شماره ٧١٧: چه خوشست باده خوردن به صبوح در گلستان
چه خوشست باده خوردن به صبوح در گلستان
که خبر دهد ز جنت دم صبح و باد بستان
چو دل قدح بخندد ز شراب نارداني
دل خسته چون شکيبد ز بتان نار پستان
بسحر که جان فزايد لب يار و جام باده
بنشين و کام جانرا از لب پياله بستان
چو نمي توان رسيدن بخدا ز خودپرستي
بخدا که در ده از مي قدحي بمي پرستان
برو اي فقيه و پندم مده اينزمان که مستم
تو که چشم او نديدي چه دهي صداع مستان
که ز دست او تواند بورع خلاص جستن
که بعشوه چشم مستش بکند هزار دستان
چو سخن نگفت گفتم که چنين که هست پيدا
ز دهان او نصيبي نرسد بتنگدستان
تو جواني و نترسي ز خدنگ آه پيران
که چو باد بر شکافد سپه هزار دستان
به چمن خرام خواجو دم صبح و ناله مي کن
که ببوستان خوش آيد نفس هزار دستان