شماره ٥٤: مست مي گردي ز خانه، بيش نافرمان مشو
مست مي گردي ز خانه، بيش نافرمان مشو
چشم بد نيکو نباشد، جايها مهمان مشو
گر ترا جولان نباشد، گر تو چون من صد کشي
يا مرا اول بکش يا بيش در جولان مشو
طوق شاهان است فتراک تو بر ما سهل گير
شرم دار و بر گدايان صاحب فرمان مشو
غمزه مي آري و مي گويي مرو از خود عجب
تيغ مي راني و مي گويي مرا، قربان مشو
دل ز من بستاني و گويي نمي دانم که برد
اين چنين يکبارگي هم جان من نادان مشو
از غمت شبها نخفتم و آن زمان کت يافتم
گر مرا خواب دگر گيرد تو ديگرسان مشو
دوستان گشتند دشمن، اي دل، آخر گهي
زان من بودي تو باري جانب ايشان مشو
دل که ويراني ست اندر طالعش از نيکوان
گفت مردم کي شود گر گويدش ويران مشو
خسروا، ديدي که حيران مانده اي در کار خويش
من ترا صد ره نگفتم کاين چنين حيران مشو