شماره ٥٣٠: روزي بر آن شمع چو پروانه بسوزم
روزي بر آن شمع چو پروانه بسوزم
در خويش زنم آتش و مردانه بسوزم
چون با من بيگانه غمش را سر خويشست
با خويش در آميزم و بيگانه بسوزم
ديوانه شوم، سر به خرابات برآرم
بر خويش دل عاقل و ديوانه بسوزم
گر آتش اندوه برين آب بماند
هم رخت براندازم و هم خانه بسوزم
در وصل دلم را نه به پيمانه دهد مي
در مي فگنم آتش و پيمانه بسوزم
ياران همه در گلشن وصلند به شادي
من چند درين گلخن ويرانه بسوزم؟
گر بر گذرم دام نهد، اوحدي، اين بار
هم دام بدرانم و همه دانه بسوزم