شماره ٦٦٤: من همان به که بسوزم ز غم و دم نزنم
من همان به که بسوزم ز غم و دم نزنم
ورنه از دود دل آتش بجهان در فکنم
همچو شمع ار سخن سوز دل آرم بزبان
در نفس شعله زند آتش عشق از دهنم
مرد و زن برسر اگر تيغ زنندم سهلست
من چو مردم چه غم از سرزنش مرد و زنم
هر کرا جان بود از تيغ بگرداند روي
وانکه جان مي دهد از حسرت تيغ تو منم
تن من گر چه شد از شوق ميانت موئي
نيست بي شور سر زلف تو موئي ز تنم
اثري بيش نماند از من و چون باز آئي
اين خيالست که بيني اثري از بدنم
عهد بستي و شکستي و ز ما بگسستي
عهد کردم که دگر عهد تو باور نکنم
چون توانم که دمي خوش بزنم کاتش عشق
نگذارد که من سوخته دل دم بزنم
اگر از خويشتنم چند ز درد دل خويش
دفتر از خون دلم پرشد و تر شد سخنم
اگر از خويشتنم هيچ نمي آيد ياد
دوستان عيب مگيريد که بي خويشتنم
مي نوشتم سخني چند ز درد دل خويش
دفتر از خون دلم پر شد و تر شد سخنم
ايکه گفتي که بغربت چه فتادي خواجو
چکنم دور فلک دور فکند از وطنم
در پي جان جهان گرد جهان مي گردم
تا که پوشد سر تابوت و که دوزد کفنم