شماره ٦٦٠: ترا که گنج گشودي ز زخم مار چه غم
ترا که گنج گشودي ز زخم مار چه غم
چو شاخ گل بکف آيد ز نوک خار چه غم
اگر هزار فغان کرده است بلبل مست
چو غنچه پرده بر اندازد از هزار چه غم
معاشري که مدام از قدح گزيرش نيست
چو مي ز جام فرح نوشد از خمار چه غم
در آنزمان که شود وصل معنوي حاصل
بصورت ار نشوي زائر مزار چه غم
ميان ليلي و مجنون چو قرب جاني هست
اگر چنانکه بود دوري ديار چه غم
ز روزگار مينديش و کار خويش بساز
چو روزگار برآمد ز روزگار چه غم
بزير بار غم ار پست گشته ام غم نيست
مرا که ترک شتر کرده ام ز بار چه غم
ترا چه غم بود از درد ما که سلطان را
ز رنج خاطر درويش دلفگار چه غم
درين ميان که گرفتار عشق شد خواجو
گرش مراد نهد چرخ در کنار چه غم