شماره ٦٢٥: چشمم کنار دجله شد، جز ياد بغدادم مکن
چشمم کنار دجله شد، جز ياد بغدادم مکن
چون اين هوس دارد دلم، از ديگري يادم مکن
بر جان شيرينم ببخش، اي خسرو خوبان چين
آشفته بر کوه و کمر مانند فرهادم مکن
در جوشم از سوداي تو،آبي بزن بر آتشم
خاموشم از غوغاي تو، چون خاک بر بادم مکن
در سينه من مي نهد مهر تو بنياد، اي پري
از کينه بنيادم مکن، بر سينه بيدادم مکن
افتادن اندر بند تو بهتر ز آزادي مرا
چندان که من باشم، بتا، زين بند آزادم مکن
گر سست گيرم عهد تو، از هجر خود داغم بنه
ور سخت گويم با غمت، از وصل خود شادم مکن
بازم زبان اوحدي، هر چند پندي مي دهد
گر گوش دارم سوي او، گوشي به فريادم مکن