شماره ٣٤٢: روزي کني به سنگ فراقم جدا ز خود
روزي کني به سنگ فراقم جدا ز خود
روزي چنان شوي که ندانم ترا ز خود
من آشناي روي تو بودم، مرا ز چه
بيگانه مي کني دگر، اي آشنا، ز خود؟
هر گه که پر شود ز خيالت ضمير من
پر بينم اين محله و شهر و سرا ز خود
وقتي به حال خود نظرم بود و اين زمان
گشتم چنان، که ياد نيايد مرا ز خود
چون عاشق توام، چه برم نام خويشتن؟
چون درد من ز تست، چه جويم دوا ز خود؟
اي اوحدي، اگر نه جدايي ز سر کار
او را بکوش تا نشناسي جدا ز خود
غير از تو هيچ کس نشناسم بلاي تو
سعيي بکن، که دور کني اين بلا ز خود