شماره ٦٣٨: بدانکه بوي تو آورد صبحدم بادم
بدانکه بوي تو آورد صبحدم بادم
وگرنه از چه سبب دل بباد مي دادم
عنان باد نخواهم ز دست داد کنون
ولي چه سود که در دست نيست جز بادم
مرا حکايت آن مرغ زيرک آمد ياد
بپاي خويش چو در دام عشقت افتادم
ز دست ديده دلم روز و شب بفريادست
اگر چه من همه از دست دل بفريادم
مگر که سر بدهم ورنه من ز سر ننهم
اميد وصل درين ره چو پاي بنهادم
چو دجله گشت کنارم در آرزوي شبي
که باد صبحدم آرد نسيم بغدادم
گمان مبر که فراموش کردمت هيهات
ز پيشم ار چه برفتي نرفتي از يادم
مگر بگوش تو فرياد من رساند باد
وگرنه گر تو توئي کي رسي بفريادم
مگو که شيفته بر گلبني شدي خواجو
که بيتو از گل و بلبل چو سوسن آزادم