شماره ٥٩٩: مرا مپرس که: چون شرمسارم از ياران؟
مرا مپرس که: چون شرمسارم از ياران؟
ز دست اين دم چون برف و اشک چون باران
به خاک پاي تو محتاجم و ندارم راه
بر آستان تو از زحمت طلب گاران
مرا ز طعنه بيگانه آن جفا نرسيد
که از تعنت همسايگان و همکاران
به روز جنگ ز دست غمت به فريادم
چو روز صلح ز غوغاي آشتي خواران
ز پهلوي کمرت کيسها توانم دوخت
ولي مجال ندارم ز دست طراران
هزار شربت اگر مي دهي چنان نبود
که بوي وصل، که واصل شود به بيماران
به اوحدي نرسد نوبت وصال تو هيچ
اگر نه کم شود اين غلغل هواداران