شماره ١٧٧: گر چه به هر سخن دلم از تن ربوده اي
گر چه به هر سخن دلم از تن ربوده اي
با اين همه بگوي، که جانم فزوده اي
چشمت به غمزه بردن دلها نمونه ايست
تا تو بدين بهانه چه دلها ربوده اي!
رويت درون پرده و صد پرده چاک ازو
شادي به روزگار کسي کش نموده اي
بالين گردناک مرا طعنه مي زني
جانا، به تکيه گاه غريبان نبوده اي
آسان مگير آه و دم سرد من، از آنک
خردي و گرم و سرد جهان نآزموده اي
گفتي که خون به دست خودت ريز، اي رقيب
شکرانه بر من است که از وي شنوده اي
کي داند انده شب تنها نشستگان؟
اي آن که مست در بر جانان غنوده اي
اي مرغ آب، عربده دريات سهل بود
پروانه وار سينه بر آتش نسوده اي
بد گفت عاشقانت چنين کرد، خسروا
رنجه مشو که کشته خود را دروده اي