شماره ٧٩٥: مه بي مهر من ز شعر سياه
مه بي مهر من ز شعر سياه
روي بنمود بامداد پگاه
کرده از شام بر سحر سايه
زده از مشک بر قمر خرگاه
دل من در گو زنخدانش
همچو يوسف فتاده در بن چاه
آه کز دود دل نيارم کرد
پيش آئينه جمالش آه
بجز از عشق چون پناهي نيست
برم از عشق هم بعشق پناه
موي رويم سپيد گشت و هنوز
مي کشد خاطرم به زلف سياه
شاخ وصل تو اي درخت اميد
بس بلندست و دست من کوتاه
در شب هجر ناله ام همدم
در ره عشق سايه ام همراه
روز خواجو قيامتست که هست
بر دلش بار غم چو بار گناه