شماره ٣٢٥: اسير قيد محبت ز جان نينديشد
اسير قيد محبت ز جان نينديشد
قتيل ضربت عشق از سنان نينديشد
غريق بحر مودت ز سيل نگريزد
حريق آتش مهر از دخان نينديشد
شکار دانه هستي ز دام سر نکشد
مقيم خانه رندي ز خان نينديشد
ز هاي و هوي رقيبان چه غم که شبرو عشق
ز هاي و هوي سگ پاسبان نينديشد
گرم تو صيد شوي گو حسود جان ميده
که گرگ چو بره برد از شبان نينديشد
چو گل نقاب برافکند بلبل سحري
فغان برآرد و از باغبان نينديشد
ز نوک ناوک چشمت چه غم که در صف عشق
کسي سپه شکند کو ز جان نينديشد
ترا که غارت دل مي کني چه غم ز کسي
که هر که ره زند از کاروان نينديشد
کرا به جان جهان دسترس بود هيهات
مگر کسي که ز جان و جهان نينديشد
نسيم باد صبا چون بگل در آويزد
ز شور بلبل فرياد خوان نينديشد
چه سست مهر طبيبي که درد خواجو را
دوا تواند و زان ناتوان نينديشد