شماره ٤٧٦: آن شکر لب که نباتش ز شکر مي رويد
آن شکر لب که نباتش ز شکر مي رويد
از سمن برگ رخش سنبل تر مي رويد
مي رود آب گل از نسترنش مي ريزد
و ارغوان و گلش از راهگذر مي رويد
بجز آن پسته دهن هيچ سهي سروي را
نار سيمين نشنيدم که ز بر مي رويد
تا تو در چشم مني از لب سرچشمه چشم
لاله مي چينم و در لحظه دگر مي رويد
فتنه دور قمر نزد خرد داني چيست
سبزه خط تو کز طرف قمر مي رويد
تيغ هجرم چه زني کز دل ريشم هر دم
مي دمد شاخ تبر خون و تبر مي رويد
فصل نوروز چو در برگ سمن مي نگرم
بي گل روي تو خارم ز بصر مي رويد
هر زمانم که خط سبز توآيد در چشم
سبزه بينم ز لب چشمه که برمي رويد
اي بسا برگ شقايق که دمادم در باغ
از سرشک من و خوناب جگر مي رويد
ظاهر آنست که از خون دل فرهادست
آن همه لاله که بر کوه و کمر مي رويد
اگر از چشم تو خواجو همه گوهر خيزد
از رخ زرد تو چونست که زر مي رويد