شماره ١٨٥: طراوت رخت آب سمن تمام ببرد
طراوت رخت آب سمن تمام ببرد
رخت ز گل نم و از آفتاب نام ببرد
غلام کيستي، اي خواجه پري رويان؟
که ديدن تو دل از خواجه و غلام ببرد
همي گذشتي و برمن لبت سلامي کرد
سلامت من مسکين بدان سلام ببرد
به هيچ چوب سرمن فرو نيامده بود
غم تو آمد و از دست من زمام ببرد
چو آفتاب ترا از کنار بام بديد
پگاه تر علم خويش را ز بام ببرد
نسيم صبح ز زلف تو نافه اي بگشود
به نام تحفه فرو بست و تا به شام ببرد
ز رشک روي تو گل سرخ گشت و کرد عرق
چو رنگ روي ترا باد صبح نام ببرد
امام شهر چو محراب ابروي تو بديد
سجودکرد، که هوش از سر امام ببرد
حکايت من و زلف تو کي تمام شود؟
که هر چه داشتم از دين و دل تمام ببرد
به عام و خاص بگفت اوحدي حديث رخت
به صورتي که دل خاص و عقل عام ببرد