ديوان اوحدي مراغي - غزليات - شماره ٤١٧: بيا، که صفه ما بورياي ميکده بس

بيا، که صفه ما بورياي ميکده بس

بخور خانه نسيم هواي ميکده بس

ز مير و خواجه ملوليم، بعد ازين همه عمر

حضور و صحبت رند و گداي ميکده بس

به منعمان بهل آواز چنگ رندان را

ترانه سبک از جار تاي ميکده بس

ز قليه هاي بزرگان سر که پيشاني

مرا سه جرعه بر ناشتاي ميکده بس

گرم به صفه صدر ملک نباشد بار

نشستنم به ميان سراي ميکده بس

مرا به صومعه، گو: شيخ شهريار مده

سر مرا به جهان خشت هاي ميکده بس

گر اوحدي دگري را دعا کند گو: کن

مرا دعاي مغان و ثناي ميکده بس