شماره ١٠٤: اي غاليه گرد ماه سوده
اي غاليه گرد ماه سوده
آراسته شمع را زدوده
برداشته نسخه اي ز خورشيد
آيينه که روي تو نموده
يک خنده ز لعل شکرينت
زنگار هزار دل زدوده
جان تازه شود ز گرد خنگت
کان خاک مفرحي ست سوده
هر روز به کوي تو جوانان
جان کاشته و جگر دروده
هر روز به ديدن رخ تو
جان داده و عمر تو فزوده
بيگانه شد آن کسي که بوده ست
وقتي به دل خراب بوده
هر شب دل من حديث دردت
هم گفته و هم ز خود شنوده
کس در غم تو نداده پندم
جز آنکه غمي نيازموده
بسته به عطاي او دل خويش
خسرو که ميان خون غنوده