شماره ٧١٢: درد دل خويش با که گويم
درد دل خويش با که گويم
داد دل خويش از که جويم
چون چهره بخون ديده شستم
دست از دل خسته چون نشويم
کر گشت فلک ز هاي هايم
پرگشت جهان ز هاي و هويم
دادم بهواي روي او دل
تا ديده چه آورد برويم
از ناله نحيف تر ز نالم
وز مويه ضعيف تر ز مويم
تا چند ز دور چرخ نالم
تا کي ز غم زمانه مويم
با تست مقيم گفت و گويم
وز تست مدام جست و جويم
از حسن تو هيچ کم نگردد
گر زانکه نظر کني بسويم
بگذار که شکرت ببوسم
پيش آي که عنبرت ببويم
تا چند زني مرا بچوگان
آخر نه من شکسته گويم
در کوزه چو مي نماند خواجو
يک کاسه بياور از سبويم