شماره ١٢٣: به بوستان جمالت بهار بسيارست
به بوستان جمالت بهار بسيارست
وليک با گل وصل تو خار بسيارست
مدام چشم تو مخمور و ناتوان خفتست
چه حالتست که او را خمار بسيارست
ميم ز لعل دل افروز ده که جان افزاست
وگرنه جام مي خوشگوار بسيارست
خط غبار چه حاجت بگرد رخسارت
که از تو بردل ما خود غبار بسيارست
مرا بجاي تواي يار يار ديگر نيست
ولي ترا چو من خسته يار بسيارست
بروزگار مگر حال دل کنم تقرير
که بردلم ستم روزگار بسيارست
زخون ديده فرهاد پاره هاي عقيق
هنوز بر کمر کوهسار بسيارست
صفير بلبل طبعم شنو وگرنه بباغ
نواي قمري و بانگ هزار بسيارست
چه آبروي بود بر در تو خواجو را
که در ره تو چو او خاکسار بسيارست