شماره ٣٨٣: مي شکفد گل به چمن تا ز نسيم سحري
مي شکفد گل به چمن تا ز نسيم سحري
وه چه خوشي گر نفسي پهلوي من باده خوري
گر ز خرابي منت نيست خبر رنجه مشو
مستي حسن ترا شايد اگر بي خبري
آهن و سنگ آب شود ز آه دل غم خور من
نرم نگردد دل تو وه چه عجب جانوري
هر کسي از پيرهنت رشک برد در برتو
من ز زميني که تو آن زير قدم مي سپري
من به رهت خاک شدم بو که ته پا کنيم
سوي دگر پرشکني کرده تو خوش مي گذري
تا ستدي دل ز تنم ماند تنم خسته ز غم
باز دهد خسرو اگر جان ز تنش تو ببري