شماره ٦٥٨: تا چند به شادي مي غمهاي تو نوشم
تا چند به شادي مي غمهاي تو نوشم
از خلق جهان کسوت سوداي تو پوشم
هر چند که زلفت دل من گوش ندارد
من سلسله زلف ترا حلقه بگوشم
عيبم مکن ار دود دلم در جگر افتاد
با اين همه آتش نتوانم که نجوشم
چون چنگ زه جان کشدم چون نخراشم
چون عود ره دل زندم چون نخروشم
خلقي ز فغانم به فغانند وليکن
اين طرفه که مي نالم و پيوسته خموشم
ديشب خبرم نيست که شاگرد خرابات
چون از در ميخانه بدر برد بدوشم
پر کن قدحي زهر هلاهل که بيکدم
بر ياد لب لعل تو چون شهد بنوشم
تا جان بودم زان مي چون خون سياوش
جامي بهمه مملکت جم نفروشم
در ميکده گر زهد فروشم چو تو خواجو
دانم که بيک جو نخرد باده فروشم