شماره ٤٥٨: نه به اندازه خود يار گزيدي، اي دل
نه به اندازه خود يار گزيدي، اي دل
تا رسيدي به بلايي که شنيدي، اي دل
سپر ناوک آن غمزه چرا گشتي باز؟
که به زخمي چو کبوتر برميدي، اي دل
صفت بار بلايي، که کنون بر دل ماست
بارها گفتم و از من نشنيدي، اي دل
بي دلي رفتي و خود را بشکستي، اي تن
ترک سر گفتي و پشتم بخميدي، اي دل
پيرهن چند کنم پاره ز سوداي تو من؟
بس کن اين پرده که بر من بدريدي، اي دل
هر دم از غصه جهاني بفروشي بر ما
سر خود گير، که ما را نخريدي، اي دل
گرد اين درد مپوي و سخن درد مگوي
که ازين باغ بجز درد نچيدي، اي دل
گر ز قدش نتوان جست کنار، از لب او
گوشه اي گير، که بسيار دويدي، اي دل
اوحدي در کشد از دست تو دامن روزي
کين فضيحت به سر او تو کشيدي، اي دل