غزليات - قسمت اول
- في التوحيد
- في نعت الرسول صلي الله عليه و آله
- شماره ٣: اي صبح صادقان رخ زيباي مصطفي
- شماره ٤: طوبي لک اي پيک صبا خرم رسيدي مرحبا
- شماره ٥: اين چه خلدست که چندين همه حورست اينجا
- شماره ٦: بگذر اي خواجه و بگذار مرا مست اينجا
- شماره ٧: گر راه بود بر سر کوي تو صبا را
- شماره ٨: چو در نظر نبود روي دوستان ما را
- شماره ٩: وقت صبوح شد بيار آن خورمه نقاب ار
- شماره ١٠: همچو بالات بگويم سخني راست ترا
- شماره ١١: آن نقش بين که فتنه کند نقش بند را
- شماره ١٢: رام را گر برگ گل باشد نبيند ويس را
- شماره ١٣: اي ماه قيچاقي شبست از سر بنه بغطاق را
- شماره ١٤: مگذار مطرب را دمي کز چنگ بنهد چنگ را
- شماره ١٥: دست گيريد درين واقعه کافتاد مرا
- شماره ١٦: ياد باد آنکه بروي تو نظر بود مرا
- شماره ١٧: ساقيا وقت صبوح آمد بيار آن جام را
- شماره ١٨: اي ترک آتش رخ بيار آن آب آتش فام را
- شماره ١٩: مگذر اي يار و درين واقعه مگذار مرا
- شماره ٢٠: ميرود آب رخ از باده گلرنگ مرا
- شماره ٢١: کجا خبر بود از حال ما حبيبانرا
- شماره ٢٢: بگوئيد اي رفيقان ساربان را
- شماره ٢٣: آخر اي يار فراموش مکن يارانرا
- شماره ٢٤: اي بناوک زده چشم تو يک اندازانرا
- شماره ٢٥: شبي که راه هم آه آتش افشان را
- شماره ٢٦: اگر در جلوه ميآري سمند باد جولانرا
- شماره ٢٧: چو در گره فکني آن کمند پر چين را
- شماره ٢٨: آنکه بر هر طرفي منتظرانند او را
- شماره ٢٩: رحم بر گدايان نيست ماه نيمروزي را
- شماره ٣٠: بده آن راح روان پرور ريحاني را
- شماره ٣١: خرقه رهن خانه خمار دارد پير ما
- شماره ٣٢: آب آتش ميبرد خورشيد شب پوش شما
- شماره ٣٣: آن تن ماست يا ميان شما
- شماره ٣٤: اگر سرم برود در سر وفاي شما
- شماره ٣٥: آن ماه مهر پيکر نامهربان ما
- شماره ٣٦: مغني وقت آن آمد که بنوازي رباب
- شماره ٣٧: اي دل نگفتمت که ز زلفش عنان بتاب
- شماره ٣٨: طلع الصبح من وراء حجاب
- شماره ٣٩: ديشب خبرت هست که در مجلس اصحاب
- شماره ٤٠: اي خط سبز تو همچون برگ نيلوفر در آب
- شماره ٤١: ساقي سيمبر بيار شراب
- شماره ٤٢: اي جان من بياد لبت تشنه بر شراب
- شماره ٤٣: هر که در عهد ازل مست شد از جام شراب
- شماره ٤٤: اي لب ميگون تو هم شکر و هم شراب
- شماره ٤٥: من مستم و دل خراب جان تشنه و ساغر آب
- شماره ٤٦: ديشب درآمد آن بت مه روي شب نقاب
- شماره ٤٧: اي کرده مه را از تيره شب نقاب
- شماره ٤٨: برقع از رخ برفکن اي لعبت مشکين نقاب
- شماره ٤٩: رفت دوشم نفسي ديده گريان در خواب
- شماره ٥٠: اي ز چشمت رفته خواب از چشم خواب
- شماره ٥١: اي چشم نيم خواب تو از من ربوده خواب
- شماره ٥٢: اي لب لعلت ز آب زندگاني برده آب
- شماره ٥٣: گوئيا عزم ندارد که شود روز امشب
- شماره ٥٤: چند سوزيم من و شمع شبستان همه شب
- شماره ٥٥: طمع مدار که دوري گزينم از رخ خوب
- شماره ٥٦: طره مشکين نباشد بر رخ جانان غريب
- شماره ٥٧: اي که از سرچشمه نوشت برفت آب نبات
- شماره ٥٨: اي که شهد شکربن تو برد آب نبات
- شماره ٥٩: پيش اسبت رخ نهم ز آنرو که غم نبود زمات
- شماره ٦٠: تا کي ندهي داد من اي داد ز دستت
- شماره ٦١: اي درد تو درمان دل و رنج تو راحت
- شماره ٦٢: چو بر قمر ز شب عنبري نقاب انداخت
- شماره ٦٣: بسکه مرغ سحري در غم گلزار بسوخت
- شماره ٦٤: آه کز آهم مه و پروين بسوخت
- شماره ٦٥: صبح کز چشم فلک اشک ثريا مي ريخت
- شماره ٦٦: ياد باد آن روز کز لب بوي جان مي آمدت
- شماره ٦٧: از سر جان درگذر گر وصل جانان بايدت
- شماره ٦٨: ساقيا ساغر شراب کجاست
- شماره ٦٩: اي باغبان بگو که ره بوستان کجاست
- شماره ٧٠: منزلگه جانست که جانان من آنجاست
- شماره ٧١: اين باد کدامست که از کوي شما خاست
- شماره ٧٢: ايکه از باغ رسالت چو تو شمشاد نخاست
- شماره ٧٣: اين بوي بهارست که از صحن چمن خاست
- شماره ٧٤: گر نه مرغ چمن از همنفس خويش جداست
- شماره ٧٥: دلبرا سنبل هندوي تودر تاب چراست
- شماره ٧٦: کار ما بي قد زيبات نمي آيد راست
- شماره ٧٧: با منت کينه و با جمله صفاست
- شماره ٧٨: با تو نقشي که در تصور ماست
- شماره ٧٩: طائر طوريم و خاک آستانت طور ماست
- شماره ٨٠: کفر سر زلف تو ايمان ماست
- شماره ٨١: عقل مرغي ز آشيانه ماست
- شماره ٨٢: کاف ونون جزوي از اوراق کتب خانه ماست
- شماره ٨٣: مائيم آن گداي که سلطان گداي ماست
- شماره ٨٤: جمشيد بنده در دولتسراي ماست
- شماره ٨٥: رنج از کسي بريم که دردش دواي ماست
- شماره ٨٦: منزل پير مغان کوي خرابات فناست
- شماره ٨٧: گر از جور جانان ننالي رواست
- شماره ٨٨: شامش از صبح فروزنده درآويخته است
- شماره ٨٩: شوريده ئيست زلف تو کز بند جسته است
- شماره ٩٠: روي زمين و خون دلم نم گرفته است
- شماره ٩١: هيچ مي داني چرا اشکم ز چشم افتاده است
- شماره ٩٢: گرت چو مورچه گرد شکر برآمده است
- شماره ٩٣: چو سرچشمه چشم من ديده است
- شماره ٩٤: مسيح روح را مريم حجابست
- شماره ٩٥: دلا جان در ره جانان حجابست
- شماره ٩٦: رخش با آب و آتش در نقابست
- شماره ٩٧: ياران همه مخمور و قدح پر مي نابست
- شماره ٩٨: هنوزت نرگس اندر عين خوابست
- شماره ٩٩: آنزمان مهر تو مي جست که پيمان مي بست
- شماره ١٠٠: رخسار تو شمع کايناتست
- شماره ١٠١: ما هم از شب سايبان برآفتاب انداختست
- شماره ١٠٢: ايکه لبت آب شکر ريختست
- شماره ١٠٣: کارم از دست دل فرو بستست
- شماره ١٠٤: خطي کز تيره شب برخور نوشتست
- شماره ١٠٥: جان ما بر آتش و گيسوي جانان تافتست
- شماره ١٠٦: ايکه زلف سيهت برگل روي آشفتست
- شماره ١٠٧: جانم از غم بلب رسيده تست
- شماره ١٠٨: گر حرص زيردست و طمع زير پاي تست
- شماره ١٠٩: مگذر ز ما که خاطر ما در قفاي تست
- شماره ١١٠: دلبرا خورشيدتابان ذره ئي از روي تست
- شماره ١١١: پيش صاحب نظران ملک سليمان بادست
- شماره ١١٢: جانم از باده لعل تو خراب افتادست
- شماره ١١٣: بسته بند تو از هر دو جهان آزادست
- شماره ١١٤: رمضان آمد و شد کار صراحي از دست
- شماره ١١٥: بشکست دل تنگ من خسته کزين دست
- شماره ١١٦: زلال مشربم از لفظ آبدار خودست
- شماره ١١٧: چو طلعت تو مرا منتهاي مقصودست
- شماره ١١٨: هر که او ديده مردم کش مستت ديدست
- شماره ١١٩: وه که از دست سر زلف سياهت چه کشيدست
- شماره ١٢٠: چو از برگ گلش سنبل دميدست
- شماره ١٢١: گره زلف بهم بر زده کاين مشک تتارست
- شماره ١٢٢: شعاع چشمه مهر از فروغ رخسارست
- شماره ١٢٣: به بوستان جمالت بهار بسيارست
- شماره ١٢٤: نعلم نگر نهاده برآتش که عنبرست
- شماره ١٢٥: سحر بگوش صبوحي کشان باده پرست
- شماره ١٢٦: اي لبت باده فروش و دل من باده پرست
- شماره ١٢٧: اي لبت ميگون و جانم مي پرست
- شماره ١٢٨: گفتمش روي تو صد ره ز قمر خوبترست
- شماره ١٢٩: لب شيرين تو هر دم شکر انگيزترست
- شماره ١٣٠: بيمار چشم مست تو رنجور خوشترست
- شماره ١٣١: در خنده آن عقيق شکرريز خوشترست
- شماره ١٣٢: زاهد مغرور اگر در کعبه باشد فاجرست
- شماره ١٣٣: فروغ عارض او يا سپيده سحرست
- شماره ١٣٤: اين همه مستي ما مستي مستي دگرست
- شماره ١٣٥: جان هر زنده دلي زنده بجاني دگرست
- شماره ١٣٦: بوستان طلعتش را نوبهاري ديگرست
- شماره ١٣٧: آن نه رويست مگر فتنه دور قمرست
- شماره ١٣٨: ز آتشکده و کعبه غرض سوز ونيازست
- شماره ١٣٩: از لعل آبدار تو نعلم برآتشست
- شماره ١٤٠: ترا که نرگس مخمور و زلف مهپوشست
- شماره ١٤١: باغ و صحرا با سهي سروان نسرين برخوشست
- شماره ١٤٢: شکنج زلف سياه تو بر سمن چو خوشست
- شماره ١٤٣: در شب زلف تو مهتابي خوشست
- شماره ١٤٤: رخ دل فروز تو ماهي خوشست
- شماره ١٤٥: بوقت صبح چو آن سرو سيمتن بنشست
- شماره ١٤٦: بيش ازين بي همدمي در خانه نتوانم نشست
- شماره ١٤٧: خطر باديه عشق تو بيش از پيشست
- شماره ١٤٨: بهار روي تو بازار مشتري بشکست
- شماره ١٤٩: اي بر عذار مهوشت آن زلف پرشکست
- شماره ١٥٠: ترا با ما اگر صلحست جنگست
- شماره ١٥١: ابروي تو طاقست که پيوسته هلالست
- شماره ١٥٢: رخت خورشيد را يات جمالست
- شماره ١٥٣: حسن تو نهايت جمالست
- شماره ١٥٤: خطت که کتابه جمالست
- شماره ١٥٥: هرکه مجنون نيست از احوال ليلي غافلست
- شماره ١٥٦: اين چنين صورت گر از آب و گلست
- شماره ١٥٧: اي من ز دو چشم نيم مستت مست
- شماره ١٥٨: ترا که موي ميان هم وجود و هم عدمست
- شماره ١٥٩: دوش پيري ز خرابات برون آمد مست
- شماره ١٦٠: سحرگه ماه عقرب زلف من مست
- شماره ١٦١: ديشب درآمد از درم آنماه چهره مست
- شماره ١٦٢: اگر چه بلبل طبعم هزار دستانست
- شماره ١٦٣: نظري کن اگرت خاطر درويشانست
- شماره ١٦٤: آن جوهر جانست که در گوهر کانست
- شماره ١٦٥: دلم با مردم چشمت چنانست
- شماره ١٦٦: مرا ياقوت او قوت روانست
- شماره ١٦٧: ياقوت روان بخش تو تا قوت روانست
- شماره ١٦٨: گفتم که چرا صورتت از ديده نهانست
- شماره ١٦٩: روز رخسار تو ماهي روشنست
- شماره ١٧٠: بوقت صبح مي روشن آفتاب منست
- شماره ١٧١: سحاب سيل فشان چشم رودبار منست
- شماره ١٧٢: گل بستان خرد لفظ دلاراي منست
- شماره ١٧٣: زلف ليلي صفتت دام دل مجنونست
- شماره ١٧٤: آن ترک پريچهره مگر لعبت چينست
- شماره ١٧٥: آن حور ماه چهره که رضوان غلام اوست
- شماره ١٧٦: گر سردر آورد سرم آنجا که پاي اوست
- شماره ١٧٧: من بقول دشمنان هرگز نگيرم ترک دوست
- شماره ١٧٨: عنبرست آن دام دل يا زلف عنبرساي دوست
- شماره ١٧٩: اي فداي قامتت هر سرو بستاني که هست
- شماره ١٨٠: ايکه از دفتر حسنت مه تابان بابيست
- شماره ١٨١: از روضه نعيم جمالش روايتيست
- شماره ١٨٢: اي پيک صبا حال پري چهره ما چيست
- شماره ١٨٣: ز زلفش نافه تاتار تاريست
- شماره ١٨٤: برسر کوي عشق بازاريست
- شماره ١٨٥: ترا که طره مشکين و خط زنگاريست
- شماره ١٨٦: جان من جان مرا چون ضرر از بيماريست
- شماره ١٨٧: نفسي همدم ما باش که عالم نفسيست
- شماره ١٨٨: غره ما جز آن عارض شهرآرا نيست
- شماره ١٨٩: نشان بي نشانان بي نشانيست
- شماره ١٩٠: بتي که طره او مجمع پريشانيست
- شماره ١٩١: زلف هندوي تو در تابست و ما را تاب نيست
- شماره ١٩٢: بدايت غم عشاق را نهايت نيست
- شماره ١٩٣: هيچ روئي نيست کز چرخ سيه رو زرد نيست
- شماره ١٩٤: کو دل که او بدام غمت پاي بند نيست
- شماره ١٩٥: هيچکس نيست که منظور مرا ناظر نيست
- شماره ١٩٦: عشق سلطانيست کو را حاجت دستور نيست
- شماره ١٩٧: اينجا نماز زنده دلان جز نياز نيست
- شماره ١٩٨: مرغ جانرا هر دو عالم آشياني بيش نيست
- شماره ١٩٩: روضه خلد برين بستانسرائي بيش نيست
- شماره ٢٠٠: حذر کن ز ياري که ياريش نيست
- شماره ٢٠١: ورطه پر خطر عشق ترا ساحل نيست
- شماره ٢٠٢: آن نگيني که منش مي طلبم با جم نيست
- شماره ٢٠٣: اگر ترا غم امثال ما بود غم نيست
- شماره ٢٠٤: اهل دل را از لب شيرين جانان چاره نيست
- شماره ٢٠٥: کدام دل که گرفتار و پاي بند تو نيست
- شماره ٢٠٦: در سر زلف سياه تو چه سوداست که نيست
- شماره ٢٠٧: شمع ما مامول هر پروانه نيست
- شماره ٢٠٨: شمع ما شمعيست کو منظور هر پروانه نيست
- شماره ٢٠٩: گرچه کاري چو عشقبازي نيست
- شماره ٢١٠: مشنو که مرا با لب لعلت هوسي نيست
- شماره ٢١١: هيچ دل نيست که ميلش بدلارائي نيست
- شماره ٢١٢: بر سر کوي خرابات محبت کوئيست
- شماره ٢١٣: ديشب دلم ز ملک دو عالم خبر نداشت
- شماره ٢١٤: کاروان خيمه به صحرا زد و محمل بگذشت
- شماره ٢١٥: اي قمر تابي از بناگوشت
- شماره ٢١٦: لعل شيرين تو وصفش بر شکر بايد نوشت
- شماره ٢١٧: منزل ار يار قرينست چه دوزخ چه بهشت
- شماره ٢١٨: ز کفر زلفت ايمان مي توان يافت
- شماره ٢١٩: هيچ داري خبر اي يار که آن يار برفت
- شماره ٢٢٠: ترک من ترک من بي سر و پا کرد و برفت
- شماره ٢٢١: ابر نيسان باغ را در لؤلؤي لالا گرفت
- شماره ٢٢٢: سنبلش برگ ارغوان بگرفت
- شماره ٢٢٣: بر مه از سنبل پر چين تو پر چين بگرفت
- شماره ٢٢٤: چو آن فتنه از خواب سر بر گرفت
- شماره ٢٢٥: سپيده دم که جهان بوي نوبهار گرفت
- شماره ٢٢٦: دردا که يار در غم و دردم بماند و رفت
- شماره ٢٢٧: نوبت زدند و مرغ سحر بانگ صبح گفت
- شماره ٢٢٨: اي جان جهان جان وجهان برخي جانت
- شماره ٢٢٩: بحز از کمر نديدم سر موئي از ميانت
- شماره ٢٣٠: ز عشق غمزه و ابروي آن صنم پيوست
- شماره ٢٣١: خنک آن باد که باشد گذرش بر کويت
- شماره ٢٣٢: برون ز جام دمادم مجوي اين دم هيچ
- شماره ٢٣٣: ميانش موئي و شيرين دهان هيچ
- شماره ٢٣٤: بنوش لعل مذاب از زمردين اقداح
- شماره ٢٣٥: حيات بخش بود باده خاصه وقت صبوح
- شماره ٢٣٦: ببوي زلف تو دادم دل شکسته بباد
- شماره ٢٣٧: ياد باد آنکو مرا هرگز نگويد ياد باد
- شماره ٢٣٨: پيه سوز چشم من سرشمع ايوان تو باد
- شماره ٢٣٩: نسيم باد صبا جان من فداي تو باد
- شماره ٢٤٠: تا دلم در خم آن زلف سمن سا افتاد
- شماره ٢٤١: چوعکس روي تو در ساغر شراب افتاد
- شماره ٢٤٢: دلبرم را پر طوطي بر شکر خواهد فتاد
- شماره ٢٤٣: گهي که شرح فراقت کنم بديده سواد
- شماره ٢٤٤: چون سنبل تو سلسله بر ارغوان نهاد
- شماره ٢٤٥: بدان ورق که صبا در کف شکوفه نهاد
- شماره ٢٤٦: ياد باد آنکه نياورد ز من روزي ياد
- شماره ٢٤٧: دل من زحمت جان برنتابد
- شماره ٢٤٨: هندوئي را باغبان سوي گلستان مي فرستد
- شماره ٢٤٩: چون مرا ديده بر آن آتش رخسار افتد
- شماره ٢٥٠: از باد صبا در سر زلفش چو خم افتد
- شماره ٢٥١: چون طره عنبر شکنش در شکن افتد
- شماره ٢٥٢: هر کرا يار يار مي افتد
- شماره ٢٥٣: مه چنين دلستان نمي افتد
- شماره ٢٥٤: لطافت دهنش در بيان نمي گنجد
- شماره ٢٥٥: اگر آن ماه مهربان گردد
- شماره ٢٥٦: ز جام عشق تو عقلم خراب مي گردد
- شماره ٢٥٧: چه بادست اينکه مي آيد که بوي يار ما دارد
- شماره ٢٥٨: در راه قربت ما ره بان چه کار دارد
- شماره ٢٥٩: با درد دردنوشان درمان چه کار دارد
- شماره ٢٦٠: درد محبت درمان ندارد
- شماره ٢٦١: کسي کو دل بر جانان ندارد
- شماره ٢٦٢: آن پريچهره که جور و ستم آئين دارد
- شماره ٢٦٣: هر کو بصري دارد با او نظري دارد
- شماره ٢٦٤: دل من باز هواي سر کوئي دارد
- شماره ٢٦٥: کدام يار که ما را پيام يار آرد
- شماره ٢٦٦: چون صبا نکهت آن زلف پريشان آرد
- شماره ٢٦٧: خدنگ غمزه جادو چو در کمان آرد
- شماره ٢٦٨: نقاش که او صورت ارژنگ نگارد
- شماره ٢٦٩: کاروان ختني مشک ختا مي آرد
- شماره ٢٧٠: دل من جان ز غم عشق تو آسان نبرد
- شماره ٢٧١: قصه غصه فرهاد بشيرين که برد
- شماره ٢٧٢: پيغام بلبلان بگلستان که مي برد
- شماره ٢٧٣: توئي که لعل تو دست از عقيق کاني برد
- شماره ٢٧٤: سپيده دم که صبا دامن سمن بدرد
- شماره ٢٧٥: تاجداري کند آنکس که ز سردر گذرد
- شماره ٢٧٦: خنک آن باد که برخاک خراسان گذرد
- شماره ٢٧٧: ترک من ترک من گرفت و خطا کرد
- شماره ٢٧٨: چو شام شد بشبستان بايد کرد
- شماره ٢٧٩: به دشمنان گله از دوستان نشايد کرد
- شماره ٢٨٠: ماه من دوش سر از جيب ملاحت برکرد
- شماره ٢٨١: جان توجه بروي مهوش کرد
- شماره ٢٨٢: باز عزم شراب خواهم کرد
- شماره ٢٨٣: مه را اگر از مشک ز ره پوش توان کرد
- شماره ٢٨٤: بي لاله رخان روي بصحرا نتوان کرد
- شماره ٢٨٥: پشت بر يار گمان ابرو ما نتوان کرد
- شماره ٢٨٦: بر سر کوي تو انديشه جان نتوان کرد
- شماره ٢٨٧: هر کو چو شمع ز آتش دل تاج سر نکرد
- شماره ٢٨٨: سپيده دم که صبا بر چمن گذر مي کرد
- شماره ٢٨٩: طوطي از پسته تنگ تو شکر گرد آورد
- شماره ٢٩٠: سوز غم تو آتشم از جان بر آورد
- شماره ٢٩١: من خاک آن بادم که او بوي دلارام آورد
- شماره ٢٩٢: گل نهالي به بوستان آورد
- شماره ٢٩٣: کس نيست که دست من غمخوار بگيرد
- شماره ٢٩٤: چون خط تو گرد رخ گلرنگ بگيرد
- شماره ٢٩٥: دلم ديده از دوستان برنگيرد
- شماره ٢٩٦: دلم که حلقه گيسوي يار مي گيرد
- شماره ٢٩٧: طوطي چو سخن گوئي پيش شکرت ميرد
- شماره ٢٩٨: مرغ در راه او پر اندازد
- شماره ٢٩٩: چون طوطي خط تو پر بر شکر اندازد
- شماره ٣٠٠: تا برآيد نفس از عشق دمي بايد زد
- شماره ٣٠١: وصل آن ترک ختا ملکت خاقان ارزد
- شماره ٣٠٢: صحبت جان جهان جان و جهان مي ارزد
- شماره ٣٠٣: حديث آرزومندي جوابي هم نمي ارزد
- شماره ٣٠٤: بهار دهر بباد خزان نمي ارزد
- شماره ٣٠٥: همه گنج جهان ماري نيرزد
- شماره ٣٠٦: دلا سود عالم زياني نيرزد
- شماره ٣٠٧: چو ترک مهوشم از خواب مست برخيزد
- شماره ٣٠٨: آن فتنه چو برخيزد صد فتنه برانگيزد
- شماره ٣٠٩: آنکو به شکر ريزي شور از شکر انگيزد
- شماره ٣١٠: کسي کزان سر زلف دو تا نمي ترسد
- شماره ٣١١: دلم از دست بشد تا بسر او چه رسد
- شماره ٣١٢: اين ترک زنگاري کمان از خيل خاقان مي رسد
- شماره ٣١٣: خطي که بر سمن آن گلعذار بنويسد
- شماره ٣١٤: گر سر صحبت اين بي سر و پايت باشد
- شماره ٣١٥: درد غم عشق را طبيب نباشد
- شماره ٣١٦: شام شکستگان را هرگز سحر نباشد
- شماره ٣١٧: روي نکو بي وجود ناز نباشد
- شماره ٣١٨: مردان اين قدم را بايد که سر نباشد
- شماره ٣١٩: کي طرف گلستان چو سر کوي تو باشد
- شماره ٣٢٠: ز حال بي خبرانت خبر نمي باشد
- شماره ٣٢١: تا چين آن دو زلف سمن سا پديد شد
- شماره ٣٢٢: مرا اي بخت ياري کن چو يار از دست بيرون شد
- شماره ٣٢٣: دامن گل نبرد هر که ز خار انديشد
- شماره ٣٢٤: هر که او را قدمي هست ز سر ننديشد
- شماره ٣٢٥: اسير قيد محبت ز جان نينديشد
- شماره ٣٢٦: گر دلم روز وداع از پي محمل مي شد
- شماره ٣٢٧: ايکه از شرمت خوي از رخساره خور مي چکد
- شماره ٣٢٨: يارش نتوان گفت که از يار بنالد
- شماره ٣٢٩: ني ز دود دل پرآتش ما مي نالد
- شماره ٣٣٠: لب چو بگشود ز تنگ شکرم ياد آمد
- شماره ٣٣١: ماه فرو رفت و آفتاب برآمد
- شماره ٣٣٢: خسرو انجم بگه بام برآمد
- شماره ٣٣٣: وقت صبوح آن زمان که ماه برآمد
- شماره ٣٣٤: از صومعه پيري بخرابات درآمد
- شماره ٣٣٥: شکر تنگ تو تنگ شکر آمد
- شماره ٣٣٦: مراد بين که به پيش مريد باز آمد
- شماره ٣٣٧: يار ثابت قدم اينک ز سفر باز آمد
- شماره ٣٣٨: بنگر اي شمع که پروانه دگر باز آمد
- شماره ٣٣٩: عيد آمد و آنماه دلافروز نيامد
- شماره ٣٤٠: سريست مرا با تو که اغيار نداند
- شماره ٣٤١: کس حال من سوخته جز شمع نداند
- شماره ٣٤٢: عجب دارم گر او حالم نداند
- شماره ٣٤٣: حديث جان بجز جانان نداند
- شماره ٣٤٤: که مي رود که پيامم به شهريار رساند
- شماره ٣٤٥: درد من دلخسته بدرمان که رساند
- شماره ٣٤٦: گويند که صبرآتش عشقت بنشاند
- شماره ٣٤٧: ماجرائي که دل سوخته مي پوشاند
- شماره ٣٤٨: دل بدست يار و غم در دل بماند
- شماره ٣٤٩: ما برکنار و با تو کمر در ميان بماند
- شماره ٣٥٠: حديث عشق ز ما يادگار خواهد ماند
- شماره ٣٥١: هر که را سکه درستست بزر باز نماند
- شماره ٣٥٢: گل اندامي که گلگون مي دواند
- شماره ٣٥٣: اگر ز پيش براني مرا که برخواند
- شماره ٣٥٤: آن خط شب مثال که بر خور نوشته اند
- شماره ٣٥٥: رنج ما برديم و گنج ارباب دولت برده اند
- شماره ٣٥٦: خورشيد را ز مشک زره پوش کرده اند
- شماره ٣٥٧: شام خون آشام گيسو را اگر چين کرده اند
- شماره ٣٥٨: زنده اند آنها که پيش چشم خوبان مرده اند
- شماره ٣٥٩: خورشيد را به سايه شب در نشانده اند
- شماره ٣٦٠: اين دلبران که پرده برخ در کشيده اند
- شماره ٣٦١: زهي زلفت گرهگيري پر از بند
- شماره ٣٦٢: اي ساربان به قتل ضعيفان کمر مبند
- شماره ٣٦٣: عاقل ندهد عاشق دلسوخته را پند
- شماره ٣٦٤: همرهان رفتند و ما را در سفر بگذاشتند
- شماره ٣٦٥: دل مجروح مرا آگهي از جان دادند
- شماره ٣٦٦: دوش چون در شکن طره شب چين دادند
- شماره ٣٦٧: اين چه نامه ست که از کشور يار آوردند
- شماره ٣٦٨: خيمه نوروز بر صحرا زدند
- شماره ٣٦٩: ز چشم مست تو آنها که آگهي دارند
- شماره ٣٧٠: ساقيان آبم بجام لعل شکر خا برند
- شماره ٣٧١: مرغان اين چمن همه بي بال و بي پرند
- شماره ٣٧٢: چون ترک من سپاه حبش برختن زند
- شماره ٣٧٣: هم عفي الله ني که ما را مرحبائي مي زند
- شماره ٣٧٤: تا درد نيابند دوا را نشناسند
- شماره ٣٧٥: ساقيا مي زين فزون تر کن که ميخواران بسند
- شماره ٣٧٦: چون خط سبز تو بر آفتاب بنويسند
- شماره ٣٧٧: هر نسخه که در وصف خط يار نويسند
- شماره ٣٧٨: مي کشندم بخرابات و در آن مي کوشند
- شماره ٣٧٩: در آن مجلس که جام عشق نوشند
- شماره ٣٨٠: کسي که پشت بر آن روي چون نگار کند
- شماره ٣٨١: نور رويت تاب در شمع شبستان افکند
- شماره ٣٨٢: ترکم از غمزه چو ناوک بکمان در فکند
- شماره ٣٨٣: آنکه هرگز نظري با من شيدا نکند
- شماره ٣٨٤: هيچکس نيست که وصل تو تمنا نکند
- شماره ٣٨٥: جان وطن بر در جانان چه کند گر نکند
- شماره ٣٨٦: گمان مبر که دلم ميل دوستان نکند
- شماره ٣٨٧: سنبلش غارت ايمان نکند چون نکند
- شماره ٣٨٨: چنانکه صيد دل آن چشم آهوانه کند
- شماره ٣٨٩: چون سايبان آفتاب از مشک تاتاري کند
- شماره ٣٩٠: ماه من مشک سيه در دامن گل مي کند
- شماره ٣٩١: گمان مبر که در آفاق اهل حسن کمند
- شماره ٣٩٢: سوي ديرم نگذارند که غيرم دانند
- شماره ٣٩٣: طره هاي تو کمند افکن طرارانند
- شماره ٣٩٤: مستم آنجا مبر اي يار که سرمستانند
- شماره ٣٩٥: چه کسانند که در قصد دل ريش کسانند
- شماره ٣٩٦: صوفي اگرش باده صافي نچشانند
- شماره ٣٩٧: چو مطربان سحر چنگ در رباب زنند
- شماره ٣٩٨: ساقيان چون دم از شراب زنند
- شماره ٣٩٩: چو مطربان سحر آهنگ زير و بام کنند
- شماره ٤٠٠: پاي کوبان در سراندازي چو سربازي کنند
- شماره ٤٠١: پري رخان که برخ رشک لعبت چينند
- شماره ٤٠٢: اهل دل پيش تو مردن ز خدا مي خواهند
- شماره ٤٠٣: عاقلان کي دل بدست زلف دلداران دهند
- شماره ٤٠٤: اهل تحقيق چو در کوي خرابات آيند
- شماره ٤٠٥: بنشين تا نفسي آتش ما بنشيند
- شماره ٤٠٦: تنم تنها نمي خواهد که در کاشانه بنشيند
- شماره ٤٠٧: به آب گل رخ آن گلعذار مي شويند
- شماره ٤٠٨: ديگرانرا عيش و شادي گر چه در صحرا بود
- شماره ٤٠٩: آن رفت که ميل دل من سوي شما بود
- شماره ٤١٠: گردون کنايتي ز سر بام ما بود
- شماره ٤١١: ياد باد آن شب که دلبر مست و دل در دست بود
- شماره ٤١٢: مرا ز مهر رخت کي ملال خواهد بود
- شماره ٤١٣: اگر دو چشم تو مست مدام خواهد بود
- شماره ٤١٤: تا ترا برگ ما نخواهد بود
- شماره ٤١٥: ترک من گوئي که بازش خاطر نخجير بود
- شماره ٤١٦: دوشم بشمع روي چو ماهت نياز بود
- شماره ٤١٧: ياد باد آن شب که در مجلس خروش چنگ بود
- شماره ٤١٨: دوشم وطن بجز در دير مغان نبود
- شماره ٤١٩: بي گلبن وصلت بگلستان نتوان بود
- شماره ٤٢٠: ديشب همه منزل من کوي مغان بود
- شماره ٤٢١: بي رخ حور بجنت نفسي نتوان بود
- شماره ٤٢٢: آن زمان کز من دلسوخته آثار نبود
- شماره ٤٢٣: آندم که نه شمع و نه لگن بود
- شماره ٤٢٤: وفات به بود آنرا که در وفاي تو نبود
- شماره ٤٢٥: مشنو که چراغ دل من روي تو نبود
- شماره ٤٢٦: دوش کز طوفان اشکم آب دريا رفته بود
- شماره ٤٢٧: شبي با يار در خلوت مرا عيشي نهاني بود
- شماره ٤٢٨: مرا وقتي نگاري خرگهي بود
- شماره ٤٢٩: راستي را در سپاهان خوش بود آواز رود
- شماره ٤٣٠: نقش رويت بچه رو از دل پر خون برود
- شماره ٤٣١: ترک تيرانداز من کز پيش لشکر مي رود
- شماره ٤٣٢: تشنه غنچه سيراب ترا آب چه سود
- شماره ٤٣٣: باش تا روي تو خورشيد جهانتاب شود
- شماره ٤٣٤: ايکه هر دم عنبرت بر نسترن چنبر شود
- شماره ٤٣٥: هر کو نظر کند بتو صاحب نظر شود
- شماره ٤٣٦: بيا که بي سر زلفت مرا بسر نشود
- شماره ٤٣٧: گر مرا بخت درين واقعه ياور نشود
- شماره ٤٣٨: گرمي خسرو و شيرين بشکر کم نشود
- شماره ٤٣٩: عجب از قافله دارم که بدر مي نشود
- شماره ٤٤٠: زهي لعل تو در درج منضود
- شماره ٤٤١: مهره مهر چو از حقه مينا بنمود
- شماره ٤٤٢: چشمت دل پر ز تاب خواهد
- شماره ٤٤٣: دلم بي وصل جانان جان نخواهد
- شماره ٤٤٤: جان بر افشان اگرت صحبت جانان بايد
- شماره ٤٤٥: هرکه با نرگس سرمست تو در کار آيد
- شماره ٤٤٦: سحر چو بوي گل از طرف مرغزار برآيد
- شماره ٤٤٧: پيداست که از دود دم ما چه برآيد
- شماره ٤٤٨: بسالي کي چنان ماهي برآيد
- شماره ٤٤٩: گوئي بت من چون ز شبستان بدر آيد
- شماره ٤٥٠: به خشم رفته ما گر به صلح باز آيد
- شماره ٤٥١: بلبل دلشده از گل به چه رو باز آيد
- شماره ٤٥٢: عشقست که چون پرده ز رخ باز گشايد
- شماره ٤٥٣: چون برقع شبرنگ ز عارض بگشايد
- شماره ٤٥٤: نسيم باد صبا چون ز بوستان آيد
- شماره ٤٥٥: يا رب اين هدهد ميمون ز کجا مي آيد
- شماره ٤٥٦: گلي به رنگ تو از غنچه بر نمي آيد
- شماره ٤٥٧: اين چه بادست که از سوي چمن مي آيد
- شماره ٤٥٨: کدام دل که ز دوري به جان نمي آيد
- شماره ٤٥٩: مرا دليست که تا جان برون نمي آيد
- شماره ٤٦٠: ناله ئي کان ز دل چنگ برون مي آيد
- شماره ٤٦١: کسي را از تو کامي برنيايد
- شماره ٤٦٢: مهي چون او به ماهي برنيايد
- شماره ٤٦٣: در پاي تو هرکس که سر انداز نيايد
- شماره ٤٦٤: جز ناله کسي مونس و دمساز نيايد
- شماره ٤٦٥: به مهر روي تو در آفتاب نتوان ديد
- شماره ٤٦٦: وهم بسي رفت و مکانش نديد
- شماره ٤٦٧: صبح چون گلشن جمال تو ديد
- شماره ٤٦٨: جادوئي چون نرگس مستت به بيماري که ديد
- شماره ٤٦٩: مستم ز در خانه خمار برآريد
- شماره ٤٧٠: سبزه پيرامن سرچشمه نوشش نگريد
- شماره ٤٧١: آخر از سوز دل شبهاي من ياد آوريد
- شماره ٤٧٢: دوش چون موکب سلطان خيالش برسيد
- شماره ٤٧٣: حديث شمع از پروانه پرسيد
- شماره ٤٧٤: سخن يار ز اغيار ببايد پوشيد
- شماره ٤٧٥: همچو شمعم بشبستان حرم ياد کنيد
- شماره ٤٧٦: آن شکر لب که نباتش ز شکر مي رويد
- شماره ٤٧٧: کيست که با من حديث يار بگويد
- شماره ٤٧٨: ز شهريار که آيد که حال يار بگويد
- شماره ٤٧٩: مرغ جم باز حديثي ز سبا مي گويد
- شماره ٤٨٠: دست گيريد و بدستم مي گلفام دهيد
- شماره ٤٨١: اي پرده سرايان که درين پرده سرائيد
- شماره ٤٨٢: خدا را از سر زاري بگوئيد
- شماره ٤٨٣: اي پير مغان شربتم از درد مغان آر
- شماره ٤٨٤: زهي تاري ز زلفت مشگ تاتار
- شماره ٤٨٥: مسيح وقتي ازين خسته دم دريغ مدار
- شماره ٤٨٦: ايا صبا گرت افتد بکوي دوست گذار
- شماره ٤٨٧: برو اي خواجه و شه را بگدا باز گذار
- شماره ٤٨٨: طره بفشان و مرا بيش پريشان مگذار
- شماره ٤٨٩: بجز نسيم که يابد نصيبي از گلزار
- شماره ٤٩٠: چو هست قرب حقيقي چه غم ز بعد مزار
- شماره ٤٩١: ماه يا جنتست يا رخسار
- شماره ٤٩٢: اي نغمه خوشت دم داود را شعار
- شماره ٤٩٣: سبحان من يسبحه الرمل في القفار
- شماره ٤٩٤: قلم گرفتم و مي خواستم که بر طومار
- شماره ٤٩٥: منم ز مهر رخت روي کرده در ديوار
- شماره ٤٩٦: اي خوش وصل يار و فصل بهار
- شماره ٤٩٧: حبذا پاي گل و صبحدم و فصل بهار
- شماره ٤٩٨: مائيم و عشق و کنج خرابات و روي يار
- شماره ٤٩٩: آشناي تو ز بيگانه و خويشش چه خبر
- شماره ٥٠٠: ما را ز پرده تو دل از پرده شد بدر
- شماره ٥٠١: اي دل ار سوداي جانان داري از جان درگذر
- شماره ٥٠٢: شمسه چين را طلوع ازطرف بغتاقش نگر
- شماره ٥٠٣: اي تتق بسته از تيره شب برقمر
- شماره ٥٠٤: بوستان جنتست و سروم حور
- شماره ٥٠٥: زهي طناب سراپرده تو گيسوي حور
- شماره ٥٠٦: گر يار يار باشدت اي يار غم مخور
- شماره ٥٠٧: دوري از ما مکن اي چشم بد از روي تو دور
- شماره ٥٠٨: برافکن سايبان ظلمت از نور
- شماره ٥٠٩: بيار باده که شب ظلمتست و شاهد نور
- شماره ٥١٠: پندم به چه عقل مي دهد پير
- شماره ٥١١: معلوم نگردد سخن عشق بتقرير
- شماره ٥١٢: فتاده ام من ديوانه در غم تو اسير
- شماره ٥١٣: برگير دل ز ملک جهان و جهان بگير
- شماره ٥١٤: با عقيق لب او لعل بدخشان کم گير
- شماره ٥١٥: بيدلي گردل ز دلبر برنگيرد گومگير
- شماره ٥١٦: ترک عالم گير و عالم را مسخر کرده گير
- شماره ٥١٧: دامن خرگه برافکن اي بت کشمير
- شماره ٥١٨: کار من شکسته بسامان رسيد باز
- شماره ٥١٩: اي دل ار صحبت جانان طلبي جان درباز
- شماره ٥٢٠: بستيم دل در آن سر زلف دراز باز
- شماره ٥٢١: چون کوتهست دستم از آن گيسوي دراز
- شماره ٥٢٢: خادمه عود سوز مطربه عود ساز
- شماره ٥٢٣: اي شده بر مه ز شبه مهره ساز
- شماره ٥٢٤: پيش عاقل نياز چيست نماز
- شماره ٥٢٥: کجا بود من مدهوش را حضور نماز
- شماره ٥٢٦: بنده محمودست و سلطان در ره معني اياز
- شماره ٥٢٧: روز عيش و طرب و عيد صيامست امروز
- شماره ٥٢٨: اين غزل يک دو نوبت از سرسوز
- شماره ٥٢٩: در جهان قصه حسن تو نشد فاش هنوز
- شماره ٥٣٠: برگ نسرين ترا بي خار مي يابم هنوز
- شماره ٥٣١: نشست شمع سحر اي چراغ مجلسيان خيز
- شماره ٥٣٢: بگشا بشکر خنده لب لعل شکرريز
- شماره ٥٣٣: اي دلم را شکر جان پرورت چون جان عزيز
- شماره ٥٣٤: ز لعل عيسويان قصه مسيحا پرس
- شماره ٥٣٥: معني اين صورت از صورتگران چين بپرس
- شماره ٥٣٦: اي مرغ خوش نوا چه فرو بسته ئي نفس
- شماره ٥٣٧: نه مرا بر سر کوي تو بجز سايه جليس
- شماره ٥٣٨: به فلک مي رسد خروش خروس
- شماره ٥٣٩: الوداع اي دلبر نامهربان بدرود باش
- شماره ٥٤٠: کارم از بي سيمي ار چون زر نباشد گومباش
- شماره ٥٤١: يار ما را گر غمي از يار نبود گو مباش
- شماره ٥٤٢: زهي مستي من ز بادام مستش
- شماره ٥٤٣: مستم ز دو چشم نيمه مستش
- شماره ٥٤٤: مبريد نام عنبر بر زلف چون کمندش
- شماره ٥٤٥: رخت شمع شبستان مي نهندش
- شماره ٥٤٦: سرو را پاي به گل مي رود از رفتارش
- شماره ٥٤٧: رقيب اگر بجفا باز داردم ز درش
- شماره ٥٤٨: گلزار جنتست رخ حور پيکرش
- شماره ٥٤٩: آن ماه بين که فتنه شود مهر انورش
- شماره ٥٥٠: هر دل غمزده کان غمزه بود غمازش
- شماره ٥٥١: رقم ز غاليه بر طرف لاله زار مکش
- شماره ٥٥٢: گر چه تنگست دلم چون دهن خندانش
- شماره ٥٥٣: آه از آن يار که نبود خبر از يارانش
- شماره ٥٥٤: اگر او سخن نگويد سخنست در دهانش
- شماره ٥٥٥: دگر وجود ندارد لطيفه ئي ز دهانش
- شماره ٥٥٦: بيرون ز کمر هيچ نديدم ز ميانش
- شماره ٥٥٧: آنکه جز نام نيابند نشان از دهنش
- شماره ٥٥٨: حسد از هيچ ندارم مگر از پيرهنش
- شماره ٥٥٩: ترک خنجرکش لشکرشکن ترلک پوش
- شماره ٥٦٠: اي شب زلفت غاليه سا وي مه رويت غاليه پوش
- شماره ٥٦١: اي شبت غاليه آسا و مهت غاليه پوش
- شماره ٥٦٢: اي دو چشم خوش پر خواب تو درخوابي خوش
- شماره ٥٦٣: اي حلقه زده افعي مشکين تو بر دوش
- شماره ٥٦٤: سخني گفتم و صد قول خطا کردم گوش
- شماره ٥٦٥: چو جام لعل تو نوشم کجا بماند هوش
- شماره ٥٦٦: اي دل مکن انکار و از اين کار مينديش
- شماره ٥٦٧: پرده از رخ بفکن اي خود پرده رخسار خويش
- شماره ٥٦٨: آورده ايم روي بسوي ديار خويش
- شماره ٥٦٩: به شهريار بگوئيد حال اين درويش
- شماره ٥٧٠: به بزمگاه صبوحي کنون بمجلس خاص
- شماره ٥٧١: بده آن راح روان بخش که در مجلس خاص
- شماره ٥٧٢: بسوز سينه رسند اهل دل بذوق سماع
- شماره ٥٧٣: بيار باده که وقت گلست و موسم باغ
- شماره ٥٧٤: چون آتش خور شعله زد از شيشه شفاف
- شماره ٥٧٥: شميم باغ بهشتست با نسيم عراق
- شماره ٥٧٦: اي برده عارضت به لطافت ز مه سبق
- شماره ٥٧٧: چو حرفي بخواني ز طومار عشق
- شماره ٥٧٨: طفل بود در نظر پير عشق
- شماره ٥٧٩: باز برافراختيم رايت سلطان عشق
- شماره ٥٨٠: سري بالعيس اصحابي ولي في العيس معشوق
- شماره ٥٨١: اي سرو خرامنده بستان حقايق
- شماره ٥٨٢: نکهت روضه خلدست که مي بيزد مشک
- شماره ٥٨٣: وه چه شيرينست لعلش اندرو پنهان نمک
- شماره ٥٨٤: ديدم از دور بتي کاکلکش مشکينک
- شماره ٥٨٥: اي روان از شکر تنگ تو شکر تنگ تنگ
- شماره ٥٨٦: نيستي آنکه زني شيشه هستي برسنگ
- شماره ٥٨٧: چو هيچگونه ندارم بحضرت تو مجال
- شماره ٥٨٨: يکدم ز قال بگذر اگر واقفي ز حال
- شماره ٥٨٩: گشت معلوم کنون قيمت ايام وصال
- شماره ٥٩٠: سبحان من تقدس بالعز و الجلال
- شماره ٥٩١: زهي ز باده لعلت در آتش آب زلال
- شماره ٥٩٢: اي سواد خط توشرح مصابيح جمال
- شماره ٥٩٣: زهي گرفته خور از طلعت تو فال جمال
- شماره ٥٩٤: زهي زلفت شکسته نرخ سنبل
- شماره ٥٩٥: شب رحيل ز افغان خستگان مراحل
- شماره ٥٩٦: اي دل من بسته در آن زنجير سمن سا دل
- شماره ٥٩٧: دلم مريد مرادست و ديده رهبر دل
- شماره ٥٩٨: اي ماه تو مهر انور دل
- شماره ٥٩٩: دلم ربودي و رفتي ولي نمي روي از دل
- شماره ٦٠٠: اي غم عشق تو آتش زده در خرمن دل
- شماره ٦٠١: رحمتي گر نکند بر دلم آن سنگين دل
- شماره ٦٠٢: مرا که راه نمايد کنون به خانه دل
- شماره ٦٠٣: گر گنج طلب داري از مار مترس اي دل
- شماره ٦٠٤: مقاربت نشود مرتفع ببعد منازل
- شماره ٦٠٥: اي کرده تيره شب را بر آفتاب منزل
- شماره ٦٠٦: هرگه که ز خرگه بچمن بار دهد گل
- شماره ٦٠٧: باغبان گو برو باد مپيما کز گل
- شماره ٦٠٨: خوشا با دوستان در بوستان گل
- شماره ٦٠٩: مرا که نيست بخاک درت اميد وصول
- شماره ٦١٠: يا مسرع الشمال اذا تحصل الوصول
- شماره ٦١١: سپيده دم که برآمد خروش بانگ رحيل
- شماره ٦١٢: نوبتي صبح برآمد ببام
- شماره ٦١٣: برآمد بانگ مرغ و نوبت بام
- شماره ٦١٤: آفتابست يا ستاره بام
- شماره ٦١٥: تبت يا ذا الجلال و الا کرام
- شماره ٦١٦: خوشا به مجلس شوريدگان درد آشام
- شماره ٦١٧: مگر که صبح من امشب اسير گشت بشام
- شماره ٦١٨: عارض ترکان نگر در چين جعد مشک فام
- شماره ٦١٩: حن في روض الهوي قلبي کماناح الحمام
- شماره ٦٢٠: گر چه من آب رخ از خاک درت يافته ام
- شماره ٦٢١: من ز دست ديده و دل در بلا افتاده ام
- شماره ٦٢٢: سلامي به جانان فرستاده ام
- شماره ٦٢٣: گر نگويم دوستي از دوستانت بوده ام
- شماره ٦٢٤: هيچ مي داني که ديشب در غمش چون بوده ام
- شماره ٦٢٥: چو نام تو در نامه ئي ديده ام
- شماره ٦٢٦: هردم آرد باد صبح از روضه رضوان پيام
- شماره ٦٢٧: چشم پرخواب گشودي و ببستي خوابم
- شماره ٦٢٨: دل گل زنده گردد از دم خم
- شماره ٦٢٩: اي تنم کرده ز غم موئي و در مو زده خم
- شماره ٦٣٠: چو چشم مست تو مي پرستم
- شماره ٦٣١: ز لعلم ساغري در ده که چون چشم تو سرمستم
- شماره ٦٣٢: من از آن لحظه که در چشم تو ديدم مستم
- شماره ٦٣٣: امروز که من عاشق و ديوانه و مستم
- شماره ٦٣٤: تخفيف کن از دور من اين باده که مستم
- شماره ٦٣٥: رند و دردي کش و مستم چه توان کرد چو هستم
- شماره ٦٣٦: روزگاري روي در روي نگاري داشتم
- شماره ٦٣٧: صبحدم دل را مقيم خلوت جان يافتم
- شماره ٦٣٨: بدانکه بوي تو آورد صبحدم بادم
- شماره ٦٣٩: در چمن دوش ببوي تو گذر مي کردم
- شماره ٦٤٠: مي گذشتي و من از دور نظر مي کردم
- شماره ٦٤١: عشق آن بت ساکن ميخانه مي گرداندم
- شماره ٦٤٢: گر مي کشندم ور مي کشندم
- شماره ٦٤٣: وقتست کز وراي سراپرده عدم
- شماره ٦٤٤: با روي چون گلنارش از برگ سمن باز آمدم
- شماره ٦٤٥: رخشنده تر از مهر رخش ماه نديدم
- شماره ٦٤٦: نکنم حديث شکر چو لبت گزيدم
- شماره ٦٤٧: روزي به سر کوي خرابات رسيدم
- شماره ٦٤٨: نشان روي تو جستم به هر کجا که رسيدم
- شماره ٦٤٩: بلبلان که رساند نسيم باغ ارم
- شماره ٦٥٠: ايدل ار خواهي به دولتخانه جانت برم
- شماره ٦٥١: دوش مي آيد نگار بربرم
- شماره ٦٥٢: چو برکشي علم قربت از حريم حرم
- شماره ٦٥٣: بزن بنوک خدنگم که پيش دست تو ميرم
- شماره ٦٥٤: اشکست که مي گردد در کوي تو همرازم
- شماره ٦٥٥: بيا که هندوي گيسوي دلستان تو باشم
- شماره ٦٥٦: اي روي تو چشمه خور چشم
- شماره ٦٥٧: اي لاله برگ خويش نظرت گلستان چشم
- شماره ٦٥٨: تا چند به شادي مي غمهاي تو نوشم
- شماره ٦٥٩: مي درم جامه و از مدعيان مي پوشم
- شماره ٦٦٠: ترا که گنج گشودي ز زخم مار چه غم
- شماره ٦٦١: من بار هجر مي کشم و ناقه محملم
- شماره ٦٦٢: آيد ز ني حديثي هر دم بگوش جانم
- شماره ٦٦٣: من آن مرغ همايونم که باز چتر سلطانم
- شماره ٦٦٤: من همان به که بسوزم ز غم و دم نزنم
- شماره ٦٦٥: گر من خمار خود ز لب يار بشکنم
- شماره ٦٦٦: ز روي خوب تو گفتم که پرده برفکنم
- شماره ٦٦٧: نيست بي روي تو ميل گل و برگ سمنم
- شماره ٦٦٨: مدام آن نرگس سرمست را در خواب مي بينم
- شماره ٦٦٩: گلي به رنگ تو در بوستان نمي بينم
- شماره ٦٧٠: آن ماه پري رخ را در خانه نمي بينم
- شماره ٦٧١: خرم آنروز که از خطه کرمان بروم
- شماره ٦٧٢: من بيدل نگر از صحبت جانان محروم
- شماره ٦٧٣: اين چه بادست کزو بوي شما مي شنوم
- شماره ٦٧٤: اين چه بويست که از باد صبا مي شنوم
- شماره ٦٧٥: حکايت رخت از آفتاب مي شنوم
- شماره ٦٧٦: نسيم زلف تو از نوبهار مي شنوم
- شماره ٦٧٧: مدتي شد که درين شهر گرفتار توايم
- شماره ٦٧٨: با لعل او ز جوهر جان در گذشته ايم
- شماره ٦٧٩: ما حاصل از جهان غم دلبر گرفته ايم
- شماره ٦٨٠: ما قدح کشتي و دل را همچو دريا کرده ايم
- شماره ٦٨١: چون ما بکفر زلف تو اقرار کرده ايم
- شماره ٦٨٢: به گدائي به سر کوي شما آمده ايم
- شماره ٦٨٣: باز هشيار برون رفته و مست آمده ايم
- شماره ٦٨٤: ما بدرگاه تو از کوي نياز آمده ايم
- شماره ٦٨٥: ما به نظاره رويت بجهان آمده ايم
- شماره ٦٨٦: کشتي ما کو که ما زورق درآب افکنده ايم
- شماره ٦٨٧: اشارت کرده بودي تا بيايم
- شماره ٦٨٨: ما ز رخ کار خويش پرده بر انداختيم
- شماره ٦٨٩: ما دلي ايثار او کرديم و جاني يافتيم
- شماره ٦٩٠: مرديم در خمار و شرابي نيافتيم
- شماره ٦٩١: آنکه لعلش عين آب زندگاني يافتيم
- شماره ٦٩٢: ما نواي خويش را در بينوائي يافتيم
- شماره ٦٩٣: دو جان وقف حريم حرم او کرديم
- شماره ٦٩٤: اهل دل را خبر از عالم جان آورديم
- شماره ٦٩٥: دل به دست غم سوداي تو داديم و شديم
- شماره ٦٩٦: گر شديم از کويت اي ترک ختا باز آمديم
- شماره ٦٩٧: باز چون بلبل بصد دستان ببستان آمديم
- شماره ٦٩٨: شمع بنشست ز باد سحري خيز نديم
- شماره ٦٩٩: نسيم باد بهاري وزيد خيز نديم
- شماره ٧٠٠: ما سر بنهاديم و به سامان نرسيديم
- شماره ٧٠١: از عمر چو اين يک دو نفس بيش نداريم
- شماره ٧٠٢: داريم دلي پر غم و غمخوار نداريم
- شماره ٧٠٣: ما مست مي لعل روان پرور ياريم
- شماره ٧٠٤: اکنون که از بهشت نشان مي دهد نسيم
- شماره ٧٠٥: کي آمدي ز تتار اي صباي مشک نسيم
- شماره ٧٠٦: ما جرعه چشانيم ولي خضر و شانيم
- شماره ٧٠٧: خيزيد اي ميخوارگان تا خيمه بر گردون زنيم
- شماره ٧٠٨: خيز تا برگ صبوحي بچمن ساز کنيم
- شماره ٧٠٩: خيز تا باده در پياله کنيم
- شماره ٧١٠: نشان دل بي نشان از که جويم
- شماره ٧١١: دلداده ايم وز پي دلدار مي رويم
- شماره ٧١٢: درد دل خويش با که گويم
- شماره ٧١٣: ز باد نکهت دو تات مي جوئيم
- شماره ٧١٤: اي بت ياقوت لب وي مه نامهربان
- شماره ٧١٥: اي رخت شمع بت پرستان شمع برون بر از شبستان
- شماره ٧١٦: اي رخ تو قبله خورشيد پرستان
- شماره ٧١٧: چه خوشست باده خوردن به صبوح در گلستان
- شماره ٧١٨: اي چشم تو بند مستان
- شماره ٧١٩: ببوستان مي گل بوي لاله گون مستان
- شماره ٧٢٠: نرگس مستت فتنه مستان
- شماره ٧٢١: اي بوستان عارض تو گلستان جان
- شماره ٧٢٢: اي لب و گفتار تو کام دل و قوت جان
- شماره ٧٢٣: اي چشم مي پرستت آشوب چشم بندان
- شماره ٧٢٤: اي مي لعل تو کام رندان
- شماره ٧٢٥: به من رسيد نويد وصال دلداران
- شماره ٧٢٦: چو چشم خفته بگشودي ببستي خواب بيداران
- شماره ٧٢٧: اي غمزه جادويت افسونگر بيماران
- شماره ٧٢٨: تا چند دم از گل زني اي باد بهاران
- شماره ٧٢٩: چه خوش باشد ميان لاله زاران
- شماره ٧٣٠: اي نسيم سحري بوي بهارم برسان
- شماره ٧٣١: اي صبا غلغل بلبل بگلستان برسان
- شماره ٧٣٢: يا رب ز باغ وصل نسيمي بمن رسان
- شماره ٧٣٣: در تابم از دو هندوي آتش پرستشان
- شماره ٧٣٤: خوشا چشمي که بيند روي ترکان
- شماره ٧٣٥: خوشا صبح و صبوحي با همالان
- شماره ٧٣٦: اي کفر سر زلف تو غارتگر ايمان
- شماره ٧٣٧: دلا از جان زبان درکش که جانان
- شماره ٧٣٨: زهي روي تو صبح شب نشينان
- شماره ٧٣٩: اي زلف تو زنجير دل حلقه ربايان
- شماره ٧٤٠: سخن عشق نشايد بر هر کس گفتن
- شماره ٧٤١: نه درد عشق مي يارم نهفتن
- شماره ٧٤٢: ني نگر با اهل دل هر دم بمعني در سخن
- شماره ٧٤٣: دوش چون از لعل ميگون تو مي گفتم سخن
- شماره ٧٤٤: هندوي آن کاکل ترکانه مي بايد شدن
- شماره ٧٤٥: بسي خون جگر دارد سر زلف تو در گردن
- شماره ٧٤٦: بر اشکم کهربا آبيست روشن
- شماره ٧٤٧: ترا که گفت که قصد دل شکسته ما کن
- شماره ٧٤٨: اي خواجه مرا با مي و ميخانه رها کن
- شماره ٧٤٩: وقت صبوح شد بشبستان شتاب کن
- شماره ٧٥٠: اي صبا احوال دل با آن صنم تقرير کن
- شماره ٧٥١: خويش را در کوي بيخويشي فکن
- شماره ٧٥٢: امشب اي يار قصد خواب مکن
- شماره ٧٥٣: جان بده يا دگر انديشه جانانه مکن
- شماره ٧٥٤: اي باد سحرگاهي زينجا گذري کن
- شماره ٧٥٥: بلبل خوش سراي شد مطرب مجلس چمن
- شماره ٧٥٦: بوقت صبح ندانم چه شد که مرغ چمن
- شماره ٧٥٧: هر کس که برگرفت دل از جان چنانکه من
- شماره ٧٥٨: گهيکه جان رود از چشم ناتوان بيرون
- شماره ٧٥٩: اي سر زلف تو ليلي و جهاني مجنون
- شماره ٧٦٠: به عقل کي متصور شود فنون جنون
- شماره ٧٦١: زبان خامه نتواند حديث دل بيان کردن
- شماره ٧٦٢: سنبل سيه بر سمن مزن
- شماره ٧٦٣: خط زنگاري نگر از سبزه بر گرد سمن
- شماره ٧٦٤: اي ز سنبل بسته شادروان مشکين بر سمن
- شماره ٧٦٥: خيز و در بحر عدم غوطه خور و ما را بين
- شماره ٧٦٦: هر زمان آهنگ بيزاريش بين
- شماره ٧٦٧: زهي خطي به خطا برده سوي خطه چين
- شماره ٧٦٨: اي شام زلفت بتخانه چين
- شماره ٧٦٩: تحيتي چو هواي رياض خلد برين
- شماره ٧٧٠: آن لب شيرين همچون جان شيرين
- شماره ٧٧١: کيست که گويد ببارگاه سلاطين
- شماره ٧٧٢: هرکه شد با ساکنان عالم علوي قرين
- شماره ٧٧٣: نسيم صبح کز بويش مشام جان شود مشکين
- شماره ٧٧٤: سرو را گل يار نبود گر بود نبود چنين
- شماره ٧٧٥: صيد شيران مي کند آهوي روبه باز او
- شماره ٧٧٦: ترک من خاقان نگر در حلقه عشاق او
- شماره ٧٧٧: آب آتش مي رود زان لعل آتش فام او
- شماره ٧٧٨: خوشا کشته برطرف ميدان او
- شماره ٧٧٩: به آفتاب جهانتاب سايه پرور تو
- شماره ٧٨٠: ايکه چو موي شد تنم در هوس ميان تو
- شماره ٧٨١: اي هيچ در ميان نه ز موي ميان تو
- شماره ٧٨٢: برو اي باد بدانسوي که من دانم و تو
- شماره ٧٨٣: اي شب قدر بيدلان طره دلرباي تو
- شماره ٧٨٤: اي چراغ ديده جان روي تو
- شماره ٧٨٥: اي طبيب دل ريش از سر بيمار مرو
- شماره ٧٨٦: صبحست ساقيا مي چون آفتاب کو
- شماره ٧٨٧: دوش مي کردم سئوال از جان که آن جانانه کو
- شماره ٧٨٨: مرا ز هجر تو اميد زندگاني کو
- شماره ٧٨٩: که بر ز سرو روان تو خورد راست بگو
- شماره ٧٩٠: اي صبا حال جگر گوشه ما چيست بگو
- شماره ٧٩١: نفحه گلشن عشق از نفس ما بشنو
- شماره ٧٩٢: آن عيد نيکوان بدر آمد بعيدگاه
- شماره ٧٩٣: اي سنبله زلف تو خرمن زده بر ماه
- شماره ٧٩٤: اي روانم بلب لعل تو آورده پناه
- شماره ٧٩٥: مه بي مهر من ز شعر سياه
- شماره ٧٩٦: روي اين چرخ سيه روي ستمکاره سياه
- شماره ٧٩٧: اي دلم جان و جهان در راه جانان باخته
- شماره ٧٩٨: اي حبش بر چين و چين در زنگبار انداخته
- شماره ٧٩٩: قدحي ده اي برآتش تتقي ز آب بسته
- شماره ٨٠٠: اي از شب قمرسا بر مه نقاب بسته