شماره ٧٥٠: اي ماه و مشتري ز جمالت قرينه اي
اي ماه و مشتري ز جمالت قرينه اي
وز گيسوي تو هر شکني عنبرينه اي
گر مي زني به تيغ، نداريم سر دريغ
سر چون توان کشيد ز مهري به کينه اي؟
مرغ دلم به داغ غمت تن فرو دهد
گر باشدش ز دانه خال تو چينه اي
هر لحظه آن دو ساعد سيمين نهان کنند
در جان من به دست محبت دفينه اي؟
دل در خمار هجر تو مي ميرد، اي نگار
بفرست ازان شراب تعطف قنينه اي
ساکن نمي شود غم عشقت ز جان ما
يارب، فرو فرست به دلها سکينه اي
قاصد نبرد نامه، که از آب چشم خلق
پيش تو آمدن نتوان بي سفينه اي
پيغام ما چگونه رسد نزد آن حرم؟
چندان رسولش آمده از هر مدينه اي
چشمت ز فتنه بين که: به پيش من آورد
در معرضي که زلف تو باشد پسينه اي
اشکم چو سيم ديدي و زر خواستي ز من
پنداشتي که باشد از آنم خزينه اي؟
گر در بهاي بوسه لبت زر طلب کند
مشکل کشد کمان تو چون من کمينه اي
روزي نشد که غمزه مست تو سنگدل
بر راه اوحدي نشکست آبگينه اي
صافي کجا شود دل او زين عتابها؟
تا با تو سينه اي نرساند به سينه اي