شماره ٢٥: چون بستدي دل من، پرسشم کن به ازين
چون بستدي دل من، پرسشم کن به ازين
بردي چو جان ز تنم، تيرم مزن ز کمين
زان ره که خنده زنان آيي چو سرو روان
خواهم که هم به زمان خاکي شوم به زمين
اي بنده مهر و مهت، صد جان ته کلهت
گشتم چو خاک رهت، دامن ز بنده مچين
دل در غم چو تو مهي جان مرگم چو تو نه اي
از مرهم چو تو نهي، دردم فزون شد ببين
از خنده چون نمکي ريزي ز لب دمکي
ملک دو جم نه يکي گيري از آن دو نگين
از من به سوي ديگر بر مشکن و مگذر
کن هر چه هست دگر بر جان من مکن اين
اي لاله، از تو خجل، سرو از تو پاي به گل
بنشسته اي چو به دل، لختي به ديده نشين
رويت بلاي جهان، عشق تو داغ نهان
لعل تو راحت جان، زلف تو آفت دين
نآيي به دست مرا، خسرو کجا، تو کجا!
ماهي مگر به سما يا حور خلد برين؟