شماره ٦٦٣: من آن مرغ همايونم که باز چتر سلطانم
من آن مرغ همايونم که باز چتر سلطانم
من آن نوباوه قدسم که نزل باغ رضوانم
چو جام بيخودي نوشم جهانرا جرعه دان سازم
چو در ميدان عشق آيم فرس برآسمان رانم
چراغ روز بنشيند شب ار چون شمع برخيزم
ز مهرم آستين پوشد مه ار دامن برافشانم
ز معني نيستم خالي بهر صورت که مي بينم
بصورت نيستم مايل بهر معني که مي دانم
اگر پنهان بود پيدا من آن پيداي پنهانم
وگر نادان بود دانا من آن داناي نادانم
هماي گلشن قدسم نه صيد دانه و دامم
تذرو باغ فردوسم نه مرغ اين گلستانم
چه در گلخن فرود آيم که در گلشن بود جايم
درين بوم از چه رو پايم که باز دست سلطانم
من آن هشيار سرمستم که نبود بي قدح دستم
نگويم نيستم هستم بلي هم اين و هم آنم
سراندازي سرافرازم تهي دستي جهان بازم
سبکساري گران سيرم سبک روحي گرانجانم
سپهر مهر را ماهم جهان عشق را شاهم
بتانرا آستين بوسم مغانرا آفرين خوانم
اگر ديو سليمانم ز خاتم نيستم خالي
ولي مهر پري رويان بود مهر سليمانم
چو خضرم زنده دل زيرا که عشقست آب حيوانم
چو نوحم نوحه گر زانرو که در چشمست طوفانم
بهر دردي که درمانم همان دردم دوا باشد
که هم درمان من دردست و هم دردست درمانم
منم هم چشم و هم طوفان که طوفانست در چشمم
منم هم جان و هم جانان که جانانست در جانم
برو از کفر و دين بگذر مرا از کفر دين مشمر
که هم ايمان من کفرست و هم کفرست ايمانم
که مي گويد که از جمعي پريشان مي شود خواجو
مرا جمعيت آن وقتست کز جمعي پريشانم