غزليات - بخش سوم
- شماره ١: عشق آتشم در جان زد و جانان ازان ديگران
- شماره ٢: دل گمگشته به بازار خريدن نتوان
- شماره ٣: در ره عشق از بلا آزاد نتوان زيستن
- شماره ٤: آرايش مجلس تويي، مجلس بيارا هر زمان
- شماره ٥: يک دگر خلق به سوداي دل و جان گفتن
- شماره ٦: جانا همان و دل همان درد من شيدا همان
- شماره ٧: صبح دميد و روز شد، شمع به گوشه نه کنون
- شماره ٨: اي مشک وام داده زلفت به آهوي چين
- شماره ٩: خه از کجاها مي رسي آلوده مي همچنين
- شماره ١٠: از خانه دشمن خاست دل، فرياد کردن چون توان؟
- شماره ١١: آستان يار و آن گه خون من
- شماره ١٢: عيش من تلخ است ازان شکر لب شيرين سخن
- شماره ١٣: صد ره گذري هر دم بر جان خراب من
- شماره ١٤: سواره اينک آن سرو روانم مي رود بيرون
- شماره ١٥: چشم است، يارب، آنچنان يا خود بلاي جان من
- شماره ١٦: آه ازين تنگ قبايان شده تنگم دامان
- شماره ١٧: اي جهاني کشته، جان چند کس خواهي شدن؟
- شماره ١٨: بنشين نفسي کز همه لطف تو بس است اين
- شماره ١٩: اي آشنا، درين چه بي بن نظاره کن
- شماره ٢٠: چون همي داني که تن چون جان نهان خواهد شدن
- شماره ٢١: اي غمت خوش تر ز شادي کسان
- شماره ٢٢: يک شب، اي ماه جهان افروز من
- شماره ٢٣: از آن خويش کنم من که جان دهم بستان
- شماره ٢٤: گر هوس بردم به رويت چشم خود بر دوختن
- شماره ٢٥: چون بستدي دل من، پرسشم کن به ازين
- شماره ٢٦: آخر بگو، اي نازنين، ناز تو تا کي همچنين؟
- شماره ٢٧: در سرم باز هوايي ست که گفتن نتوان
- شماره ٢٨: امروز به نظاره آن سرو خرامان
- شماره ٢٩: ز سر کرشمه يک ره نظري به روي من کن
- شماره ٣٠: منم و خيال بازي شب و روز با جوانان
- شماره ٣١: دلم را کرد صد پاره به سينه خار خار تو
- شماره ٣٢: دلم آشفته شد، جانا، به بالاي بلاي تو
- شماره ٣٣: مه شبگرد من امشب چو مه مي گشت و من با او
- شماره ٣٤: دو رخ بنماي و بازار کواکب بشکن از هر دو
- شماره ٣٥: بدينسان کز غمت بر خاک دارم هر زمان پهلو
- شماره ٣٦: بيچاره دلم خون شد در پيش خيال تو
- شماره ٣٧: اي جان من آويزان از بند قباي تو
- شماره ٣٨: آن کيست که مي آيد صد لشکر دل با او
- شماره ٣٩: از دوري خود، جانا، حال دل من بشنو
- شماره ٤٠: اي رهزن عشاق، چه عيار کسي تو
- شماره ٤١: خلقي همه در شهر و مرا جا به دگر سو
- شماره ٤٢: اي سبزه دمانيد به گرد قمر از مو
- شماره ٤٣: من اينجا و دل گمره در آن کو
- شماره ٤٤: زينسان که ناوک مي زند چشم شکارانداز او
- شماره ٤٥: آن شکل جولانش نگر، وان خلق در دنبال او
- شماره ٤٦: ترکي ست بدخو آنکه من دارم سر و سوداي او
- شماره ٤٧: خيزد چو از خواب آن پسر تا کس نشويد روي او
- شماره ٤٨: اي زندگاني بخش من لعل شکر گفتار تو
- شماره ٤٩: گر چه که هست خون دل باده خوشگوار تو
- شماره ٥٠: تا به زمانه شد خبر از مه با کمال تو
- شماره ٥١: باز به خون خلق شد چشم جفانماي تو
- شماره ٥٢: نيست گشاده چشم من جز به خيال روي تو
- شماره ٥٣: روي يار از سبزه تر بوستاني يافت نو
- شماره ٥٤: مست مي گردي ز خانه، بيش نافرمان مشو
- شماره ٥٥: مردم چشم مرا برد آب و گر آيي درو
- شماره ٥٦: از من، اي ساده پسر، دور مشو
- شماره ٥٧: پر زخم است و شکست زلف گرانبار تو
- شماره ٥٨: پرده صبرم دريد غمزه دلدوز تو
- شماره ٥٩: گر نه کمند بلاست بر دل عشاق تو
- شماره ٦٠: نوبت خوبي زدند در شب گيسوي تو
- شماره ٦١: عاشق و ديوانه ام، سلسله يار کو
- شماره ٦٢: خون گريم ار چه از ستم بيکران تو
- شماره ٦٣: هر جا که لب به خنده گشايد دهان تو
- شماره ٦٤: کس چون جهد ز گيسوي همچون کمند تو
- شماره ٦٥: گر باده مي خورم به سر من خمار تو
- شماره ٦٦: هر شب منم فتاده به گرد سراي تو
- شماره ٦٧: بوي وفا ز طره عنبرفشان تو
- شماره ٦٨: مست آمد آن نگار که ما مست روي او
- شماره ٦٩: عشق نوست و يار نوست و بهار نو
- شماره ٧٠: سوي شکار، اي پسر نازنين، مرو
- شماره ٧١: اي خرد مست لعل چون مي تو
- شماره ٧٢: اي به بالا بلند و زيبا تو
- شماره ٧٣: يا دلم را به راز محرم شو
- شماره ٧٤: لاله دمد از خون شهيدان غم او
- شماره ٧٥: تا شدم چشم آشنا با روي تو
- شماره ٧٦: آيين تو دل بردن است، اي چشم خلقي سوي تو
- شماره ٧٧: دل و جان مرا زاندازه و بگذشت آرزوي تو
- شماره ٧٨: ز دلها لشکري دارد سخن با تاجداران گو
- شماره ٧٩: اي گلستان ترا بالاي سرو
- شماره ٨٠: همي گويم که وقتي، ز آن مشتاقان مجنون شو
- شماره ٨١: بيا، اي باغ جان، تا بنگرم سرو روان تو
- شماره ٨٢: امشب، اي باد، يکي جانب آن بستان شو
- شماره ٨٣: عارض همچون نگارستان تو
- شماره ٨٤: کارم از دست برفته ست ز ناديدن تو
- شماره ٨٥: دلي دارم چو دامان گل از غم چاک گرديده
- شماره ٨٦: چه شکل است اين که مي آيد سمند ناز بر کرده
- شماره ٨٧: من ار چه هر شب از شبهاي هجرش مي کنم ناله
- شماره ٨٨: تو دور افتاده از ما و نگنجد شوق در نامه
- شماره ٨٩: اي از رقم شبگون ديباچه مه کرده
- شماره ٩٠: اي جان، چو سخن گويم مستانه و رندانه
- شماره ٩١: اي رفته و ترک من بدنام گرفته
- شماره ٩٢: دلي دارم ز هجران پاره پاره
- شماره ٩٣: دلم در عشق جانان گشته پاره
- شماره ٩٤: نسيم زلف بر دست صبا ده
- شماره ٩٥: چو بنمايي رخ گلنار گونه
- شماره ٩٦: گشادم ديده روي تو ناگه
- شماره ٩٧: تا دل ز توام به غم نشسته
- شماره ٩٨: در خون منم، اي صنم، نشسته
- شماره ٩٩: اي در دل من مقيم گشته
- شماره ١٠٠: اي در دل من چو جان نشسته
- شماره ١٠١: اي آرزوي دل شکسته
- شماره ١٠٢: اي آمده جان هر شکسته
- شماره ١٠٣: اي دهلي و اي بتان ساده
- شماره ١٠٤: اي غاليه گرد ماه سوده
- شماره ١٠٥: اي حسن، تو آفت زمانه
- شماره ١٠٦: اي آرزوي هزار سينه
- شماره ١٠٧: عيد است خوبان نيم شب در کوي خمار آمده
- شماره ١٠٨: اي قبله ابروي تو محراب ابرار آمده
- شماره ١٠٩: عيد است و ساقي در قدح جام مصفا داشته
- شماره ١١٠: جانا، روان کن راحتي، اي راحت جان همه
- شماره ١١١: اي غمزه خون ريز تو خونم به افسون ريخته
- شماره ١١٢: دوش در آمد از درم تازه چو باد صبحگه
- شماره ١١٣: گر کني گشت چمن با شوخ و با شنگي دو سه
- شماره ١١٤: همه شب رود رهي رو به ره صبا نشسته
- شماره ١١٥: مه من خراب گشتم ز رخت به يک نظاره
- شماره ١١٦: نوبهار است و چمن جلوه جوزا کرده
- شماره ١١٧: اي به خشم از بر من رفته و تنها مانده
- شماره ١١٨: منم امروز ز روي چو تو ياري مانده
- شماره ١١٩: اي صبا، از زلف او بندي بخواه
- شماره ١٢٠: هر شب از سوداي آن زلف سياه
- شماره ١٢١: اي جفايت بر من مسکين همه
- شماره ١٢٢: اي ترا جور و جفا آيين همه
- شماره ١٢٣: جان من بر دست بيدادم مده
- شماره ١٢٤: باغ بين فصل بهاري ساخته
- شماره ١٢٥: اي جهان چشم سياهت بسته
- شماره ١٢٦: خسروا گر عاشقي جام بلا پيش نه
- شماره ١٢٧: از لب او، اي خيال، نقل لب ما مده
- شماره ١٢٨: اي از گل تو ما را در ديده خار مانده
- شماره ١٢٩: مهر تو در دل من مانند جان نشسته
- شماره ١٣٠: ماييم و مجلس مي خوبي سه چار ساده
- شماره ١٣١: از بس که ريخت چشمم بهر تو خون تيره
- شماره ١٣٢: روزي به لاغ گفتم کت نسبتي ست با مه
- شماره ١٣٣: شمع فلک برآيد با آتشين زبانه
- شماره ١٣٤: من بهر تو به ديده و دل خانه ساخته
- شماره ١٣٥: اي عشقت آتشي به همه شهر درزده
- شماره ١٣٦: بيا شبي بر من سرخوش از شراب شده
- شماره ١٣٧: رسيد وقت که هر روز بامداد پگه
- شماره ١٣٨: به کوي عقل مرو، گر به عشوه بردي راه
- شماره ١٣٩: مدار جان من از بهر جان ما روزه
- شماره ١٤٠: مهي در آمده و در درونه جا کرده
- شماره ١٤١: چو بوي زلف تو همراهي صبا کرده
- شماره ١٤٢: بکش به گرد رخ خط دلربا پرده
- شماره ١٤٣: چو خاست صبحدم آن مه ز خواب پژمرده
- شماره ١٤٤: مکش به ناز مرا، اي به ناز پرورده
- شماره ١٤٥: اي فراق تو يار ديرينه
- شماره ١٤٦: اي رخت شمع حسن برکرده
- شماره ١٤٧: مه به زلف تو گر شود بسته
- شماره ١٤٨: جهان تا مه روشنت ساخته
- شماره ١٤٩: لبت در سخن انگبين ريخته
- شماره ١٥٠: در اوصاف خود عقل را ره مده
- شماره ١٥١: قلاشم، اي منکر، مرا درباني ميخانه ده
- شماره ١٥٢: جان بهانه طلب و شکل تو نازآلوده
- شماره ١٥٣: اي گل که چنين در بغلت تنگ گرفته
- شماره ١٥٤: اي دل، ار تو عاشقي، زين غم خلاص جان مخواه
- شماره ١٥٥: به گردت باد سردي هر دم از عشاق ديوانه
- شماره ١٥٦: به باغ سايه ابرست و آب در سايه
- شماره ١٥٧: اي لبت شهر پر شکر کرده
- شماره ١٥٨: قاصد نيامد کآورد زان نامسلمان نامه اي
- شماره ١٥٩: شهري ست معمور و درو از هر طرف مه پاره اي
- شماره ١٦٠: جان ز هجرت چيست، زار افتاده اي
- شماره ١٦١: هر روز کافتاب برآرد زبانه اي
- شماره ١٦٢: فرياد کاندر شهر ما خون مي کند عياره اي
- شماره ١٦٣: خردي هنوز و کودکي، اي نازنين، برنا نه اي
- شماره ١٦٤: ديري ست کاي گلبرگ تر بر روي ما خندان نه اي
- شماره ١٦٥: اي درد بيدرد دلم، تاراج پنهان کرده اي
- شماره ١٦٦: اي که چشم من به روي خويش روشن کرده اي
- شماره ١٦٧: سينه ام را از غم عالم تو بي غم کرده اي
- شماره ١٦٨: اي که در هيچ غمي با دل من يار نه اي
- شماره ١٦٩: اي که در ديده دروني و در آغوش نه اي
- شماره ١٧٠: خنده را سوختن جان من آموخته اي
- شماره ١٧١: آتش اندر آب هرگز ديده اي
- شماره ١٧٢: باز بر خونم کمر بربسته اي
- شماره ١٧٣: سر در خمار، شب به کنار که بوده اي؟
- شماره ١٧٤: اي ده يکي ز خوبي تو مه، چگونه اي؟
- شماره ١٧٥: مشک بر اطراف مه آورده اي
- شماره ١٧٦: ز آب ملاحت که رخ آلوده اي
- شماره ١٧٧: گر چه به هر سخن دلم از تن ربوده اي
- شماره ١٧٨: تو شوخ هر کجا لب خندان گشوده اي
- شماره ١٧٩: آن دل خراب شد که تو آباد ديده اي
- شماره ١٨٠: تو با آن رو بگو مه را، چه باشي؟
- شماره ١٨١: چه بد کرديم کز ما برشکستي؟
- شماره ١٨٢: چون مي نرسد دست به پايي که تو داري
- شماره ١٨٣: رخساره مکن راست به جايي که تو باشي
- شماره ١٨٤: مست آمده اي باز به مهمان که بودي؟
- شماره ١٨٥: ديدي که حق خدمت بسيار نديدي
- شماره ١٨٦: اي باد، حديث دلم آنجاش بگويي
- شماره ١٨٧: اي باد، سلام دلم آنجا برساني
- شماره ١٨٨: اي آنکه تو سلطان همه سيمبراني
- شماره ١٨٩: شتربانا، دمي محمل مياراي
- شماره ١٩٠: مرا زان مير خوبان نيست روزي
- شماره ١٩١: چه کردم کآخرم فرمان نکردي
- شماره ١٩٢: چنين کان خنده شيرين تو کردي
- شماره ١٩٣: ز رحمت چشم بر چاکر نداري
- شماره ١٩٤: شکستي طره، تا در سر چه داري؟
- شماره ١٩٥: مرا چند آخر از خود دور داري؟
- شماره ١٩٦: دلا، با غمزه خوبان چه بازي؟
- شماره ١٩٧: رخساره چه مي پوشي، در کينه چه مي کوشي؟
- شماره ١٩٨: اگر تو سرگذشت من بداني
- شماره ١٩٩: نگارين مرا شد نوجواني
- شماره ٢٠٠: سزد گر نيکويي در من ببيني
- شماره ٢٠١: ديوانه شدم ز يار بدخوي
- شماره ٢٠٢: بر لب اثر شراب داري
- شماره ٢٠٣: جانا، تو زغم خبر نداري
- شماره ٢٠٤: ني کار کسي ست عشقبازي
- شماره ٢٠٥: اي برده دلم به دلستاني
- شماره ٢٠٦: اي آنکه تمام هم چو ماهي
- شماره ٢٠٧: اي مردم ديده نکويي
- شماره ٢٠٨: بخرام، اي سرو روان کز باغ رضوان خوشتري
- شماره ٢٠٩: اي قامت چون شاخ گل، از برگ گل خندان تري
- شماره ٢١٠: اي مه، بدين چابک روي، از آسمان کيستي
- شماره ٢١١: زينسان که از هر موي خود زنجير صد دل مي کني
- شماره ٢١٢: اي چهره زيباي تو رشک بتان آزري
- شماره ٢١٣: جان به فدات مي کنم، بو که از آن من شوي
- شماره ٢١٤: نيست دلي که هر دمش آفت دين نمي شوي
- شماره ٢١٥: قصد که داري، اي پسر، باز چنين که مي روي
- شماره ٢١٦: مي گذري که سينه را وقف هواي خود کني
- شماره ٢١٧: دست به گل نمي زني، زانکه نگار من تويي
- شماره ٢١٨: کج کلها، کمان کشا، تنگ قباي کيستي؟
- شماره ٢١٩: اي ز غبار خنگ تو يافته ديده روشني
- شماره ٢٢٠: رخ خوبت به چه ماند، به گلستان و بهاري
- شماره ٢٢١: خواستم زو آبرويي، گفت «بيهوده مگوي
- شماره ٢٢٢: باز اين ابر بهاري از کجا آيد همي؟
- شماره ٢٢٣: سبزه نوخيز است و باران در فشان آيد همي
- شماره ٢٢٤: باز بهر جان ما را ناز در سر مي کني
- شماره ٢٢٥: اي پريوش، هر چه رسم مردمي کم مي کني
- شماره ٢٢٦: هر زماني از کرشمه خويشتن بيني کني
- شماره ٢٢٧: چتر عنبروش کن از گيسو که سلطان مني
- شماره ٢٢٨: گر تو سيمين سرو را شکل سرافرازي دهي
- شماره ٢٢٩: جان شيرين مني، اي از لطافت چون پري
- شماره ٢٣٠: چه شدت که از کرشمه نظري به ما نکردي؟
- شماره ٢٣١: ز نظر اگر چه دوري، شب و روز در حضوري
- شماره ٢٣٢: بسم از جمال ساقي و شراب ارغواني
- شماره ٢٣٣: نفسي که با نگاري گذرد به شادماني
- شماره ٢٣٤: خنده اي کن شکرستان دهن بازگشاي
- شماره ٢٣٥: عالم آشوب تر از طره طراه خودي
- شماره ٢٣٦: مي به جام ار چه زخون من مسکين داري
- شماره ٢٣٧: بختم از خواب در آمد چو تو با من خفتي
- شماره ٢٣٨: گر تو رنج من مسکين گدا بشناسي
- شماره ٢٣٩: نوبهار است و گل و موسم عيد، اي ساقي
- شماره ٢٤٠: باز، اي سرو خرامان، ز کجا مي آيي؟
- شماره ٢٤١: آن نه روييست که ماهي ست بدان زيبايي
- شماره ٢٤٢: چو مني را مده از دست که کمتر يابي
- شماره ٢٤٣: جان من، بي من درمانده تنها چوني؟
- شماره ٢٤٤: بي تو، اي بي تو به جان آمده جانم، چوني؟
- شماره ٢٤٥: دلها به غمزه دزدي، چون خنده برگشايي
- شماره ٢٤٦: اي بيغم از دل من، بسيار شد جدايي
- شماره ٢٤٧: اي که تاراج دل و دين مي دهي
- شماره ٢٤٨: سرمه اندر چشم خودبين مي کني
- شماره ٢٤٩: آنکه جان گويند خلقي، آن تويي
- شماره ٢٥٠: اي ز رويت چشم جان را روشني
- شماره ٢٥١: ترک من، بر شکل ديگر مي روي
- شماره ٢٥٢: تا فراقت تاخت بر من بارگي
- شماره ٢٥٣: آمد آن شادي جان بر ما دي
- شماره ٢٥٤: هر شب، اي ماه، کجا مي گردي؟
- شماره ٢٥٥: گر چه سعادت بسي ست در فلک مشتري
- شماره ٢٥٦: اي رفته در غريبي، باز آکه عمر و جاني
- شماره ٢٥٧: اي باد باز بر سر کوي که مي روي؟
- شماره ٢٥٨: نامردم است، هر که درو نيست مردمي
- شماره ٢٥٩: به بت نماي مرا ره، اگر به دين نتواني
- شماره ٢٦٠: هلال عيد نمود، اي مه دو هفته، کجايي؟
- شماره ٢٦١: سلام و خدمت ما، اي صبا، به يار بگوي
- شماره ٢٦٢: اي باد صبحگاه به من نام او بگوي
- شماره ٢٦٣: گاهم ز غمزه ها هدف تير مي کني
- شماره ٢٦٤: اي يار پر نمک، جگرم ريش مي کني
- شماره ٢٦٥: بت من، بت پرست را چه زني؟
- شماره ٢٦٦: هيچ شکر چو آن دهان ديدي؟
- شماره ٢٦٧: گر منت مي کنم عنان گيري
- شماره ٢٦٨: تا تو روي چو ماه بنمايي
- شماره ٢٦٩: چو کار جهان نيست جز بيوفايي
- شماره ٢٧٠: مرادوش گويي به خواب آمدي
- شماره ٢٧١: ز من برشکستي به يکبارگي
- شماره ٢٧٢: تو خود به غمزه سراسر کرشمه و نازي
- شماره ٢٧٣: اي شب تيره به گيسوي کسي مي ماني
- شماره ٢٧٤: کرشمه کردن تو وقت نار و بدخويي
- شماره ٢٧٥: سمن داري به زير سبزه يا خود ياسمين داري
- شماره ٢٧٦: تا داشت به جان طاقت، بودم به شکيبايي
- شماره ٢٧٧: مگر، اي باد نوروزي، گذر بر يار من داري
- شماره ٢٧٨: دلا، آن ترک را ديدي، کنون سامان کجا بيني؟
- شماره ٢٧٩: عزيزي همچو جان، ار چه چو خاکم خوار بگذاري
- شماره ٢٨٠: گهي بنما و گه پوشيده دار آن روي گلناري
- شماره ٢٨١: ز من که عاشق و مستم صلاح کار مجوي
- شماره ٢٨٢: اي باد صبح گاهي، خه از کدام سويي؟
- شماره ٢٨٣: نه از ره ست که گوييم کبک خوش گامي
- شماره ٢٨٤: دلم که لاف زدي از کمال دانايي
- شماره ٢٨٥: هر بار که تو در دل شب در دلم آيي
- شماره ٢٨٦: تو، اي پسر، که از اين سو سوار مي گذري
- شماره ٢٨٧: ما را در آرزويت بگذشت زندگاني
- شماره ٢٨٨: هوس پخته ست اين پروانه بهر خويشتن سوزي
- شماره ٢٨٩: به ناز هر نفسي سوي من گذر چه کني؟
- شماره ٢٩٠: اي جان ز تن رفته، به تن باز کي آيي؟
- شماره ٢٩١: تو نيز اي بي وفا، تا کي ستم بر جان من خواهي؟
- شماره ٢٩٢: ز من برگشته اي، جانا، ندانم با که مي سازي؟
- شماره ٢٩٣: بدين صفت که تويي در زمانه، معذوري
- شماره ٢٩٤: هندوي زلف را چو تو يغما چنين دهي
- شماره ٢٩٥: چو لب زني به مي و در ميان بگرداني
- شماره ٢٩٦: گر چه به نظاره ايم، نيز نخواني
- شماره ٢٩٧: اي دل، مرا به هر کو افسانه چند خواهي؟
- شماره ٢٩٨: بدين صفت که ببستي کمر به خونخواري
- شماره ٢٩٩: سزد که سجده کنند، اي برهمن عجمي
- شماره ٣٠٠: نشان آن دهن از من چه پرسي؟
- شماره ٣٠١: به يک کرشمه کزان چشم دلربا کردي
- شماره ٣٠٢: به خوبي همچو مه تابنده باشي
- شماره ٣٠٣: اي که امروز به زيبايي او مي نازي
- شماره ٣٠٤: در تو، اي دوست به خون ريختنم داري راي
- شماره ٣٠٥: فسون چشمش ار خوابم نبستي
- شماره ٣٠٦: دلي دارم در او دردي و داغي
- شماره ٣٠٧: اي کاش مرا با تو سر و کار نبودي
- شماره ٣٠٨: گر ماه تو از مشک تو آلوده نبودي
- شماره ٣٠٩: اميد نبود ار چه مرا يک نظر از وي
- شماره ٣١٠: من باد نخواهم که وزد بر چو تو باغي
- شماره ٣١١: صبا زلف ترا گر دم ندادي
- شماره ٣١٢: زهي رويت شکفته لاله زاري
- شماره ٣١٣: بيکار دلي باشد کو را نبود دردي
- شماره ٣١٤: گل آمد و هر مرغي زد نغمه به هر باغي
- شماره ٣١٥: اي سرو بلندت را صد فتنه به هر گامي
- شماره ٣١٦: فراهم کرد شکل کج کلاهي
- شماره ٣١٧: مرا دل با يکي مانده ست جايي
- شماره ٣١٨: اي زلف تو هر گره گشادي
- شماره ٣١٩: اي فتنه ز چشم تو نشاني
- شماره ٣٢٠: گر چشم من در روي آن خورشيد رخسار آمدي
- شماره ٣٢١: بهر گشاد عالمي بگشا ز زلف خود خمي
- شماره ٣٢٢: اي ننهاده هيچ گه تن به رضاي چون مني
- شماره ٣٢٣: سرو سمنبرم کجا تا به برش درآرمي؟
- شماره ٣٢٤: گر به کمند زلف تو من نه چنين اسيرمي
- شماره ٣٢٥: پيش از اين من با جوانان آشنايي کردمي
- شماره ٣٢٦: پيش از اين من کاشکي عشقت نمي ورزيدمي
- شماره ٣٢٧: همه شب فرو نيايد به دلم کرشمه سازي
- شماره ٣٢٨: پسرا و نازنينا، به کرشمه گاه گاهي
- شماره ٣٢٩: به فراغ دل زماني نظري به ماهرويي
- شماره ٣٣٠: من ترا دارم و جز لطف توام نيست کسي
- شماره ٣٣١: در سر افتاده ز عشق توام، اي جان، هوسي
- شماره ٣٣٢: بسيار باشد، اي جان، از همچو من غميني
- شماره ٣٣٣: آن چشم شوخ را بين هر غمزه ايي بلايي
- شماره ٣٣٤: هر شبم کآهم به عالم دم زدي
- شماره ٣٣٥: من نديدم چون تو هرگز دلبري
- شماره ٣٣٦: آنکه مرا در دل است گر به کنار آمدي
- شماره ٣٣٧: يک ره بکن ز غمزه خونين اشارتي
- شماره ٣٣٨: آمد بهار و سرو بر آراست قامتي
- شماره ٣٣٩: مردانه مي کشد به جفايم ستمگري
- شماره ٣٤٠: اي صد شکست زلف ترا زير هر خمي
- شماره ٣٤١: ساقي بيا که موسم عيش است و ميم و ني
- شماره ٣٤٢: تو مي روي و به نظاره تو چشم جهاني
- شماره ٣٤٣: بسي نماند که جاني برون رود ز غريبي
- شماره ٣٤٤: يار است و صد کرشمه، شهر است و خوبرويي
- شماره ٣٤٥: اي که به چشم تو نيايم همي
- شماره ٣٤٦: هر کسي را هواي سيم و زري
- شماره ٣٤٧: دوش مي گفت پير ترسايي
- شماره ٣٤٨: اي ز زلف تو مشک تر بويي
- شماره ٣٤٩: دلي دارم، اما جز افگار ني
- شماره ٣٥٠: مسلمانان، گرفتارم به دست نامسلماني
- شماره ٣٥١: اي گل، دهن تنگت صد تنگ شکر چيزي
- شماره ٣٥٢: لعل است چنان با لب يا هست ز جان چيزي!
- شماره ٣٥٣: بهاري اين چنين خرم، مرا آواره دل جايي
- شماره ٣٥٤: دو چشم مست ترا نيست از جهان خبري
- شماره ٣٥٥: من اشک بيدلان را خنده مي پنداشتم روزي
- شماره ٣٥٦: صبا آمد، ولي بويي ازان گلزار بايستي
- شماره ٣٥٧: نيست در شهر گرفتارتر از من دگري
- شماره ٣٥٨: سخن چون زان دو لب گويي، چه گويد انگبين باري؟
- شماره ٣٥٩: گل آمد و همه در باغ با مي و جامي
- شماره ٣٦٠: کشان دل تو به سوي گلي و نسترني
- شماره ٣٦١: گذشت آن کين دل زارم شکيبا بود يک چندي
- شماره ٣٦٢: خوش آن شبها که آن جان جهان مهمان من بودي
- شماره ٣٦٣: نبود يار من آن را که يار داشتمي
- شماره ٣٦٤: اي غنچه را بر بسته لب، شکل و دهان چون تويي
- شماره ٣٦٥: شاه حسني وز متاع نيکويي داري فراغي
- شماره ٣٦٦: نوبهار آمد و بگذشت به شادي مه دي
- شماره ٣٦٧: اي معدن ناز، ناز تا کي؟
- شماره ٣٦٨: اي که به غمزه مي کني قصد شکار ديگري
- شماره ٣٦٩: باز روي تو خون آلوده و جعد تو تر است
- شماره ٣٧٠: فتح مي آيد در دهليز دولت باز کن
- شماره ٣٧١: اي به هر موي شده بسته زلف دل من
- شماره ٣٧٢: گر حقيقت نشدت واقعه جاني من
- شماره ٣٧٣: ترک من اي من غلام روي تو
- شماره ٣٧٤: مطربا سوي چمن وقت گل آهنگ تو کو
- شماره ٣٧٥: سوي تو ديدم ريختي خون دلم را بي گنه
- شماره ٣٧٦: نشدت دل که به اين دل شده مهمان آيي
- شماره ٣٧٧: هزار شکر خدا را که چون تو دلداري
- شماره ٣٧٨: رفت سرما و صبا مي دهد از گل خبري
- شماره ٣٧٩: ترک من خونابه من بين و دست از من بشوي
- شماره ٣٨٠: جهاني به خواب خوشست و من از غم به بيداري
- شماره ٣٨١: خيالي کرده ام وين از خيال خود نمي داني
- شماره ٣٨٢: گر تو يک ناوک از آن چشم سيه بستاني
- شماره ٣٨٣: مي شکفد گل به چمن تا ز نسيم سحري