شماره ١٦٧: سينه ام را از غم عالم تو بي غم کرده اي
سينه ام را از غم عالم تو بي غم کرده اي
از غم خود تا مرا رسواي عالم کرده اي
فاشم، اي ديده، تو کردي، زانکه زين دل هر کجا
خواستم گويم غمي، بنياد ماتم کرده اي
وه که خلقي ز آه دودانگيز من بگريست خون
اي عفاک الله تو باري ديده را نم کرده اي
زين پريشاني، سرت گردم، خلاصم کن دمي
اي که کار من چو زلف خويش در هم کرده اي
دل به تو دادم، کنون مي خواهي اين دم جان ز من
آري،آري، بر دلم جور و جفا کم کرده اي
ريش کردي سينه ام از ناوک هجران و باز
خنده کردي بر دلم جور و جفا کم کرده اي
گر ز بي مهري سخن مي گويي، آن را خود مگوي
ور ز من مي پرسي، از بيداد آن هم کرده اي
خسروا، ديوانگي بگذار و لعلش را مخواه
کاين سليمان است کز وي قصد خاتم کرده اي