شماره ١٣٠: ماييم و مجلس مي خوبي سه چار ساده
ماييم و مجلس مي خوبي سه چار ساده
من در ميانه پيري دين را به باد داده
مجلس ميان بستان گل با صبا به بازي
نرگس به ناز خفته، سرو سهي ستاده
خوبان به باده خوردن، من جرعه نوش مجلس
هر جرعه اي که خورده سر بر زمين نهاده
من بي خبر ز ساقي وز چشم من به مجلس
چون جرعه هاي مستان خون خور بجاي باده
ساقي، چو من ز باده مست و خراب ميرم
بفرست خشت گورم، بستان سفال باده
سيراب خونست دايم زان مي زند به سرخي
آن سبزه کت برآيد گرد لبان ساده
مويت به زلف در هم نه خاسته نه خفته
چشمت به خواب مستي ني بسته ني گشاده
زان دم که ديد خلقي مستانه خفت و خيزش
ما جاء کل شي رأسا علي بناده
چون راست است آخر با تو طريق خسرو
او نامراد مسکين تو شوخ خود مراده