شماره ٢٤٠: تا دلم در خم آن زلف سمن سا افتاد
تا دلم در خم آن زلف سمن سا افتاد
کار من همچو سر زلف تو در پا افتاد
بسکه دود دل من دوش ز گردون بگذشت
ابر در چشم جهان بين ثريا افتاد
راستي را چو ز بالاي توام ياد آمد
ز آه من غلغله در عالم بالا افتاد
چشم دريا دل ما چون ز تموج دم زد
شور در جان خروشنده دريا افتاد
اشکم از ديده از آن روي فتادست کزو
راز پنهان دل خسته بصحرا افتاد
گويدم مردمک ديده گريان که کنون
کار چشم تو چه انديشه چو با ما افتاد
بلبل سوخته از بسکه برآورد نفير
دود دل در جگر لاله حمرا افتاد
کوکب حسن چو گشت از رخ يوسف طالع
تاب در سينه پر مهر زليخا افتاد
دل خواجو که چو وامق ز جهان فارد گشت
مهره ئي بود که در ششدر عذرا افتاد