شماره ٢٩٥: چو لب زني به مي و در ميان بگرداني
چو لب زني به مي و در ميان بگرداني
من آن شراب نگويم که جان بگرداني
مگرد ساقي ازينسان چه آرزو داري؟
که مست بي خبرم در جهان بگرداني
گران رکابي حسنت بس است مستي ما
چه حاجت است که رطل گران بگرداني
خوش آن زمان که بري نام عاشقان، وانگاه
که نام من به لب آيد، زبان بگرداني
مرا بکشتي و خصمان به خون گرت گيرند
به يک کرشمه دل همگنان بگرداني
رسد که روي بگرداني از رهي، ليکن
چگونه روي من از آستان بگرداني
فداي چشم توام وز سرم کني زنده
گرم تو بر سر آن ناتوان بگرداني
سوار مي روي و تير آه مي بارد
تو آن نه اي که از اينها عنان بگرداني
رسيد يار، تواني که اي رقيب، امروز
بلاي آمده از عاشقان بگرداني
غلام رويم و گر ببيني آن رخ، اي زاهد
غلام تو شدم، ار چشم ارزان بگرداني
به خون خسرو مسکين، چو تشنه است، بکوش
مگر که آن دل نامهربان بگرداني