روي گرفتن حلال نيست
- شماره ١٣٠: گر سري در سر کار تو شود چندان نيست
- شماره ١٣١: عاشقان صورت او را ز جان انديشه نيست
- شماره ١٣٢: با من از شادي وصل تو اثر چيزي نيست
- شماره ١٣٣: جنبيدن اين پرده دل افروز گواهيست
- شماره ١٣٤: عشرت خلوت و ديدار عزيزان شاهيست
- شماره ١٣٥: در خرابات عاشقان کوييست
- شماره ١٣٦: گو: هر که در جهان به تماشا رويدو گشت
- شماره ١٣٧: دوش چون چشم او کمان برداشت
- شماره ١٣٨: مگر پير سجاده حال نداشت؟
- شماره ١٣٩: نگر: مگرد گر آن سر و سيم بر بگذشت؟
- شماره ١٤٠: تا لعل باده رنگ تو شکرفروش گشت
- شماره ١٤١: اي حلقه کرده دلها در حلقهاي گوشت
- شماره ١٤٢: ديگر آن حلقه و آن دانه در در گوشت
- شماره ١٤٣: در فراق تو مرا هيچ نه خوردست و نه خفت
- شماره ١٤٤: تا بر دوست بار نتوان يافت
- شماره ١٤٥: آن ستمگر، که وفاي منش از ياد برفت
- شماره ١٤٦: چه شد آن سرو سهي؟ کز لب اين بام برفت
- شماره ١٤٧: دلم بر آتش هجران کباب کرد و برفت
- شماره ١٤٨: زلف ترا بديدم و مشکم ز ياد رفت
- شماره ١٤٩: به وقت گل پي معشوق و باده بايد رفت
- شماره ١٥٠: ترک من ترک من خسته دل زار گرفت
- شماره ١٥١: چندان نظر تمام، که دل نقش او گرفت
- شماره ١٥٢: عمر به پايان رسيد، راه به پايان نرفت
- شماره ١٥٣: سري که ديد؟ که در پاي دلستاني رفت
- شماره ١٥٤: مرا حديث غم يار من ببايد گفت
- شماره ١٥٥: شبي به ترک سر خويشتن بخواهم گفت
- شماره ١٥٦: زماني خاطرم خوش کن به وصل روي گل رنگت
- شماره ١٥٧: اي عيد روزه داران ابروي چون هلالت
- شماره ١٥٨: زهي! شب نسخه اي از زلف و خالت
- شماره ١٥٩: سرشک ديده دليلست و رنگ چهره علامت
- شماره ١٦٠: اي سر تو پيوسته با جان، ز که پرسيمت؟
- شماره ١٦١: هر کسي را مي نوازد لطف و خاطر جستنت
- شماره ١٦٢: گفته بودم با من: کان جا نبايد رفتنت
- شماره ١٦٣: اي ماه سر نهاده از مهر بر زمينت
- شماره ١٦٤: اي طيره شب طره خورشيد پناهت
- شماره ١٦٥: بد ميکنند مردم زان بي وفا حکايت
- شماره ١٦٦: اي شب تيره فرع گيسيويت
- شماره ١٦٧: بيا، که ديدن رويت مبارکست صباح
- شماره ١٦٨: روزم خجسته بود، که ديدم ز بامداد
- شماره ١٦٩: باز بالاي تو ما را در بلا خواهد نهاد
- شماره ١٧٠: هيچ اربه صيد دلها در زلف تابت افتد
- شماره ١٧١: ز هجر او دل من هر زمان به دست غم افتد
- شماره ١٧٢: چون بگذري دلم به تپيدن در اوفتد
- شماره ١٧٣: ياد تو ما را چو در خيال بگردد
- شماره ١٧٤: کجا شد ساربانش؟ تا دلم را تنگ در بندد
- شماره ١٧٥: عشق و درويشي و تنهايي و درد
- شماره ١٧٦: نيشکر آن روز دل ز بند بر آرد
- شماره ١٧٧: هر دم از خانه رخ بدر دارد
- شماره ١٧٨: دلي، که ميل به ديدار دوستان دارد
- شماره ١٧٩: شاهد من در جهان نظير ندارد
- شماره ١٨٠: حال دل پيش که گويم؟ که دل ريش ندارد
- شماره ١٨١: وجود حقيقت نشاني ندارد
- شماره ١٨٢: بميرم چشم مستت را که جانم زنده مي دارد
- شماره ١٨٣: روي خود بنمود و هوش از ما ببرد
- شماره ١٨٤: موي فشانم دگر عشق به درها ببرد
- شماره ١٨٥: طراوت رخت آب سمن تمام ببرد
- شماره ١٨٦: از عشق تو جان نمي توان برد
- شماره ١٨٧: دل باز در سوداي او افتاد و باري مي برد
- شماره ١٨٨: خاک آن باديم کوبر آستانت بگذرد
- شماره ١٨٩: به دشمنان نتوان رفت و اين شکايت کرد
- شماره ١٩٠: ترکم به خنده چون دهن تنگ باز کرد
- شماره ١٩١: باد بويي از دو زلفت وام کرد
- شماره ١٩٢: هوست معتکف خانه خمارم کرد
- شماره ١٩٣: دل ببردي و يکي کار دگر خواهم کرد
- شماره ١٩٤: وصف روي آن پسر خواهيم کرد
- شماره ١٩٥: چاره سگاليدنم فايده اي چون نکرد
- شماره ١٩٦: جز لبم شرح ميان او نکرد
- شماره ١٩٧: دلم جز تو آهنگ ياري نکرد
- شماره ١٩٨: به يک نظر دل شهري شکارداني کرد
- شماره ١٩٩: دوش بگذشت و دل از دور تماشايي کرد
- شماره ٢٠٠: اي سنگدل، به حق وفا کز وفا مگرد
- شماره ٢٠١: عشق بي علت ترنج دوستي بار آورد
- شماره ٢٠٢: پيري که پريرم ز مناجات بر آورد
- شماره ٢٠٣: هر کس که در محبت او دم برآورد
- شماره ٢٠٤: سوز تو شبي بسازم آورد
- شماره ٢٠٥: بي تو دل من دمي قرار نگيرد
- شماره ٢٠٦: صفات قلندر نشان برنگيرد
- شماره ٢٠٧: چو دل شد زان او هرگز نميرد
- شماره ٢٠٨: تير از کمان به من اندازد
- شماره ٢٠٩: رخش، روابود، ار اسب دلبري تازد
- شماره ٢١٠: چون گره بر سر آن زلف دو تاه اندازد
- شماره ٢١١: ديگر مرا به ضربت شمشير غم بزد
- شماره ٢١٢: زلف را تاب دام و خم برزد
- شماره ٢١٣: چو ميل او کنم، از من به عشوه بگريزد
- شماره ٢١٤: مرد اين ره آن باشد کو به فرق سر خيزد
- شماره ٢١٥: اگر جان را حجاب تن ز پيش کار برخيزد
- شماره ٢١٦: فتنه از چرخ و قيامت ز زمين برخيزد
- شماره ٢١٧: تويي که از لب لعلت گلاب مي ريزد
- شماره ٢١٨: هر سحرم ز هجر تو ناله بر آسمان رسد
- شماره ٢١٩: جان و دل را بوي وصل آن دل و جان کي رسد؟
- شماره ٢٢٠: با زلف او مردانگي باد صبا را مي رسد
- شماره ٢٢١: حديث آرزومندي قلم دشوار بنويسد
- شماره ٢٢٢: آنکه دلم برد و جور کرد و جدا شد
- شماره ٢٢٣: پرسش خسته اي روا باشد
- شماره ٢٢٤: تا رسم جگرخواري پيش تو روا باشد
- شماره ٢٢٥: دلي که با سر زلف تو آشنا باشد
- شماره ٢٢٦: نمي بينم بت خود را، نمي دانم کجا باشد؟
- شماره ٢٢٧: تا دلم بر رخ چون ماه تمامت باشد
- شماره ٢٢٨: بهار و بوستان ما سر کوي تو بس باشد
- شماره ٢٢٩: هر که آن قامت و بالاي بلندش باشد
- شماره ٢٣٠: بهار و باغ با ترکان گل رخسار خوش باشد
- شماره ٢٣١: مستيم و مستي ما از جام عشق باشد
- شماره ٢٣٢: گدايي را که دل در بند يار محتشم باشد
- شماره ٢٣٣: روزي که از لب تو بر ما سلام باشد
- شماره ٢٣٤: معشوقه پي وفا نباشد
- شماره ٢٣٥: اگر گوش بر دشمنانت نباشد
- شماره ٢٣٦: هر که صيد او شود با ديگري کارش نباشد
- شماره ٢٣٧: بايد که مال دنيا مسمار دل نباشد
- شماره ٢٣٨: چون قد تو در چمن نباشد
- شماره ٢٣٩: رنگين تر از رخ تو گل در چمن نباشد
- شماره ٢٤٠: سر عشق از خرد برون باشد
- شماره ٢٤١: بيدلان را چاره از روي دلارامي نباشد
- شماره ٢٤٢: هر نقش که پيش آيد گويم: مگر او باشد
- شماره ٢٤٣: با عارض و زلفت قمر و قير چه باشد؟
- شماره ٢٤٤: آن کس که دليش بوده باشد
- شماره ٢٤٥: او همانا نابه شبهاي من نشنيده باشد
- شماره ٢٤٦: چون من سر تو دارم سامانم از که باشد؟
- شماره ٢٤٧: بي روي تو جان در تن بيمار همي باشد
- شماره ٢٤٨: ز بلبل بوستان پر ناله و فرياد خواهد شد
- شماره ٢٤٩: موسم گل دو سه روزست ،به سر خواهد شد
- شماره ٢٥٠: حسن بدکان نشست، عشق پديدار شد
- شماره ٢٥١: گل ز روي او شرمسار شد
- شماره ٢٥٢: خواهم شبي بر آن دهن تنگ مير شد
- شماره ٢٥٣: دل اسير حلقه آن زلف چون زنحير شد
- شماره ٢٥٤: کمان مهر ترا چرخ چنبري نکشد
- شماره ٢٥٥: يار ز پيمان ما گر چه سري مي کشد
- شماره ٢٥٦: دي رفتم اندر کوي او سرمست، ناگه جنگ شد
- شماره ٢٥٧: چه عشقست اين که در دل شد؟
- شماره ٢٥٨: جهان از باد نوروزي جوان شد
- شماره ٢٥٩: عشق را پا و سر پديد نشد
- شماره ٢٦٠: هرگز از عشقي مرا پايي چنين در گل نشد
- شماره ٢٦١: هيچ روز آن رخ به فرمانم نشد
- شماره ٢٦٢: کسي که چشمه چشمش چنين ز گريه بجوشد
- شماره ٢٦٣: تا دل مجروح من عاشق زار تو شد
- شماره ٢٦٤: نه آخر دل من خراب از تو شد؟
- شماره ٢٦٥: گر به کام دل رسيد از يار خود ياري چه شد؟
- شماره ٢٦٦: به من از دولت وصل تو مقرر مي شد
- شماره ٢٦٧: هزار قطره خونم ز چشم تر بچکد
- شماره ٢٦٨: عرق چو از رخت، اي سرو دلستان، بچکد
- شماره ٢٦٩: زين بيش نبايد خفت، اي يار که دزد آمد
- شماره ٢٧٠: بيد بشکفت و گل به بار آمد
- شماره ٢٧١: سرم در عهد ترسايي شبي مهمان عشق آمد
- شماره ٢٧٢: هزار نامه نوشتم، يکي جواب نيامد
- شماره ٢٧٣: عمري که نه با تست کسش عمر نخواند
- شماره ٢٧٤: هر که او عاشق آن روي بود صبر نداند
- شماره ٢٧٥: صبا، رمزي بگو از من به دلداري که خود داند
- شماره ٢٧٦: سر نگردانم ازو، گر به سرم گرداند
- شماره ٢٧٧: رخ تو بجز جور و خواري نداند
- شماره ٢٧٨: کيست کز آن بت بمن خبر برساند؟
- شماره ٢٧٩: هر که در حلقه زلف تو گرفتار بماند
- شماره ٢٨٠: از در ما چو در آمد، اثر ما بنماند
- شماره ٢٨١: چون عشق در آيد، قدم سر بنماند
- شماره ٢٨٢: خانه خالي شد و در کوي دل اغيار نماند
- شماره ٢٨٣: دلبران جمله غلام لب چون نوش تواند
- شماره ٢٨٤: نقش لب تو از شکر و پسته بسته اند
- شماره ٢٨٥: اول فطرت که نقش صورت چين بسته اند
- شماره ٢٨٦: فرش زمردين به زمين در کشيده اند
- شماره ٢٨٧: دشمنان گويي دگر در کار ما کوشيده اند
- شماره ٢٨٨: باز شادروان گل بر روي خار انداختند
- شماره ٢٨٩: يوسف ما را به چاه انداختند
- شماره ٢٩٠: دوشم از کوي مغان دست به دست آوردند
- شماره ٢٩١: تو آفتابي و خلقت چو سايه بر اثرند
- شماره ٢٩٢: کي مرا نزد تو همچون دگران بگذارند؟
- شماره ٢٩٣: آن نه من باشم که چون ميرم به تابوتم برند
- شماره ٢٩٤: چون ز بغداد و لب دجله دلم يار کند
- شماره ٢٩٥: جرعه مده، که وقت شد اشتر من که عف کند
- شماره ٢٩٦: کرا بر تو فرستم که شرح حال کند؟
- شماره ٢٩٧: هر زمان آشفته دل نامم کند
- شماره ٢٩٨: هر نفسي عشق او بي دل و دينم کند
- شماره ٢٩٩: دل به کسي سپرده ام کو همه قصد جان کند
- شماره ٣٠٠: مطرب، مهل که محنت و غم قصد جان کند
- شماره ٣٠١: دلم از لعل تو يک بوسه تمنا نکند
- شماره ٣٠٢: در آن شمايل موزون چو دل نگاه کند
- شماره ٣٠٣: يار آن کسي بود که به کارت نگه کند
- شماره ٣٠٤: نگار من به يکي لحظه صد بهانه کند
- شماره ٣٠٥: عاشق کسي بود که چو عشقش ندي کند
- شماره ٣٠٦: ترک ستم پرست من ترک جفا نمي کند
- شماره ٣٠٧: صبري کنيم تا ستم او چه مي کند؟
- شماره ٣٠٨: دلدار دل ببرد و زما پرده مي کند
- شماره ٣٠٩: ني بين که چون به درد فغاني همي کند؟
- شماره ٣١٠: گر کسي در عشق آهي مي کند
- شماره ٣١١: جماعتي که مرا توبه کار مي خوانند
- شماره ٣١٢: قلندران تهي سر کلاه دارانند
- شماره ٣١٣: در بند غم عشق تو بسيار کسانند
- شماره ٣١٤: خوبرويان جفا پيشه وفا نيز کنند
- شماره ٣١٥: گر نقش روي خوب تو بر منظري کنند
- شماره ٣١٦: مردم شهرم به مي خوردن ملامت مي کنند
- شماره ٣١٧: آنرا که جام صافي صهباش مي دهند
- شماره ٣١٨: چون دو زلفش سر بر آن رخسار گلگون مي نهند
- شماره ٣١٩: ز دور ار ترا ناتواني ببيند
- شماره ٣٢٠: آنرا که چون تو لاله رخي در سرا بود
- شماره ٣٢١: دل از فراق شما دردمند خواهد بود
- شماره ٣٢٢: هميشه تا تن من برقرار خواهد بود
- شماره ٣٢٣: تا کي از هجر تو بي خواب و خورم بايد بود؟
- شماره ٣٢٤: دوشم از وصل کار چون زر بود
- شماره ٣٢٥: نازنينا، حسن و خوبي با وفا بهتر بود
- شماره ٣٢٦: آن روز کو که روي غم اندر زوال بود؟
- شماره ٣٢٧: ديگي که پار پختم چون ناتمام بود
- شماره ٣٢٨: ترا که گفت؟ من بي تو مي توانم بود
- شماره ٣٢٩: ميان ما و تو دوري به اختيار نبود
- شماره ٣٣٠: سر دردم بر طبيب آسان نبود
- شماره ٣٣١: دوش بي روي تو باغ عيش را آبي نبود
- شماره ٣٣٢: اين چنين نقشي اگر در چين بود
- شماره ٣٣٣: روز هجران آن نگار اين بود
- شماره ٣٣٤: من از آن که شوم کو نه ازان تو بود؟
- شماره ٣٣٥: دل به خيالي دگر خانه جدا کرده بود
- شماره ٣٣٦: هر که با عارض زيباي تو خوکرده بود
- شماره ٣٣٧: به سر زلف سيه دوش گره برزده بود
- شماره ٣٣٨: خسروم با لب شيرين به شکار آمده بود
- شماره ٣٣٩: روز وداع گريه نه در حد ديده بود
- شماره ٣٤٠: عشق همان به که به زاري بود
- شماره ٣٤١: غير ازو هر چه هست بازي بود
- شماره ٣٤٢: روزي کني به سنگ فراقم جدا ز خود
- شماره ٣٤٣: اي کون و مکان از تو، اندر چه مکاني خود؟
- شماره ٣٤٤: در هر ولايتي ز شرف نام ما رود
- شماره ٣٤٥: آن فروغ ديده و آن راحت دل مي رود
- شماره ٣٤٦: گفتم: که: بي وصال تو ما را به سر شود
- شماره ٣٤٧: ترا چه تحفه فرستم که دلپذير شود؟
- شماره ٣٤٨: رخت دل بدزدد نهان شود
- شماره ٣٤٩: هر که او بيدق اين عرصه شود شاه شود
- شماره ٣٥٠: در عشق اگر زبان تو با دل يکي شود
- شماره ٣٥١: فتنه بود آن چشم و ابرو نيز يارش ميشود
- شماره ٣٥٢: بي تو دل و جان من زير و زبر ميشود
- شماره ٣٥٣: کو ديده اي که بي تو به خون تر نمي شود؟
- شماره ٣٥٤: شبم ز شهر برون برد و راه خانه نمود
- شماره ٣٥٥: بريدن حيفم آيد بعد از آن عهد
- شماره ٣٥٦: گفتي: ز عشق بازي کاري نمي گشايد
- شماره ٣٥٧: تو آن گم کرده را مشنو که بي زاري پديد آيد
- شماره ٣٥٨: برين دل هر دم از هجر تو ديگر گونه خار آيد
- شماره ٣٥٩: سر زلف خود بگيري همه پيچ و خم برآيد
- شماره ٣٦٠: گر آن کاري که من دانم بر آيد
- شماره ٣٦١: مرا از بخت اگر کاري برآيد
- شماره ٣٦٢: مرا گر ز وصل تو رنگي برآيد
- شماره ٣٦٣: هر که مشغول تو گشت از دگران باز آيد
- شماره ٣٦٤: هر کرا چون تو پريزاده ز در باز آيد
- شماره ٣٦٥: دل سرمست من آن نيست که باهوش آيد
- شماره ٣٦٦: مرا کجا سر زلفت به زير چنگ آيد؟
- شماره ٣٦٧: سحر گه چون نسيم زلف آن دلدار ميآيد
- شماره ٣٦٨: ديريست که يار ما نمي آيد
- شماره ٣٦٩: دلي که در سر زلف شما همي آيد
- شماره ٣٧٠: دل مي برد امشب ز من آن ماه، بگيريد
- شماره ٣٧١: باز پيوند، که دوري به نهايت برسيد
- شماره ٣٧٢: ناله بلبل شوريده به جايي برسيد
- شماره ٣٧٣: من کشته عشقم،خبرم هيچ مپرسيد
- شماره ٣٧٤: دوشم فغان و ناله به هفت آسمان رسيد
- شماره ٣٧٥: اي مردم کور، اين چه بهارست ببينيد
- شماره ٣٧٦: هر که از برگ و از نوا گويد
- شماره ٣٧٧: به حسن عارض چون ماه و زيب چهره چون خور
- شماره ٣٧٨: وقت گلست، اي غلام، روز مي است، اي پسر
- شماره ٣٧٩: بگشاي ز رخ نقاب ديدار
- شماره ٣٨٠: ما بغير از يار اول کس نميگيريم يار
- شماره ٣٨١: مگذر، اي ساربان، ز منزل يار
- شماره ٣٨٢: هر دم برم به گريه پناه از فراق يار
- شماره ٣٨٣: تن به تو دادم، دل و جانش مبر
- شماره ٣٨٤: از باده در فصل خزان افتان و خيزان نيک تر
- شماره ٣٨٥: زلف مشکينت چو دامست، اي پسر
- شماره ٣٨٦: يک شبم دادي به عمري پيش خود بار، اي پسر
- شماره ٣٨٧: هيچ نقاشي نياميزد چنين رنگ، اي پسر
- شماره ٣٨٨: من که خمارم، به مسجدها مده را هم دگر
- شماره ٣٨٩: دلبر من بر گذشت همچو بهاري دگر
- شماره ٣٩٠: نيک ميخواهي که: از خود دورم اندازي دگر
- شماره ٣٩١: جانا، ضميرت حال ما نيکو نميداند مگر؟
- شماره ٣٩٢: کاکل کافرانه بين، زيور گوش او نگر
- شماره ٣٩٣: اي دل، بيا و در رخ آن حور مي نگر
- شماره ٣٩٤: دل من فتنه شد بر يار ديگر
- شماره ٣٩٥: تو از دست که مي خوردي؟ که خشم آلوده اي ديگر
- شماره ٣٩٦: اي ساربان، که رنج کشيدي ز راه دور
- شماره ٣٩٧: همه عالم پرست ازين منظور
- شماره ٣٩٨: باد بهار مي دمد و من ز يار دور
- شماره ٣٩٩: شهر بگرفت آن کمان ابرو به بالاي چو تير
- شماره ٤٠٠: گر چه دورم، نه صبورم ز تو، اي بدر منير
- شماره ٤٠١: صنما، بي تو مرا کار به جان آمده گير
- شماره ٤٠٢: پاکبازان را چه خارا و چه خز؟
- شماره ٤٠٣: صاحب روي خوب و زلف دراز
- شماره ٤٠٤: من بدين خواري و اين غربت از آن راه دراز
- شماره ٤٠٥: منم غريب ديار تو، اي غريب نواز
- شماره ٤٠٦: آن سست عهد سخت کمان اوفتاد باز
- شماره ٤٠٧: يار ار نمي کند به حديث تو گوش باز
- شماره ٤٠٨: ما در بر وي خلق فرو بسته ايم باز
- شماره ٤٠٩: اگر نوبهاري ببينيم باز
- شماره ٤١٠: عنايتيست خدا را به حال ما امروز
- شماره ٤١١: گر تو گل چهره در آيي به چمن مست امروز
- شماره ٤١٢: هر چه گويم من، اي دبير، امروز
- شماره ٤١٣: کام دلم نشد ز دهانت روا هنوز
- شماره ٤١٤: گلت بنده گرديد و شمشاد نيز
- شماره ٤١٥: در وفا داري نکردي آنچه مي گفتي تو نيز
- شماره ٤١٦: در ضمير ما نميگنجد بغير از دوست کس
- شماره ٤١٧: بيا، که صفه ما بورياي ميکده بس
- شماره ٤١٨: به رخ شمع شبستانم تويي بس
- شماره ٤١٩: اي صبا، يار مرا از من بي يار بپرس
- شماره ٤٢٠: اي صبا، از من آشفته فلان را ميپرس
- شماره ٤٢١: عشرت بهار کن، که شود روزگار خوش
- شماره ٤٢٢: دمشق فتنه شد بغداد و توفان بلا آبش
- شماره ٤٢٣: نسپردم از خرابي دل خود به چشم مستش
- شماره ٤٢٤: سخت زيبا دلبرست او، چشم بد دور از رخش
- شماره ٤٢٥: جفت شاديست بعيد، آنکه تو داري شادش
- شماره ٤٢٦: چنين که بسته شدم باز من به زلف چو بندش
- شماره ٤٢٧: درين همسايه شمعي هست و جمعي عاشق از دورش
- شماره ٤٢٨: چو نام او همي گويي به نام خود قلم در کش
- شماره ٤٢٩: دلا، دگر قدم از کوي دوست بازمکش
- شماره ٤٣٠: که ميبرد خبر عاشقان شيفته حالش؟
- شماره ٤٣١: ديده گر لايق آن نيست که منزل کنمش
- شماره ٤٣٢: گر دستها چو زلف در آرم به گردنش
- شماره ٤٣٣: نيست عيب ار دوست مي دارم منش
- شماره ٤٣٤: امروز گم شدم: تو بر آهم مدار گوش
- شماره ٤٣٥: بباد صبا گفتم از شوق دوش
- شماره ٤٣٦: پسته آن ماه مرواريد گوش
- شماره ٤٣٧: دو هفته دگر از بوي باد مشک فروش
- شماره ٤٣٨: اي رخت خرم و دهانت خوش
- شماره ٤٣٩: دشمن بي حاصلم را شرم باد از کار خويش
- شماره ٤٤٠: با يار بي وفا نتوان گفت حال خويش
- شماره ٤٤١: باشد آن روز که گويم به تو راز دل خويش؟
- شماره ٤٤٢: گر بنگري در آينه روزي صفاي خويش
- شماره ٤٤٣: مردي به هوش بودم و خاطر بجاي خويش
- شماره ٤٤٤: گفتم: به چابکي ببرم جان ز دست عشق
- شماره ٤٤٥: دلم خرقه اي دارد از پير عشق
- شماره ٤٤٦: ز حسن تو پيدا شد آيين عشق
- شماره ٤٤٧: اي پيکر خجسته، چه نامي؟ فديت لک
- شماره ٤٤٨: زاهدان را گذاشتيم به جنگ
- شماره ٤٤٩: ما به ابد مي بريم عشق ترا از ازل
- شماره ٤٥٠: که رساند به من شيفته مسکين حال؟
- شماره ٤٥١: گفتم: ز درد عشق تو گشتم چنين به حال
- شماره ٤٥٢: من نخواهم برد جان از دست دل
- شماره ٤٥٣: نگفتم: کين چنين زودت به جان اندر بکارم دل؟
- شماره ٤٥٤: ديوانه مي شد از غم او گاه گاه دل
- شماره ٤٥٥: اي به خار هجر ما را سفته دل
- شماره ٤٥٦: نازنين، عيب نباشد، که کند ناز، اي دل
- شماره ٤٥٧: سوداي عشق خوبان از سربدر کن، اي دل
- شماره ٤٥٨: نه به اندازه خود يار گزيدي، اي دل
- شماره ٤٥٩: زهي! ز دست رقيبان گذر به کوي تو مشکل
- شماره ٤٦٠: خيز، که در ميرسد موکب سلطان گل
- شماره ٤٦١: . . .
- شماره ٤٦٢: اي سحري دعاي من، در دلش آن جفا مهل
- شماره ٤٦٣: مستم از باده مهر تو، مرا مست مهل
- شماره ٤٦٤: گر درد سر نباشدت، اي باد صبحدم
- شماره ٤٦٥: توبه کردم ز توبه کردن خام
- شماره ٤٦٦: قاصرات الطرف في حجب الخيام
- شماره ٤٦٧: من که باشم؟ که به من نامه فرستند و سلام
- شماره ٤٦٨: من درين شهر پاي بند توام
- شماره ٤٦٩: ماهرويا، عاشق آن صورت پاک توام
- شماره ٤٧٠: من چو همين حرف الف ديده ام
- شماره ٤٧١: فاش گشت آن ماجري، کز مرد و زن پوشيده ام
- شماره ٤٧٢: به مسجد ره نمي دانم، گرفتار خراباتم
- شماره ٤٧٣: تا دل اندر پيچ آن زلف به تاب انداختم
- شماره ٤٧٤: اگر به مجلس قاضي نموده اند که: مستم
- شماره ٤٧٥: اي زاهد مستور، زمن دور، که مستم
- شماره ٤٧٦: صنما، به دلنوازي نفسي بگير دستم
- شماره ٤٧٧: گر يار بلند آمد، من پستم و من پستم
- شماره ٤٧٨: من از ديوانگي خالي نخواهم بود تا هستم
- شماره ٤٧٩: دلبرا، قيمت وصل تو کنون دانستم
- شماره ٤٨٠: چو بر سفينه دل نقش صورت تو نبشتم
- شماره ٤٨١: پيشتر از عاشقي عافيتي داشتم
- شماره ٤٨٢: تو دامن از کف من دوش در کشيدي و گفتم
- شماره ٤٨٣: شب دوشينه در سوداي او خفتم
- شماره ٤٨٤: نبض دل شوريده محرور گرفتم
- شماره ٤٨٥: چو دل در ديگري بستي نگاهش دار، من رفتم
- شماره ٤٨٦: خود را ز بد و نيک جدا کردم و رفتم
- شماره ٤٨٧: مسلمانان، سلامت به، چو بتوانيد، من گفتم
- شماره ٤٨٨: اي که رفتي و نرفتي نفسي از يادم
- شماره ٤٨٩: دگر رخت ازين خانه بر در نهادم
- شماره ٤٩٠: معراج ما به روح و روان بود صبح دم
- شماره ٤٩١: اگر آن يار سيه چرده ببيند رخ زردم
- شماره ٤٩٢: غافل چرايي؟ جانا، ز دردم
- شماره ٤٩٣: هر چند به کوي او ديرست که پي بردم
- شماره ٤٩٤: من باده عشق نوش کردم
- شماره ٤٩٥: ز عشقت روز اول من به شهر اندر ندي کردم
- شماره ٤٩٦: بيا، بيا که ز مهرت به جان همي گردم
- شماره ٤٩٧: مي خانه را بگشاي در، کامروز مخمور آمدم
- شماره ٤٩٨: از آن لب چون به يک بوسه من بيمار خرسندم
- شماره ٤٩٩: چو چشمش راه دل مي زد من بيدل کجا بودم؟
- شماره ٥٠٠: مدتي من به کام خود بودم
- شماره ٥٠١: نه پيش ازين من بيگانه آشناي تو بودم؟
- شماره ٥٠٢: آن تخم، که در باغ وفا کاشته بودم
- شماره ٥٠٣: دي ره مي خانه باز يافته بودم
- شماره ٥٠٤: من دلداده از آنروز که ديدار تو ديدم
- شماره ٥٠٥: تو چيزي ديگري، ور نه بسي خوبان که من ديدم
- شماره ٥٠٦: به يک نظر چو ببردي دل زبون ز برم
- شماره ٥٠٧: چو تيغ بر کشد آن بي وفا به قصد سرم
- شماره ٥٠٨: عمريست تا ز دست غمت جامه مي درم
- شماره ٥٠٩: همه کاميم برآيد، چو در آيي ز درم
- شماره ٥١٠: به دکان مي فروشان گروست هر چه دارم
- شماره ٥١١: تا ميسر گشت در گرمابه وصل آن نگارم
- شماره ٥١٢: درون خود نپسندم که از تو باز آرم
- شماره ٥١٣: سرم سوداي او دارد، زهي سودا که من دارم!
- شماره ٥١٤: گر او پيدا شود بر من به شيدايي کشد کارم
- شماره ٥١٥: منازل سفرت پيش ديده مي آرم
- شماره ٥١٦: من همان داغ محبت که تو ديدي دارم
- شماره ٥١٧: گمان مبر که ز مهر تو دست وادارم
- شماره ٥١٨: من از پيوستگان دل غريبي در سفر دارم
- شماره ٥١٩: ز داغ و درد تو بر جان و دل نشان دارم
- شماره ٥٢٠: صنمي که مهر او را ز جهان گزيده دارم
- شماره ٥٢١: چشم جان بر اثرت مي دارم
- شماره ٥٢٢: صد بار ز مهرت ار بميرم
- شماره ٥٢٣: گر چه در پاي هوي و هوست مي ميرم
- شماره ٥٢٤: مست آمدم امشب، که سر راه بگيرم
- شماره ٥٢٥: به غم خويش چنان شيفته کردي بازم
- شماره ٥٢٦: نگشتي روز من تيره، ندانستي کسي رازم
- شماره ٥٢٧: برخيزم و دلها را در ولوله اندازم
- شماره ٥٢٨: بيار آن، باده، تا دل را به نور او بر افروزم
- شماره ٥٢٩: گر مرغ اين هوايي، بال و پرت بسوزم
- شماره ٥٣٠: روزي بر آن شمع چو پروانه بسوزم
- شماره ٥٣١: گمان مبر که: به جور از بر تو برخيزم
- شماره ٥٣٢: من مستم و ز مستي در يار مي گريزم
- شماره ٥٣٣: مرا مجال نباشد که: يار او باشم
- شماره ٥٣٤: سخن بگوي چو من در سخن نمي باشم
- شماره ٥٣٥: عيب من نيست که: در عشق تو تيمار کشم
- شماره ٥٣٦: يارب، تو حاضري که ز دستش چه ميکشم؟
- شماره ٥٣٧: دست عشقت قدحي داد و ببرد از هوشم
- شماره ٥٣٨: عشقت چو ستم کرد و جفا بر تن و توشم
- شماره ٥٣٩: اي چاه زنخدانت زندان دل ريشم
- شماره ٥٤٠: به تازه باد جدايي گلي ببرد ز باغم
- شماره ٥٤١: من دل به ننگ دارم و از نام فارغم
- شماره ٥٤٢: صبا، چو برگذري سوي غمگسار دلم
- شماره ٥٤٣: وه! که امروز چه آشفته و بي خويشتنم
- شماره ٥٤٤: آن دوست که مي بينم، آن دوست که مي دانم
- شماره ٥٤٥: درهجر تو درمان دل خسته ندانم
- شماره ٥٤٦: دلم زندان عشق تست و زنداني درو جانم
- شماره ٥٤٧: نبودم مرد اين ميدان و آورد او به ميدانم
- شماره ٥٤٨: پر از دل مپرس، اي پري، من چه دانم؟
- شماره ٥٤٩: دل خود را به ديدار تو حاجت مند ميدانم
- شماره ٥٥٠: چو بديدي که: ز غشقت به چه شکل و به چه سانم
- شماره ٥٥١: زلف مشکينت چو دامست، اي صنم
- شماره ٥٥٢: تختگاه حسن را قد تو شاهست، اي صنم
- شماره ٥٥٣: تو گلشن حسني و ما چون خار و خاشاک، اي صنم
- شماره ٥٥٤: گر شبي چاره اين درد جدايي بکنم
- شماره ٥٥٥: به آن سرم که: سر خود ز مي چو مست کنم
- شماره ٥٥٦: بسيار بد کردي ولي نيکو سرانجامت کنم
- شماره ٥٥٧: جاي آن دارد که: من بر ديدها جايت کنم
- شماره ٥٥٨: آمده ام که صف اين صفه بار بشکنم
- شماره ٥٥٩: شد زنده جان من به مي، زان ياد بسيارش کنم
- شماره ٥٦٠: نظر چو بر لب و دندان يار خويش کنم
- شماره ٥٦١: فراق روي تو مي سوزدم جگر، چه کنم؟
- شماره ٥٦٢: تير تدبير تو در کيش ندارم، چه کنم؟
- شماره ٥٦٣: درمان درد دوري آن يار مي کنم
- شماره ٥٦٤: به ذکر تو من شادماني کنم
- شماره ٥٦٥: اي نرگست به شوخي صدبار خورده خونم
- شماره ٥٦٦: درد تو برآورد ز دنيا و ز دينم
- شماره ٥٦٧: دشمن از بهر تو گر طعنه زند بر دل و دينم
- شماره ٥٦٨: ز چشم خلق هوس مي کند که گوشه گزينم
- شماره ٥٦٩: نه مانند تو زيبايي ببينم
- شماره ٥٧٠: زلف تو اگر به تاب مي بينم
- شماره ٥٧١: مشتاق يارم و به در يار مي روم
- شماره ٥٧٢: به پيشگاه قبول ار چه کم دهد راهم
- شماره ٥٧٣: گر ز من جان طلبد دوست، رواني بدهم
- شماره ٥٧٤: تا کي به در تو سوکوار آيم؟
- شماره ٥٧٥: گر يار شوي با من، در عهد تو يار آيم
- شماره ٥٧٦: تا بر آن عارض زيبا نظر انداخته ايم
- شماره ٥٧٧: چون ساعدت مساعد آنست رشته ايم
- شماره ٥٧٨: ما تا جمال آن رخ گلرنگ ديده ايم
- شماره ٥٧٩: ما نور چشم مادر اين خاک تيره ايم
- شماره ٥٨٠: باز قلندر شديم، خانه بر انداختيم
- شماره ٥٨١: بنده عشقيم و سالهاست که هستيم
- شماره ٥٨٢: آن پرده برانداز، که ما نور پرستيم
- شماره ٥٨٣: امروز عيد ماست، که قربان او شديم
- شماره ٥٨٤: ما چشم جهانيم، که اين راز بديديم
- شماره ٥٨٥: ديريست تا ز دست غمت جان نمي بريم
- شماره ٥٨٦: مادر غم هجران تو، گر زانکه بميريم
- شماره ٥٨٧: حال اين پيکر از آن بتگر دانا پرسيم
- شماره ٥٨٨: عقل صوفي را مهار اندر کشيم
- شماره ٥٨٩: کجاست منزل آن کوچ کرده؟ تا برويم
- شماره ٥٩٠: مرا با دوست ميبايد که رويارو سخن گويم
- شماره ٥٩١: از عشق دوري چون کنم؟ کين عشق مستوري شکن
- شماره ٥٩٢: باغ بسان مصر شد از رخ يوسف سمن
- شماره ٥٩٣: تخت شاهي دارد آن ترک ختن
- شماره ٥٩٤: چو آتشست به گرمي هواي تابستان
- شماره ٥٩٥: نگارينا، به وصل خود دمي ما را ز ما بستان
- شماره ٥٩٦: ياران و دوستداران جمعند و جام گردان
- شماره ٥٩٧: دلا،خوش کرده اي منزل به کوي وصل دلداران
- شماره ٥٩٨: دلها بربودند و برفتند سواران
- شماره ٥٩٩: مرا مپرس که: چون شرمسارم از ياران؟
- شماره ٦٠٠: به نام ايزد! چه رويست اين؟ که حيرانند ازو حوران
- شماره ٦٠١: کيست آن مه؟ که مي رود نازان
- شماره ٦٠٢: اي کس ما، چون شدي باز مطيع کسان؟
- شماره ٦٠٣: اي پيک نامه بر، خبر او به ما رسان
- شماره ٦٠٤: اي صبا، حال من بدو برسان
- شماره ٦٠٥: اين دلبران که مي کشدم چشم مستشان
- شماره ٦٠٦: شب قدرست و روز عيد زلف و روي اين ترکان
- شماره ٦٠٧: تا برگذشت پيشم باز آن پري خرامان
- شماره ٦٠٨: کأس مي در دست و کوس عشق بر بامستمان
- شماره ٦٠٩: قصه يار سبک روح نگفتم به گرانان
- شماره ٦١٠: به ترک وصل آن تنگ شکر کردن، توان؟ نتوان
- شماره ٦١١: آن کمان ابرو به تير انداختن
- شماره ٦١٢: تا به کي اين بستن و بگسيختن؟
- شماره ٦١٣: ترا رسد گره مشک بر قمر بستن
- شماره ٦١٤: امشب ز هجر يار بخواهم گريستن
- شماره ٦١٥: سهل باشد روزه از ناني و آبي داشتن
- شماره ٦١٦: چو دل نمي دهد از کوي دوست برگشتن
- شماره ٦١٧: شيرين تر از دلدار من دلدار نتوان يافتن
- شماره ٦١٨: از تو ميسر نشد کنار گرفتن
- شماره ٦١٩: تا نداني ز جسم و جان مردن
- شماره ٦٢٠: بار بربستيم، ازين منزل به در بايد شدن
- شماره ٦٢١: مشنو که: از کوي تو من هرگز به در دانم شدن
- شماره ٦٢٢: از تو مرا تا به کي بي سر و سامان شدن؟
- شماره ٦٢٣: اي خواجه، چه آوردي زين خانه بدر بودن؟
- شماره ٦٢٤: دوستي با دشمنان ما مکن
- شماره ٦٢٥: چشمم کنار دجله شد، جز ياد بغدادم مکن
- شماره ٦٢٦: باغ جهان روي تست، راي گلستان مکن
- شماره ٦٢٧: اي مير ترکان عجم، ترک وفاداري مکن
- شماره ٦٢٨: نفسم گرفت ازين غم، نفسي هواي من کن
- شماره ٦٢٩: جانا، به حق دوستي، کان عهد و پيمان تازه کن
- شماره ٦٣٠: سر دل گويي، ز جان انديشه کن
- شماره ٦٣١: خلاف دشمنان روزي نظر بر دوستان افگن
- شماره ٦٣٢: چشم دولت را اگر زين به نظر هستي به من
- شماره ٦٣٣: چون مرا غمناک بيند شاد گردد يار من
- شماره ٦٣٤: سر بارندگي دارد دو چشم تند بار من
- شماره ٦٣٥: عشق نورزيده بود جان سبکبار من
- شماره ٦٣٦: هر شب ز عشق روي تو اين چشم لعبت باز من
- شماره ٦٣٧: نه بي يادت برآيد يک دم از من
- شماره ٦٣٨: بر سر کويت اي پسر، پي سپرم، دريغ من!
- شماره ٦٣٩: دشمن دون گر نگفتي حال من
- شماره ٦٤٠: نگارا، چرا شدي نهان از نهان من؟
- شماره ٦٤١: عشق را فرسوده اي بايد چو من
- شماره ٦٤٢: اي ز سوداي تو در هر گوشه اي آواره من
- شماره ٦٤٣: جور ديدم، تا بديد آن خسرو خوبان که؟ من
- شماره ٦٤٤: اي اوفتاده در غم عشقت ز پاي من
- شماره ٦٤٥: دوست با کاروان کن فيکون
- شماره ٦٤٦: اي مکان تو از مکان بيرون
- شماره ٦٤٧: شب مي بينم اندر خواب و مي گويم: وصالست اين
- شماره ٦٤٨: دور مرو، دور مرو، يار ببين، يار ببين
- شماره ٦٤٩: حلقه زرين بر آن گوش گهربندش ببين
- شماره ٦٥٠: منم آنکه گلشن عشق را چمنم، ببين
- شماره ٦٥١: آن تير غمزه را دل خلقي نشانه بين
- شماره ٦٥٢: از بند زلفش پاي ما مشکل گشايد بعد ازين
- شماره ٦٥٣: در فراق روي جانان بر نتابد بيش ازين
- شماره ٦٥٤: من از مادري زادم که پارم پدر بود او
- شماره ٦٥٥: بنگر بدان دو ابروي همچون کمان او
- شماره ٦٥٦: اي عيد، بنمودي به من دي صورت ابروي او
- شماره ٦٥٧: در صدد هلاک من شيوه چشم مست تو
- شماره ٦٥٨: گر سوي من چنين نگرد چشم مست تو
- شماره ٦٥٩: اي دلبر سنگين دل، فرياد ز دست تو
- شماره ٦٦٠: تا فاش گشت ذکر دهان چو قند تو
- شماره ٦٦١: گر چه اميد ندارم که: شوم شاد از تو
- شماره ٦٦٢: درين لشکر، که مي بيني، سواري نيست غير از تو
- شماره ٦٦٣: تو سروي ، بر نشايد چيدن از تو
- شماره ٦٦٤: گر صبر و زر بودي مرا، کارم چو زر مي شد ز تو
- شماره ٦٦٥: اي آنکه، نيست جز بر يار انتعاش تو
- شماره ٦٦٦: اي نور چشم من ز رخ لاله رنگ تو
- شماره ٦٦٧: ترا گزيد دل من،مرا گزيد غم تو
- شماره ٦٦٨: اي خرمن گل خوشه چين پيش تن و اندام تو
- شماره ٦٦٩: اي رشک گل تازه رخ چون سمن تو
- شماره ٦٧٠: اي ترک، دل ما را خوش دار به جان تو
- شماره ٦٧١: به جان من، به جان من، به جان تو، به جان تو
- شماره ٦٧٢: به چشم سر هدف سازم دل خود را به جان تو
- شماره ٦٧٣: زود شود باز بسته تو
- شماره ٦٧٤: دل من خسته ياريست بي تو
- شماره ٦٧٥: گر چه زان ما گشتي، سر ما چه داني تو؟
- شماره ٦٧٦: اي مدد تيره شب از موي تو
- شماره ٦٧٧: سوي من شادي نيايد،تا نيايم سوي تو
- شماره ٦٧٨: گل در قرق عرق کند از شرم روي تو
- شماره ٦٧٩: دل به تو داديم و شکستي، برو
- شماره ٦٨٠: حسن مصرست و رخ چون قمرت مير درو
- شماره ٦٨١: امشب از پيش من شيفته دل دور مرو
- شماره ٦٨٢: آن چشم مست بين، که دلم گشت زار ازو
- شماره ٦٨٣: اي دل مکن، بهر ستمي اين نفير ازو
- شماره ٦٨٤: عمر که بي او گذشت، ذوق نديديم ازو
- شماره ٦٨٥: گر دهد يارت امان ايمن مشو
- شماره ٦٨٦: دل سراي خاص شد، از مجلس عامش مگو
- شماره ٦٨٧: اي ز چين و حلقه زلف سياه
- شماره ٦٨٨: چون همه ملک وجود خانه شاهست و شاه
- شماره ٦٨٩: آن تير بالا را ببين: ز ابرو کمانها ساخته
- شماره ٦٩٠: اي جان من ز هجر تو در تن بسوخته
- شماره ٦٩١: روز عيد آن ترک را ديدم پگاه آراسته
- شماره ٦٩٢: خيانتگر خيانت کرد و ما دل در خدا بسته
- شماره ٦٩٣: روي زيبا نتوان داشت نهان پيوسته
- شماره ٦٩٤: اي از دهان تنگت شهري شکر گرفته
- شماره ٦٩٥: کجايي؟ اي ز رخت آب ارغوان رفته
- شماره ٦٩٦: آن گل سوريست در کلاله نهفته
- شماره ٦٩٧: اي از عرب و از عجمت مثل نزاده
- شماره ٦٩٨: عارف چو بحر بايد: لب خشک و رخ گشاده
- شماره ٦٩٩: ببخشا، اي من مسکين به دل در دامت افتاده
- شماره ٧٠٠: اي مرغزار جانها لعل تو آب داده
- شماره ٧٠١: ساقيا، خيز و يک دو جام بده
- شماره ٧٠٢: کام دل تنگ از آن تنگ دهانم بده
- شماره ٧٠٣: يا به نزد خويشتن راهم بده
- شماره ٧٠٤: شب شد، به مستان اندکي ترياک بيداري بده
- شماره ٧٠٥: اي فراق تو مرا عقل و بصارت برده
- شماره ٧٠٦: چيست آن شهريار در پرده؟
- شماره ٧٠٧: دلي مي بايد اندر عشق جان را وقف غم کرده
- شماره ٧٠٨: خيز و کار رفتنت را ساز ده
- شماره ٧٠٩: آنکه ميخواست مرا بيدل و بي يار شده
- شماره ٧١٠: روزي ببيني زلف او در دست من پيچان شده
- شماره ٧١١: اي ز زلفت عقل در دام آمده
- شماره ٧١٢: کيست دگر باره اين؟ بر لب بام آمده
- شماره ٧١٣: ازين نرگس و گل غرورم مده
- شماره ٧١٤: اي مردگان، کجاييد؟ اينک مسيح زنده
- شماره ٧١٥: عاشقان درد کش را دردي مي خانه ده
- شماره ٧١٦: اي داده روي خوب تو از حسن داد ديده
- شماره ٧١٧: نواي عشق بلبل را دلي بايد بلا ديده
- شماره ٧١٨: مي نالم ازين کار به سامان نرسيده
- شماره ٧١٩: اي بر فلک از رخ علم نور کشيده
- شماره ٧٢٠: ماييم و خراباتي پر باده جوشيده
- شماره ٧٢١: چمن پر گهر شد ز باران ژاله
- شماره ٧٢٢: دل جفت درد و غم شد زان ديلمي کلاله
- شماره ٧٢٣: در سر و سراي خود نگذاشتم الاالله
- شماره ٧٢٤: اي روشن از رخ تو زمين و زمان همه
- شماره ٧٢٥: بر در مي خانه اين غلغل و آن طنطنه
- شماره ٧٢٦: پديد نيست اسيران عشق را خانه
- شماره ٧٢٧: سر در کف پايت نهم، اي يار يگانه
- شماره ٧٢٨: گرد مغان گرد و بادهاي مغانه
- شماره ٧٢٩: بسيار دشمنست مرا و تو دوست نه
- شماره ٧٣٠: اي در غم عشقت مرا انديشه بهبود نه
- شماره ٧٣١: اي شهر شگرفان را غير از تو اميري نه
- شماره ٧٣٢: آن دل که مرا بود و توي ديده سلبوه
- شماره ٧٣٣: خانه صبر مرا باز برانداخته اي
- شماره ٧٣٤: ثوابست پرسيدن خسته اي
- شماره ٧٣٥: يارب! تو دوش با که به شادي نشسته اي؟
- شماره ٧٣٦: با دگري بر غم من عقد وصال بسته اي
- شماره ٧٣٧: بر گل از عنبر کمندي بسته اي
- شماره ٧٣٨: اي که تير بي وفايي در کمان پيوسته اي
- شماره ٧٣٩: آن خط عنبرين که چو آبش نبشته اي
- شماره ٧٤٠: باز به رسم سرکشان راه جفا گرفته اي
- شماره ٧٤١: من که باشم؟ در زيان افتاده اي
- شماره ٧٤٢: باز به تنها چنين عزم کجا کرده اي؟
- شماره ٧٤٣: دلبرا، روز جدايي ياد ما مي کرده اي
- شماره ٧٤٤: همچو گل صد گونه رنگ آورده اي
- شماره ٧٤٥: در هر چه ديده ام تو پديدار بوده اي
- شماره ٧٤٦: اي که ديگر بي گناه از من عنان پيچيده اي
- شماره ٧٤٧: زان شکرين لب گر شبي کردم شکار بوسه اي
- شماره ٧٤٨: آشنايي جمله را، با من چرا بيگانه اي؟
- شماره ٧٤٩: در کعبه گر ز دوست نبودي نشانه اي
- شماره ٧٥٠: اي ماه و مشتري ز جمالت قرينه اي
- شماره ٧٥١: ببر، اي باد صبح دم، بده اي پيک نيک پي
- شماره ٧٥٢: ز لعلش بوسه اي جستم، بگفت: آري، بگفتم: کي
- شماره ٧٥٣: با اين چنين بلايي، بعد از چنان عذابي
- شماره ٧٥٤: چه پيکري؟ که ز پاکي چو گوهر نابي
- شماره ٧٥٥: دولت ز در باز آمدي ما را پس از بي دولتي
- شماره ٧٥٦: کاکل مشکين نقاب چشم و ابرو ساختي
- شماره ٧٥٧: دانه اي بر روي دام انداختي
- شماره ٧٥٨: اگر چه از برمن بارها چو تير بجستي
- شماره ٧٥٩: اي برون از بلندي و پستي
- شماره ٧٦٠: دلم از چشم مستش زار و پردم چشمش از مستي
- شماره ٧٦١: کدامين نقشبند اين نقش بستي؟
- شماره ٧٦٢: ميي کو ترا ميرهاند ز مستي
- شماره ٧٦٣: ما را چو تواني که ز خود دور فرستي
- شماره ٧٦٤: بس ازين عمر سرسري که به تقليد زيستي
- شماره ٧٦٥: چون فتنه شدم بر رخت، اي حور بهشتي
- شماره ٧٦٦: خواستم بوسي ز لعلت دست پيشم داشتي
- شماره ٧٦٧: گر تو سري ميکشي تا نکني آشتي
- شماره ٧٦٨: زين دايره تا بدر نيفتي
- شماره ٧٦٩: او را که در سماع سخن نيست حالتي
- شماره ٧٧٠: جان را ستيزه تو ندارد نهايتي
- شماره ٧٧١: سوگند من شکستي، عهدم به باد دادي
- شماره ٧٧٢: اي از تو مرا هر نفسي بادي و دردي
- شماره ٧٧٣: نقشي ز صورت خود هر جا پديد کردي
- شماره ٧٧٤: مرا با جمع رنداني که در ديرند ضم کردي
- شماره ٧٧٥: نظري گر ز سر لطف به کارم کردي
- شماره ٧٧٦: نگارا، ياد مي داري که ياد ما نمي کردي؟
- شماره ٧٧٧: ببر دل از همه خوبان، اگر خردمندي
- شماره ٧٧٨: بر خسته اي ملامت چندين چه مي پسندي؟
- شماره ٧٧٩: نگارا، گر چه مي دانم که بس بي مهري و پيوندي
- شماره ٧٨٠: زهي! زلف و رخت قدري و عيدي
- شماره ٧٨١: ما با تو رسم ياري گفتيم اگر شنيدي
- شماره ٧٨٢: ديده بسيار نگه کرد به هر بام و دري
- شماره ٧٨٣: روي در پرده و از پرده برون مي نگري
- شماره ٧٨٤: باغ بهشت بيند بي داغ انتظاري
- شماره ٧٨٥: پادشاهست آنکه دارد در چنين خرم بهاري
- شماره ٧٨٦: ز تورانيان تنگ چشمي سواري
- شماره ٧٨٧: ساقي، بده شرابم، کندر چنين بهاري
- شماره ٧٨٨: من به هر جوري نخواهم کرد زاري
- شماره ٧٨٩: ترا مي زيبد از خوبان غرور و ناز و تن داري
- شماره ٧٩٠: شب هجرانت، اي دلبر، شب يلداست پنداري
- شماره ٧٩١: برون کردي مرا از دل چو دل با ديگري داري
- شماره ٧٩٢: هر به عمري نزد خود روزي به مهمانم بري
- شماره ٧٩٣: او شوي چو خود را تو از ميانه بر گيري
- شماره ٧٩٤: بر من نمي نشيني نفسي به دلنوازي
- شماره ٧٩٥: ز برنا پيشگان آموز و رندان رسم سربازي
- شماره ٧٩٦: دل من دردمند تست درمانش نمي سازي
- شماره ٧٩٧: عالمي را به فراق رخ خود مي سوزي
- شماره ٧٩٨: هزار بار بگفتم که: به ز جان عزيزي
- شماره ٧٩٩: باز آمدي، که خونم بر خاک در بريزي
- شماره ٨٠٠: جهد بکن تا که به جايي رسي
- شماره ٨٠١: تو از رنگي که بر گردي کجا همرنگ ما باشي؟
- شماره ٨٠٢: بخت يار ما باشد گر تو يار ما باشي
- شماره ٨٠٣: ز راه دوستي گفتم: دلم را چاره بر باشي
- شماره ٨٠٤: سنت آنست که خاک کف پايش باشي
- شماره ٨٠٥: حال دل پيش تو گفتم، که تو يارم باشي
- شماره ٨٠٦: نه پيمان بسته اي با من؟ که در پيمان من باشي
- شماره ٨٠٧: بکوش و روي مگردان ز جور و بارکشي
- شماره ٨٠٨: گل بين، گرفته گلشن ازو آب و رونقي
- شماره ٨٠٩: اي ترک حور زاده، ز تندي و کودکي
- شماره ٨١٠: بر ما ستم و خواري، اي طرفه پسر تا کي؟
- شماره ٨١١: جانا؛ غم ما نداشتن تا کي؟
- شماره ٨١٢: با چنان شيوه و شيريني و دلبندي و شنگي
- شماره ٨١٣: گفتم که: بگذرانم روزي به نام و ننگي؟
- شماره ٨١٤: اي دل پر هوش ما با همه فرزانگي
- شماره ٨١٥: نه بيگانه اي، اي بت خانگي
- شماره ٨١٦: از چهره لاله سازي و از زلف سنبلي
- شماره ٨١٧: اي بر شفق نهاده از شام زلف خالي
- شماره ٨١٨: سرم بي دولتست، ار نه ز پايت کي شدي خالي؟
- شماره ٨١٩: آنخان خانان را ببين، بر صندلي يللي بلي
- شماره ٨٢٠: زهي! ناديده از خوبان کسي مثل تو در خيلي
- شماره ٨٢١: اي غنچه با لب تو ز دل کرده همدمي
- شماره ٨٢٢: اي داده بر وي تو قمر داو تمامي
- شماره ٨٢٣: به خرابات گذارم ندهند از خامي
- شماره ٨٢٤: شاد گردم که هر به ايامي
- شماره ٨٢٥: گر برافرازي به چرخم ور بيندازي ز بامي
- شماره ٨٢٦: مرا رهبان دير امشب فرستادست پيغامي
- شماره ٨٢٧: اگر هزار يکي زان جمال داشتمي
- شماره ٨٢٨: دو بوسه گر ز لب آن نگار بستدمي
- شماره ٨٢٩: نزديک يار اگر نه چنين خوار و خردمي
- شماره ٨٣٠: اي تن و اندامت از گل خرمني
- شماره ٨٣١: سر بگذرانم از سر گردون به گردني
- شماره ٨٣٢: اي هر سر مويت را رويي به پريشاني
- شماره ٨٣٣: باز دوشم ز راه مهماني
- شماره ٨٣٤: تو ز آه من ار هراساني
- شماره ٨٣٥: چه سود خاطر ما را به جانبت نگراني؟
- شماره ٨٣٦: خوشا آن عشرت و آن کامراني
- شماره ٨٣٧: ز تو بي وفا چه جوييم نشان مهرباني؟
- شماره ٨٣٨: کاکل آن پسر ز پيشاني
- شماره ٨٣٩: مرحبا، اي گل نورسته، که چون سرو رواني
- شماره ٨٤٠: نسيم صبح، کرم باشد آن چنان که تو داني
- شماره ٨٤١: حاصل از عشقت نمي بينم بجز غم خوردني
- شماره ٨٤٢: صبح دمي که گرد رخ زلف شکسته خم زني
- شماره ٨٤٣: عارت آمد که دمي قصه ما گوش کني؟
- شماره ٨٤٤: گر نخواهي که نظر با من درويش کني
- شماره ٨٤٥: از غمزه تير سازي و ز ابرو کمان کني
- شماره ٨٤٦: جفا بر کسي بيش ازين چون کني؟
- شماره ٨٤٧: به نشاط باده چو صبح دم سوي بوستان گذري کني
- شماره ٨٤٨: هر قصه مي نيوشي و در گوش ميکني
- شماره ٨٤٩: باز به قول کيست اين جور و ستم که ميکني؟
- شماره ٨٥٠: زمستان ز مستان نبيند زبوني
- شماره ٨٥١: تبم دادي،نميپرسي که: اي بيمار من چوني؟
- شماره ٨٥٢: رخت گويم به زيبايي، لبت گويم به شيريني
- شماره ٨٥٣: رخ و زلفت، اي پريرخ، سمنست و مشک چيني
- شماره ٨٥٤: ز دست کس نکشيدم جفا و مسکيني
- شماره ٨٥٥: از مردم اين مرحله دلساز نبيني
- شماره ٨٥٦: به روي خود نظر کن، تا بلاي عقل و دين بيني
- شماره ٨٥٧: آمد بهار، خيمه بزن بر کنار جوي
- شماره ٨٥٨: بر گذشت از من و بنمود چو ماه از سر کوي
- شماره ٨٥٩: تو در شهري و ما محروم از آن روي
- شماره ٨٦٠: ترا گذاشته بودم که کار ساز شوي
- شماره ٨٦١: يک سخن زان لعل خاموشم بگوي
- شماره ٨٦٢: دلا، زين بدايت چه ديدي؟ بگوي
- شماره ٨٦٣: شاخ ريحاني تو، يا برگ گل سوري؟ بگوي
- شماره ٨٦٤: عاشقم، از عشق من گر به گماني بگوي
- شماره ٨٦٥: با دل تنگ من از تنگ شکر هيچ مگوي
- شماره ٨٦٦: دل سراي خاص داشت از مجلس عامش مگوي
- شماره ٨٦٧: رخ باز نهادم به سماوات الهي
- شماره ٨٦٨: گلا، عنان عزيمت به بوستان چه دهي؟
- شماره ٨٦٩: اي آنکه ز هجر تو نديديم رهايي
- شماره ٨٧٠: اي ز گل سوري دهنت غنچه نمايي
- شماره ٨٧١: به پيماني نمي پويي، به پيوندي نمي پايي
- شماره ٨٧٢: دلم زخم بلا دارد ز چشم تير بالايي
- شماره ٨٧٣: دمشق عشق شد اين شهر و مصر زيبايي
- شماره ٨٧٤: گر چه در کوي وفا جا نگرفتي و سرايي
- شماره ٨٧٥: هرگزت عادت نبود اين بي وفايي
- شماره ٨٧٦: چه شود کز سر رحمت به سرم باز آيي؟
- شماره ٨٧٧: اي در دل من چو جان کجايي؟
- شماره ٨٧٨: با دشمنان ما شد هم خانه آشنايي
- شماره ٨٧٩: اي نافه چيني ز سر زلف تو بويي
- شماره ٨٨٠: زهي! حسن ترا گل خاک کويي
- شماره ٨٨١: گفتم: از عشق توسرگشته چو گويم، تو چه گويي؟
- شماره ٨٨٢: خانه تحقيق را ماه شبستان تويي
- شماره ٨٨٣: مشتاق آن نگارم آيا کجاست گويي؟
- شماره ٨٨٤: اي نسيم سحر، چه ميگويي؟
- شماره ٨٨٥: بخوابم دوش پرسيدي، ببيداري چه ميگويي؟