شماره ١٦١: هر روز کافتاب برآرد زبانه اي
هر روز کافتاب برآرد زبانه اي
بيرون جهم ز کلبه غم عاشقانه اي
نظاره بر رخ تو کنم گر ببينمت
باري ز چاوشان بخورم تازيانه اي
از دوستي تو به سر کوي تو نماند
ناشسته ز آب ديده من آستانه اي
افتاده راه من به دل و گنج معرفت
گشت از خيال سيمبران دردخانه اي
سوز درون کز او جگر من کباب شد
بيرون جهد ز هر ته مويي زبانه اي
مردن به کوي تو هوسم مي کند، ولي
يابم اگر چو ديدن رويت بهانه اي
بيداريم بکشت که هر روز ازين خمار
باشيم گه خراب چو مست شبانه اي
خوابم نماند بو که رسد خواب آخرم
آغاز کن ز لازمه من فسانه اي
خسرو مرو به باغ که از ناله تو دي
مرغان نخورده اند به گلنار دانه اي